Secondhand Smoke

Ze had zichzelf nog zo beloofd om voorlopig niet meer buiten het kamp te gaan, maar hier was ze dan weer. En stom genoeg ook nog bij de twoleg place. Waar al die vieze Bloodclanners zaten. Misschien kwam ze die rare kater weer tegen, al hoopte ze heel erg dat dat niet zo zou zijn. Hij was zo raar geweest, had haar zomaar aangevallen en was vervolgens gevlucht toen ze bijgestaan werd door drie rogues. Toch moest hij per se haar hebben, wat ze nog steeds niet begreep. De poes keek nieuwsgierig rond, aparte huizen stonden hier. Die tweebeners waren behoorlijk apart, maar ingenieus waren ze wel. Ze vond ze ergens wel interessant. Haar oren spitsten zich toen ze een Bloodclangeur rook. Weer problemen, fijn. Ze probeerde zich stil te houden en bewoog zich zachtjes uit de wind, in de hoop dat ze niet gespot zou worden.

- Yu eerst c:

Met trage stappen bewoog de grijze kattin zich verder, in de hoop dat ze niet gezien was. Helaas kwam de dreiging van boven, en voor haar plofte een zwart-witte poes neer. Sagepaw keek haar even verrast aan, en vervolgens gleed haar blik naar boven om te zien waar de poes zo ineens vandaan was gekomen. De Bloodclangeur prikkelde in haar neus, en deed haar meteen denken aan de nare kater die ze een tijd geleden tegen was gekomen. "Hey vissenvreter! Controle!" zei de kattin voor haar, met een rare, onoprechte glimlach op haar gezicht. Ze zei dat ze weg moest gaan, omdat het hier gevaarlijk was. Ergens had ze ook wel gelijk, maar Sagepaw was daar iets te koppig voor. "Als kittypets hier rond kunnen lopen, overleef ik het ook wel," argumenteerde Sage toen.

De poes 'waarschuwde' haar dat de kittypets die hier leefden binnen bleven om te overleven, maar Sage was dan ook geen kittypet. Ze had haar trainingen gehad en was nog maar een paar stappen verwijderd van het worden van een echte Warrior. "Bovendien zijn niet alle halsbanden van honden," voegde de zwart-witte kattin aan zichzelf toe. Sage liet haar ogen verdwijnen richting de halsband om de nek van de poes. "Waar komt die van jou vandaan?" vroeg Sage toen op een achterdochtige toon. Iets zei haar dat deze poes niet het type was om iedere eerste beste kat te vermoorden. Een andere Bloodclanner had er geen seconde op gewacht, en deze poes deed niet eens haar volledige best om haar weg te jagen. Misschien zou ze er nog wel wat zinnigs uit krijgen.  De poes zei haar nogmaals om weg te gaan, maar Sage hield haar poot stijf. "Waarom zit je überhaupt bij de Bloodclan?" vroeg de poes. Na al die tijd begreep ze de motieven van deze katten nog steeds niet.

Sage voelde de vijandigheid wel, maar op één of andere manier zorgde dat bij haar juist voor een soort competitief gevoel. Ze wilde nu zo lang mogelijk proberen te rekken, om de kattin maar een beetje pissig te maken. Sage was beter met katers dan ze was met poezen, ze vond het nou eenmaal leuk om poezen te tarten. Toch deed deze kattin haar denken aan haar mentrix, Vixencry. Ze waren allebei een tikkeltje koppig, standvastig en zeker van hun zaak. Iets dat ze altijd wel kon waarderen in het vrouwelijke geslacht: assertiviteit. Op de vraag waar deze zwart-witte kattin haar halsband vandaan had, kreeg ze geen antwoord. Had ze er überhaupt wel één? Sage probeerde voorzichtig te kijken, maar veel was er niet echt te zien. De poes had dan ook een behoorlijk lange vacht. "Waarom join je niet, dan zal je het weten," antwoordde de poes op een sarcastische toon op haar andere vraag. Nonchalant haalde Sage haar schouders op. "Ik wil het weten voor ik join," kaatste ze weer terug, op een onschuldige toon. "Wat is er nou zo aanlokkelijk aan die Clan?" Ironisch hoe de katten die een hekel hadden aan Clans, zichzelf toch weer een Clan noemden.

Blijkbaar was het een Clan die geen Clan was maar ondanks dat zichzelf alsnog een Clan noemde om wat voor reden dan ook, want de zwart-witte kattin keek naar Sage als een boer met kiespijn toen Sage de Elite een 'Clan' had durven noemen. Hadden ze het maar niet zo'n dubieuze naam moeten geven, ze hadden het toch echt een Clan genoemd. "Het aanlokkelijke is dat we katten trainen om de sterksten te worden, op wat voor een manier dan ook," vertelde de oudere poes toen. Sage keek haar even na, bijzonder sterk zag deze poes er niet uit, maar uiterlijk kon natuurlijk altijd bedrieglijk zijn. Al voelde Sage nou niet echt de drang om gigantisch sterk te worden. "Ik ben liever verstandig dan sterk, denk ik. Al is beide natuurlijk ook fijn," zei Sage toen even kort. Ze had geen idee waarom ze er überhaupt over na aan het denken was. Misschien omdat ze de laatste tijd iets van een hekel aan haar Clan leek te krijgen. Met haar godvergeten rotvader, en die bemoeizuchtige katten die haar eigenlijk amper kenden, maar haar toch de regels voorschreven. "Ga maar terug naar je vissenfamilie, en slaap d'r een nachtje over," zei de poes toen met een knipoog. "Familie is anders," mompelde Sage, meer tegen zichzelf dan tegen de kattin voor zich. Ze had nou niet het gevoel dat ze een familie vond in de Riverclan.

De poes gaf aan dat de Bloodclan ook over enige verstandige katten beschikte, en iets zei Sage dat deze poes dacht daar ook één van te zijn. Ze was hoe dan ook wel de meest verstandige Bloodclanner die Sage ooit had ontmoet, maar dat waren er dan ook maar twee. Deze poes, en die aparte kater met de rode ogen. Hij was behoorlijk snel op zijn teentjes getrapt, hoewel Sage eigenlijk helemaal niets had gezegd. In ieder geval, ze hoopte die kater nooit meer tegen te hoeven komen. "Heb je geen familie waar je op kunt rekenen?" vroeg de poes toen, en ze leek haast medelijden te hebben. Sage haalde haar schouders op, niet van plan haar muren om te laten gaan door deze kattin. "Jij wel dan?" vroeg ze toen, een zin die een vraag en antwoord tegelijkertijd vormde. Een echte familie vond ze alleen in haar broertje, maar die leek het ook druk te hebben de laatste tijd. Ze kon zich niet voorstellen dat de Bloodclan enige vorm van familie kon zijn.