May it be [open]

Ondanks dat ze nu al een paar volle dagen apprentice was, had de jonge poes nog geen stap het kamp uit gezet. Iets hield haar tegen. Misschien was het omdat ze wist dat er buiten het kamp allemaal gevaar dreigde? Niet dat het binnen de kampmuren zo veilig was, dat had ze wel gemerkt toen die Cyber plots de nursery binnen was gedrongen. Die dag had Ospreywing haar leven voor haar gegeven. Kort trok ze met haar oortjes bij die gedachten. Lizardpaw liet kort haar blik naar de hemel gaan, zoals ze altijd deed als ze dacht aan iemand die zich bij Starclan had gevoegd. Even sloot ze haar oogjes en richtte de poes zich terug op de uitgang van het kamp. Mh, naar buiten gaan zou er nog niet direct inzitten. In plaats daarvan liep ze weer haar vertrouwde toer door het kamp waarbij ze de nursery passeerde en de den van de elders. Hier ging ze altijd langs om te horen of er geen elders met kwaaltjes waren. Als dat zo was, moest ze dit melden aan haar mentor en zou hij uitleggen wat ze moest doen. Stiekem wilde ze dat er eens iets was met iemand, zodat ze kon leren wat te doen, maar ze wilde natuurlijk niemand een ziekte toewensen. Dat kon gewoon niet. Voorlopig zou ze het moeten doen met het leren van de verschillende kruiden en plantjes, wat niet bepaald makkelijk was. Al was ze wel trots dat ze al een paar planten kon herkennen. Lizardpaw trippelde vrolijk verder, met haar gedachten bij de plantjes die ze geleerd had, toen ze abrupt halt hield doordat iemand haar weg blokkeerde.

Het begon al donker te worden toen Ravenbreeze terug naar het kamp begon te lopen. Hij had een goeie jacht gehad; hij was door zijn vrouwelijke bouw veel tengerder en sneller dan de meeste WindClanners - en dat zei heel wat, aangezien de meeste uit zijn Clan bekend stonden om hun snelheid en niet hun kracht. Met twee konijnen en één veldmuis in zijn bek, wat nog best lastig ging, trippelde hij het kamp in. De sterren stonden inmiddels al aan de hemel, en zijn ogen gleden naar StarClan, waarna hij zijn voorouders bedankte voor de prooi die hij had mogen ontvangen. Toen hoorde hij pootstappen en hij richtte zijn aandacht weer op zijn omgeving, waarbij zijn bruine ogen op Lizardpaw vielen. De nieuwe Medicine Cat apprentice. Ze zou het vast goed doen, want ze had niets gedaan om hem het tegendeel te bewijzen. Hij liet zijn prooi vallen en glimlachte naar haar. "Hoi Lizardpaw," miauwde hij vriendelijk, en knikte haar toe. Hij keek naar zijn prooien en vervolgens naar de zwart-witte poes. "Honger?" de zwarte kater verwachtte van niet, aangezien het zo laat was, maar het was netjes om te vragen.

Haar oortjes schoven naar voren toen ze Ravenbreeze herkende. "Hoi Lizardpaw," Ze glimlachtte even en knikte kort naar de kater. "Hallo Ravenbreeze." begroette ze hem ook. "Goede jacht gehad zie ik?" ging ze verder, wetend dat ze zoiets normaal niet echt zou vragen. Gelukkig begon de warrior al snel over iets anders, al zou ze hem wel teleur moeten stellen. "Honger?" Ze schudde kort met haar kopje."Ik heb nog niet zo lang wat binnen gehad." mauwde ze beleefd en glimlachte kort. Even ging haar blik naar de kamp uitgang. "Is het niet gevaarlijk daarbuiten?" mauwde ze plots en richtte haar blik vervolgens met een frons op de kater. Hij was in zijn eentje buiten geweest. In Lizard haar kopje zat er om de zoveel staartlengtes een vijandelijke kat, zeker nadat ze nog eens extra bedreigd was door die rogue, die plots een Bloodclan kater bleek te zijn.

"Hallo Ravenbreeze." begroette Lizardpaw hem vriendelijk terug en een glimlach kwam op zijn gezicht. Ze zou de eerste niet geweest zijn die hem alleen maar zou afsnauwen ter begroeting. "Goede jacht gehad zie ik?" miauwde de apprentice vervolgens en hij knikte met zijn kop, waarna hij haar vragend aankeek. "Honger?" vroeg hij vervolgens, maar ze schudde haar kopje van nee. "Ik heb nog niet zo lang wat binnen gehad." de zwarte kater knikte. Dan zou hij het zodalijk op de prooistapel leggen. "Is het niet gevaarlijk daarbuiten?" miauwde de Medicine Cat apprentice toen uit het niets, en een vragende blik kwam in zijn ogen. "Gevaarlijk?" herhaalde hij verbaasd. "Dat is niet de bedoeling. Ik kom niet vaak gevaar tegen." miauwde hij toen, met een nieuwsgierige ondertoon in zijn stem. Was er iets gebeurd met haar waar hij niets vanaf wist?

"Gevaarlijk?" Kort trok het poesje met haar ene oortje toen de kater zo verbaasd reageerde. Ze knikte instemmend en liet haar blik kort naar de opening in de struiken gaan. "Dat is niet de bedoeling. Ik kom niet vaak gevaar tegen." "Mh," mompelde ze kort bij het horen van zijn antwoord. Ergens geloofde ze hem toch niet echt, aangezien zij zelf alleen maar met gevaarlijke aspecten in aanraking was gekomen. "Wat gebeurd er als er gevaar is, zoals een indringer?" vroeg ze vervolgens en richtte haar ene oog kort op de warrior. Naar haar weten waren de daders die haar en Oceankit hadden ontvoerd nog niet gevat, iets wat haar niet echt geruststelde. En zeker nadat Cyber haar nog eens bedreigd had toen hij nog geen moon geleden het kamp binnen was gedrongen.