It has been some time since I've been here

Na het fijne gesprek dat de poes had gehad met haar oude jeugdvriend, Zealspark, bevond ze zich na een lange tijd toch weer eens in het territorium. De wind die door haar lange haren blies, lieten haar toch weer voelen dat ze een doel had in dit leven. Ze zou de clan gaan dienen, zoals elke andere goede kat in de clan. Toen ze naar de Nursery was gegaan had ze haar tweeling verteld dat ze even haar plicht moest vervullen als clankat en moest gaan jagen. Beiden vonden het prima, ze vermaakten zich wel in het kamp. Ze had wel gezien dat het bij beide was gaan gaan kriebelen, dat vreemde en onbekende territorium. Het zou dan ook niet lang meer duren voordat ze apprentices zouden gaan worden. Haar ogen keken zo nu en dan naar de ingang van het kamp, om te zien of de rode kater al in aantocht was. Ze was niet de meest geduldige poes en dat zou haar parten kunnen gaan spelen tijdens het jagen. Maar ze zou haar uiterste best doen om toch weer eens iets te vangen. Toen ze voor de zoveelste keer keek, zag ze de bekende kater haar kant oplopen. Well, let's go.

+ Zealspark

Hij snoof de frisse bosgeur op terwijl hij met een rustige tred in zijn passen achter de witte poes aanliep. Pas na enkele tellen besloot hij zich naast haar te voegen en wierp hij Sassyrose een snelle zijdelingse blik toe. "Hoe voelt het eigenlijk? Om kittens te hebben?" Vroeg hij toen maar, oprecht nieuwsgierig zijnde. Hij had dit zichzelf altijd al afgevraagd. Zeker nadat zijn broer ook vader was geworden begon hij over zulke dingen na te denken. Hijzelf wist dat hij er nog laaang niet klaar voor was. Zealspark beschikte niet over een partner en zomaar nazaat krijgen met eender welke poes wou hij niet. Hij was niet zo'n op hol geslagen kater die iedereen op zijn pad besprong. Want hij wist dat er namelijk wel zo'n krijgers waren. Maar goed. Hij schudde zijn kopje onopvallend en besloot die gedachte te negeren. Opnieuw keek hij de kattin naast hem aan, nog steeds wachtende op diens response.

De rode kater die ze al zo lang kende voegde zich bij Sassyrose. Een zijdelingse blik werd haar toegeworpen, waarna ze een vrolijke glimlach terugwierp. Vroeger had ze dat absoluut niet gekund, maar nu ze kittens heeft, leerde ze snel. "Hoe voelt het eigenlijk? Om kittens te hebben?" vroeg hij. Een nieuwsgierige toon was hoorbaar in de stem van Zealspark. De eerste gedachte die door haar hoofd schoot was dat het veel werk was, maar heel erg rewarding. Al had ze toch graag nog even gewacht. Ze had namelijk wel echt het schuldgevoel naar haar tweeling toe dat ze hen geen vader heeft gegeven. Ze zullen voor altijd vaderloos opgroeien, ze zouden het dus maar moeten doen met de sneeuwwitte poes. Als ze een poosje had gewacht.. dan hadden ze waarschijnlijk wel een vader gehad, hadden ze een normale opvoeding gehad. Dan hadden ze haar al die vragen over hun vader niet hoeven te stellen. Ze was gewoon enorm dom geweest. Maar terugdraaien was geen optie meer. Ze was te halsoverkop verliefd geworden 'in haar dromen'. Maar helaas bleek het toch de realiteit te zijn. En ze zou Aspenkit en Owlkit zeker niet willen inruilen, ze hield te veel van ze. Maar toch.. Ze schonk haar vriend een glimlach. "Het is best zwaar, twee van die koters opvoeden. Maar ze geven je er veel voor terug, dat dan weer wel," sprak ze toen, de trots af te lezen in haar ogen. Ze zette een paar stappen, maar keek alleen naar de grond. "Toch voel ik me schuldig dat ze zullen moeten opgroeien zonder vader." Haar staart hing wat tussen haar achterpoten, het verdriet was te zien. Maar ze had geleerd om het te negeren, wat ze toen ook maar deed. "Maar laten we gaan, het is een hele tijd geleden dat ik heb gejaagd. Dus Zealspark, waar wachten we op?" riep ze, zonder om te kijken. Ze sprintte het territorium in.

Het geknik van de kater deed haar goed, alsof hij haar echt begreep. Maar hij kon er nou eenmaal niet helemaal over meepraten, aangezien hij nog geen kittens had. Ooit zal dat vast wel komen, aangezien hij een aardige en zorgzame kater was. Het zou vast niet lang duren, aangezien steeds meer van hun littermates kittens begonnen te krijgen. Ze had inmiddels alweer 6 neefjes en nichtjes, met dank aan haar broer Rowanflight. De broer van Zealspark, Glowstick had 5 kittens, die inmiddels alweer apprentices waren. Voor haar tweeling zou dat ook niet lang meer duren. "Met zo'n goede moeder komt dat helemaal in orde," greens Zealspark naar haar, terwijl hij haar een schouderduw gaf. Haar sprint en voorsprong werden helaas goed bijgehouden, aangezien de rode kater haar tempo goed bijhield. Of nou ja, bijhield, ze werd algauw ingehaald door Zealspark. Een veelzeggende grijns verscheen op zijn gelaat, waardoor ze eigenlijk alleen maar harder wilde gaan rennen. "Is dat al wat je kunt?" grapte hij met een uitdagende stem. En deze poes ging zich zeker niet op haar kop laten zitten. "Watch me!" riep ze vrolijk waarna ze haar pas versnelde. Haar spieren werkten steeds beter mee, aangezien ze een tijd niets hadden gedaan. Maar ineens kwam de grond wel erg dichtbij. Haar snuitje kuste de bruine aarde en haar pootjes renden niet meer. Terwijl ze achter zich keek, zag ze een dikke tak liggen, die ze blijkbaar had gemist. Daardoor lag de sneeuwwitte poes nu op de grond.

Haar gedachten hadden het weer eens gewonnen van haar lichaam, zoals al vaker het geval was geweest. Nou ja, daar lag ze dan. Op de grond. Het gras kriebelde aan haar oortjes. Ze zag Zealspark aan komen rennen, misschien had hij haar niet vallen. Niet dat dat zeer mogelijk was, aangezien ze meestal nogal dramatisch viel. De rode kater keek over zijn schouder maar had haar blijkbaar niet gespot. Maar ze zag hem naderen, steeds een stapje dichterbij.. Wie weet struikelde hij zo over haar? Zou dat niet heel erg ongemakkelijk zijn aangezien ze maar gewoon vrienden waren? Haar gedachten namen het weer over. Vroeger had ze hier zo lang van gedroomd, maar blijkbaar deed het haar nu een stuk minder. Hij bleef een aantrekkelijke kater, maar hij leek nog niet klaar om te settelen, iets dat ze zeker weten respecteerde. Dat had zij ook moeten doen. Maar ineens schoot de gedachte haar hoofd te binnen dat zij hem misschien eens moest waarschuwen, wie weet viel hij en verwondde hij zichzelf. Toen ze net haar bekje open wilde doen, was het al te laat. Zealspark botste tegen haar op en struikelde bijna over haar kleine lichaampje. Een luide lach ontsnapte zijn bekje. "Gezellig daar beneden? Moet ik erbij komen liggen?" grapte hij plagend naar haar. Enkele twinkelingen van plezier verschenen in zijn blauwe ogen. Ook de sneeuwwitte poes moest nu lachen. Ze was allang blij dat er niets ergs was gebeurd en hij zich niet had verwond. "U heb hierbij toestemming om ook de aarde te komen kussen met uwe snuit. Het zou mijn leven een stuk minder eenzaam maken," sprak ze grinnikend. Ze hadden het leuk en dat had ze echt gemist. Ze had eindelijk een beste vriend gevonden.

Hij snapte haar humor gelukkig wel en nam haar uitnodiging aan. Ze zag dat zijn grijns alleen nog maar breder was geworden, iets wat haar goed deed. Ze lagen immers met z'n tweeën een beetje dom te doen midden op de weg. Alle katten die hen zouden passeren zouden waarschijnlijk hun wenkbrauwen optrekken of hun kopje scheef houden, aangezien het een vreemd tafereel was. Maar dat maakte Sassyrose niet uit. Ze kende Zealspark al zijn hele leven en voelde zich op d'r gemak bij hem. Ze wierp een blik op de rode kater die zijn blauwe ogen had gericht op de blauwe hemel. Het herfstkleurige bladerdak maakte het zicht een stuk kleiner, maar dat deerde haar niet. Ze hield van de herfst, de warme kleuren en het gezellig bij elkaar komen. Natuurlijk, het werd wel een stuk kouder, maar dat nam ze dan maar voor lief. Het moest nou eenmaal gebeuren en zo had elk seizoen wel iets moois. "Hoe zou het zijn om te kunnen vliegen?" De vraag die Zealspark stelde, liet haar opkijken. Haar ijsblauwe ogen keken vriendelijk naar de kater, wiens ogen gericht waren op een vliegende kraai. Die vraag had ze zichzelf ook wel eens afgevraagd en in haar droomwereld had ze wel eens gevlogen. Het leek haar zo fijn, maar er zouden vast ook nadelen aan zitten. Alhoewel, alles kunnen zien, vogelvrij zijn.. Ze wierp nog een blik op de blauwe hemel, waar ook wat wolken zichtbaar waren. "Vliegen lijkt me geweldig. DAn ben je vogelvrij en kun je alles doen wat je wilt.." droomde ze een beetje weg. "Hoe denk jij dat het is?" vroeg ze toen oprecht geïnteresseerd. Ze hield van deze wat diepgaandere gesprekken, helaas kon ze deze niet met elke kat uit de clan hebben. Ze richtte haar blauwe ogen weer op de wolken. Misschien woonden haar moeder en zijn ouders wel op één van die wolken en keken ze zo op hen neer. Zouden ze dan trots kunnen zijn op hen? "Wat denk je waar de wolken voor dienen?" Ze verroerde haar blik niet.

De twee lagen vredig naar de hemel te staren. Dat zouden ze ook een keer moeten gaan doen als de sterren de hemel sierden. Wanneer de zon niet tevoorschijn kwam. "Ik denk dat je dan minder veel zorgen hebt. Als je het moeilijk hebt kun je snel naar een verlaten oord vliegen. Wanneer alles dan terug oké is keer je gewoon terug. Nu kan dat niet," mauwde Zealspark nadat hij had geglimlacht. Zijn stem klonk zacht, alsof hij ook een beetje was weggedommeld in zijn eigen droomwereld. De rode kater had daar zeker gelijk in, je zou je problemen kunnen ontvluchtten. De sneeuwwitte kattin knikte begrijpend naar hem, om duidelijk te maken dat ze het met hem eens was. Waarschijnlijk merkte hij dat niet eens op, maar het ging om het idee. Maar haar vraag over wolken liet hem opkijken en fronsen. Hij had er dus nog nooit over nagedacht, zoals de meeste normale katten hoogstwaarschijnlijk. Maar goed, zij was nou eenmaal niet zoals elke andere kat. Zo waren haar ouders ook niet geweest en haar siblings ook niet. "Ik zou het echt niet weten," beaamde de roodgekleurde kater met een lachende ondertoon die licht te horen was. "Jij?" De vraag werd meteen teruggekaatst naar haar. Sassyrose keek hem even moeilijk en serieus aan, iets waar ze niet zo goed in was, aangezien ze meteen in de lach schoot. "Ik denk dat jouw ouders en mijn moeder samen op wolken wonen en zo neerkijken op de wereld waarin wij leven. Ik vind dat een fijn idee," sprak ze nadat ze van haar lach was bekomen. Haar stem klonk serieus, aangezien ze echt hoopte dat haar gedachte de waarheid was. "Het klinkt waarschijnlijk gewoon dom, de meeste katten snappen mijn dromerige gedachtes niet," miauwde ze toen een beetje verontschuldigend naar Zealspark toe.

Een grinnik was hoorbaar nadat ze haar gedachten had gedeeld met de beste vriend die ze op dit moment had. Ze voelde er niet eens geïntimideerd door, aangezien ze dat van hem wel kon hebben. Ze vertrouwde zijn oordeel en wist dat hij haar niet uit lachte. En zijn begrijpende blik bevestigde haar gedachten. "Ergens klinkt dat wel logisch. Ik bedoel, als onze voorouders in een strook sterren wonen, waarom dat niet op een wolk?" vroeg Zealspark zich hardop af. Het was fijn dat hij zijn eigen gedachten ook hardop met haar deelde, tenminste, dat vond ze zelf. Ze was er zeker van dat haar moeder en zijn ouders over hen waakten, aangezien ze dat haar moeder ooit had horen zeggen. De blauwe ster die hoog aan de hemel had gestaan toen Bluestar net was overleden, was anders dan ook niet te verklaren. Alleen Starclan zou daar een conclusie van zijn. De hogere rangen in de clans konden ook communiceren met hen, dus geloven in meer dan de dood, moest ze wel. Ergens leek het haar bijzonder, maar eng tegelijkertijd. Je praatte wel met overleden katten, die er misschien totaal geen vrede mee hadden dat ze waren overleden. En dat zou ze erg moeilijk vinden om aan te horen. "Ik vind je dromerige gedrag helemaal niet erg." De stem van de rode kater had haar uit haar eigen wereldje getrokken. Haar blik stond een beetje schaapachtig, maar ze schudde haar kop. Ze zag dat zijn blauwe ogen recht in de hare staarden. "Wat hebben anderen nou over jou te zeggen? Niemand is perfect." Zijn blik focuste hij toen weer op de heldere hemel. Ze keek een beetje verbouwereerd naar hem, dat antwoord had ze niet verwacht. En ergens voelde ze een gek gevoel in haar buik, maar dat verdween al snel. "Ik ben blij dat je dat zegt," mauwde ze toen, terwijl haar ogen naar de hemel staarden. "Het is fijn om dit met je te delen, ik kan dit niet met anderen. Daarom ben ik ook niet meer zo close met m'n siblings. Starlingdash heb ik al een hele tijd niet meer gesproken, terwijl we beste vriendinnen zijn. En dat doet pijn.." Haar blik stond wat verdrietig.

De gedachte aan de tijd dat ze haar favoriete zus niet meer had gezien maakte haar droevig. Bijna elk van haar littermates had ze al een hele tijd niet meer gesproken. De enige van hen had ze laatst nog gesproken. Rowanflight had zichzelf dan ook in de nesten gewerkt door kittens te verwekken bij Shiverthought. Ze had katten in de clan horen praten over de namen van haar kittens en aan de namen te horen snapte ze heel goed dat Rowanflight geen zin had om een vader voor het zestal te zijn. Maar het waren nou eenmaal wel zijn kittens en daardoor dus ook zijn bloed. Gravelrose had ze ook al een tijd niet gesproken maar de ronde ging dat zij en Starlingdash enorme ruzie hadden gehad en bijna elkaars vijanden waren geworden. Measurepaw was al helemaal van de aardbol verdwenen. Ze sprak vaker met haar oudere zussen en met Zealsparks littermates dan met haar eigen. Maar goed, dat was nou eenmaal niet anders. De rode kater sprak uit dat ze altijd met haar problemen naar hem toe kon komen, iets waar ze erg blij mee was. Ze knikte en schonk hem een betekenisvolle blik. "Ik zal jou hetzelfde beloven," sprak ze daarom, met een glimlach. Haar oortjes draaiden zich een beetje rond toen ze wat pootstappen hoorde aankomen. Ze zag dan ook de kater meteen opspringen. Nadat ze zijn grijns spotte, stond ook zij op. "Zullen we een wandeling maken, maar eens gaan jagen of terug naar het kamp?" mauwde ze toen vragend. Ergens wilde ze haar kittens wel weer zien, maar helaas moet ze ze loslaten, zeker na de volgende ceremonie.

Zealspark stemde in met het plan om een wandeling te maken, maar gaf er wel een eigen draai aan. Ondertussen konden ze natuurlijk proberen iets te vangen, iets wat de sneeuwwitte Queen al een lange tijd niet meer had gedaan. Niet dat het überhaupt één van haar sterke punten was geweest, maar toch. Ze vond het in ieder geval niet bepaald vervelend om te doen. Ze zag dat zijn blauwe ogen op haar gericht waren. Om hem toch een antwoord te geven, gaf ze een knikje terwijl een glimlach haar gelaat sierde. Ze had opnieuw een gek gevoel in haar buikje, maar schudde dat van zich af, waardoor haar haren heen en weer werden geschud. Haar ogen namen even de omgeving op waarin ze zo lang hadden liggen dagdromen. Het werd duidelijk snel leaf-bare, aan de bomen te zien. Dat zou dus betekenen dat haar kittens meteen het zwaarste seizoen achter de rug zouden hebben en voorbereid waren op de slechte tijden. En daar konden ze alleen maar van leren, al was ze er zeker van dat dat voor de twee geen probleem zou zijn. Het gevoel dat de blik van de rode kater op haar rustte, liet haar opnieuw haar blik op hem vestigen. Blijkbaar had hij haar gedachten gelezen, iets wat niet veel katten konden. Sassyrose droomde er zelf van om gedachten te kunnen lezen, om zo antwoord te geven zonder ook maar te spreken. Ze had het gezien bij haar ouders, die zonder woorden konden communiceren. Dat zou dan ook echte liefde moeten zijn. Maar ze zou zich niet op haar kop laten zitten vandaag, ze waren nou eenmaal toch bezig. "Kun je mijn gedachten lezen of zo?" vroeg ze met een opgezette schaapachtige blik en begon toen te lachen. "Maar nee, we zijn nu toch al bezig en de twee kunnen zichzelf goed redden. En ik kan jou niet helemaal alleen hier achterlaten.." De pretlichtjes in haar ogen verschenen. Time for some action.