Greykit lag op een mos bed, hij had zijn ogen half ogen. Hij voelde het natte mos bed, het was vochtig zoals elke ochtend. Hij zag alles enorm wazig, alleen dat liet hij maar over zich gaan. Hij lag hier en ze dachten toch alleen dat hij de Greencough had, ze hoefde nog niet meer te weten. Hij rook even om een paar geuren op te vangen, nee Ace was nu niet dichtbij. Er waren hier en daar katten die ook ziek waren of gewond, hij begon weer te hoesten. Het was niet fijn om de hele dag te hoesten, het leek net of je alle adem van je lichaam verloor. Hij stopte weer, hij snoof even zijn snot op zodat hij er minder last van had. Hij ving namelijk snel een ziekte op, hij spitste zijn oren toen hij een geluid hoorden. Onhandig kwam hij overeind en probeerde hij op te staan als of er niks aan de hand was, hij ging rustig zitten en ging luisteren naar de pootstappen. Hij likte even zijn poot af, hij wist dat het nu dichtbij genoeg was gekomen. "Greykit?" vroeg de jonge leerling, hij herkende haar gelijk. Het was Airpaw, hij probeerde haar richting in te staren. Hij glimlachten, "goedemorgen Airpaw." Begroetten hij haar netjes en knikte. Alleen zijn glimlach betrok, het was stil dat bleef hij ook even. Hij hoorde een paar katten alleen deze waren al voorbij gelopen, dus niet echt veel was er voor de rest. Hij snoof even, zij had altijd zo een vreemde Shadowclan geur. Altijd een sterke maar soms veranderde deze, misschien stak ze iets te graag de grenzen over.