I never could forget

Het was een warme avond, zo'n typische zomeravond. Er was een zacht briesje, maar zelfs die was nog vervuld met de warmte van de dag. De zon was al een tijdje onder en de poes had allang in de apprentice den moeten liggen, al helemaal omdat ze morgen weer zou trainen. Toch was ze nu hier, midden het Shadowclan territorium. De slaap kon ze simpelweg niet vatten. Overdag had ze genoeg dingen aan haar hoofd, maar 's nachts kregen haar gedachtes de vrije loop.
De poes zuchtte en ging in het zachte gras zitten. Ze bleef maar aan hem denken, wist nog ieder woord die hij had uitgesproken. Het was ongezond en dat wist ze, waarom moest ze nu net gevoelend hebben voor de enige kat die ze niet kon hebben?
Airpaw sprong meteen op toen een geur haar neus doordrong. Het was die van Bonepaw, of Ripa. Net nu ze over hem dacht...
De poes twijfelde even, maar besloot er toen op af te gaan. Ze zette een kwaad masker op toen ze uit de bosjes stapte en probeerde niets te voelen toen ze zijn gestreepte gestalte zag. "Jij,"Siste ze terwijl ze met haar staart zwiepte. "Wat moet je hier? Je weet dat je alles behalve welkom bent!" Ze zou hem eigenlijk moeten aanvallen, hem moeten verjagen om haar clan en zichzelf te beschermen.

Ze had haar nagels dreigend uitgeklapt, maar ze zou ze niet gebruiken. Ze was geen vechter, ze wilde geen bloed zien, en al helemaal niet van hem. Waarom moest hij hier nu weer zijn? Alleen zijn aanwezigheid teisterde haar al, het verwarde haar en bracht dat vreselijke gevoel van verdriet met zich mee. Kon hij niet gewoon weggaan? Hij was immers toch blij daar in de Elite?
Tot haar verrassing klapte Ripa zijn nagels weer in en liep op haar af, tot op een afstand dat ze hem makkelijk kon vermoorden. Verward keek ze hem aan, wat was er toch aan de hand? Was hij weer zichzelf geworden? Hoop fonkelde in haar ogen, dit verdween echter al snel bij zijn woorden. "We zien elkaar weer Clan kat." Zijn stem was duidelijk, terwijl hij haar strak aan keek. Hij weet mijn naam niet meer. De poes zette haar tanden op elkaar en haalde haperend adem, ze weigerde hem aan te kijken. "Heb je bewijs."vroeg hij plots, al leek het meer een bevel. De poes slikte en keek hem aan, haar oren verward en ietwat angstig in haar nek. "Waarom vraag je daar naar? Toen ik het de laatste keer probeerde uit te leggen noemde je me een leugenaar." Ze probeerde haar stem zo monotoon mogelijk te houden, toch kon ze de pijn die in haar stem doordrong niet verbergen.

De kater zwiepte met zijn staart en keek haar aan. "ik ben alleen Air, ik weet niet meer wat ik moet doen." Hij wist het nog, hij wist haar naam nog. De poes slikte, nog steeds twijfelend wat ze moest doen. Ze had al een hoop problemen gekregen de laatste tijd, door Tallshadow en haar mentor, en als ze erachter zouden komen dat ze een Bloodclan kat hielp zou ze een veel ernstigere straf kunnen verwachten.
De poes keek naar Ripa, hoe hij verward en gebroken leek, voor één enkele seconde. Alsof hij het daadwerkelijk niet meer wist. Voordat ze het wist was dat moment echter weer weg, opnieuw keken zijn rode ogen haar strak aan en klapte hij zijn nagels weer gevaarlijk uit terwijl hij naar achteren sprong.
De poes beet op haar lip en zuchtte ietwat verloren. "Ik weet misschien wel wat... Volg me." Ze snoof de lucht op, om er zeker van te zijn dat ze inderdaad alleen waren, dat was gelukkig het geval. De grijze poes begon met een redelijk tempo richting fourtrees te lopen, totdat ze aankwam bij de plaats waar ze voor het laatst Bonepaw had gezien. Ze ging precies op dezelfde plaats zitten als toen en keek hem aan. "Zeg deze plaats je iets?"

Met valse hoop keek ze naar de kater, ze wilde zo graag dat hij haar herkende, herinnerde. Ze gaf om hem, al wist ze niet hoe ze dat nu nog steeds kon. Het was slecht, dom, bovenal, maar het voelde zo goed om bij hem te zijn.
De kater schudde zijn kop, als antwoord op haar vraag. Deze avond had zoveel weg van die avond een aantal maanden geleden, maar het liet geen belletje bij hem rinkelen. Ze was weg, zijn herinnering aan haar was vervlogen in de wind. De apprentice zuchtte en wendde haar blik af. "Sorry."Mompelde ze stilletjes, verder had ze geen ideeën meer. Hoe kon ze het hem bewijzen? Niet, ze kende hem amper.
De poes keek naar de grond, vechtend tegen de tranen van frustratie en verdriet. Ze wilde niet huilen, het was een teken van zwakte, die kinderachtige zwakte waar ze vanaf wilde.
De poes was zo erg in gedachtes verzonken dat ze niet eens opmerkte hoe hij stap voor stap dichterbij kwam, totdat hun neuzen elkaar aanraakten. Geschrokken keek de poes op, niet wetend wat zijn intentie was toen hij met zijn kop langs de hare streek. "het spijt me Airpaw.." Zij stem was zacht en nauwelijks hoorbaar. De apprentice keek hem even vol verbazing aan, was het dan toch gelukt? Herinnerde hij haar?
Zijn ogen leken weer op die van Bonepaw, hij was terug. Oh Starclan, hij was terug.
De poes liet alles begaan en begroef haar gezicht in zijn vacht, terwijl haar lichaam lichtelijk schokte van de tranen. "Je weet het weer." Haar stem klonk gebroken, maar ze was zo ongelooflijk blij en opgelucht.

Ze wist dat ze eigenlijk dit niet zou moeten doen, niet haar neus in zijn ruwe vacht begraven, maar het was voor haar nu de enige optie. Ze moest even haarzelf laten gaan, even alles kwijt raken. Even bij hem zijn. En eventjes, heel even, leek het werkelijkheid te zijn. Toen stapte de kater echter weg, waardoor ze weer alleen was. Ietwat beschaamd ontweek ze zijn blik, al kon ze daar de verwarring en wanhoop nog in aflezen. De kater schudde enkel zijn kop. "Ik kan nooit meer terug naar het leven wat ik ook had..." De poes zette haar tanden op elkaar terwijl ze toe keek hoe de kater zijn oren wanhopig in zijn nek legde. Even was ze stil, waarna ze zichzelf vermande en zachtjes knikte. "Dat weet ik..."Mompelde ze, daarna keek ze hem toch hoopvol aan. "Maar.. Je kan uit de Bloodclan stappen."Haar stem was al even hoopvol als de blik in haar ogen. "Claw is een leugenaar! En de Blooclan zit vol slechte katten... Je.. Je hoeft niet bij hen te blijven."

Bij haar woorden schudde de kater zijn bruine kop die getekend was door littekens. "dat gaat niet, als ik dat doe ga ik dood." De poes slikte en beet op haar lip. Hij had gelijk, ze zouden hem opjagen, terughalen en vreselijke dingen aandoen. Toch, het klopte niet. Het was simpelweg niet eerlijk. In Airpaw's ogen was Ripa nog steeds Bonepaw, de vriendelijke kater met wie ze het zo goed kon vinden. Ze zag het bloed dat aan zijn poten kleefde niet, kon zich niet indenken dat hij onschuldige katten had vermoord. Voor haar was Ripa onschuldig en verdiende hij dit niet. "Maar Ripa... Daar blijven is toch ook geen optie?"Ze wees naar een klein plasje water, waarin Ripa's spiegelbeeld zichtbaar was. "Kijk dan naar jezelf... Je zit onder de littekens en wonden, en het worden er steeds meer."Ze keek hem lang aan, maar wendde uiteindelijk haar blik af.