;; The stars didn't burn out yet | Strugglebug 'n kits

Op het moment dat ze die nacht het kamp binnenkwamen, zeiknat, modderig, moe en ijskoud, haastten ze zich beiden naar de nursery, zo snel mogelijk. Want hoe koud ze het beide ook hadden, de kits waren toch echt de grootste prioriteit. De vieze en koude zwarte en tabby pelsjes moesten gedroogd, gewassen en opgewarmd worden, anders mochten de beestjes eronder het misschien niet overleven, en daarvoor hadden ze geen tocht tussen brandende struiken en bomen door gemaakt. Terwijl zijn mate al verdwenen was in de den van queens en kits meldde Forest aan de wachter bij de uitgang dat er een deel van het bos bij de marshlands in de fik stond. Vervolgens volgde hij de poes. In het nest nam hij de beestjes één voor één tussen zijn voorpoten om ze wat droog en schoon te likken. Struggle had echt rust verdiend nu.

Spiritkit

Spiritkit had zeer weinig van de weg mee gekregen, behalve het feit dat hij door de lucht zweefde en een rare nattigheid op zijn pikzwarte vachtje voelde. Een getergde piep verliet zijn bekje dan ook, zodra hij door kreeg dat hem een best lange tocht te wachten stond. Het was koud, nat, en voelde onbekend. De druppels maakten dat zijn zwarte vachtje nog zwarter oogte, en dat zijn staartje tussen zijn achterpoten geklemd werd. Waar gingen ze heen? Wat waren de geuren die hij rook, en de geluiden die hij soms hoorde, alsof er iets in zijn oor aan het sissen was. De geuren van rook, en vocht, waren nieuw. Toch wist de kitten instinctief dat het gevaar betekende, en bleef hij hulpeloos en doodstil hangen. Zijn ademhaling was kalm, ook al had hij zijn aandacht gevestigd op zijn omgeving. In zoverre een jonge pasgeboren kitten dat kon. De kou had zich aan zijn vachtje gehecht, toen ze eindelijk het kamp binnen kwamen. Het was koud, zo koud, en het liefst wou hij weer zijn waar hij hiervoor was geweest. De plek waar zijn moeder hem warm had gehouden, waar hij veilig in rondgedreven had. Haar buik. Zijn staartje en pootjes bewogen zwakjes en verrast zodra hij in de Nursery aan kwam. Samen met zijn zusje en broertjes. Het was droog, er drupte niet elke twee seconde een druppel water op zijn kopje, toch kon hij het niet laten een klagelijke schorre piep te laten horen. Waren ze nu helemaal gek geworden hier? Dit was toch geen goede plek!

Eenmaal in het kamp ging Strugglebug rechtstreeks naar de nursery toe, met de twee koude bundeltjes stevig tussen haar kaken geklemd zodat ze er niet eentje kon verliezen onderweg. Haar hele lichaam trilde van de kou, ze stond wankel op haar poten en de hele wereld draaide, maar ze zou niet stoppen totdat Spiritkit, Lightningkit, Crookedkit en Darkkit veilig in de warme nursery lagen. De regen stopte boven haar hoofd vanaf het moment dat ze razendsnel de nursery in dook. Vermoeid als dat ze was plofte ze neer op het nest dat haar sterke geur al droeg, legde de kittens neer bij haar buik en liet totaal uitgeput haar hoofd vallen. Het ging duidelijk niet goed met haar. De kracht om de kittens en zichzelf droog te likken had ze niet.

Met snelle maar liefdevolle halen maakte hij de kits weer wat warmer en droger, om ze vervolgens dicht tegen hun moeder aan te leggen. Vervolgens plukte hij wat mos uit een leeg nest. Hij ging er van uit dat het leegstond, want zo laat gingen queens er echt niet meer op uit. Hij begon zijn mate er zacht mee droog te wrijven, en legde het vervolgens over haar heen om te helpen warmte vast te houden. Hij zou tegen haar aan gaan liggen als hij zelf niet ook rilde van de kou. Aan hem had ze niets; er was geen puntje lichaamswarmte meer onder zijn vacht. "Je kan slapen Struggle, het is over. Hier zijn ze veilig," fluisterde hij. Hij draaide zijn snuit weg toen er een nies in zijn neus drong. Zo geluidloos als mogelijk wierp hij deze naar buiten, en snoof. het laatste wat de kattin moest doen was zich zorgen maken om hem.