Watching the thunder go by...(Open voor iedereen)

(Geinspireerd door het onweer hierX_X)

Weer leek een klauw gemaakt van elektrisch licht de hemel te splijten. Donkere wolken kregen een lichter, bijna paars randje terwijl de hele hemel oplichtte onder het natuur geweld. Een oor splijtende knal volgde er bijna direct na. Wind trok aan de boomtakken en liet ze ratelen. Bladeren lieten hun vertrouwde takken los en werden meegevoerd door de wind. Meer flitsen verlichtten de hemel, en zorgden dat alles goed zichtbaar was in het Thunderclan kamp. Het open midden van het kamp leek wel verlaten, katten hadden natuurlijk snel hun lekkere warme nesten opgezocht. Het was ook niet gek, want de regel tuimelde nu eindeloos uit de hemel. Maar toch, telkens als het kamp verlicht werd door de bliksem, was de schim te zien van een klein poesje die in de ingang van de apprentice den zat. Met grote ogen keek ze naar het schouwspel dat zich in de hemel afspeelde. Ze had haar staartje om haar voorpoten gekruld. "Wow.." Fluisterde ze zachtjes. Ze had het perfecte plekje gevonden, de muren van de apprentice den beschutte haar van de regen en de wind, maar ze kon wel alles zien. Al lieten grote knallen haar toch wel eventjes tot haar pootjes springen, ze kon toch haar ogen er niet van af houden.

Een grote gespierde kater werd gewekt door een luide klap. Hij had al de hele tijd vredig liggen slapen. Dromend over het verleden en zelfs dromend over het nu. Langzaam rekte hij zich uit terwijl een lichtflits de open plek van het kamp verlichtte. Stilletjes stapte hij over alle andere katten heen en ging even bij de ingang van de den zitten. Zijn blik werd getrokken door een lichtflits die opnieuw het kamp verlichtte. Het deed hem weer denken aan zijn naam. Thunderstrike, vernoemd naar de zware klappen die er altijd volgden na de bliksem, donderslagen. Met een opkomend gevoel van trots keek hij omhoog naar de lucht. Het liefst was hij op het midden van de open plek gaan zitten, maar dan zou hij doorweekt raken van de regen. zijn blik zoch een beschutte plek vanwaar hij gewoon kon gaan zitten kijken. Gelukkig zag hij een plek net onder een tak en snel rende hij over de open plek en ging onder de tak zitten en lichtte zijn kop weer naar de hemel. Hij genoot van dit weer, nou tenminste zonder de regen. Opnieuw gleed zijn blik het kamp door, er waren vast wel meer katten aan het kijken naar dit schouwspel van de natuur. Zijn blik bleef hangen op de apprentice den, waar een klein poesje zat te kijken naar het schouwspel. Een glimlach trok om zijn lichte snuit en hij zag hoe ze schrok van een zware donderslag. Soepel stond de grote kater weer op en schudde zijn pels uit. Zo snel als hij kon trippelde hij naar de apprentice den en keek naar het jonge poesje wat bij de ingang zat. '' Mooi hé?'' Vroeg hij vriendelijk en keek het jonge katje aan. Hij herkende haar nu als Minnowpaw, een van de dochters van Bluestar. '' Mag ik er bij komen zitten?'' Vroeg hij vervolgens en keek naar de plek naast haar. Geduldig wachtte hij op het antwoord van het jonge poesje. zijn blik werd weer door het schouwspel naar de lucht getrokken en even knipperde hij.

[Mag ikke?]

Met de bliksem in haar kielzog, zette Minnowpaw toch maar een stapje achteruit. De wind was ietsjes gekeerd, en blies nu de regen naar haar toe. Het kleine poesje had nog een kitten zachte vacht, en ze vond het maar niet prettig dat het water er gewoon doorheen sijpelde. Haar vachtje was nou eenmaal nog niet gewend aan weer en wind, haar pootjes trouwens ook niet. Ze tilde één van haar voorpootjes eventjes op en keek naar haar pootkussentjes. Deze waren nog zacht en roze, net zoals haar neusje. Een windvlaag sloeg haar eventjes in haar gezicht, en zorgde ervoor dat ze haar helder, amberkleurige ogen moest sluiten. Ze knipperde eventjes en keek in het rond. Het leek even alsof ze een kat in het kamp zag lopen, maar dat zou vast wel verbeelding zijn, of niet dan? Ze keek weer naar de lucht, waar de regen nog steeds onvermoeibaar naar beneden viel. Ze was alweer helemaal vergeten dat ze iemand gezien dacht te hebben. Maar goed, erg gek was dat toch ook niet? Het was tenslotte zo mooi om naar de bliksem te kijken.. Al liet de donder haar nog steeds zo nu en dan opspringen van de schrik. Ze draaide haar kop even om, om haar pels, die nu recht overeind stond, plat te likken. Een plotselinge stem liet haar weer op schrikken. "Mooi hè?" Vroeg een oudere stem vriendelijk, en meteen keek Minnowpaw weer op. Het was een warrior die tegen haar sprak, en uit automatisme boog ze uit verlegenheid en respect haar kop een beetje. "Ja.." Miauwde ze, zelfs al klonk ze verlegen, haar stem werd nog steeds getint door haar eindeloze enthousiasme. De warrior vroeg of hij erbij kon gaan zitten en Minnowpaw knikte, "Natuurlijk, Thunderstrike," Miauwde ze beleefd, en ze schoof iets op zodat hij kon gaan zitten. Ze haalde altijd haar trots uit het feit dat ze zover ze wist elke kat van de clan bij naam wist. "Vind u de bliksem ook zo mooi? Heeft u het al eens eerder gezien? Kan het ook gevaarlijk zijn?" En al meteen kwam er een eindeloze waterval aan vragen uit de jonge poes haar mond rollen.

Hoewel de regen zijn vacht steeds plakkeriger maakte, kon hij het nooit weerstaan. De natuur kon zo geweldadig zijn en dan alsnog zo prachtig. Precies zoals nu. Als jonge kat was hij altijd Gefascineerd geweest naar dit soort weer. Een volgende lichtflits deed zijn groene ogen opgloeien en hij keek weer naar het jonge poesje. zoals elke jonge apprentice had ze nog een kittenvachtje. Het jonge poesje begon haar overeind staande vacht te likken zodat het weer ging liggen. Even grinnikte hij en schudde zijn vacht uit. Het was best grappig om te zien hoe jongere katten het mooi vonden maar toch zo vaak schrokken van die zware klappen. Zodra hij had gesproken keek het poesje naar hem en boog verlegen maar respectvol haar kop. Hoewel hij wel begreep dat ze naar hem opkeek had ze het van hem niet hoeven doen. Maar hij besloot er niks er niks van te zeggen. "Ja.." Mauwde het jonge poesje met een verlegen stem, en bevestigde daarmee zijn vraag. Hij keek opnieuw naar de lucht. Nadat hij had gevraagd of hij erbij kon komen zitten had hij het jonge poesje in haar licht amberkleurige ogen gekeken. "Natuurlijk, Thunderstrike," mauwde het poesje beleefd en schoof op. Langzaam stond hij op en ging naast haar onder de beschutting zitten. Snel gaf hij een lik over zijn schouder en keek toen weer op. Even sloot hij zijn ogen en luisterde naar de neerstortende regen en de donderslagen. "Vind u de bliksem ook zo mooi? Heeft u het al eens eerder gezien? Kan het ook gevaarlijk zijn?" Bij het horen van de stem van het jonge poesje naast zich opende hij zijn diepgroene ogen weer en keek haar aan. Langzaam knikte hij eerst voordat hij sprak. '' Ja, ik vind het prachtig,'' mauwde hij vriendelijk en keek weer naar de lucht. '' En ik heb het eerder gezien, heel vaak zelfs.'' hij keek Minnowpaw weer aan en een glimlach ontstond op zijn lichte snuit. Hij had het zonder twijfel vaak gezien, hij werd altijd gewekt als het donderde en altijd was hij gaat zitten kijken. Het gaf hem op een vreemde manier rust. Hij dacht even na over de laatste vraag van de jonge poes. '' Ja, het kan zeer gevaarlijk zijn. Als de bliksem verkeerd inslaat kan er brand ontstaan, en dat vormt een gevaar voor alle Clans.'' Gaf hij kalm antwoord, maar nu hij er over nadacht hadden ze nog altijd geluk wat betreft de bliksem. Vuur was zeer verwoestend, het verwoestte alles wat het op zijn pad tegen kwam. Dat was dan ook de voornaamste reden dat het gevreesd werd door de Clans. Hij keek de jonge kat naast zich aan. Wachtend, maar toch nieuwsgierig naar haar reactie.

De regen tikten neer, vlak voor haar sneeuwwitte pootjes. Minnowpaw's amberkleurige ogen staarden gefascineerd naar de kleuren waarin de lucht getint werd terwijl de bliksemstralen elkaar er doorheen joegen als een fantastisch spel tikkertje. Maar goed, de donderklappen die het gaf vond ze toch wel iets minder leuk.. Dat joeg haar meer angst aan. Maar dat wou ze niet laten merken dat ze bang was. Daar was het poesje nou net weer iets te trots voor. Haar mama was Bluestar, die mocht ze toch niet laten merken dat ze bang was? Ze wou haar mama's dappere kleine meid zijn! En ze wou natuurlijk ook haar mentor Fireheart heel erg heel erg trots maken! want ze wist zeker dat ze dat kon, of tenminste, dat hoopte ze. Thunderstrike ging naast haar zitten, en voorzichtig schoof Minnowpaw nog iets op. Het werd nu toch wel een beetje krap. Ze krulde haar staartje die eerst vrijuit ruimte innam, om haar voorpootjes heen. Stilletjes luisterde ze naar de woorden van Thunderstrike, die met ontzag over de bliksem praatte. "Ja, ik vind het prachtig," Miauwde hij vriendelijk, terwijl zijn kop weer op de lucht gefixeerd werd, langzaam volgde Minnowpaw zijn blik, om weer een bliksemschicht door de hemel te zien schieten. "En ik heb het eerder gezien, heel vaak zelfs," Minnowpaw's aandacht schoot weer terug naar Thunderstrike, ze glimlachte aarzelend terug naar hem, nog steeds ietwat verlegen. Maar haar ogen werden wel groter toen Thunderstrike over het gevaar van donder begon te vertellen. "Ja, het kan zeer gevaarlijk zijn. Als de bliksem verkeerd inslaat kan er brand ontstaan, en dat vormt een gevaar voor alle Clans." klonk zijn doodkalme antwoord, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "M-maar.. zijn we dan hier niet in gevaar?" Miauwde ze zachtjes, terwijl ze zachtjes ietwat beefde. Ze wou niet meer dapper zijn.. niet als ze hier misschien door de bliksem geraakt kon worden. Haar oortjes gingen ietwat hangen terwijl ze eraan dacht. Ze wou niet dood! Ze wou bij haar mama, haar papa, Snowpaw, Lightningpaw, Littlepaw en Fireheart blijven!

Met gesloten ogen zat hij te luisteren naar de neerkletterende regen, zijn oren wiebelde even zodra er een druppel op het puntje van zijn oor terechtkwam. Even keek hij weer naar de apprentce die naast hem zat. Ze leek het toch echt mooi te vinden. En waarom was dit niet mooi? Even dacht hij na en wachtte nog altijd op een woord van het poesje naast hem. Hij hoopte dat hij haar niet bang had gemaakt met zijn antwoorden. Hij nam best veelplaats bij de ingang in beslagen zachtjes ging hij liggen en trok zijn voorpoten onder zijn borst. Ook schoof hij its verder opzij zodat zij ook wat meer ruimte zou hebben, hij sloot zijn ogen even en richtte ze opnieuw naar de lucht. Terwijl hij sprak merkte hij dat de blik van Minnowpaw op hem gericht was en even draaide hj zijn kop naar het poesje en glimlachte even naar haar. "M-maar.. zijn we dan hier niet in gevaar?" mauwde het poesje zachtjes en het viel hem op dat ze beefde. Langzaam schudde hij zijn kop. '' Nee we zijn niet in gevaar hoor,'' spak hij zo kalm mogelijk en knipperde even. Ze liepen natuurlijk wel risico, hier. Maar het zou vandaag heus niet gebeuren. '' Wees maar niet bang hoor. Er gebeurt echt niks hoor.'' Hij probeerde zijn stem bemoediged te houden. Zelf had hij geen twijfels aan het gevaar. Er zou echt niks gebeuren, deze nacht niet dan. Hij keek weer naar een lichtflits en ontspande zich Hij hield en oor op het jonge poesje gericht,wachtend op haar reactie.