Muddy paws, bloody claws (Skullmask)

Met een norse blik stapte de jonge kattin door het moeras. Haar poten wisten nauwkeurig de weg te vinden tussen de rottende bladeren en de stenen die overal verspreid lagen. De geur van nattigheid en schimmel waren haar inmiddels al enorm bekend geworden. Dit was een gevaarlijk deel van het territorium, slangen en ander ongedierte hielden zich graag schuil in het lage struikgewas. Een paar bomen stonden met hun wortels in het water, schuin geblazen door de eeuwige koude wind die door het territorium raasde. Een zachte snuif was het enkele wat van de kattin te horen was, voordat ze een blik op haar calico vacht wierp. Deze was in plaats van twee kleuren veranderd in drie, bruinige moeder kleefden aan haar poten en ze sloeg haar nagels gefrustreerd uit. Als ze in het kamp kwam, zou ze haar poten flink moeten wassen en die smaak eeuwen in haar mond houden. Haar dofgroene ogen keken op zodra er een gefluit tussen de bomen te horen was. Haar kop naar de lucht gericht en haar staart zacht zwiepend met het puntje op de grond. Daar hoog in de lucht vloog een roofvogel, vanaf haar plek kon ze niet zien welk roofdier het was, maar ze wist zeker dat het een aantal prooien verjaagd moest hebben. Een salamander glipte tussen de struiken door, bijna voor haar poten langs, waardoor haar aandacht snel werd getrokken. Met een flinke schep van haar voorpoot belandde het diertje op zijn rug waarna ze het met een nog norsere blik doorbeet. Salamander was dus echt niet haar lievelingseten, al was het beter dan niets. Haar oortjes pinde ze in haar nek, zodra een raar sissend geluid in de buurt kwam. Voorzichtig zette de kattin, die normaal een dappere krijger was, een paar passen achteruit. Haar kop hield ze laag bij de grond om zo de bron van het geluid in de gaten te houden. Een slang, dat had ze kunnen verwachten, eindelijk waren de diertjes na de regenbui van een paar dagen geleden uit hun holletjes gekropen, dat glibberige beest was vast op zoek naar een maaltijd. De kattin had haar salamander snel in een struik gegooid, in de hoop met die beweging de slang af te leiden. Ze had geen zin gebeten te worden, wie weet hoe giftig dat beest was!

Met een tevreden grijns op zijn gezicht voegde de kater nog een salamander toe aan het kleine hoopje dat hij al voor de Clan verzameld had. Vandaag was een productieve dag wat de jacht betrof, en hij was nog lang niet klaar. Als je eenmaal succes had, moest je zeker niet stoppen. De kater zette zijn neus dus aan de grond en ging al snuffelend op zoek naar zijn volgende doelwit. Zijn lange, pluizige vacht zat nu volledig onder de modder. Het gaf hem een zwaar gevoel, maar het viel hem niet echt meer lastig. Hij was het zo onderhand al wel gewend om vies te worden, vooral in de Marshlands. Het enige vervelende was dat hij zichzelf ook weer schoon zou moeten maken. Dat zou betekenen dat hij vanavond weer in het koude, kleine beekje zou moeten gaan liggen, of hij mocht het lekker allemaal met zijn tong gaan doen. Maar goed, dat was voor later, zijn gedachten lagen nu volledig bij de jacht. Hij rook de geur van een Clangenoot, en hij kon deze identificeren als Ouzelwing. Ze was in de buurt, en zo te merken had ze ook al een prooi kunnen vangen. Misschien was het beter om haar niet te storen. Toen merkte hij de geur van de slang op. Waarschijnlijk was het toch maar beter om even te checken of alles goed ging: slangen waren achterbakse dieren, en wie wist? Misschien had Ouzelwing het beest nog niet eens gezien. Slangenbeten waren extreem pijnlijk, en wanneer je de verkeerde slang te pakken had, konden ze ook nog eens heel gevaarlijk zijn. Skullmask had gehoord over giffen die je binnen een uur konden vloeren. Vandaar dat hij altijd extra op zijn hoede was als hij een slang tegenkwam. Hij liep op de geur af, en daar zag hij ze: Ouzelwing en de slang, oog in oog. Gelukkig had geen van beiden hem nog door. De kater doemde op uit de bossen en zette zijn klauw in de staart van de slang. Die begon te sissen, en zoals verwacht, probeerde met de rest van zijn lichaam naar Skullmask uit te halen. De kater had dit echter al voorzien, en bewoog zich opzij, wat hem de perfecte kans gaf om het dier in zijn nek te bijten. Wanneer je ze bij hun nek te pakken had, konden slangen niets meer doen, en toen Skullmask flink doorbeet, was het ook gedaan met het beest. Hij liet het dier los en het levenloze lichaam viel op de grond. "Graag gedaan," zei hij met een tevreden grijns tegen Ouzelwing. Had hij toch weer iemand gered.

Eerst had de jonge maar prachtig sierlijke kattin nog niets opgemerkt. Ze had wel pootstappen dichterbij horen komen, maar had er weinig aandacht aan besteed, er stond een mousedung van een beest voor haar poten. Wie weet wat voor een gevaar dat dier kon brengen! Haar groene ogen stonden onafgebroken op de slang, die duidelijk niet van plan was achter de dode salamander aan te gaan. Haar oortjes wierp ze in haar nek, zodra het dier naar haar poten toe bewoog. Geen beweging, geen snelle beweging want dan zou ze gebeten worden. En ze wou nog lang niet dood, zelfs als het zal betekenen dat ze een Apprentice moest trainen, alles was beter dan vervelen in Starclan. Uit het niets doemde een langharige kater op, een clangenoot. Die zich gelukkig raad wist met de slang, hij drukt de slang tegen de grond waarna hij door een slimme actie het dier dood wist te bijten. Met een opgeluchte maar tevens norse en terughoudende blik keek de kattin de kater aan. 'Graag gedaan,' mauwde de kater, Skullmask, met een tevreden glimlach op zijn snoet. Normaal gesproken zou ze een van de eersten zijn om zo'n glimlach van een snoet te vegen, enkel nu bleef ze nog wat trillerig staan. Ze had het dan ook nooit me slangen gehad. 'Bedankt,' snauwde de kattin, waarna ze haar kop op hief en naar de slang keek. Zachtjes begon ze in zichzelf te mopperen, haar vacht was vies en nat, ze had het koud en was ook nog eens gered door een van haar clangenoten. Hoe erg kon een dag beginnen. Ze bedoelde het helemaal niet persoonlijk, ze was gewoon met de verkeerde poot uit het mosnest gestapt. Haar staart zwiepte ze heen en weer, voordat ze een struik in dook. Het enige wat ze daar vond was een spin, waardoor ze haar kop verwoed begon te schudden. De spin hing aan haar neus en viel via een van zijn draden naar beneden toe. Ze tilde haar poot geërgerd op terwijl ze haar oortjes in haar nek pinde. 'Muizenbrein dat je bent!' Snauwde ze terwijl ze met stampende poten verder zocht naar haar verloren prooi. Ze sloeg haar staart zachtjes tegen de struiken aan, en wist bij de vijfde struik pas haar prooi te vinden. De koude wind liet de modder vervelend tegen haar buik en poten plakken. Waardoor ze niet al te vriendelijk overkwam, toch had ze niets tegen de kater die haar net had gered. Ze was gewoon in haar gebruikelijke stemming, het afsnauwen hoorde daar bij. En haar excuses geven gebeurde niet zo snel, dat was een teken van zwakte. 'Kan deze dag nog erger worden?' Mompelde ze terwijl ze haar norse en vermoeide blik naar Skullmask liet glijden, waarmee meteen duidelijk werd dat ze haar vorige opmerking niet naar hem had gemaakt, maar eerder naar zichzelf.

Skullmask had verwacht dat Ouzelwing toch iets van blij zou zijn dat hij haar gered had van de slang, maar ze bleef even stokstijf staan. Hij focuste even op de tortoiseshell poes en ze leek zowaar bang. In zijn hele leven had hij Ouzelwing nog nooit echt bang gezien. Ze trilde zelfs, en Skullmask vroeg zich af of hij iets moest zeggen, maar hij kreeg alweer een snauwerige 'bedankt' naar zijn kop geslingerd. De kattin begon in zichzelf te mopperen, en Skullmask haalde zijn schouders op. Hij moest maar even teruggaan om zijn prooien op te halen, voordat één of andere kraai ze als lunch aan zou zien. Dan zou al zijn harde werk voor niets zijn. De poes leek haar prooien ook te gaan zoeken, dus Skullmask liep richting de plek waar hij zijn vangst had achtergelaten. Hij kon het niet helpen om even te grinniken toen Ouzelwing in de bosjes lag te vloeken, waarschijnlijk was vandaag niet haar dag. Hij greep zijn salamandertjes en draaide zich weer om, om vervolgens weer terug naar Ouzelwing te gaan, voordat ze zich in nog meer problemen werkte. De poes was behoorlijk prikkelbaar, vooral op een slechte dag als deze, dus het leek hem een slim idee om bij haar te blijven en haar zoveel mogelijk te helpen. Zonder haar te laten weten dat hij haar hielp, natuurlijk. Hij liet de salamanders vallen, bovenop de slang die hij zo ook aan de prooistapel toe kon voegen. Eindelijk was de poes van plan om iets tegen hem te zeggen. "Kan deze dag nog erger worden?" mompelde de poes. Het was niet bepaald een 'sorry' voor het gesnauw, maar oké. "Ik kan wel een aantal dingen bedenken waardoor het erger zou kunnen worden," zei de kater met een grijns. "Ik denk dat jij wel een vrije dag kunt gebruiken," voegde hij er toen aan toe, op een serieuzere toon. De poes leek er redelijk doorheen te zitten, zoals iedereen wel eens had.

Een zacht gegrinnik had haar oren bereikt zodra ze luid mopperend haar prooi aan het zoeken was. Ook had de kater meer prooi gevangen dan haar, waardoor ze zich een waardeloze Warrior voelde. De kater liet zijn salamanders op een hoopje vallen, net bovenop de slang. Zodra ze duidelijk klaagde over haar dag, keek de kater haar met een grijns aan. 'Ik kan wel een aantal dingen bedenken waardoor het erger zou kunnen worden,' reageerde de kater, waarna haar oortjes in haar nek gedrukt werden en ze haar salamander ook op het hoopje liet vallen. 'Ik denk dat jij wel een vrije dag kunt gebruiken,' besloot Skullmask toe te voegen op een serieuzere toon. De kattin haalde haar schouders op. 'Een goede Warrior weet dat rust onmogelijk is. Het is hard werken en trouw zijn.' Bromde de kattin tussen haar tanden door. Haar dofgroene ogen gleden naar het hoopje prooi, met dieren die ze totaal niet lekker vond smaken, en waar ze bang voor was. Echt bang, ze had een grote angst voor slangen, snelle, giftige en gevaarlijke dieren. Dat was een pakket dat dodelijk kon zijn. Haar oortjes bewoog ze weer naar voren toe, waarna ze iets naar de kater toe liep. Het geas sopte onder haar poten waardoor ze voorzichtig naar de grond keek. Ze wist hoe onvoorspelbaar de grond hier kon zijn. En net toen ze naast Skullmask wou gaan staan gleed ze uit, met snoet eerst de modder in. Met een zachtte kreun bleef ze liggen en ze tilde haar kop langzaam op. Hopende dat haar blunder de kater niet in de lach liet schieten. Een duidelijk slechtgehumeurde kattin was niet het leukste gezelschap, zeker niet naar een ongewild modderbad. Haar poten gleden weg toen ze op wou staan, waardoor haar hele vacht nu prachtig een dof bruin was. Eindelijk naar de zoveelste poging stond ze op, en snoof ze zachtjes. Haar lichaam stonk nu, en haar mooie vacht was vies. Zodra er een windvlaag kwam zou ze het vast weer koud hebben. Kil keek ze naar de grond waarna ze trillend op de grond, voor een struik, ging zitten. De kater had gelijk gehad, haar dag kon erger! Een windvlaag zorgde er voor dat haar tanden zachtjes op elkaar klapperden. Haar groene ogen stonden gelukkig niet zo kil meer zodra ze de kater een blik gunde. 'Kunnen we eigenlijk wel een slang eten?' Vroeg ze op haar gebruikelijke kille toon. Ze liet haar kopje vermoeid en mistroostig hangen. Misschien moest ze zo haar Apprentice ook nog trainen. Ze was moe en alles wat ze niet leuk vond had ze net al gedaan. Als ze vandaag ook nog een salamander moest eten zou ze schreeuwen en ogen uitkrabben. Het geluid van een kraai deed haar kop opschieten en ze siste zacht. Rotvogel was buiten bereik. Waarschijnlijk had ze al het prooi weg gejaagd door haar gemopper. Hopelijk andere slangen ook.

Hij ontving nog steeds een boze blik van de poes, dus plantte hij rustig zijn achterwerk op de koude bosgrond: hij verwachtte dat ze hier nog wel even zouden zitten. De poes was het niet met hem eens op het vlak dat ze misschien eens wat rust moest nemen. Blijkbaar had ze uitstekende arbeidsethos, in ieder geval een stuk beter dan die van hem. Hij mocht nog wel eens een dagje overslaan en lekker in de Warriors Den liggen luieren, Shrewstar was er toch niet om hem te commanderen. Die had het te druk met dassen bevechten samen met die visvreters. "Een goede Warrior weet dat rust onmogelijk is. Het is hard werken en trouw zijn," reageerde de poes. Skullmask keek haar even achterdochtig aan. Noemde ze hem nu een slechte Warrior? Hij keek haar quasi-beledigd aan. "Je kunt niet altijd hard werken. Soms moet je rusten, anders gaat de kwaliteit van je werk achteruit," redeneerde de kater op rustige toon. Ouzelwing wilde wat dichter naar hem toe komen, en hij wilde haar nog waarschuwen om de sompige grond, maar het was te laat. De poes gleed uit en klapte face-first in de modder. Skullmask keek het even met grote ogen aan, en hielp haar vervolgens snel overeind. "Wow, Starclan heeft het echt op je voorzien vandaag," sprak de kater stomverbaasd. Het was echt Ouzelwing's pechdag. Hij probeerde met zijn poot wat van het modder uit haar vacht te halen, maar het was zoveel dat het toch geen doen was. Hij merkte dat de poes het koud had, en kwam dichterbij haar staan. Zijn lange, wollige vacht duwde hij tegen de poes aan, zo, dat zou haar wel warm houden. "Kunnen we eigenlijk wel een slang eten?" vroeg de poes toen uit het niets. Natuurlijk wilde ze het niet over haar blunder van net hebben. Skullmask knikte. "Door het eten van de gifklieren wordt je immuun tegen het gif," antwoordde hij. Het was één van de eerste dingen die hij geleerd had als Apprentice. Hij sloeg zijn staart om Ouzelwing heen. "Kom, je vriest straks nog dood. We maken je schoon en dan gaan we naar het kamp. Ik jaag wel voor ons beiden vandaag," sprak de kater, en wenkte naar het beekje dat een eindje verderop was.

De kater was rustig op de koude bosgrond gaan zitten, om zo haar blikken te negeren. Ergens was dat de slimste actie die een kat kon ondernemen, op die manier hield ze zich makkelijker in. Zodra ze duidelijk aangaf wat een goede Warrior was, daarmee was ze niet meteen een poot aan het wijzen naar de luiere katten, maar gaf ze enkel haar mening aan. Skullmask had haar achterdochtig aangekeken. Met een quasi-beledigde uitdrukking keek de kater haar aan, waarna hij zijn mening er rustig tegenin bracht. 'Je kunt niet altijd hard werken. Soms moet je rusten, anders gaat de kwaliteit van je werk achteruit,' redeneerde de kater, waarna de kattin even knikte. Misschien was dat wel zo, maar als een nietsnut in een den zitten was niets voor haar. Zodra ze haar best deed naar hem toe te lopen, lag ze met haar kop in de modder, de kater maakte een opmerking die ze gelukkig nog wel kon waarderen. Het kwam in ieder geval op de waarheid neer. Toch kon ze het niet laten een chagrijnige blik op hem te gooien, zodra hij begon te praten. 'Wow, Starclan heeft het echt op je voorzien vandaag,' de kater had het stomverbaasd gezegd, en haar met grote ogen aangekeken. Voordat hij haar gelukkig overeind had geholpen, anders had ze aan een rondje modderzwemmen meegedaan. 'Starclan alleen?' Mompelde ze nog steeds op een kille toon. Al was het wel duidelijk dat ze iets was opgewarmd naar die kater. Ze voelde de poot van de andere Warrior over haar vacht gaan, in de hoop wat modder te verwijderen waarschijnlijk. Ze keek naar de grond, ergens schaamde ze zich ook wel een beetje. Ze leek vandaag haast wel een hulpeloze kitten. En dat was een van de redens dat ze geen kittens wou, die hadden zoveel aandacht nodig, en werkten zich altijd in de problemen. Geschrokken schoten haar haren omhoog, zodra de kater zijn vacht tegen haar aan drukte. Het was een prettige warmtebron en dankbaar drukte ze haar kopje even tegen de katers schouder aan. Een vriendschappelijke beweging die de kattin weinig gebruikte. Haar vraag over de slang, was eigenlijk een afleiding geweest, gelukkig leek de kater er geen problemen over te maken. Hij had er geen problemen mee, dat ze bepaalde dingen op afstand hield. Dat stelde haar gerust, omdat ze liever geen hulp wou. 'Door het eten van de gifklieren wordt je immuun tegen het gif,' zei de kater, waardoor de kattin afwezig knikte. Ze wist zeker dat dat van pas kon komen, omdat de Shadowclanners vaak in het moeras waren, voor het jagen en trainen voor Apprentices om daar veilig te kunnen zijn. Dan kwam een kat zeker wel eens een slang tegen. De kater sloeg zijn staart om de rillende kattin heen, waardoor ze hem een dankbare blik schonk. Ondanks dat ze kil en hard was, kon ze ook wel eens heel even een zachte kant laten zien. Ze sloot haar ogen vermoeid, waarna ze de zachtjes mompelde. 'Vaak komen wij er anders nog steeds niet zo goed van af. Slangen zijn sluwer dan een vos,' haar ogen stonden serieus, en de kille glans was weer terug gekomen. 'Kom, je vriest straks nog dood. We maken je schoon en dan gaan we naar het kamp. Ik jaag wel voor ons beiden vandaag,' zei de kater, waarna hij haar naar een beekje wenkte. De kattin stond met een enorme tegenzin op en mopperde zachtjes in zichzelf. In ieder geval wist ze ergens wel dat Skullmask gelijk had gehad, enkel gaf ze dat niet zo graag toe. 'Ja, ja. Zo snel zou dat ook weer niet gaan.' Mopperde ze zachtjes, ze had weinig met water, minder dan met modder. Waardoor ze wat tijd probeerde te rekken, ergens miste ze nu al de warmte van Skullmasks vacht, toch bleef ze achter hem aan drentelen. Haar oortjes waren ongemakkelijk in haar nek gepind, waarna ze met een zucht naast hem ging staan en haar poot voorzichtig in het water doopte. 'Ugh, ik ben geen Riverclanner.' Bracht ze op een klagerige toon uit. 'Daarbij kan ik prima jagen!' Siste ze, nu weer kil omdat ze herinnerde dat de kater dat voor hun beide wou doen.

De poes knikte, al had hij het gevoel dat dat meer was zodat hij zijn bek gewoon hield en niet omdat ze echt overtuigd was van zijn standpunt, maar goed. De reden maakte hem niet zoveel uit, hij had geen zin om met haar te bekvechten, vooral niet omdat ze al zo'n rotdag had. En dan viel ze ook nog eens volop in de modder. Ondanks haar gemene toon had Skullmask toch wel met haar te doen. Hij ging ervan uit dat ze tegen iedereen zo kil deed, en dat het niets persoonlijks was. Als je dat deed, kwam je al meteen een stuk verder wat betrof sociale interactie met chagrijnige katten. "Starclan alleen?" reageerde de poes op zijn opmerking. Al was de toon kil, de opmerking bevatte nog een tikkeltje humor, dus gaf Skullmask haar een geruststellend glimlachje. Hij voelde de modder van haar vacht ook in de zijne plakken, maar het maakte hem niet zoveel uit. De kater zat zelf ook redelijk onder de modder van het jagen in de Marshlands. Je vroeg er eigenlijk gewoon om als je hierheen ging: modder was hier onvermijdelijk. Daarbij was hij niet vies van Ouzelwing. Hij trok even met zijn oren toen ze haar kop op zijn schouder legde. Hij zag het wel gewoon als vorm van dank. Hij voelde haar lichaam trillen, het was hier dan ook behoorlijk koud. Het leek hem verstandig als ze hier weg zouden gaan, voor ze zouden verkleumen. Hij knikte even op haar opmerking over slangen, het waren achterbakse beesten. Daarom kwam hij hier ook vrijwel nooit: er lagen hier zo nu en dan een hoop op de loer. Hij was blij toen ze hem volgde, hij wilde zichzelf namelijk ook wel schoon hebben. "Ugh, ik ben geen Riverclanner. Daarbij kan ik prima jagen!" siste de poes toen. Skullmask haalde even zijn schouders op. "Je mag het zelf weten, maar ik ga straks niet mijn nest in terwijl ik onder de modder zit," zei hij nonchalant. Hij zat er zelf ook behoorlijk onder en keek er naar uit om die zooi uit zijn vacht te wassen. Hij keek haar glimlachend aan. "En ik weet dat je een goede jager bent, maar je mag ook wel eens een rustdagje pakken," voegde hij aan zichzelf toe, voor hij verder liep.

Zodra ze haar kille, koude grap had gemaakt gunde de kater haar een geruststellend glimlachje. Ergens voelde ze zich schuldig om het feit dat de kater nu door haar nog meer onder de modder zag. Aan de andere kant had hij er zelf voor gekozen, om haar warm te houden. Daarbij zat hij ook van zichzelf al redelijk onder de modder, dus maakte het waarschijnlijk weinig uit. Al kon de kattin het niet laten plagerig met haar bemodderde staart op zijn rug te slaan. Hij wist haar immers op haar vriendelijkst te krijgen, en ergens vond ze dat best vervelend. Normaal hielden katten een aantal meter afstand van haar. En deze kat leek haar, haar aan te kunnen. Een vreselijk chagrijnig dier, prachtig van buiten, zuur van binnen. Zodra ze was uitgemopperd en gesist haalde de kater enkel zijn schouders op. Haalde zijn schouders op, verder géén reactie. Ze kneep haar groene ogen nadenkend tot spleetjes, hoe kon een zo'n kat haar niet op haar irritatielevels laten werken? En daarbij leek hij tonnen van geduld te hebben, en ergens was dat ook wel prettig. Haar oortjes bewoog ze wat nerveus terwijl ze naar de kater luisterde. 'Je bent niet zo'n Mousedung als sommige anderen zijn,' complimenteerde ze hem op een kille en serieuze toon, dichterbij zou ze niet komen bij vriendelijkheid. 'Je mag het zelf weten, maar ik ga straks niet mijn nest in terwijl ik onder de modder zit,' zei de kater nonchalant. 'Zelfs de zonnegod heeft punten waar hij niet tegen kan. Modderprins,' geinde ze misschien wel een beetje op een sinistere manier. Voordat ze nieuwsgierig, oprecht nieuwsgierig naar de katers volgende opmerking luisterde. 'En ik weet dat je een goede jager bent, maar je mag ook wel eens een rustdagje pakken,' glimlachte de vriendelijke en goedlachse kater. Langzaam knikte de kattin, ze zag het nut van rust niet echt, wat haar vermoeidheid misschien wel verklaarde. Ze keek even naar het beekje en doopte een van haar voorpoten er in voordat ze met eem schuine glimlach haar poot snel door het water haalde. Door haar snelle beweging sloeg ze water het gezicht van de kater in, haar ogen straalden onschuldig, voordat ze snel, nog steeds rillend een stap terug zette. 'Een dagje rust kan misschien geen kwaad,' gaf ze uiteindelijk met tegenzin toe. Nog een reden dat ze geen moeder wou worden, ze kon niet stilzitten en had het geduld met die mormels niet. Daarbij had ze nog geen enkele vriend, laat staan een partner. Ze kon niet zo goed tegen de kleffe stelletjes in de clan. Of nog erger, katten met halfclanners als kittens. Die kittens zouden harder moeten trainen om überhaupt wat waard te zijn. En de meeste Apprentices werden niet eens hard genoeh en streng genoeg getraint, dus wat was er leuk aan kleintjes? Ze wist ook wel dat ze best jong was, haar kittentijd stond nog vers in haar geheugen. Regels waren belangrijk de rest was bijzaak.

Het woord 'vriendelijk' werd zo nu en dan gebruikt om Skullmask te beschrijven, samen met nog wat andere termen. Maar de focus van vandaag was op het woord 'vriendelijk'. Want dat was hij, oprecht. Hij kon soms wat sarcastisch, flirterig of nonchalant uit de hoek komen, hij bedoelde alles goed. Hij zag het beste in iedereen ook al was dat soms wat moeilijk. Zo ook bij Ouzelwing, ondanks haar permanente slechte humeur, zag hij een mooie kattin die verstandig, hardwerkend en loyaal was. Iedereen had wel eigenschappen waar je iets van leren, en Skullmask allergrootste voordeel was misschien wel dat hij al die eigenschappen kon zien. En als je ze kon zien, kon je er iets van leren, en dat deed hij zo nu en dan ook wel. Daarbij was hij ook behoorlijk behulpzaam, wat meestal wel in de smaak viel. Zelfs bij Ouzelwing. "Je bent niet zo'n Mousedung als sommige anderen zijn," zei Ouzelwing ineens tegen hem. Hij keek haar even quasi-verbaasd aan. Het had dan wel kil en serieus geklonken, hij hoorde er wat anders in. "Kreeg in nou zowaar een compliment van je?" lachte de kater. Hij stapte rustig verder, richting de rivier. Dat bad leek hem steeds fijner. Hij had nou eenmaal een lange vacht en het was verschrikkelijk wanneer daar knopen in kwamen te zitten. Ouzelwing had een praktische, korte en nette vacht, dat was nog redelijk op orde te houden. Die van Skullmask was bijna altijd een rotzooi. Erg veel aandacht voor uiterlijk had hij niet, al vond hij zichzelf er nog steeds niet verkeerd uitzien. Soms checkte hij zichzelf stiekem in de reflectie van het beekje. "Zelfs de zonnegod heeft punten waar hij niet tegen kan. Modderprins," grapte de poes. Het was wel te merken dat de sfeer tussen de twee wat lichter werd, tot Skullmask's plezier. Ze kwamen aan bij het beekje en Skullmask zette tevreden zijn poten in de koude stroom. Hij zag hoe de modder direct van zijn poten afspoelde en liep naar het diepste eind van de beek. Deze kwam eigenlijk nog net tot zijn buik, maar oké. Voor hij zich weer naar Ouzelwing kon wenden, kreeg hij alweer water in zijn gezicht gespetterd. Hij draaide zich abrupt om. "Jij kleine..!" riep hij, zogenaamd boos. Hij wilde wat water naar haar spetteren, maar toen hij zag hoe ze rilde, liet hij het maar voor wat het was. "Een dagje rust kan misschien geen kwaad," gaf de tortie toen toe. Skullmask smaalde even. "Zie je wel? We gaan vanmiddag gewoon lekker chillen in het kamp, jij en ik," ging hij door, terwijl hij rustig zijn vacht schoonmaakte. Toen hij zo'n beetje alle modder verwijderd had, stapte hij uit de beek en schudde zich stevig uit. Op dit moment leek hij meer op een dweil dan op een kat.

De kater keek haar quasi verbaasd aan. Haar opmerking leek wel een compliment, en dat was het ook. Bij haar gaf ze nooit echt veel en aardige complimenten aan andere katten. Laat staan katten die niet al te serieus waren, al was ze permanent chagrijnig naar haast elke kat. Skullmask leek een uitzondering op de desbetreffende regel. 'Kreeg ik nou zowaar een compliment van je?' Lachte de kater, waarna de kattin hem woordeloos aankeek. Ze sloot haar ogen even nadenkend, voordat ze haar neusje verwaand ophaalde. Hoe dichterbij ze bij het beekje kwamen, hoe meer gespannen de kattin er uit ging zien. Ze had niet bepaald het idee dat het water warm zou zijn. Gelukkig had ze een korte vacht, waardoor ze sneller opdroog. Aan de andere kant hield haar vacht haar in wintertijden wat moeilijker warm. De warmte van Skullmask's mistte de kattin wel een beetje. Ze trilde een beetje door de koude modder. De kater stond tot zijn middel in het water, waardoor de kattin hem langzaam achtervolgde en haar poten, die schoongespoeld werden. Ze spetterde vrolijk en onschuldig water naar hem toe, waardoor hij zich abrupt omdraaide. 'Jij kleine..!' Riep hij zogenaamd boos, haar oortjes wiebelde ze even quasi onschuldig. Het was duidelijk dat de kater haar niet nog kouder wou laten worden. Ondanks het waterige zonnetje was het water behoorlijk koud. Ze gaf met een tegenzin toe dat een dag rust best een goed idee was. De kater smaalde, duidelijk blij met zijn gelijk waardoor ze grijnzend haar poot nog eens door het water haalde en dat naar de kater toe sloeg. 'Zie je wel? We gaan vanmiddag gewoon lekker chillen in het kamp, jij en ik,' ging de kater door terwijl hij zijn vacht schoonmaakte. Toen al het modder verwijderd was, stapte de kater uit het beekje. Waarna de sierlijke kattin al snel volgde. Ze kwam er net uit toen de kater zich uitschudde en grinnikte. Zijn haren hingen slapjes langs zijn buik en benen. Waardoor ze haar oortjes opgewekt wiebelde. 'Eh, moeten we het prooi niet ophalen, en dan een wedstrijdje naar het kamp,' vroeg de kattin opgewekt. Haar ogen straalden een kilte en ondeugendheid uit. Ze zwiepte haar staart onhandig heen en weer om wat water kwijt te raken. Ook de kattin schudde het water van zich af, waarna ze haar ogen vermoeid sloot en voorzichtig tegen de katers warme vacht aan kroop. De kou was in haar vacht gaan hangen. En de kater leek het allemaal niet erg te vinden, daarbij was het de eerste kat die ze écht mocht en waardoor ze haar zachte kant kon uiten. Een kant die was weggedrukt door haar ervaringen en vele schillen. De schillen die als een muur opgebouwd waren, sterk en ondoordringbaar ogend. Haar altijd chagrijnig gedragen hield iedereen op afstand. Afstand die heilig was, soms dacht ze dat ze beter als een Rogue door het leven kom gaan, maar aan de andere kant hield ze van haar leven in de clan. Ze was trouw, het was haar thuis. Haar neus ving verschillende geuren op die duidelijk niet van een kat waren. Prooi. Toch was ze te moe om een echte jachtpoging te ondernemen. Een wedstrijdje zou misschien nog net lukken.

Hij wachtte nog even tot er nog meer water uit zijn vacht droop, maar al met al leek het niet echt op te schieten. Zijn vacht begon al te krullen en weldra zouden die krullen klitten worden. Dat zou vermoeiend zijn om eruit te krijgen, maar hij was op zijn minst weer schoon. Slapen terwijl je vacht onder de modder zat, was verschrikkelijk. De volgende ochtend zou alles overal zitten, inclusief in je mosbed. Dan kon je die ook nog eens schoon gaan maken. De kater begon zichzelf te likken om hier en daar de overgebleven resten modder uit zijn vacht te halen. Hoe langer hij bezig was, hoe kouder hij het kreeg. Een ijzige wind waaide door de bossen van de Shadowclan, en de Clan zou niet zo heten als het gebied niet constant in de schaduwen van de bomen geworpen was. Het was dus behoorlijk koud, ondanks het feit dat het officieel nog steeds Greenleaf was. Plus zijn natte vacht, het was zeker niet warm en de kater begon nu zelf ook een beetje te rillen, al liet hij dit niet duidelijk zien. Hij keek achterom, Ouzelwing was hem het water uit gevolgd en stond nu samen met hem aan de oever. "Eh, moeten we het prooi niet ophalen, en dan een wedstrijdje naar het kamp," stelde de poes toen voor. De kater schrok op, natuurlijk! De prooien. "Oh, ja! Tuurlijk," stamelde hij even. Hij was het al bijna vergeten. Zonder haar was hij doodleuk naar het kamp gewandeld en had hij zijn harde werk van vanochtend volledig verspild. "Laten we dan maar gaan," sprak de kater en liep richting zijn prooien. Eenmaal daar pakte hij het hoopje salamanders en de slang in zijn bek - een hele mond vol - en keek naar Ouzelwing. Hij dacht niet bepaald te kunnen racen met deze lading in zijn bek.

De kater schrok dit keer duidelijk op van haar stem, waarschijnlijk waren de meeste katten gewend dat ze altijd knorrig was, knorrig en chagrijnig. Kort samengevat, onaardig. Toch leek de kater zich snel te herstellen, van de schrik of van zijn absentie in het moment. 'Oh ja, natuurlijk,' stamelde de kater even, waardoor een wrange glimlach op de sierlijke kattin haar gezicht verscheen. 'Laten we dan maar gaan,' sprak de kater verder, waarna ze haar schouders ophaalde en met een soepele en snelle pas de kater achtervolgde. Ergens was het best dom geweest dat ze hun prooi niet naast de oever hadden neergelegd, maar nu hun prooi op moesten halen. Eenmaal aangekomen bij hun berg prooi, pakte de kater de slang en een hoopje salamanders in zijn bek, waarna de kattin zijn voorbeeld volgde. De salamanders smaakten nogal modderig, en glibberden soms iets in haar mond. Iets waar ze zich snel mateloos aan zou irriteren. Toch was ze zich ook bewust van het feit dat ze met een goede vangst het kamp zouden bereiken. Ze at toch liever een salamander dan helemaal niets. Een slang zou vast een aantal Warriors kunnen voedden, en de kittens zouden door het voldoende voedsel, bij hun moeder genoeg melk kunnen krijgen. Toch had de kattin iets tegen kittens, die monstertjes stoorden haar altijd op het verkeerde moment. Altijd, het verkeerde moment. Ze trok zich weinig aan van de vermoeide en geërgerde blikken die Queens haar gunde als ze een kitten, verkeerd, hardhandig behandelde. Dan moesten die beestjes maar niet in de buurt komen. Ze was niet interessant, punt uit. Haar passen werden langzamerhand wat stroever, omdat de kou in haar spieren was gaan zitten. Misschien kon ze vandaag even uit het zicht van andere katten tegen Skullmask aanzitten om op te warmen. Praten op de weg terug naar het kamp, zou vast moeilijk zijn. De kater had zijn mond net als haar, overvol met het prooi dat er gevangen was. Ook al was het duidelijk dat de kater naast haar meer een meesterjager was dan zijzelf.

OOC: wat dacht je er van om Skullmask en Ouzel vrienden te laten worden?

Het was moeilijk genoeg om al zijn prooidieren in zijn bek te kunnen houden, laat staan ondertussen ook nog met Ouzelwing te kunnen converseren. Het was allemaal zo makkelijk nog niet. Nu had de Clan toch aardig weer wat te eten, vooral voor de winter die op komst was, al zouden deze prooien het zo lang nog niet volhouden. Maar de winter was nooit goed voor het Clanleven. Prooi was schaars, kittens en ouderen bezweken onder de kou en de drinkbronnen zouden grotendeels bevroren zijn. Dat soort zaken brachten dan ook weer een hoop spanningen met zich mee, vooral tussen de Clans. Riverclan was de enige met stromend water dat niet zou bevriezen. Vaak werd er ook gejaagd op het gebied van anderen, gewoon omdat er zo weinig prooi was. Katten stierven aan honger en dorst. Skullmask had er niet bepaald zin in. Skullmask wenkte naar Ouzelwing, of ze mee ging naar het kamp. Daar konden ze weer lekker uit gaan rusten, want hij begon het zo langzamerhand ook behoorlijk koud te krijgen en hij verlangde naar zijn warme nest. Op een drafje liep hij naar het kamp toe, af en toe kijkend of Ouzelwing hem volgde. Eenmaal in het kamp, gooide hij zijn vangst bij de prooistapel en zuchtte. "Ik denk dat we wel een pauze verdiend hebben," zei de kater met een waterig glimlachje. Hij was nu echt heel moe. Hij pakte één van de dieren die hij gevangen had als snack en keek naar Ouzelwing. "Ga je mee terug naar de Den?" vroeg hij benieuwd. Misschien konden ze daar nog even verder praten over wat dan ook. Hij had wel zin in wat gezelschap.

- Ze lijken wel goed met elkaar op te kunnen schieten c: Ik vind het prima!

De kater draafde soepel richting het kamp waardoor de mooie kattin achter hem aan snelde. Nu was het weer nog wel te houden, alleen was het ook duidelijk dat er zwaardere tijden aan zouden komen. Katten zouden sneller in gevecht raken, alleen de sterkste zouden overleven. Whitecough en Greencough zouden katten in hun greep houden. Het was koud en kittens kregen het moeilijk, net zoals de Queens die niet altijd veel te eten kregen. De spanningen tussem de Clans zouden stijgen, en misschien werd Bloodclan wel een groter probleem. Om nog niet te spreken over verdwaalde Rogues. Eenmaal in het kamp stopte de kattin even voor de prooistapel en gooide naar voorbeeld van Skullmask haar prooi er ook op. 'Ik denk dat we wel een pauze verdiend hebben,' verklaarde de kater met een waterig glimlachje. Een norse maar ferme knik was het enige antwoord dat hij van de jonge kattin kreeg. De kou was vreselijk in haar vacht gaan zitten en ze snoof zachtjes. Haar warme nest en wat rust had ze duidelijk nodig. Ze had al een hele poos dag in dag uit te hard gewerkt. En ze moest energie overhouden voor Leafbare. De kater pakte een van de salamanders als snack waarna ze een klein muisje van de prooihoop viste. Ze zuchtte slaperig en liep loom naar de vriendelijke kater toe. 'Ga je mee terug naar de Den?' Vroeg de kater waarna ze meteen knikte. 'Natuurlijk, vind je het erg als ik bij je ga liggen. Ik heb het nogal koud.' Bekende de kattin voorzichtig. Haar prooi even los latende om even te kunnen antwoorden waarna ze hem meteen weer oppakte. Ondanks dat ze geen gezelschapskat was, vond ze het toch fijn even met iemand om te kunnen gaan.

Skullmask hoopte dat de toch van hier naar het kamp hem enigszins warm zou maken, het water had de kou namelijk in zijn botten doen trekken. Zijn vacht was echter nog steeds nat en de frisse wind hielp hier niet aan mee. Hij rilde terwijl hij rende, probeerde zonder resultaat zijn spieren te verwarmen. Zijn poging was nutteloos, maar toch waren ze uiteindelijk bij het kamp aangekomen en Skullmask keek nu al uit naar zijn warme nest. Hoe hij zich heerlijk zou opkrullen, zou smikkelen van de prooi die hij zelf van de prooistapel ging kiezen en hoe hij eindelijk even zijn ogen zou kunnen sluiten. De dag was lang geweest en hij had zijn diensten aan de Clan weer bewezen voor vandaag. Met de salamander in zijn bek keek hij dan ook met een vragende blik naar Ouzelwing, wachtend of ze met hem mee zou gaan naar de Den om wat te rusten. Ergens dacht hij van niet: ze had zojuist nog gezegd dat ze hard moest werken en zichzelf geen rust gunde, iets dat in zijn ogen behoorlijk slecht was voor je. Hoe harder je werkte, hoe harder je achteruit ging op een gegeven moment. Skullmask zorgde er altijd voor dat hij uitgerust voor de dag kwam. Gelukkig knikte de tortie, waarop Skullmask glimlachte. "Natuurlijk, vind je het erg als ik bij je ga liggen? Ik heb het nogal koud," bekende de poes op een voorzichtige toon. Skullmask trok even verbaasd met zijn oren. Wilde dé Ouzelwing nu dat hij haar gezelschap zou verlenen? Hij greens even naar haar, maar zijn blik verzachtte toen. "Geen probleem, kom maar mee," antwoordde hij en draaide zich om richting de Den. Hij wurmde zich door de ingang en legde zijn prooi naast zijn nest dat hij haastig bijeen raapte. "Voíla," zei hij droogjes: het nest lag er een beetje triest bij. Toch rolde hij zich er lekker in op met zijn lange vacht als zijn deken. Leaf-fall zou hem niet klein krijgen.

De kater dacht nu vast dat ze een softie was geworden. Ze luisterde nota bene naar hem en zijn tip. Ze nam rust, terwijl ze zelf maar een matige vangst had gehad. Toch wist ze ook dat ze de laatste tijd snel vermoeid was. De kater glimlachte alleen als antwoord op haar korte knikje. Ze keek ietwat nors naar de langharige kater voordat ze haar kop schuin hield. Met een voorzichtige pas liep ze naar de kater toe. Ietwat onzeker en voorzichtig vroeg ze hem om een soort gunst. Ze wou niet alleen liggen, ze had het ijskoud en vond het altijd lastig in haar eentje te niksen. Nu was ze niet alleen als ze bij hem ging liggen, toch. De kater trok verbaasd met zijn oren bij haar vraag waardoor ze met moeite haar kleine prooi vast hield. Daarna greens de kater waardoor ze even onwennig naar de grond keek. Niet wetende hoe ze er op moest reageren. Ergens wou ze hem om die blik afsnauwen maar ze hield zich in, wat ook wel zo'n beetje de eerste keer was. Zodra ze zijn blik zag verzachten ontspande de kattin zich langzaam. 'Geen probleem, kom maar mee,' antwoorde de kater waarna hij zich omdraaide, ietwat verbaasd draafde de kattin snel naar hem toe, half geeuwend betrad ze naar hem de vertrouwde den. De kater raapte zijn nest snel bij elkaar waardoor ze een zacht gelach probeerde te onderdrukken. 'Voila,' zei de kat droogjes, waarna hij zich in het trieste hoopje mos nestelde. De kattin schudde glimlachend haar kop en krulde zich dicht naast de andere Warrior op. Ze trildde iets waarna ze diep ademhaalde. De warmte van een andere vacht tegen de hare voelde bijzonder prettig. Iets dat ze niet had verwacht. 'Bedankt,' begon de kattin onhandig waarna ze nog eens gaapte en haar kop op haar voorpoten legde. Ze drukte haar neusje ongemakkelijk tegen de kater aan, terwijl er een ongemakkelijke rilling door haar lichaam ging. Er was altijd een reden waarom een kat onaardig was. En bij haar stak die en brande die diep in haar ziel, waardoor ze nooit in staat was geweest iemand dichtbij te houden. Ze had ze uit haar omgeving weg geduwd, met opmerkingen en haar gedrag. Haar ogen vielen dicht terwijl ze zacht snuivend de kater om eem soort bescherming vroeg. Door dichter tegen hem aan te gaan liggen en haar kop in zijn vacht te verstoppen. Nadat ze zolang alles weg had geduwd en veel dingen had gedaan en gezegd die niet konnen voelde ze zich ergens toch schuldig. Ze maakte het niemand echt makkelijk.

Skullmask glimlachte, trots op zichzelf toen hij daadwerkelijk een glimlach op het gezicht van Ouzelwing zag. Het onmogelijke was volbracht! Een wonder, een mirakel! De tortie krulde zich naast zich op en er ontstond een soort van warmte. Een natte vachtenwarmte, maar alsnog, warmte. Hij kreeg het steeds lekkerder, maar voelde Ouzelwing nog trillen, waardoor hij zijn lichaam dichter tegen het hare aandrukte. Leaf-fall was nou niet bepaald zijn favoriete seizoen: alles was dor en blubberig en het was altijd koud. De poes bedankte hem en hij glimlachte naar haar. "Geen dank," zei hij, toen zijn woord gesnoerd werd door een grote geeuw. Hij was vermoeider geweest dan hij had gedacht. De slaap begon het te winnen van de kater, en zijn ogen dreigden dicht te vallen. Hij voelde hier en daar wat gerommel van het lichaam van Ouzelwing. Zijn haren waren ondertussen al vrij droog, en Ouzelwing duwde haar kopje meteen in zijn lange, pluizige vacht. Geen probleem natuurlijk, de kater was zelf te moe om er ook maar iets aan te doen of van te zeggen. Hij liet zijn ogen dichtvallen en gaf zich over aan de vermoeidheid. Zijn lichaam was beschermend om dat van Ouzelwing heen gekruld, en daar lagen ze dan. Veilig in hun warme nest.

Onderwerp: Re: Muddy paws, bloody claws (Skullmask)