Spending today complaining about yesterdag, won't make tomorrow any better

Het zwart-witte katertje, of liever gezegd kater, dribbelde verveeld door de nursery heen. De tijd tikte traag voorbij, te traag. Nu de dagen korter werden en de zon niet meer van zich liet weten, kwam het katertje amper buiten. Zijn pleegmoeder, Otterflight, stelde het net als de rest van de Queens vast erg op prijs als hun kittens deze tijd van het jaar wat meer binnen bleven. Maar dat maakte de stemming hierbinnen nog niet beter. Rudekit bedacht daarom niets beter dan op de eerste de beste kitten af te vliegen. Een klein wittig poesje moest eraan geloven. "Mirauwtch!!!" gromde Rude speels aan diens oor trekkend.
{ HEAVEKIT, HIERNA OPEN C: }

Rustig staarde Heavekit voor zich uit. Ze had zonet nog gedronken bij haar moeder en zat helemaal vol, dus moest ze echt even een slaapje doen. Haar oogjes gleden dicht en binnen de kortste keren sliep ze, al duurde deze rust niet voor lang. Binnen enkele secondes voelde ze iets aan haar oor trekken en ze hoorde een grom. Geschrokken vloog ze overeind, knipperde ze en zag ze een kitten die wel een beetje op haarzelf leek. Snel maakte ze wat afstand tussen hen. Met grote ogen staarde ze naar de ander. Haar hart bonkte in haar keel, en ze wist niet goed wat ze nou moest doen. Ze speelde nooit zo graag, aangezien ze dan altijd onderop belandde.

Het katertje trok zijn oortje naar achter toen de ander bij hem vandaan sprong. Een paar grote ogen keken hem recht aan. Eén blauwkleurig en de ander goudkleurig. Alles aan de houding van het poesje maakte duidelijk dat ze even perplex stond. Whoops... "Eh, mijn excuses, ik had iemand anders voor me." Maakte hij zich snel uit de voeten. Dat vond hij toch niet beleefd. "Wie ben jij?" Piepte hij om zijn fout enigszins recht te zetten.

"Eh, mijn excuses, ik had iemand anders voor me." kwam er snel een excuus en een beetje op een onzekere manier glimlachte Heave. Hij ging tenminste niet verder en daarmee kwam hij al een stuk verder dan de meeste kittens. "Wie ben jij?" o oh. Een vraag, dat betekende dat ze moest gaan praten. Twijfelachtig opende ze haar bekje. "H-h-heaave." miauwde ze snel en sloeg haar oogjes naar de grond. Stomme stem. "J-jij?"

"H-h-heaave." Stotterde het poesje, niet zozeer op haar gemak. "J-Jij?" Rudekit was ook geen fanatieke prater, ergens vond hij het wel prettig dat ze tweeën iets gemeen hadden. "Heavekit dus." De kater liet zich langzaam op zijn buik zakken en legde zijn kopje op zijn voorpoten. Zo torende hij niet meer zo boven het poesje uit. Het verschil scheelde niet enorm veel maar het stelde de ander misschien wat meer op zijn gemak. "Ik ben Rudekit." Glimlachte hij. Een glimlach kon er wel vanaf.

"Heavekit dus." de kleine kitten knikte. Ze keek de oudere kitten dankbaar aan toen hij ging liggen, dat stelde haar een stuk meer op haar gemak en zo hoefde ze ook niet omhoog te kijken. "Ik ben Rudekit." miauwde de ander en glimlachte naar haar, een glimlach die Heavekit nog meer op haar gemak stelde. Ze glimlachte terug. "H-hee." miauwde ze ter begroeting. "H-hoe oud ben j-jij?"

Comfortabel lag hij wel. Hij gooide zijn staart met een doffe plof naast zich, deze bleef slap op zijn plaats liggen. Zijn linkeroor stond vrolijk naar voren terwijl Heavekit begon met praten. "H-hoe oud ben j-jij?" "6 moons. Hoogste tijd voor mijn apprenticebenoeming." Grijnsde hij, zijn oortjes wiebelden wat. Een paar moons of twee erbij, dat merkte geen enkel kat. Zijn kittentijd zat er al lang op. Altans, naar eigen zeggen.

het antwoord van de ander verbaasde haar, en niet zo'n klein beetje ook. "6 moons. Hoogste tijd voor mijn apprenticebenoeming." Ooh, dan was hij al heel oud! Waarom praatte hij dan nog met haar? Moest hij niet naar leeftijdgenoten zoeken? "O-oh." stamelde ze dus ook perplex. "Wie j-jou mama?" Heave was wel nieuwsgierig geworden naar deze oude kitten.

Het jongere poesje was even van de kaart, onder de indruk misschien. Kennelijk geloofde ze Rude op zijn woord. Daar was Rudekit toch ook even niet goed van. Maar aan de andere kant voelde hij een glimpje trots opwellen. "Je mag er twee moons vanaf doen." Grinnikte hij tenslotte zachtjes, zich als een heer gedragend. "En eh.." Eventjes draaide de rollen om en was Rude sprakeloos. "M-mijn mama.." Hij glimlachte flauwtjes. "Ze is bij Starclan."

"Je mag er twee moons vanaf doen." Ooh, de andere kitten had tegen haar gelogen! Dat was niet leuk. Ze keek hem een beetje teleurgesteld aan. Waarom zou hij tegen haar liegen? Ze was toch aardig geweest? Of had ze misschien iets verkeerd gedaan? Heavekit dacht van niet en zei daarom maar niets. Maar ze was niet boos op hem, hoor, het was misschien wel gewoon een grapje geweest. Toen vertelde Rudekit tegen haar dat zijn mama in StarClan was. "I-i-is j-je mammma dood?" vroeg ze dus verbaasd, en liep ietsje dichter naar de ander toe. Dat was niet leuk, als je dood was, want dan kon je niks meer op deze wereld. Dan ging je naar de sterren, of zoiets - Heavekit snapte het nog niet helemaal.

Rude las lichtelijk wat teleurstelling in Heavekit's ogen. Ze leek niet volledig te snappen wat hij bedoelde met die uitspraak. Het was als een soort onschuldige grap bedoeld, niet bedoeld te kwetsen. Eerder sarcastisch. Oke, hij moest toegeven, het was niet zijn sterkste kant. "I-i-is j-je mammma dood?" Welja, om het ietwat bruter te zeggen. Dood. "Inderdaad." Mompelde hij. "Als een clankat sterft en een eerbaar leven heeft geleefd en de warrior code heeft gevolgd, komt die in de Starclan terecht." Legde hij uit. Otterflight, Rude's pleegmoeder zei het altijd op deze manier. Even aarzelde het katertje. "Als je geen eerbaar leven hebt geleefd, dan kom je in het Dark Forest terecht. Of dat is toch wat er mij werd vertelt." Hij glimlachte ironisch. "Wie is jouw mama?" Vroeg hij. Had de andere kitten nog wel een moeder?