Far and away

Zijn poten brachten hem regelrecht naar de vierboom toe en met een bewonderende blik in zijn ogen keek hij naar de vier machtige eiken die boven hem uit torende. Vervolgens gleed zijn blik naar de plek waar de leiders altijd op stonden. Een warm gevoel flakkerde in hem op toen hij zich het gestalte van zijn vader daar inbeeldde. Hij had er vast machtig uitgezien, zo hoog neerkijkende op de rest terwijl hij gesierd werd met een pels als vuur. Een zucht ontsnapte uit zijn mond waarna hij even rondkeek. Verschillende geuren, een mix van alle clans door elkaar, betraden zijn neus. Echter was de verse Thunderclan geur die van achter hem opdreef toch hetgeen wat het meest zijn aandacht trok. Was het weer zijn veel te stiekeme leerling die nogmaals een poging ging doen om hem te verrassen? In één ruk draaide hij zich om, enkel om oog in oog te staan met Thornflame. Hij herkende hem nog als de krijger waarmee hij samen zijn wake had gehouden. Een begroetende glimlach spreidde zich op zijn gelaat. "Hey Thornflame,"

+ Thornflame 1ste post.

Een blij gevoel ging door hem heen terwijl hij zijn prooi die hij net had gevangen begroef. Het was een magere lijster, maar beter dat dan niets. Het begon echt koud te worden. Hij kon het aan zijn pels voelen, welke nog maar net genoeg weerstand bood zodat hij niet zou rillen van de kou. Shypaw mocht dan misschien klagen over het feit dat ze helemaal geen vacht had om zich warm te houden, maar het wilde niet direct zeggen dat als katten een pels hadden dat die genoeg weerstand boden tegen ijskoud weer. Hoewel hij het zich nu ook weer niet kon voorstellen hoe het was om te leven zonder pels. En eerlijk gezegd wilde hij dat ook niet, dus zou hij nu maar gauw ophouden met klagen. Hij deed de laatste aarderestjes over de prooi heen en draaide zich toen om. Het werd tijd dat hij nog wat meer prooi ging zoeken. Een lijster was echt niet genoeg om heel de Clan mee te voeden. En dus draaide Thornflame zich om, negeerde de kou voor zo verre als dat mogelijk was en rende verder door het woud. Zo nu en dan stopte hij zodat hij zijn loopneus kon laten wennen aan de kou en geuren op kon pikken, maar het enige wat hij oppikte was een ijzige koude die tegen zijn vacht sloeg. Hij gromde, maar gaf de moed niet op en rende verder. Plotseling drong een bekende geur zich door zijn neusgaten. Voordat Thornflame echter kon reageren, hoorde hij zijn naam. Hij knikte de bekende kater toe. ‘Hallo, Zealsprak,’ sprak hij de kater vriendelijk toe. Het was de kater met wie hij de nachtwake had gedaan toen ze Warrior’s waren geworden. Ondanks dat ze die samen hadden gedaan, zag Thornflame dat Zealspark ouder was dan hem. ‘Hoe gaat het met je?’ Hij ging zitten.

Toen de ander hem terug begroette draaide hij zich weer om en richtte hij opnieuw zijn blik op de grote rots. "Vroeger stond mijn vader daar ook, tijdens de grote vergaderingen." Miauwde hij, zijn blauwe ogen nog steeds gevuld met fascinatie. Hijzelf had ook een rode vacht, maar deze was minder opvallend en fel als die van Firestar. Enkel wanneer de zon op hem scheen kon de vergelijking met zijn vader gemaakt worden. Daarbij had hij ook meer wit op zijn lichaam, wat kwam door zijn moeder die blijkbaar ook volledig wit was geweest. De grote kater schudde zijn kopje en keek vervolgens naar Thornflame. De ander was kleiner dan hem, maar hij wist dat grootte niet alles was. Het zou wel in zijn voordeel spelen tijdens een gevecht, maar bij jagen bijvoorbeeld moest Zealspark beter opletten tijdens het sluipen aangezien het moeilijker was om met zo'n groot lichaam geluidloos te zijn. Voor de rest zat hij er echter niet veel met in dat hij wat groter was dan de gemiddelde Thunderclanner. Het was niet zo dat hij letterlijk de enige was met een wat stevigere bouw.

Thornflame had verwacht dat Zealspark nu ging zeggen dat het goed of slecht met hem ging, maar in plaats van nam het gesprek een heel andere wending en besloot Zealspark om over een ander onderwerp te praten. Thornflame bewoog zijn oortjes lichtelijk ongemakkelijk. Hij wist nooit goed hoe hij op dit soort situaties moest reageren, want alles wat hij dan zei of probeerde te zeggen leek verkeerd over te komen. Eerder had hij dat ook meegemaakt toen hij Hushpaw moest troosten, maar dat was goed uitgepakt. De gedachte aan Hushpaw, zijn goede vriend van de RiverClan, gaf hem de kracht om ook op dit een reactie te geven die hopelijk goed zou uitpakken. Hij draaide zijn kopje uit respect voor Zealspark naar de grote rots waar vroeger Zealspark’s vader op zou hebben gestaan. Dat was nog voor Thornflame’s tijd geweest, want toen hij geboren werd was Silverstar nog steeds aan de macht. Hij had van de andere Apprentice’s echter wel opgevangen dat de voormalige leader van de ThunderClan Firestar was geweest. ‘Hij is vast een groot leider geweest,’ sprak hij zacht tegen Zealspark. ‘Jammer dat ik hem niet heb gekend.’ Hij liet een waterig glimlachje aan Zealspark zien, kwam dichterbij staan en drukte zijn lichaam troostend even tegen die van de kater aan. Hij nam aan dat hoe oud je ook was dat de pijn nooit volledig weg zou gaan. Hij had zijn moeder misschien niet heel goed gekend, maar het deed nog altijd pijn als hij dacht dat hij haar nooit meer zou leren kennen. Zijn vader daarentegen wilde hij niet meer leren kennen. Hij wist zeker dat zijn vader verantwoordelijk was voor de dood op zijn moeder, maar dat kon hij niet bewijzen. En toch… sinds hij de geur van BloodClan had geroken, begon hij andere vermoedens te krijgen. Maar hij had nu geen zin om daarover na te denken en dus concentreerde hij zich volledig op Zealspark. ‘Voor de rest moet je in je hoofd houden dat uit het oog nog altijd niet uit het hart betekent. Hij zal vast over je waken vanuit de StarClan.’ Hij deed een knikje naar de hemel.

De kater glimlachte waterig bij de woorden van de krijger en haalde even zijn schouders op. Hij hoefde geen medelijden meer of troostende woorden. Hij had het niet nodig en wou het ook niet. In tegendeel tot de rest was hij niet in een put gaan zitten toen zijn vader gestorven was. Ja, hij was wat eenzamer geworden en ja af en toe mistte hij de overleden clanleider enorm hard tot het bijna niet meer draaglijk was. Maar, Zealspark was verder blijven gaan en had besloten om zich volledig op de toekomst te richten. Hetgeen wat er in het verleden was gebeurd was voorbij en niets of niemand in de wereld kon dat terugdraaien. Misschien was het maar beter zo ook; het had ervoor gezorgd dat hij geworden was zoals hij nu is. Een zucht verliet zijn bekje. Hij dacht wel redelijk positief en filosofisch over alles, maar toch lukte hem dit niet altijd. Bijvoorbeeld de kat die zijn vader vermoord had. Iedere keer als hij over die desbetreffende krijger dacht rezen zijn haren automatisch omhoog en gleden zijn klauwen uit hun hulzen. Het was nu eenmaal zo in zijn brein geprogrammeerd. Zealspark was een redelijk vredige kater, maar hij kon er nu eenmaal niets aan doen dat de drang om wraak te nemen enorm groot was. "Ik weet het." Besloot hij dus te miauwen, als enige antwoord op de woorden van Thornflame. "Maar zullen we niet beter over vrolijke dingen praten?" Greens hij toen, de gedachte aan zijn overleden vader wegdrukkende. "Hoe is het met je? Al met je apprentice gaan trainen?" Vroeg hij vervolgens. Als hij het zich nog goed herinnerde dan had ook Thornflame een leerling toegewezen gekregen. En zo niet, dan was Zealspark zonet een grote en waarschijnlijk ook vernederende fout begaan.

Thornflame had geen idee wat hij verder nog kon zeggen tegen de kater. Het was nu niet bepaald dat hij goed was in troosten en de juiste woorden kon zeggen. Natuurlijk waren er dan ook nog katten die helemaal niet getroost wilden worden. Hijzelf was er zo eentje. Hij praatte nooit over de dood van zijn moeder en het gesnauw van zijn vader. Zijn vader die nooit een vader voor hem geweest was. Voor Thornflame was dat allemaal oud nieuws. Hij verwerkte het door zich te richten op het trainen met Briarpaw en het ontmoeten van andere katten. Hij gaf een knikje ten teken dat ook hij het wel een aangenaam idee vond om over iets anders te praten. Natuurlijk zou hij wel door blijven praten over Zealspark’s vader als de kater zich daar beter bij voelde, maar dat leek nu niet het geval te zijn en Thornflame respecteerde dat. Hij wilde net nog tegen de kater zeggen dat hij moest weten dat hij met zijn verhaal bij Thornflame terechtkon toen de kater opeens over zijn Apprentice begon. Een brede glimlach brak uit op het gezicht van Thornflame. Daar kon hij niet veel aan veranderen. Hij was gewoon ongelooflijk gelukkig dat hij een Apprentice had gekregen meteen nadat hij Young Warrior was geworden. ‘Met mij gaat het prima,’ snorde hij. ‘Briarpaw doet het zeer goed tijdens haar trainingen. Ik ben de meest trotse mentor ooit,’ grinnikte hij. Maar het was wel waar. Briarpaw had, dankzij eerdere trainingen, aangetoond dat ze best veel kon. Natuurlijk kon hij haar gelukkig hier en daar nog wel wat leren, maar hij moest toch toegeven dat ze binnenkort over moesten gaan naar de vechttrainingen. ‘Ze is echter al eerder opgeleid door een andere mentor die zijn plicht niet meer goed deed. Dus ze kende de basistechnieken al wel waardoor mijn hele geplande les om zeep geholpen werd. Het wordt tijd voor haar dat ze maar eens snel vechttechnieken leert,’ snorde hij. ‘Maar had jij ook geen Apprentice gekregen?’ vroeg hij nieuwsgierig.