Wrong Decision

Sandkit had de hele reis een beetje slap over de zwarte kater heen gehangen. Op bepaalde delen van haar lichaam zaten kleine wondjes die ze had opgelopen, zowel terug in het kamp als tijdens de reis op de rug van de zwarte kater. Haar vacht stak alle kanten op en zo hier en daar zat er wat vuil tussen. Het enige teken dat de zandkleurige kattin nog leefde was het haperende op en neer bewegen van haar borstkas. Maar na een hele lange tijd dat haar lichaam telkens verplaatst werd, was er eindelijk rust. Een hemel van zacht mos omgaf haar nu maar ze lag nog altijd even stil. Pas na een lange tijd bewoog haar snuitje voorzichtig. Haar snorhaartjes trilden lichtjes en langzaam opende ze haar oogjes. Twee goudkleurige kijkers werden zichtbaar, de wereld was echter één grote waas op dit moment. "Wat..?" klonk haar zwakke stem toen zachtjes. De wereld begon langzaam scherp te stellen, een geur die niet als thuis rook dreef haar neusvleugels binnen. Ze was niet in het ThunderClan kamp, ze rook enkel de geur die ze eerder die dag voor het eerst had geroken overduidelijk. Een zwarte kater met groene ogen die net wat ouder was dan zijzelf zat een eindje bij haar vandaan. "Coal?"

Een stem klonk en de zwarte kater keek om. Nu zou de paniek inslaan. De kater bleef met een normale blik naar haar kijken. Hij bleef op afstand. Toen de poes hem herkende besloot hij even te knikken. Daarna scheurde hij zijn blik los van haar en liep langs de rest van de nesten die hier lagen. Soms lag er wat mos, maar verder niks bruikbaars. "Je hebt wel echt het beste moment uitgekozen om naar dromenland te gaan", zei hij terwijl hij door liep. Zonder haar ook maar een blik verder te geven. "Ik was al van plan om water over je snuit te gooien." Een grijns verscheen op zijn gezicht al bleef hij langs de nesten lopen. In één van de nesten zag hij wat stof liggen. Zou vast wel van een twoleg zijn geweest of zoiets. Waarom een Young-One dat zou meenemen wist hij niet. Hij zuchtte en pakte het op. Zijn poten brachten hem weer bij zijn eigen nest en hij gooide het stuk stof op de rand. Nu keek hij haar weer even aan terwijl hij naast het nest ging zitten. Wachtend op antwoord.

De zandkleurige kattin voelde zich een beetje licht in haar kop, maar dat kwam door de wond aan de zijde van haar hoofd die ondertussen wel gestopt was met bloeden. Sandkit draaide een klein beetje met haar oortje toen de zwarte kater inderdaad bevestigde om Coal te zijn, die vertelde dat ze het beste moment uit had gekozen om naar dromenland te gaan. Nu herinnerde ze zich het gevecht opeens weer, BloodClan die het ThunderClan kamp in kwam stormen met het bericht dat Silverstar dood was. Coal die opeens bij de partij van de tegenstanders naar binnen kwam, hoe ze tegen hem aan knalde, Tallpaw die haar probeerde te beschermen maar zelf in een ander gevecht belandde, Hazel die ze in de verte had horen schreeuwen. "Waar ben ik?" mauwde ze toen de kater weer bij het nest was komen zitten en iets over de rand heen had gelegd waar ze geen weet van had wat het was. Zijn hele reactie over het water over haar snuit heen gooien was een beetje langs haar heen gegaan.

In het kamp, zijn kamp, en dat betekende dus het kamp van de BloodClan. Haar hart sloeg een keer een slag over, haar adem stokte in haar keeltje, maar toen ontspande ze haar zwakke lichaam weer. Haar ogen zochten die van Coal, die klaar stond om wist zij veel wat te doen. Een keertje knipperde ze met haar ogen, maar voordat ze haar mond open kon trekken begon hij weer te praten. "Oké," klonk haar stem zwakjes terwijl ze een keertje kort rilde. Voor een tijdje was de zandkleurige poes stil, ze liet alles een beetje bezinken op dit moment. "Ik ben bang.." mauwde ze toen voorzichtig terwijl ze de zwarte kater aankeek. "Gaan ze mij pijn doen?"

Twijfelend keek ze de kater aan, waarom twijfelde hij zo? Ze bewoon een beetje met haar oortjes, maar had de kracht niet om ergens tegenin te gaan. Hij zei dat hij haar ging proberen heel te houden. Sandkit slikte een keer. "Oké,' klonk er voor de tweede keer zwakjes, ze vertrouwde op hem. Kort sloot ze haar oogjes en kneep deze dicht toen de kater vroeg hoe het ging. "Gaat wel.." mompelde ze zachtjes, ze was nooit iemand geweest die snel ingaf aan haar pijn, plus het was minder erg dan eerst. De kater was gaan staan, Sandkit had haar oogjes geopend. "G-ga je weg?" vroeg ze zachtjes. Ze wilde dat hij hier bleef, niet dat hij wegging.