It's time for your final training {Zealpaw}

Met een grijnsje stapte Silverstar door het kamp en zette hij zich voor de ingang van de apprentice den. Het was nog vroeg, de ochtendzon had nog maar net haar licht over het woud geworpen, maar hij vond het mooi tijd om zijn apprentice zijn laatste training te geven. Zealpaw was al heel lang klaar om warrior te worden, en nu hij eindelijk beter was, wist hij dat de apprentice waarschijnlijk niet snel genoeg kon beginnen. "Hey slaapkop," riep hij, terwijl hij zijn poot uitstak en de kater in zijn zij porde. "Word je niet wat te groot voor de apprentice den?" Hij had geen woord laten vallen over het assessment, dus Zealpaw wist waarschijnlijk niet wat hem overkwam. Och wat was hij toch gemeen soms. Maar, hij had er geen twijfel over dat de apprentice zou slagen.

Aangezien hij gisteren nog laat op was gebleven lag hij nu nog vredig te slapen. En een por in zijn zij was wel het laatste wat hij nodig had op dit moment. Geïrriteerd rolde hij zich om in zijn nest, de stem van zijn mentor eerst niet horende. Pas toen deze opnieuw sprak wiebelde hij eventjes met zijn oren en opende hij langzaam zijn ogen. Oh.. training? Buitengewoon loom hees hij zich overeind en wierp hij Silverstar zijn blauwe blik toe. Uiteindelijk besloot hij maar om op te staan en baande hij zich met trage passen de den uit. Eenmaal buiten strekte hij zijn poten uit en schudde hij zich, wetende dat hij er waarschijnlijk enorm rommelig uitzag nu met zijn warrige vacht. Maar hij had nu eenmaal niet de puf om deze goed te leggen. Het belang van de dag niet snappende, keek hij de zilvergrijze kater aan. "Dus, wat staat er op 't schema?" Vroeg hij, met moeite een gaap onderdrukkende.

Er verscheen een grote grijns op zijn gezicht toen de kater zijn den uitstapte. Hij had er duidelijk teveel plezier in dat Zealpaw niet wist wat hij vandaag voor hem in petto had. Plus, hij zag er niet uit. Zijn vacht piekten alle kanten op, alsof hij veel te uitbundig door zijn nest was gaan rollen. Silverstar kon zweren dat hij wat takjes in zijn pels zag hangen. "Je gaat jezelf eerst even een uitgebreide wasbeurt geven. Dit is niet hoe je er uit wilt zien op de dag van je training assessment, of wel soms?" sprak hij geamuseerd, terwijl hij wachtte tot het besef tot hem door zou dringen. Zodra hij een verraste uitdrukking op zijn gezicht kon ontdekken, draaide hij zich om richting de doorntunnel. "Ik zie je bij de zandkuil." Silverstar wierp de jonge kater een knipoog en trippelde toen op zijn gemakje het kamp uit. Hij zou Zealpaw even de tijd geven om zich voor te bereiden. Het gebeurde ten slotte niet elke dag dat je werd getest op je warrior skills.

Toen de zilvergrijze kater voor hem iets begon te brabbelen over het wassen van zijn vacht en dan nog iets over een assessment, kon de rode kater het niet laten om even zijn kopje te kantelen. Wat..? Waarom zou hij zich speciaal gaan wassen voor een.. Wat was het ook alweer? Toen hij zijn mentor zag vertrekken bleef hij nog eventjes zitten. Plots werden zijn ogen zo groot als de volle maan die aan de hemel heerste tijdens een grote vergadering. Assessment! Nu begreep hij het! Nieuwe adrenaline schoot als een pijl door zijn lichaam heen toen hij razendsnel met zijn tong over zijn vacht schuurde. Na een korte minuut besloot hij dat het wel genoeg was geweest en spurtte hij achter de leider aan. Eenmaal hij zich naast hem gevestigd had, samen onderweg zijnde naar de zandkuil, kon hij het niet laten breed te grijnzen. Het was eindelijk zover! Dit betekende dat hij bijna krijger werd, toch? Dat werd maar eens tijd ook! Dacht hij bij zichzelf, Silverstar een enthousiaste zijdelingse blik toewerpende.

- Was dit heeelemaal vergeten D:

Het duurde niet lang voor hij de haastige passen van zijn apprentice achter zich hoorde, en dit liet een grijns op zijn gezicht verschijnen. Er was er eindelijk één wakker.
Ze bereikten de zandkuil al snel en hier draaide Silverstar zich weer naar Zealpaw om om hem uit te leggen wat de bedoeling was. De heldere ogen van de jonge kater stonden enthousiast en met de gouden ochtendzon op zijn vacht was hij het evenbeeld van zijn vader. Silverstar besefte met een warm gevoel dat Firestar trots kon zijn. "Oké, kiddo," sprak hij, nog altijd dezelfde nicknaam gebruikende ook al was de soon-to-be-warrior al lang geen kitten meer. "Voor je assessment vandaag ga je op jacht en ik zal je op je jachttechniek beoordelen." Het was vast niet veel nieuws voor de jonge kater, gezien het assessment een traditie was dat al vele manen in de clans werd doorgevoerd. Hij trok zijn mondhoeken weer op en sloeg even uitdagend met zijn staart naar zijn schouder. "Ik weet dat het idee dat ik straks verscholen in de struiken zit toe te kijken, doodeng is," plaagde hij, "maar doe maar gewoon alsof ik er niet ben. Vang de grootste, dikste prooi die je kan vinden en misschien geef ik je dan wel bonuspunten." Hij ging zitten en wachtte tot Zealpaw het teken gaf dat hij er klaar voor was, er nog altijd de volste vertrouwen in hebbende dat hij het goed ging doen.

Nog steeds stomverbaasd dat net vándaag zijn assessment zou plaatsvinden, volgde hij de grijze kater tot ze op de juiste plek arriveerden. Zijn blauwe ogen scanden even het gebied en met een nerveuze uitdrukking op zijn gelaat keerde hij zich tenslotte tot Silverstar. Zijn oortjes begonnen zenuwachtig te wiebelen bij diens uitleg. Dus vandaag zou hij enkel moeten jagen, en dat terwijl de leider hem vanuit de bosjes aan het bespieden was? Met een grijns besefte hij dat dat eigenlijk veel enger klonk dan het eigenlijk was. Een grinnik verliet zijn mond toen de oudere kater begon over bonuspunten. "Bedankt voor de tip, ik zal eraan denken." Grapte hij terug. Met een knik bevestigde hij vervolgens diens woorden, als teken dat hij ze verstaan en begrepen had. "Hoeveel moet ik ongeveer vangen? En wanneer weet ik dat mijn assessment afgelopen is?" Stelde hij direct als vraag, alsnog het hele gedoe niet goed snappende. Het was niet dat zijn brein traag functioneerde, maar eerder de zenuwen die het op dit moment onmogelijk maakte om logisch na te denken. Echter wist hij wel dat hij zichzelf zo meteen bij elkaar moest schrapen wou hij slagen voor deze taak. Misschien kwam het ook door het feit dat hij al ouder was dat hij zich meer zorgen maakte, aangezien het vast enorm beschamend zou zijn als hij niet slaagde. Hij was al 20 manen oud! Beginnersfouten kon hij zich dus niet meer permitteren.

Zealpaw leek er alles aan te willen doen om geen fouten te maken. Silverstar vond het amuserend hoe zenuwachtig de oudere apprentice zich voelde, terwijl een gewone jacht niet moeilijk voor hem zou moeten zijn. Het hele 'assessment' gedoe maakte hem waarschijnlijk nerveuzer dan nodig was. Silverstar glimlachte. "Zoveel als je er kan vinden. Je hebt tot zonshoog, en dan verwacht ik je hier terug bij de zandkuil met je vangst," reageerde hij, terwijl hij naar voren stapte en hem nog een laatste zwiep bij zijn oren gaf. "Geen zorgen kiddo, je gaat dit halen," verzekerde hij, waarna hij het verder aan Zealpaw overliet en de struiken in rende.

Zijn helderblauwe ogen hadden zich in de groene van Silverstar gepriemd en bij ieder woord dat hij uitsprak voelde hij zijn pootkussens tintelen. Hij wou er liefst zo snel mogelijk vanaf zijn, dat was zeker. Hij ging gewoon zijn best doen en zien wat daar van kwam. Gelukkig waren er nog voldoende prooien te vinden en had het koude weer nog niet helemaal zijn invloed laten doorschemeren. Met een glimlach keek hij naar zijn mentor toen deze hem verzekerd toesprak, om vervolgens achter gelaten te worden. Zodra hij het grijze gestalte zag verdwijnen in de struiken haalde hij een grote hap lucht naar binnen en schudde hij zijn kop. Dit ging hem wel lukken! Hoe moeilijk kon het zijn om een paar prooien te vangen? Het enige waar hij niet aan moest denken was dat Silverstar hem aan het begluren was vanuit de struiken. De rood met witte kater keek nog een enkele keer naar de richting waar de Clanleider naartoe was gegaan en besloot om vervolgens zelf de tegenovergestelde richting op te gaan.
Hoe verder hij zich van de zandkuil bevond, hoe oplettender hij werd. Zijn oren hadden zich gefocust naar voren gespitst en zijn neus snoof om de zoveel meter de diverse geuren op. Tot nu toe had hij nog geen abnormale bewegingen of geluiden opgemerkt. Hoe Silverstar het ook deed wist hij niet, maar hij had geen idee of zijn mentor hem nu aan het bekijken was of niet. Echter schudde hij nadien zijn kop, proberende om zijn gedachten weer op zijn assessment te focussen.

Voordat hij volledig was verdwenen in het struikgewas, draaide hij zich nog een keer om om te zien of Zealpaw er klaar voor was. De kater leek even te twijfelen, maar met een grijns zag hij hoe hij dan toch uiteindelijk op pad ging. En dat was voor hem ook het teken om in actie te komen. Silverstar zette zijn klauwen in de dichtstbijzijnde boomstam en trok zich omhoog. Eenmaal hij zijn poten op de grote takken had gezet, begon hij geruisloos het spoor van Zealpaw te volgen, het woud in. Vanaf deze hoogte kon hij alles wat de apprentice deed in de gaten houden, zonder dat hij zou worden opgemerkt. Maar eerst zou hij Zealpaw even rustig de tijd geven om zich te focussen op zijn jact.

Een frisse wind rolde over hem heen en zijn blauwe ogen gingen wijder openstaan bij het ruiken van een verse prooigeur. Onmiddellijk dook hij naar de grond en probeerde hij met zijn oren erachter te komen waar het prooidier zich bevond. Het duurde niet lang of hij zag in de verte een bruinrode eekhoorn die druk bezig was met het verzamelen van zijn wintervoorraad. Geluidloos zette hij stap voor stap naar voren. De wind ging gelukkig zijn kant op en dus was het onmogelijk voor het diertje om erachter te komen dat hij beslopen werd. Pas toen de apprentice zich dicht genoeg bij zijn slachtoffer bevond, begon hij met zijn achterwerk te wiebelen om uiteindelijk een snelle sprong door de lucht te maken. De eekhoorn verstijfde van angst, net te laat doorhebbende dat Zealpaw hem al vast had. Ter vergeefs probeerde het prooidier nog te ontsnappen door wild te krioelen maar de rood met witte kater had besloten om hem algauw uit zijn lijden te verlossen en beet het in één keer dood. Het nog warme lijfje hing slap in zijn bek en voorzichtig legde de apprentice het neer op de grond. Met zijn blauwe blik bestudeerde hij voor enkele tellen zijn vangst; De eekhoorn had een normale grootte en had ook niet enorm veel vlees aan zijn lijf hangen. Maar veel maakte dat niet uit; iedere prooi was belangrijk. Zealpaw schudde zijn kopje en schopte algauw wat zand over het dier heen. Als hij straks gedaan had dan kon hij het weer komen ophalen, maar voor nu moest hij eerst nog wat zien te vangen. Hij nam namelijk aan dat Silverstar niet content ging zijn als hij maar één iets gevangen had.