Unfinished life

Vrolijk huppelde het meisje de nursery uit. Ze ging weer eens een ziekenbezoek brengen aan een vriend van haar, Greykit. Ze was al een tijdje niet meer geweest. Ze voelde zich er schuldig over, maar het voelde raar om naar hem toe te gaan. Zijn vader was overleden, nee nee nee... ook haar vader. Het was druk in haar hoofd. Het meestal zo geordende brein was overhoop gegooid. Deze tijd kwam haar nog eens verschrikkelijk uit ook. Ze werd ouder en moest zich klaarmaken om het nest uit te gaan. Ze wist genoeg toch? Dat gevoel had ze niet. Nog altijd liep ze rond om nieuwe dingen te leren. Grey zou het wel weten van zijn vader toch? Maar moest ze het zeggen tegen hem? Dat ze als het goed was dezelfde papa hadden? Ze zuchtte toen ze Grey zag zitten. Een hoestbui overviel hem en medelijden kwam bij haar binnen. Voorzichtig liep ze naar hem toe en ging naast het nest zitten. "Ikke ben je mama niet gekkie", zei ze met een rustig glimlachje op haar gezicht. Grey was een goede vriend, dus ze voelde zich schuldig over dat ze een tijdje niet was geweest. Al was het waarschijnlijk niet zo heel lang geleden. Het voelde als jaren.

Grey reageerde en zijn stem liet haar best schrikken. Hij was er slechter aan toe. Dat maakte haar ergens wel bang. Acefray zou wel snel terug komen toch? Vast wel. Er waren veel mensen opzoek naar hem en nog een andere poes die ook weg was. Het zou beter gaan met hem dan. Dan zou hij samen met haar apprentice worden, ja dat was het plan. Desnoods zou ze hem zelf gaan helpen. Geen idee hoe, maar ze zou dan helpen met gewoon gezelschap houden. Littlestream en Smokebreath konden hem nog wel helpen, dus dat hoefde zij niet te doen. "Het gaat goed Grey", zei ze op een best lieve en rustige toon. Ze had medelijden met hem, misschien zou hij dat niet leuk vinden. Niet dat ze er iets tegen kon doen. Hij vroeg wanneer ze apprentice ging worden en kort gingen haar ogen naar boven. "Moet nog eventjes wachten. Maar niet zo lang meer." Nog altijd keek Crescent hem vrolijk aan. "Als je beter bent gaan we dan het gebied verkennen oké?" Eigenlijk had Crescent alleen maar rekening gehouden met die kant van het verhaal. De andere kant wou ze niet eens zien.

Het was fijn om te weten dat Grey ook positief leek te denken. Hij begon namelijk over wat ze als eerste zouden gaan doen. Crescent kreeg een vrolijke glimlach op haar gezicht en ze dacht na. Uuhm. Er waren veel dingen die ze konden doen. Als apprentice had je veel meer vrijheid en al helemaal als je dan niet ziek was zoals Grey. Toen had Grey een idee en ze spitste haar oortjes. Ja ze moest hem nog op heterdaad betrappen daarop. "Ja!", zei ze vrolijk. Helaas moest ze afstand houden, want anders zou ze misschien ziek worden. Dus ze bleef wel met een bepaalde afstand, maar Crescent kennende was ze waarschijnlijk bovenop hem gesprongen bij dat idee. "Laatst was ik nog met hem aan het praten weet je." Ash was wel lief, te lief voor een monster leek het. Crescent twijfelde nog altijd of de monsters nou bestonden of niet. Misschien was het wel een monster die Grey ziek maakte. Hmm?

"Minder, steeds slechter. Er is niemand die me kan helpen en helemaal sinds dat Ace weg is." Opnieuw draaide ze haar hoofd verbaast. Littestream en Smokebreath konden toch helpen? Hmm misschien hadden die het druk. Crescent mocht niet helpen. Ten eerste wist ze niks van kruiden en dat soort dingetjes, want ze was te jong. Ook kon ze ziek worden en als kitten was dat inderdaad gevaarlijk. "Het komt wel goed hoor", zei ze met een kleine glimlach. Ze geloofde echt dat het goed ging komen en ze hield er niet van om anderen zo te zien. Zeker niet als het vrienden waren. "Heb je nog wat leuks gedaan met je kitten party of zo iets?" Kitten party? Ze moest lachen om de opmerking en dacht daarbij na. "Niet heel speciale dingetjes hoor. De mosballetjes voorraad ligt nog altijd op dezelfde plek", zei ze lachend. Ashdrizzle was er overheen gevallen, maar ze had ze weer op de goede plek gelegd. Orde houden, daar hield ze wel van.

Ze lachte toen hij nieuwsgierig begon te worden. Was Crescent haar manier van vragen stellen nu ineens aanstekelijk? Ja of hij deed het expres. Ze kon nog net zien hoe er een schok door zijn lijf ging. Nog altijd vond ze hem zielig, al wou hij waarschijnlijk niet dat ze dat dacht. Zielig gevonden worden was niet leuk namelijk, behalve als je aandacht wou. Toen hij vroeg of hij mee kon spelen keek ze naar beneden. Daar moest ze over nadenken. Grey kon zijn staart niet eens bewegen zonder pijn, de spelletjes die ze met andere deed waren misschien niet handig. "Ik heb een idee", zei ze en ze kreeg een vrolijke twinkeling in haar ogen. "We doen hier een spelletje. Misschien een woordslang? Ken je dat?" Dat spelletje was leuk als je niet mocht bewegen. "Ik zeg een woord en jij moet een woord zeggen die begint met de laatste letter van mijn woord. Kijk ik begin!" Crescent ging iets dichterbij zitten. Kon wel vond ze. Natuurlijk bleef ze wel naast het nest. Kort schoten haar ogen over haar omgeving en ze probeerde een geschikt woord te vinden. "Den", zei ze toen met een glimlach. "Nu jij een woord die begint met de 'n'." Misschien was dit wel heel gezellig. Dan kon hij zijn aandacht ergens anders brengen. Crescent eiste de aandacht op zodat hij niet aan zijn eigen zieke zelf zou denken.

Het woord dat hij zei was goed. "Goed", zei ze. Daarna ging zij nadenken. Een woord met de 's'. Het moest wel een leuk woord zijn. Niks in de den was met de 's'. "Uuhm, het is moeilijk", piepte ze lachend. Hopelijk zou Grey zo ook een beetje vrolijker worden. Dat was de reden dat ze hier was. Grey moest zich beter voelen. Of dat nou met Ace was of zonder. Crescent kon hem  zo helpen. Aandacht ergens anders heen. Of het werkte wist ze natuurlijk niet. Ze hoopte van wel, want dat verdiende hij wel. Haar blauwe ogen gingen naar zijn grijze en iets viel haar op. Het leek alsof hij haar niet recht aankeek. Zag hij haar goed? Precies op dat moment ging de focus wel echt naar haar ogen en ze keek weg. Kwam waarschijnlijk gewoon omdat hij zich niet lekker voelde. "Sss", begon ze twijfelend. "scherp!" Haar staart ging vanzelf speels heen en weer. "Sluit mooi aan niet?" De glimlach verscheen weer op haar gezicht, want hij was verdwenen toen ze een woord zocht.

Een korte glimlach kwam op z'n gezicht, maar Crescent glimlachte niet terug toen ze zijn pijn zag. Zijn blik werd ook al snel weer serieus na zijn woord. Hare bleef normaal, maar was van binnen iet wat geschokt. Hij zei het zelf en dat maakte haar ook verdrietig. Zij kon niks doen, want hij had pijn en dat kon zij niet verhelpen. Ze had ook geen idee hoe. "Kijk als je me echt blij wilt maken doe dan hetzelfde wat je met je vrienden doet, samen stoeien." De grijze kleinere kitten keek hem verbaast aan. Kort verkeerde ze in een korte shock waar ze niet wist wat ze moest doen, maar ze viel eruit toen er meer woorden uit zijn mond kwamen. "als het voor altijd zo blijft." Nu geloofde hij er ineens niet meer in? Crescent keek hem verward en verbaast aan. "Het blijft niet voor altijd zo", probeerde ze hem op te beuren. "Ik ga dat niet doen, want je hebt pijn." Ze was duidelijk, zoals ze kon zijn als ze dat wou.