Let's get the party started!

De poes vond de donkerte maar niets, het gaf haar de kriebels. Vandaar ook dat de apprentice dicht bij Lightningpaw bleef. "Bedankt voor die douche van net." Zei hij, totaal niet onder de indruk van zijn omgeving, alsof het hem helemaal niets deed.
Plots voelde Airpaw hoe haar vacht nóg natter werd. Ze maakte een sprongetje van schrik, al lachte ze toen ze merkte dat het enkel Lightning was die zijn vacht naast haar had uitgeschud, ze had het kunnen verwachten. "Lekker hé." Zei hij lachend. Airpaw stak haar tong uit. "Heerlijk"Miauwde ze sarcastisch terwijl ze toekeek hoe hij voor haar uit de Furball zwarte rivier insprong. Net voordat zijn al natte lichaam het water oppervlakte brak, riep hij uit; "Let's get the party started!" Tot haar geluk kwam de kater weer snel boven. Airpaw fronsde diep en keek Lightningpaw aan alsof hij gek in zijn hoofd was, iets wat ze al meerdere keren sinds vanavond had gedacht. "Kom je nog? Of ben je bang voor een beetje water?"Er lag een ondeugende blik in zijn blauwe ogen. Airpaw keek weg en kneedde wat onzeker de grond. "Eh... Ik zit hier eigenlijk wel goed, ga jij maar lekker zwemmen."Mompelde ze. Natuurlijk was ze niet bang voor het zwarte, koude, natte water waar misschien enge beesten in zaten, waarom zou ze?

Natuurlijk had de kater haar door, ze was ook een verschrikkelijke leugenaar.
De kater klom uit het riviertje en schudde zijn vacht uit, zodat hij niet meer droop van het zwarte water. Door het water dat aan zijn lichaam kleefde, leek de kater nu wel volledig zwart.
De kater liep naar haar toe en plofte naast haar neer, waarschijnlijk hopend dat hij snel zou drogen. De regen was namelijk gestopt, al kon je het onweer nog in de verte zien. "Weetje, als je bang bent mag je dat best zeggen hoor, niks om je voor te schamen."Probeerde hij haar moed in te spreken, Airpaw glimlachte flauwtjes naar hem. "Weet je, ik ben bang voor spinnen." Mompelde de kater een beetje beschaamd. Verrast keek de grijze apprentice hem aan, hij, bang? Al kon ze het ergens wel begrijpen, juk, spinnen. "Maar hiermee bedoel ik te zeggen dat je, je niet voor je angsten hoeft te schamen, iedereen is namelijk wel ergens bang voor, ik dus ook." eindigde hij zijn verhaal serieus. Dankbaar keek ze hem aan, hij was zo vriendelijk en lief voor haar. "Dankje, Lightning."Snorde ze en gaf hem dankbaar een kopje. "En dat van spinnen, snap ik helemaal."Ze huiverde even. "Die dingen hebben gewoon net even teveel poten, wat mij betreft,"

-laat, sorry ;w;

Toen ze zag dat Lightningpaw het een beetje warm kreeg door haar kopje, ontstond er toch een blos op haar wangen. Had ze dat eh, niet moeten doen? Ze bedoelde er niets mee, of nuja, niets op die manier, waarschijnlijk. De poes wendde gauw haar blik af en besloot zo snel mogelijk het onderwerp te veranderen, gelukkig ging Lightning daarin mee en was het moment van daarvoor alweer bijna vergeten. "Helemaal mee eens."Lachend stemde hij in met haar stemming over spinnen, die rot beesten waren nergens goed voor. Nuja.. Ze hielden wel die rot muggen weg...
De kater rolde zich op zijn rug toen hij uitgelachen was en richtte zijn blauwe ogen op de sterren hemel, die nu weer helder was geworden. De regen was gestopt, waardoor Airpaw's vacht de kans had gehad droog te worden. Dit was al redelijk snel gebeurd, al had ze het nog wel redelijk koud, een zeer vervelend nadeel van haar korte vacht. Ze hoopte enkel dat ze geen kou had gevat. "Hé kijk, dat lijkt wel een konijntje." klonk zijn stem ietwat verbaasd terwijl hij met zijn grijze poot naar de sterren wees. Airpaw keek naar hetgeen dat hij aanwees, haar ogen fronsend samengetrokken. "Waar dan? Ik zie het niet echt." Miauwde ze, waarna ze ook haar blik over de sterrenhemel liet glijden. "Zou Starclan ons nu zien, denk je?"

Opnieuw wees Lightning naar de sterren en nu volgde Airpaw zijn grijze poot nauwkerurig, en inderdaad, het had wel iets weg van een beest. "Maar het kan ook een vogel zijn."Merkte hij op. Airpaw kneep haar ogen samen. "Ja, al lijkt het ook wel op een soort eend, ofzo."Ze grinnikte zachtjes, haar ogen gericht op de eend/konijn/vogel in de lucht, bestaand uit sterren, or Starclan katten, als je dat wilde geloven. De kleine poes vroeg het aan Lightning. "Hmm, ik denk het wel."begon de grijze kater. "Ik denk eigenlijk dat Starclan ons altijd kan zien, dat sommige katten misschien nog wel op aarde rondlopen, wakend over hun vrienden en familie, alleen dat wij ze niet kunnen zien, dat ze een soort van geesten zijn."Aandachtig luisterde ze naar zijn verhaal, waarna ze zich afvroeg of er iemand over haar waakte. Misschien wel een oma, die ze nooit had ontmoet. Misschien ook wel haar moeder, die had ze zo lang niet meer gezien, dat het leek alsof ze dood was. Die gedachte vond ze echter te pijnlijk en duwde ze van zich af, het was niet iets waar ze zich nu zorgen over zou moeten maken. "Maar, wat zullen we gaan doen?" Vroeg de kater vervolgens. Peinzend keek Airpaw voor zich uit, wat was er te doen op dit tijdstip? Het was immers al best laat.
Tijd om hier over na te denken kreeg ze niet, want de kater probeerde op te staan, echter zette hij zijn poot verkeerd neer en kwam boven op Airpaw terecht. "Oef!" Ontsnapte er uit haar bek toen de kater op haar borst viel. Hij zette zijn poten echter snel weer goed en probeerde overeind te komen, wat niet al te makkelijk ging. "Eehh, sorry." Miauwde de kater met een blos op zijn wangen toen hun neuzen bijna elkaar aanraakten. Even was Airpaw zichzelf verloren in zijn blauwe ogen, die plots wel heel dichtbij waren. Ook haar wangen werden warm en rood. "Oh, eh, geen probleem, wacht eh, als ik nu zo doe,"Ze wurmde zich met succes onder hem vandaan. Ietwat schaapachtig en nog steeds lichtelijk blozend keek ze hem aan. "Nou, dat ging lekker,"ze greens naar hem. "je hebt mooie ogen, trouwens,"meteen kon ze zich wel voor d'r kop slaan, waarom zei ze dat nu weer? Niet dat het niet waar was, maar dit zou de situatie alleen nog maar ongemakkelijker maken.

-dit topic is zo grappig en schattig haha xD

Ze had absoluut geen idee hoe ze om moest gaan met deze situatie, ze had nooit veel aandacht gekregen van katers, al helemaal niet op een romantische of flirterige manier. Ze verlangde er dan ook helemaal niet naar en had absoluut geen ervaring in dit soort dingen. Een romantische sukkel was ze.
"Fantastisch."Grijnsde hij terug, gelukkig kon de grijze kater er ook om lachen. Airpaw kreeg de schaapachtige grijns niet van haar gezicht af terwijl ze de kater in de ogen keek, die nog net even werden verlicht door een laatste bliksemschicht in de verder. En voordat ze het wist, waren de woorden eruit.
Met grote ogen keek ze toe hoe de bek van Lightningpaw een beetje open ging, haastig keek ze weg en momenteel leek het even alsof haar kop in de fik stond. De kater stapte op haar af en Airpaw hield genegeerd haar adem in. "Dankje."Fluisterde hij in haar oor.
En daarna deed hij toch iets vreemds; hij gaf haar een lik over haar wang.
De gele ogen van Airpaw sprongen wagenwijd open, tijd om te reageren kreeg ze echter niet; de kater was het water ingesprongen en spetterde haar nat, waarna hij zijn tong uitstak en knipoogde. Airpaw voelde een warm maar aangenaam gevoel in zich. "Hey!"Riep ze uit, waarna ze haar angst aan de kant schoof en sprong het water in. Happend naar adem kwam ze boven, het water was kouder dan ze dacht. "Ieh! Koud" Riep ze uit met haar stem een octaaf hoger dan normaal.

Haar ogen waren opengeschoten en haar pupillen klein van de schrik die het koude water met zich meebracht. Happend naar adem probeerde ze boven water te blijven, het zag er niet al te charmant uit zoals ze in het water aan het spartelen was. Gelukkig wist ze het na enige tijd onder de controle te krijgen. "Je stem." De kater beet op zijn lip terwijl hij niet probeerde te lachen. Airpaw keek hem glimlachend aan. "Dat is niet grappig."Beet ze hem grappend toe, waarna ze hem nat probeerde te spetteren met haar grijze poten. De kater keek echter diep in gedachtes verzonken voor zich uit en nieuwsgierig vroeg Airpaw zich af waar hij aan dacht.
Opnieuw verlichtte een lichtflits hen en baadde de twee katten in het felle, blauwe licht. Daarna klonk er nog een zacht gerommel, het was echt zo ver weg, dat ze er niet meer bang voor was. “Wauw, de maan is echt groot.”Merkte de kater droogjes op. Airpaw volgde zijn blik, hij had gelijk. Het was überhaupt een mooie avond, zeker nu de storm weg was getrokken. “Hé, zullen we een nachtelijk jachttochtje gaan maken?” Ze keek hem weer aan en die grote grijns op zijn gezicht was aanstekelijk. Het was misschien niet helemaal verstandig om als twee apprentices midden in de nacht te gaan jagen, maar dit aanbod was te leuk om nee tegen te zeggen. "Als iemand ons betrapt, zijn we er geweest,"miauwde ze geamuseerd met een grote grijns op haar smoel "lijkt mij een geweldig plan!"

hehe geen probleem hoop :p Ik ga ook wat later reageren, heb een toetsweek ;w;