Tough up

Leopardkit was geïrriteerd. Het puntje van zijn lange staart zwiepte snel heen en weer. De kater was duidelijk van apprentice leeftijd, maar droeg nog de leeftijd kit. Zijn lichaam was nu al die van een leerling, werd al sterker en groter met de dag. Zelfs het litteken wat hem had tegengehouden van zijn volgende rang begon goed te trekken. De dikke korst viel er langzaam af, om daarachter een mooi glad en roze litteken te laten zien. Hij voelde zich onbegrepen en boos, eigenlijk te veel op het moment. Met een grom duwde hij zichzelf omhoog en ging maar wat rond lopen. Zijn stem was nu ook verlost van het kittenrandje, en nu ook eindelijk weer stabiel. Alles moest goed gaan, als hij zich nu maar eens kon bewijzen. Hij was een schande voor zijn familie, die hij ook al weinig zag, en voor zijn clan. Leopardkit wou het liefste iemand helemaal neersnauwen, maar kropte het juist op. In gedachte verzonken liep hij dus ook door, tot zijn pad die van een grijze poes kruiste. Zonder blikken of blozen zette hij zich af en sprong over haar heen. Echt zin in sociaal doen had hij niet meer. Misschien later, als hij klaar was met zijn zelfmedelijden.

Leopardkit landde rustig aan de andere kant van de kattin. Hij had er geen zin meer in. Geen zin meer in flutkatten die gewoon apprentice werden zonder moeite te doen. Hij had heel zijn kittentijd lang geleerd en er alles aan gedaan te kunnen doen wat hij wou, zelfs andere zeiden dat hij het wel moest maken. En kijk wat hij nu was. Een kitten, dankzij een wond gemaakt door Bloodclan. Hij was er op zijn minst gezegd wat bitter over. Leopardkit voelde zich gewoon niet zo gewaardeerd en wat eenzaam doordat zijn familie zo druk was. Ach ja, terug naar de kattin die was gaan praten. Ze was zilver gestreept met helder blauwe ogen, hij kende haar aan de naam Snowykit, maar wist dat ze ondertussen Snowypaw was geworden. Hij wist vrijwel iedere kat uit de clan bij naam te noemen, daar had hij zijn vorige 6 manen in de Nursery aan besteed. Misschien dat het toch nog van pas kwam. Zo wist hij ook dat deze poes twee sibs had en een interessante familie. Ach ja, hij wist verder niet zo veel over haar, en momenteel lag zijn interesse er ook niet bij. Bij haar woorden spitste hij enkel zijn oren terwijl hij achterom keek. Hij was zijn vriendelijkheid de laatste tijd verloren, maar hij kon die nog opzette wist hij zelf. Hij kon liegen, en nog goed ook. Jammer genoeg had hij momenteel geen zin die moeite doen. “Dat weten de meesten niet, al was het probleem makkelijk opgelost” Hij klonk alsof het hem niks deerde, maar nog altijd die bittere toon in zijn stem.

Er glanse iets van geamuseerdheid door zijn ijskoude ogen toen de poes sprak. Het was met name haar toon. Arrogant, iets wat hij van jongs af aan had geleerd iets slechts was. Hij draaide zich nu helemaal om en keek op de ander neer. Hij was ouder en groter. Daarbij was zijn houding altijd al recht en zelfverzekerd geweest, hij had veel hiervan van zijn moeder meegekregen. Dit zag hij bijna als een uitdaging, en hij was nogal fanatiek als het om winnen ging. Met een simpele zwiep van zijn lange staart begon hij weer te praten; “Who missie, zo snel aangesproken? En ik moet toegeven dat problemen oplossen vrij gemakkelijk is, al zij het niet definitief” Hij grijnsde even schuin, al leek hij niet helemaal uit vriendelijkheid te zijn. De rode kater leek benieuwt naar de reactie en stond er vrij ongeroerd, duidelijk niet onder de indruk. Hij was sociaal best soepel, heel zijn kittentijd was immers besteed geweest met rondlopen en iedereen aan te spreken. Dan die laatste verdomde maan in de Medicine den liggen rotten. Hoe kon hij nu ooit nog zijn doel halen? Zijn moeder en clan trots maken. Wat deerde het ook, hij had genoeg siblings die blijkbaar wel in de smaak vielen. Even verliet een diepe zucht zijn borst waarna hij weer verveeld op de poes neer keek. Kwam er nog wat van of zou hij beter door kunnen lopen alsof er niks gebeurd was? Hij stond hier maar net, misschien was ze het wachten wel waard.