No Ace..

Om eerlijk te zijn begon Tall het nu op te geven, op de plek waar hij nu was groeide geen kruiden en kon hij zich ook niet voorstellen dat zijn vriend hier ooit zou komen. De kans was een op tienduizend, maar vanwege die ene een stond de warrior hier nu. Hij zou niet opgeven voor hij de fluffy vacht van zijn vriend weer tegenkwam, want hij wilde niet meer zo koud slapen als de afgelopen nachten, hij was zelfs bereid om na te denken over Spiderfriend! Dat was echt een gigantische stap, en het liet wel merken hoezeer de kater in paniek was, helder nadenken zat er niet meer in want welke sukkel vindt het nou goed dat er een freaking spin in de den slaapt? Tsja.. Een die zijn beste vriend mist dus.

- Open

Ze waren nu al zo'n beetje op elk stuk van het territorium geweest en eerlijk gezegd begon zij, zij van allé katten zich ook zorgen te maken. Acefray kende ze niet zo goed en die grote kater kon vast wel een paar vijanden verpletteren, alleen konden ze hem niet missen. Er was geen enkele kat die voldoende over kruiden wist en binnenkort zouden Whitecough en Greencough het kamp weer overnemen, om niet te praten over de gewonden in het kamp naar het dassengevecht. Met een zucht keek de kattin voorzichtig naar de grotere en oudere Warrior. Het was echt een vreselijke dag, ze moesten Acefray terugvinden. 'We hebben nu het hele territorium gehad, als hij hier niet is moet hij op andermans territorium zijn.' Zei de kattin, waarna ze haar oortjes tegen haar nek pinde. Een kater als Acefray op andermans territorium kon nooit iets goeds betekenen. De hele zoektocht betekende al problemen. Ze gingen niet zomaar een clangenoot zoeken. Haar groene ogen peilden de gemoedstoestand van de kater, die was niet veel beter als die van haar, en dat zei wel wat. Ze was een van de vervelender katten, een pessimistisch en ongeduldige kattin. Eentje met flauwe en droge humor. Humor die ze nu niet gebruikte, zelfs zij begon zich onrustig te voelen. En zij was niet eens bevriend met de kater in kwestie.

Hij was diep aan het nadenken over wat er ooit gebeurt zou kunnen zijn dat er nog geen kat aan was komen rennen om te zeggen dat Ace gevonden was, sterker nog, er was niet eens echt een geur van Ace gevonden. Dit alles kwam bij elkaar in zijn hoofd en maakte dat de paniek steeds iets groter begon te worden, hij had hier geen puf voor, hij had zijn vriend nodig, mede als afleiding, maar niet dit soort afleiding! De woorden van Ouzel hoorde hij dan ook maar half, en vermoeid en hoopvol stak hij zijn hoofd weer in de lucht en keek de poes vragend aan. "Watblief?" Hij had iets met 'hij' opgevangen, maar meer ook niet, en ook al wist Tall dat de hoop die hij had ijdel was, het was meer dan niets.