How is life? Mine is horrible -Swanpaw-

Swan had wel een hele nacht wakker gebleven om te jagen en wat te trainen, aangezien hij bijna geen enkele trainingen had gekregen. Hij durfde er tegen niemand vooruit te komen dat hij zowel slecht was in jagen, als in vechten. Het was ondertussen gewoon te gênant om tegen iemand te zeggen. Met een hangend hoofd van de slaperigheid liep hij naar de apprentices den om een lekker dutje te doen. "Swanpaw!" Die stem herkende hij, en nog geen klein beetje."Hey!" Zijn kop schoot omhoog en hij trippelde naar zijn zusje toe. "Hoe gaat de training?", vroeg hij, en hij gaf de poes een kopje. Hij had haar nog niet veel gezien sinds ze apprentice waren geworden. De meeste apprentices gingen er al op uit vanaf de ochtend tot laat in de avond. Hij startte pas laat in de avond om zichzelf dan sommige trucjes aan te leren. Het waren er nog niet veel, en jagen was echt een absolute flop, maar hij kende ten minste iets. Swan glimlachte vermoeid, maar oprecht vrolijk naar zijn zusje, het was fijn om weer eens met haar te praten.

"Goed! En bij jou?" Swan schrok op. Hij was al half aan het slapen, zo moe was hij. "Hmm", was dan ook zijn vage antwoord. "Moe?", grijnsde zijn zusje. "Wat denk je zelf?" De kater stootte tegen haar aan. "En haal die grijns van je gezicht, zo lijk je op de boze gemene heks." Hij mocht dan verlegen zijn, bij zijn zusje deed hij helemaal anders dan bij de katten die hij niet goed kende. Hij kon haar ten slotte nooit toestaan om met hem te lachen, als hij gepest zou worden zou hij nooit voor zichzelf durven opkomen, dat had hij al in levende lijven ondervonden. Swan ging liggen op zijn plekje en sloot zijn ogen, maar zijn oren luisterden nog naar Flower, die vol energie zat. Zou zij hem niet wat energie kunnen geven? Zij had er een overvloed aan.

"Ben je nu bang?", probeerde ze hem ui de tent te lokken. "Bang?", lachte hij? "Bang voor wat? Het watje dat hier voor mij staat?" Flower gaf hem een speelse mep in zijn gezicht, hij mocht dan moe zijn, die kreeg ze terug. Zo snel hij kon probeerde hij op zijn zusjes rug te springen en beet zachtjes in haar oor. "Jij zou mij moeten vrezen!", grapte hij en hij liet zich van haar rug vallen. Goh, hij was moe, maar hij kon zich niet gewonnen geven. Hij wist dat hij nooit op tijd op zou staan voordat zijn zusje de kans zou nemen op hem te springen, dus hief hij zijn poten boven hem zodat ze, als ze op hem wou springen, teruggeduwd zou worden door zijn poten. Hij hoopte dat het ging werken, het was één van de trucjes die hij zichzelf geleerd had, alleen kon hij nooit echt testen of het wel definitief werkte.

"Jij? Ik word nog banger van een muis!" Ja hoor, dacht Swan grinnikend. Zijn trucje werkte een klein beetje, want zijn zusje viel op hem alvorens hard te zuchten. "Gotcha!", lachte de kater. Hij rolde zich om en stond op, straks kwam er een apprentice binnen en dan zou die hen zo kinderachtig zien doen, des te meer reden om terug op het oude slachtoffer Swanpaw te vallen, en hij wou absoluut niet gepest worden. De kater ging lekker liggen en sloot zijn ogen, alsof hij net niet gestoeid had met zijn zusje, "Even rusten", fluisterde hij zo zachtjes dat alleen hij het kon horen.