It's been a long time. [&HUSHPAW]

Een grijns sierde zijn gezicht terwijl hij met snelle bewegingen een muis probeerde in te halen. Het dier had hem opgemerkt omdat hij te luidruchtig zijn poten had neergezet. In eerste instantie had Thornflame het beestje ook helemaal niet gezien, maar had het wel gehoord toen het weg begon te rennen. Zijn grijns werd steeds breder terwijl hij merkte dat hij de muis begon in te halen. Zijn poten gingen snel over de harde ondergrond en zijn flanken zwoegden van de inspanning. Zijn bleekgroene ogen fixeerden zich op het beestje dat zich angstvallig in alle bochten wrong zodat het zeker niet in de klauwen van zijn achtervolger terecht zou komen. Thornflame rook de scherpe geuren van zijn omgeving en hield plotseling halt. Hij vloekte terwijl hij zag dat het muisje veilig in een ander territorium naar binnen rende. De scherpe geuren van ShadowClan, WindClan en RiverClan waren duidelijk te ruiken. Hij was aangekomen bij Fourtrees en mocht geen poot verder zetten omdat hij anders in één van de verschillende territoria zou binnenstappen. Zijn grijns gleed van zijn gezicht en maakte plaats voor een geïrriteerde uitdrukking. ‘Sinds wanneer hebben muizen een brein?’ mopperde hij geërgerd. Het diertje was al uit zijn zicht verdwenen, maar hij kon de heerlijke geur nog steeds ruiken alsof het diertje zich nog vlak voor hem bevond. Hij ging op zijn kont zitten en keek naar de reusachtige eiken. Het verbaasde hem nog steeds hoe groot die eiken wel niet waren. Hij zou maar beter terug kunnen gaan naar het kamp. Hij had zo hard gerend dat zijn flanken nog steeds zwoegden en het zou nog wel even duren voordat hij weer terug zou zijn bij zijn Clangenoten. Net toen hij zich om wilde draaien om dan ook daadwerkelijk te vertrekken, rook hij een geur. Het was overduidelijk van de RiverClan afkomstig, maar gesnor rees op in zijn keel toen hij besefte van wie de geur afkomstig was. ‘Hushpaw!’ bracht hij uit. ‘Ben jij het echt?’

Ondanks dat het enkel de geur was die hij rook, wist Thornflame zeker dat de kater er was. Hij rook het gewoon aan de scherpe visachtige geur en de geur die aan Hushpaw zelf toebehoorde. Aangezien hij de kater van dichtbij had mogen meemaken toen hij deze uit de rivier wilde sleuren een paar manen geleden toen ze elkaar hadden ontmoet, was het voor hem makkelijk geweest om de geur van de kater te herkennen. Plotseling kwam de kater tevoorschijn waardoor Thornflame even schrok, maar zich daarna direct herpakte. Hij zag aan het uiterlijk van de kater dat hijzelf niet de enige was die veranderd was over de afgelopen manen. De kater zag er een stuk groter uit dan de vorige keer dat Thornflame hem gezien had. ‘Zeg dat wel ja,’ snorde Thornflame geamuseerd tegen zijn vriend. Het was echt lang geleden dat ze elkaar hadden gezien, minstens vier manen of zo. Er was zo veel gebeurd in die tussentijd. Thornflame had zijn jachttechnieken geleerd, zijn vechttechnieken, was een Warrior geworden en had een eigen Apprentice gekregen. Door de aanspreking en hoe Hushpaw erop reageerde merkte hij dat de kater nog geen Warrior was geworden. Voor zover Thornflame zich kon herinneren was hij in de tijd dat hij Hushpaw had ontmoet ook ouder geweest dan de kater. ‘Goed om je weer te zien,’ sprak de kater en hij legde zich geamuseerd naast de andere kater neer. Door zo te gaan liggen was de kans kleiner dat ze zouden opvallen. ‘Hoe gaat het met je?’ vroeg de kater nieuwsgierig zijnde. Hij zou het nieuws dat hij Warrior was geworden en dat hij een Apprentice had gekregen nog maar heel even voor zich houden. Dan zou het leuker zijn als Hushpaw een wederkerige vraag zou stellen en hij had dan kon vertellen.

Thornflame voelde gesnor in zijn keel opkomen toen hij een bevestigend antwoord van Hushpaw hoorde. Hij was blij dat hij niet de enige was die blij was dat ze elkaar weer ontmoetten. Misschien was het dan wel verboden, maar een vriendschap buiten de Clan klonk best aanlokkelijk voor hem. Hushpaw was een leuke kater en als ze bij elkaar in de Clan hadden gezeten, had hij het wel geweten. Dan hadden ze dagelijks kunnen gaan jagen samen en elkaar de wildste verhalen kunnen vertellen. Bijvoorbeeld als ze ooit eens een vriendinnetje zouden krijgen. Hij grinnikte al binnensmonds bij de gedachte. Hij dacht namelijk niet dat hij ooit een partner zou krijgen. Het was niet dat hij er te serieus voor was, maar hij was met veel andere dingen bezig dan met dat. Voor nu had hij ook niet veel poezen ontmoet, dus dat was nu niet iets waar hij over wilde nadenken. Zijn ogen gleden naar Hushpaw toen deze vergat te antwoorden op zijn vraag en meteen naar hem vroeg. Hij vond het aardig van Hushpaw dat hij informeerde naar Thornflame. ‘Nou, dat wilde ik je uit eigen beweging zeggen,’ zei hij sip, maar hij grijnsde algauw weer. ‘Niet alleen een Warrior,’ zei hij geheimzinnig. ‘Maar ook nog eens mijn eigen Apprentice!’ Hij glimlachte trots. ‘Vanaf nu sta ik niet meer bekend als Thornpaw, maar als Thornflame.’ Hij gloeide van trots bij die naam. Het klonk nog beter toen Silverstar hem van de High Rock had geroepen zodat iedereen in zijn Clan had geweten wat zijn naam was. ‘Maar goed, je negeerde mijn vraag daarnet. Want hoe gaat het nu eigenlijk met jou?’ vroeg hij geamuseerd zijnde aan de RiverClan-cat.

Thornflame’s oren trokken geschrokken even samen toen Hushpaw het uitschreeuwde van plezier. Ondanks dat hij het plezier en de blijdschap deelde, wilde hij toch dat Hushpaw even naar zijn naam luisterde en wat stiller zou worden. Het was namelijk niet de bedoeling dat alle katten in de omgeving hun konden horen. Hoewel hij graag mee wilde schreeuwen van plezier met zijn vriend, bleef het feit dat er andere katten van zowel zijn Clan als die van Hushpaw rondliepen in zijn hoofd rondspoken en dus hield hij zichzelf gedeisd, maar een brede glimlach lag wel rond zijn lippen. Deze vervaagde als sneeuw voor de zon toen hij hoorde dat Hushpaw aangaf dat het veel minder goed ging. Hij voelde zijn hart kort samentrekken toen hij zag dat zijn vriend het moeilijk kreeg. Vanuit een liggende positie kon hij moeilijk iets doen om zijn vriend te troosten en dus legde hij zich op zijn buik zodat hij met zijn staart troostend langs Hushpaw’s flank kon gaan. Zijn pupillen werden groot van schrik toen Hushpaw zijn verhaal vertelde. Hij liet zijn blik naar de grond dwalen. Hij was zowel boos als verdrietig omwille van de gevoelens van zijn vriend. Net zoals Hushpaw immense blijdschap had gevoeld voor zijn situatie, voelde Thornflame nu immens verdriet voor Hushpaw’s situatie. ‘Dat is echt verschrikkelijk, Hushpaw,’ zei hij zacht tegen zijn vriend. Hij wilde dat hij iets van de pijn weg kon nemen. Zijn eerste ingeving was om aan Hushpaw voor te stellen dat ze samen wat jacht- en vechttechnieken door konden nemen, maar hij kapte dat idee direct af omdat Hushpaw misschien wel zou willen praten over zijn gevoelens en omdat ze in Fourtrees waren, de plek waar het juist verboden was om te vechten. Ook al zou het een schijngevechtje zijn, toch voelde het voor Thornflame niet goed als ze het zouden doen. ‘Wil je erover praten?’ vroeg hij zachtjes aan zijn vriend. ‘Ik kan misschien je pijn niet wegnemen, maar ik kan wel een goede luisteraar zijn. Ik wilde dat ik iets meer voor je kon betekenen, maar ik heb het gevoel dat dat niet gaat en dat dat mede komt omdat we in een andere Clan zitten.’ Dat laatste bracht hij gefrustreerd uit.

Het was jammer dat Hushpaw niet wist waarom zijn moeder overgegaan was van de RiverClan naar de BloodClan. Thornflame kon het sowieso al niet goed begrijpen. Waarom zou je in godsnaam van je eigen Clan over willen stappen naar een Clan die zo moordlustig was? Een rilling ging door hem heen terwijl hij aan de bloeddorstige katten dacht die zich in de BloodClan bevonden. Hij hoopte dat Hushpaw nooit zou moeten vechten met zijn Clan tegen de BloodClan, want Thornflame kon het zich voorstellen dat het vreselijk moest zijn om dan oog in oog alle kleuren van de regenboog te staan met zijn moeder. Thornflame wilde iets bemoedigends of iets troostend zeggen tegen zijn vriend, maar hij had geen idee wat. Als ze er niet over konden praten omdat Hushpaw te weinig informatie had, dan hield het op. Gesnor drong zich aan hem op toen hij de woorden van Hushpaw hoorde waaraan hij merkte dat hij net zo veel betekende voor de RiverClan-kater als de kater voor hem. ‘Jij betekent ook veel voor mij, maar dat weet je hopelijk wel,’ snorde Thornflame tegen Hushpaw terwijl hij deze een kopje gaf. Hij trok ongemakkelijk met zijn oren bij de vraag of vriendschappen buiten de Clan verboden waren. Hij had eigenlijk geen idee. Hij dacht dat het wel mocht, maar dat je loyaal moest zijn aan je Clan. Maar was dat niet behoorlijk tegenstrijdig om loyaal te zijn aan je Clan, maar tegelijkertijd toch bevriend te zijn met anderen buiten de Clan? Hij had geen idee. Hij had de regels niet opgesteld en was er schijnbaar ook niet voldoende van over de hoogte. ‘Is dat zo?’ vroeg hij. ‘Ik heb eigenlijk geen idee. Het voelt soms gewoon als verraad tegenover mijn Clan dat ik het beter met jou dan met hun kan vinden.’ Hij lachte even bitter, want het klonk ook belachelijk. Hij had echter helemaal niet zo’n goede vriend als Hushpaw in zijn Clan zitten en hij vroeg zich af of dat door zichzelf kwam. ‘Maar je weet toch wel dat als we ooit in een gevecht tegenover elkaar komen te staan dat we elkaar wel moeten aanvallen?’ Weer draaide hij ongemakkelijk met zijn oren.