Whoops|+Sagepaw

De poes was rustig bezig met haar 'patrouille' rond het Riverclangebied. Soms was het kamp gewoon wat te hectisch en moest ze er even uit. Een patrouille lopen was dan een mooi excuus, ook al was het geen officiële patrouille en deed ze ook eigenlijk helemaal niks. Als ze zin had in jagen, bracht ze iets te eten mee, maar alleen dan. Tijdens haar wandelingetjes was ze bijna nooit echt productief. Een diepe zucht verliet haar keel bij het ruiken van een Bloodclanner. Alweer? Dit was al de derde in één maand die ze tegenkwam, en de eerste keer was allesbehalve goed gegaan. Toch was het een soort van haar plicht om het te controleren, dus liep ze op de geur af. Haar ogen vielen op een bruine tabby, iets ouder dan zij was. "Volgens mij is het Bloodclankamp de andere kant op," zei de poes nuchter. Ze had geen zin om hem hardhandig weg te werken.

De kater leek haar uit te lachen. "Nee, echt? Sorry, dat wist ik niet," excuseerde hij zich, op een enorm sarcastische toon. Ze kreeg het gevoel dat de kater hier haar iets te serieus nam, maar wie wist. Ze zou gewoon door blijven gaan met haar onnozele opmerkingen tot hij wegging. En anders had zij alsnog het voordeel: de kater stond namelijk in een gebied waarin tientallen Riverclanners rond kropen. Blijkbaar begreep hij haar opmerking ook niet, misschien wist de kater niet dat poezen eens per maand krols werden. Naïef. Hij vroeg haar naam en gokte dat ze een Apprentice was. Iets dat ook niet moeilijk af te lezen was aan haar leeftijd. "Sagepaw," antwoordde ze. "En jij? Tenzij je te cool bent om me je naam te vertellen natuurlijk." Er waren zo nu en dan katten die zichzelf te hoog achtten om hun naam met iemand anders te delen, alsof ze dachten dat ze heel wat waren.

Heel even keek de kater wat bangig, maar die blik was binnen een fractie van een seconde weer verdwenen. De poes trok even met haar oortjes, ze had al veel beledigingen naar haar hoofd geslingerd gekregen, maar vaag als fúck klonk wel heel mooi. Ze greens dan ook breed. Blijkbaar wist de kater niet genoeg van zijn mede-Bloodclanners, want er was daadwerkelijk één geweest die te arrogant was geweest om zijn naam te vertellen. Deathbite heette hij, alleen wist Sagepaw dit natuurlijk niet omdat de kater dit nooit had verteld. De kater stelde zich voor als Tornado, aparte naam voor een kat. "Welkom dan, Tornado," zei de poes op nuchtere toon. "Mag ik vragen wat je hier wilde gaan doen?" Ze zag het doel van de kater niet zo. Elke buitenstaander die hier kwam, liep altijd te klagen hoe alles en iedereen naar vis stonk en toch hadden ze de behoefte om hier alsnog rond te hangen.

De kater trok ineens een heel onschuldig kopje, en even had Sage de neiging om keihard 'aww' te roepen. "Niet zo lang geleden wou je me weg hebben," zei de kater toen, en begon wederom zijn poot te likken. Of hij had een tic waardoor hij dat steeds deed, of hij had gewoon hele vieze poten. "Wie zegt dat dat niet nog steeds zo is?" zei ze toen terug. Ze wilde hem eigenlijk wel weg hebben, het was nou eenmaal haar plicht. Maar om eerlijk te zijn was ze wel nieuwsgierig naar de kater en ze had toch de spierkracht niet om hem fysiek weg te kunnen werken. De kater gaf aan hier zonder reden te zijn, oké. Dat was mogelijk, ze wandelde zelf vaak genoeg zomaar ergens heen. "Heb je al eens een Riverclanner ontmoet?" vroeg de grijze poes op nieuwsgierige toon. Ze wilde wel eens weten wat voor stereotype de kater in zijn hoofd had.

De kater schudde zijn kop, zoals ze al verwacht had. Hij had al zoveel oordelen klaarstaan over haar en haar Clan, maar hij had nog nooit een 'visvreter' ontmoet. Waarschijnlijk zou Sage zijn visie op de Riverclan echter niet veel beter maken, maar dat was insgelijks. "Vertel me eens, hoeveel nutteloze Clangenoten van mij heb je al ontmoet?" vroeg de kater toen. Ze dacht even terug, die bruine tabby kater met die felrode ogen. Hij was oprecht vermoeiend geweest, en wat hij deed en zei sloeg gewoon nergens op. Daarna had ze nog een zwar-witte poes ontmoet, maar die was behoorlijk vriendelijk. Soort van, voor zover een Bloodclanner vriendelijk kon zijn. "Twee. Maar een van hen viel wel mee, hoor. Ze heette Yu, volgens mij. Die andere kater met die rode ogen kun je er voor mijn part wel uitschoppen," antwoordde ze. Hij was zo laf geweest. Eerst had hij Sage en een andere poes bedreigd, maar zodra er wat hulp kwam, was hij ook gevlucht. "Wees het is waard voor de Clan en probeer me te verjagen," vervolgde de kater toen. Sage zuchtte en zwaaide met haar staart. "De Clan heeft meer aan me als ik leef dan wanneer ik dood ben," sprak de poes. Ze kon het wel gaan proberen, maar ze zou het toch niet winnen van een Bloodclanner.