Oopsss, sorry!

Darkpaw liep rustig door het bos, de lucht proevend naar prooi. "Kijk uit!" Hij schrok op en zag een grijze kater op hem afrollen. Net op tijd kon hij opzij springen, hij zou moeten weglopen. Straks namen de stemmen zijn lichaam weer over, en hij wilde niet dat dat nog eens zou gebeuren. Maar de stemmen, ze zwegen, ze zeiden niet eens: "Kijk, hij is alleen." De kater was daar al zo gewend aan geraakt dat hij zich erdoor eenzaam voelde. Als ze zwegen, waarom zou hij dan vluchten. Hij liep naar de grijze kater om hem wat te helpen. "Hallo," mauwde hij voorzichtig. "Ik ben Darkpaw." De stemmen zwegen nog steeds. Af en toe hoorde hij wel een goedkeurend gesis. Ze kwamen terug, maar ze vonden wat hij deed goed? Ze vonden het goed dat hij iemand hielp, dat de kater niet verwond zou worden. Hij siste zachtjes naar de stemmen, zo zacht dat de grijze kater het niet zou horen.

Darkpaw keek naar de kater die slap op de grond lag, het was een grappig zicht. "Light...ning... p-p....", brabbelde de grijze kater. Hij moest een kort lachje inhouden, die kater had een serieuze tuimel gemaakt. Eindelijk kwam de kater recht en stelde zich voor, in een volledig woord, zelfs in een volledige zin. "Ik ben Lightningpaw." De zwarte jonge kater ging tegenover de andere zitten en luisterde geconcentreerd naar het zachte geroezemoes in zijn hoofd, hij begreep niets van alles dat er gebeurde. De stemmen zwegen, hij kon hun goedkeuring voelen, hij was er al zo gewend aangeraakt dat het een vreselijk gevoel was, een rustig hoofd, afgezien van wat gekeuvel, en die goedkeuring, hij kreeg er koppijn van! "Wat willen jullie van me!", riep hij luid tegen zichzelf. Toen bemerkte hij dat er een kater tegenover hem zat, helemaal vergeten. "Ooh," bracht hij uit,"d..dat was n..niet de bedoeling, ik euhm, ikkeuh..." Hij stamelde wat, van alle momenten die hij in het bijzijn van andere had gepraat, was deze wel de ergste, hij had nooit tegen zichzelf geroepen met iemand zo dichtbij, nerveus keek hij heen en weer, op zoek naar een uitweg om hieruit te glippen. Maar zijn poten lieten het niet toe, en zijn gedachten ook niet. "Blijf zitten!" Duivel was aan het woord. "Verdorie toch, domkop!", dat was Duiveltje, Duivels 'trouwe volgeling'.

"Tegen wie had je het?" Dark sperde zijn ogen open, wat nu? Nu moest hij het uitleggen. "Wat?", miauwde hij verbaasd, alsof hij niet wist tegen wie hij sprak, en eigenlijk wist hij dat ook niet. "Hoor je stemmen in je hoofd?", vroeg de kater plots. Schichtig keek hij heen en weer, er was niemand, dus wat kon het hem ook schelen. En bovendien had Lightningpaw dat nieuwsgierig en geïnteresseerd gevraagd, niet spottend of afkeurend, zoals hij zou verwachten. "Ja," zuchtte hij tenslotte snel en, nou ja, zuchtend, na lang nadenken. Hij hoopte dat niemand hem had gehoord, zouden ze katten met stemmen, slechte stemmen uit de Clan gooien? Plots hoorde hij weer een stem; 'Je hebt een specialere band met deze persoon dan je zou denken.' Verbaasd keek hij naar Lightningpaw, dat zou toch niet? Hij kende de kater niet eens. Of zou Duivel bedoelen dat hij homo was? Dat geloofde hij ook niet. De stemmen deden vreemd, en het maakte hem gek. Gekker dan'ie al was.

"Je hoeft je er niet voor te schamen hoor." Dark knikte, maar hij vond juist het tegenovergestelde. 'Schamen?' zei het Duivel semi-verbaasd, 'Schaam jij je soms voor ons?' Hij knikte, alweer, maar deze keer tegen de stemmen. "Je kunt er tenslotte niks aan doen. Maar ik heb wel een vraagje, wat zeggen die stemmen allemaal?" vroeg de kater, en Dark hapte verbaasd naar adem. "Als je niet wilt hoef je het niet te vertellen hoor." Darkpaw dacht even na, het was vreemd om erover te praten, maar de stemmen deden niets om hem tegen te houden. Maar misschien zou Lightningpaw alles wel aan Shrewstar vertellen en zou hij uit de Clan worden gegooid vanwege al die slechte gedachten. Hij snoof. Als hij uit de Clan zou worden gegooid, zou hij Duivel en Duiveltje hun gang laten gaan, dat zou pas plezier zijn. Wat!? Die gedachten, die waren van hem! En ze waren beslist niet goed... "Oké," miauwde de zwarte kater tenslotte, "als je niets doorverteld." Hij schuifelde even heen en weer. Was dit wel een goed idee? Zou hij het wel moeten zeggen? Hij had bevestiging nodig, de bevestiging van Duivel, hij had het écht nodig. Maar ze zwegen, dus was deze beslissing aan hem. "Die.. die stemmen, ze.. ze zeggen dingen die niet oké zijn. Bijvoorbeeld als er een kat alleen is, en er is niemand te bespeuren, dan zeggen ze me dat ik hem/haar moet doden, verwonden.." Dark zweeg abrupt, hij twijfelde, was dit echt wel slim? "En.. En dan proberen ze mijn lichaam over te nemen, en dan neem ik hun plek in. Maar je wordt op voorhand erdoor gewaarschuwd, dan verspreidt een zware druk zich over mijn lichaam. Het is al twee keer voorgekomen dat ik niets meer voelde, dat de druk zelfs weg was, en ik tussen drie muren zat, en dan mijn ogen, ik kon alles zien en horen en voelen dat ik deed, maar het zelf niet beslissen." Een snik welde op, en hij was net te laat het tegen te houden, maar dwong zichzelf verder te gaan, "Die.. Die muren, dat was gewoon mijn eigen lichaam, ik zat gevangen in mijn eigen lichaam, verdomme! En ik kon niets, NIETS doen!" Nog een snik kwam over zijn wang, het was te vreselijk geweest, althans, enkel de eerste keer, de tweede keer kon hij uitbreken en zijn eigen lichaam terugkrijgen.

"Darkpaw je weet zelf wel dat dit niet goed is, dus daar ga ik ook niet over zeuren." Darkpaw kreeg de neiging met zijn ogen te rollen. Maar dat deed hij niet. Het was immers vriendelijk bedoeld. "Maar omdat je hier volgens mij niks aan kunt doen zul je er mee moeten leren leven. En ik ga je daarbij helpen." Een glimlach verscheen op zijn gelaat. Eindelijk had hij iemand die hem steunde, iemand die door de stemmen zelf werd goedgekeurd. Ze zeiden zelfs dingen als 'hetzelfde bloed' en 'dichterbij dan je denkt'. Hij had geen idee wat de stemmen daarmee zeiden, konden ze niet gewoon duidelijk zijn en zeggen wat hun bedoeling was? Nou ja, het leven was niet gemakkelijk, zeker niet dat van hem. "B..bedankt," stamelde hij verlegen naar de jonge kater. Het voelde goed dat hij het aan iemand had verteld. Zo goed dat het onbeschrijflijk was.

-is niks hoor, het spijt mij ook voor deze late reactie

Nerveus wiebelde hij met zijn staart en zijn snorharen trilden. "Oke, als je wilt dat ik je help zou ik wel wat meer moeten weten over de stemmen, wanneer ze bijvoorbeeld iets zeggen en of ze altijd slechte dingen zeggen. Maar je hoeft dit natuurlijk niet allemaal in een keer te vertellen, alles op zijn tijd," miauwde Lightningpaw vriendelijk. Dark luisterde traag in- en uitademend. De grijze kater stelde voor iets leuks te gaan doen, waarbij hij hevig ja knikte. Hij dacht na, in een oefengevecht zou Lightning hem waarschijnlijk niet vertrouwen, en hij vertrouwde zichzelf niet eens, dus dat was al uitgesloten. Dan konden ze gaan jagen, maar daar was de jonge kater niet bepaald een genie in. Maar wat konden ze anders doen? Misschien een race tussen de bomen en langs het moeras houden. Zijn conditie was vrij goed, dus dat zou wel lukken. Tenzij de ander geen al te beste conditie had. "Wat dacht je van een race?" stelde hij dus voor. Zelf vond Darkpaw het wel een goed idee, enkel hopen dat Lightning dat ook zou vinden.

sorry voor de heeeel late reactie, zoals je al zei, school is begonnen...