The time of being sad is starting

Het ene moment dansten de sterretjes voor haar ogen en het andere moment stond ze er zelf, tussen de sterren. Het bos dat ze onderhand al zeven keer had gezien, nee acht, aangezien ze ooit ook al die levens had moeten ontvangen. De zwart witte poes vond het naar om te erkennen dat ze gewend begon te raken aan het zicht, maar rustig ging ze zitten en wachtte geduldig op de kat die haar zou verwelkomen. Het nare gevoel dat ze geen lucht meer kon krijgen bleef achter, maar verder voelde ze zich weer fit, zonder wonden en aftakelingen van haar ouder wordende lichaam. Haar heldere groene ogen richtte ze op de begroeiing om haar heen en ze sloeg haar gevlekte staart om haar voorpoten. Het liefst wilde ze zo snel weer terugkeren, zodat ze haar clangenoten, en ook de riverclanners, weer kon helpen in de strijd tegen de dassen. Wat als haar jongste zoon Tallshadow iets overkwam, dat zou ze zichzelf nooit kunnen vergeven, misschien had ze hem niet mee moeten nemen ..

Met een schok opende Thrushdive zijn ogen, hij had het nog niet door of huilde al. Dikke tranen rolden over zijn wangen, drupten op de grond van... Starclan. Starclan. Hij was in Starclan. Hij was dood, had gefaald als Warrior. Hij had het nooit recht kunnen zetten. Maar waarom was hij in Starclan, waar verdiende hij dit aan? Hij was niet trouw geweest aan zijn partner en had de boel verknalt. Hij begon in beweging te komen. Hij moest zijn gedachten verzetten, tot rust komen alles los laten, want hij had er geen macht meer over. In de verte zag Thrushdive een zwart-witte poes. Ze leek op zijn moeder. Nee, het was zijn moeder. Hij opende zijn bek en begon te rennen, zich er van bewust dat alle pijn die hij had gevoeld verdwenen was, van zijn wonden dan wel. "M-mam," haperde hij. "MAM!" Riep hij vervolgens terwijl hij naar zijn moeder toe liep en haar een kopje gaf. De tranen bleven stromen over zijn wangen. "H-het spijt me zo. Ik heb gefaald mam, ik heb gefaald..." Oh god, nee, zijn moeder zou terug keren en dan was hij alleen. Helemaal alleen. Er waren nog geen echte bekenden in Starclan. Hij had hier nog niet moeten zijn. Zijn moeder ook niet. Starclan, waarom?

Enkele tellen bleef ze nog rustig op haar plaats zitten, zo nu en dan verplaatsen haar groene kijkers zich over de open plek waar ze zich al meerdere malen had begeven. Haar oortjes draaide ze heen en weer toen ze het geluid van pootstappen hoorden. Ah daar kwam haar Starclan kat, die haar weer zou zeggen hoeveel levens ze nog had en of er nog iets was wat ze zou moeten doorgeven aan wie dan ook. Een zucht rolde over haar lippen en ze sloeg haar kijkers neer naar het heldere groene gras, dat nooit zou verdorren door kou of gebrek aan zonlicht.
"M-mam," Als ze slechts het woord had gehoord, zou ze denken dat het een tragisch vroeg gestorven kitten was geweest die zijn moeder kwijt was geraakt op deze eindeloze velden, maar de stem .. de diepe stem, ze herkende hem. Nogmaals werd er iemand geroepen en nu kreeg ze door dat zij het was die geroepen werd. Haar hart bonste nu in haar keel, alsof deze een gigantische sprong omhoog had gemaakt en haar mond voelde bijzonder droog aan. Nee het kon niet.. ze was nog nooit een van haar kittens kwijtgeraakt. Hopeloos probeerde ze het idee in haar kop te printen dat ze verward werd met een andere zwart witte poes, maar toen er een bekende snuit tegen haar werd aangedrukt en ze haar ogen een milliseconde op haar zoon wierp, versteende ze. Haar spieren spanden zich aan en met wijdopen gesperde ogen keek ze naar de gestreepte kater, wiens blauwe ogen traanden.
"H-het spijt me zo. Ik heb gefaald mam, ik heb gefaald..."Jammerde haar dappere Thrushdive en nog altijd keek ze hem als een standbeeld aan. Het enige woord dat haar lippen kon verlaten was een zachte 'nee..', maar zelfs dat liet haar verstijfde lichaam niet toe. Ze bekeek hem, zag de wonden niet die ervoor hadden gezorgd dat hij zich hier bevond en kwam toen langzaam in beweging. Alsof Thrushdive nog die kleine Thrushkit was, sloeg ze haar staart om hem heen en drukte haar kop tegen zijn nek aan, waarna ze zijn vacht een paar zachte likken gaf, om hem te sussen. Terwijl ze dit deed stroomden er allerlei gedachten door haar kop, maar haar moederlijke instinct had de overhand genomen. Ze zei niets, verbrak de stilte niet en toen ze hoopte dat haar zoon iets gekalmeerd was, verwijderde ze zich iets van hem. "Ik ben zo ontzettend .. trots op je, Thrushdive. Altijd al geweest.." Haar stem brak lichtjes. "Je hebt je leven voor de clan gegeven, iets wat elk waardig warrior zou doen." Haar groene kijkers sloeg ze af naar de grond. "I-ik--" Ze stopte zichzelf voordat ze in elkaar zou zakken. Eigenlijk was het nog niet helemaal tot haar doorgedrongen ..

Zijn moeder wist van niets, van helemaal niets. Thrushdive had gefaald als vader, als partner en überhaupt in de liefde. Daarnaast had hij gelogen daarover, te veel, ook tegen de clan zelf. Tenslotte waren de kittens van Fawnstep van hém.
Hoe Shrewstar verstijfde liet hem nog verdrietiger worden. Hij had zijn moeder met dood gaan al een hoop verdriet bezorgd en dan kwamen de leugens er ook nog eens bij. Maar Shrewstar moest ze weten, ze moest er zijn voor zijn kits, zijn kits hadden recht op het de wetenschap van wie hun vader was, ook al was dat nu te laat. Ze moesten het weten en hij vertrouwde Shrewstar er op het goed te vertellen. Hoe hij zich namelijk de laatste paar moons had gedragen, was niet zijn hele leven zo geweest. Thrushdive slikte en probeerde zichzelf te vermannen. "Ik ben zo ontzettend .. trots op je, Thrushdive. Altijd al geweest.." zei zijn moeder en hij probeerde zichzelf te kalmeren. "Je hebt je leven voor de clan gegeven, iets wat elk waardig warrior zou doen." Thrushdive keek zijn moeder aan met een droevige blik. "Ik zal je missen mam en alsjeblieft, ondanks dit, wees sterk voor Shadowclan..." murmelde hij. "I-ik--" Thrushdive drukte zijn slank gespierde lichaam tegen de hare. "Mam, ik moet je iets vertellen voor je terug keert, meerdere dingen," miauwde hij. Zijn gevoel zei dat ze niet heel lang nog hadden. "De kittens van Fawnstep... zijn de mijne... ik heb een grote fout begaan... ik-... ik wil dat ze weten dat ik de vader ben..." murmelde hij. Het was bekend dat er altijd wel een klik was geweest tussen hem en Fawnstep. Ashdrizzle deed er niet toe, misschien wou de kater zelf het ook niet bekend hebben. "Mam... het spijt me zo dat ik niet eerlijk ben geweest..." ratelde hij.
Thrushdive sloot zijn ogen en liet een traan over zijn wang rollen. Hij had dit nooit zo gewild en nu hij in Starclan was voelde alles zo veel sterker aan. Al zijn weggestopte emoties die als een bom terugvielen. Plots kwamen herinneringen terug. "I-ik ben vermoord..." ademde hij ineens. "H-het was een kater... ik weet niet wie, niet gezien..." zijn ogen werden groot. "Mam... j-je moet terug, help Shadowclan en wees sterk, alsjeblieft. ik zal altijd bij je zijn, altijd," miauwde hij. Hij voelde adrenaline, wou zelf ook terug keren om zijn gevecht af te maken. Hij haalde diep adem en kroop trillend tegen zijn moeder aan. "Ik ga je missen mam... ik hou ... ik hou van je, mama," stotterde hij, de tranen keerde terug terwijl hij haar adem inhaleerde. De waarheid was eruit. Maar nu zat hij hier, zijn gevecht nooit af gemaakt kunnen hebben, zijn nooit zelf hebben kunnen oplossen.

Ze had hem weer wat ruimte gegeven, maar dit keer drukte hij zich vrijwillig weer tegen haar aan. De zwart witte poes keek verbaasd op. Ja.. ze zou nog altijd sterk moeten zijn voor haar clan, maar wie zou de volgende zijn die haar zonder redenen werd afgenomen door Starclan? Haar andere kittens? Haar partner? Haar deputy? Nee, zoveel klappen kon geen enkele gezonde kat aan. "Mam, ik moet je iets vertellen voor je terug keert, meerdere dingen," Het drong nu pas tot haar door dat ze haar zoon echt zou moeten achterlaten, voor een lange tijd. Met moeite wist ze de brok in haar keel iets te verkleinen. "De kittens van Fawnstep... zijn de mijne... ik heb een grote fout begaan... ik-... ik wil dat ze weten dat ik de vader ben..." Haar oortjes begonnen langzaam aan hun tocht naar haar nek en ze liet haar groene kijkers afglijden naar de grond. Oh nee toch .. De kater volgde met een excuus en ook al klonken de woorden maar hol voor haar, ze keek haar zoon toch aan. "Tegen mij hoef je geen sorry te zeggen, jij weet tegen wie je je excuses had moeten aanbieden." Antwoordde ze op haar moederlijke toon, die ze o zo zou missen om te gebruiken tegenover hem.
"I-ik ben vermoord..." Hij was nog niet klaar en met een geschrokken blik hervatte ze het oogcontact met Thrushdive. Een kater had het gedaan, niet de das. Nogmaals versteende ze en keek haar zoon ongelovig aan. Wat.. nee.. dat kon niet.. "Ik ga je missen mam... ik hou ... ik hou van je, mama," Ze wilde haar mond openen om meer te vragen, maar geen enkel geluid verliet haar keel. Zo verspilde ze de laatste paar kostbare momenten met haar zoon en drukte ze haar snuit diep in zijn vacht om voor de laatste keer zijn geur diep in te ademen. "Ik houd ook van jou, Thrushdive." Mompelde ze zachtjes, terwijl ze voelde dat het haar tijd was om te gaan. Nog een keek wierp ze een met trots gevulde blik op haar zoon, voordat haar blik weer zwart werd.

Het was er uit en hij voelde zich zo ontzettend schuldig tegen over iedereen en nu tegen over zijn moeder omdat zij dit nu op haar schouders kreeg en omdat hij haar niet in vertrouwen had genomen eerder om haar steun en advies te vragen. Shrewstar was zijn moeder, zij zou er altijd voor haar geweest zijn. "Tegen mij hoef je geen sorry te zeggen, jij weet tegen wie je je excuses had moeten aanbieden." Thrushdive slikte en tranen drupte op de schuld. "Ik zou dat ook zo graag willen doen... maar het is te laat," zijn stem klonk vol van verdriet. Nu pas besefte hij hoe gemengd al zijn gevoelens waren geweest, hoe moeilijk.
Plots drongen er herinneringen tot hem door. Het donkere gestalte dat zijn keel door had gebeten. Wie het was geweest kon hij niet meer tot zijn geest halen, of nog niet. Hij vertelde wat hij wist met een trillende stem en druppende tranen. De wond die hij had gehad had hij sowieso nooit overleefd, maar dat het zo was afgerond maakte alles erger, veel erger. Wie weet had hij het wel gered, al vertelde zijn geweten van niet. Hij trilde en huilde, hij wou niet hier in Starclan blijven, hij wou terug naar Shadowclan. Hier was hij nog niet klaar voor. "I-ik ben nog niet klaar voor de dood," klonk zijn klagende stem, zijn stem vol met angst en verdriet. Hierna kwam het besef van dat zijn moeder niet lang nog met hem zou zijn, dat zij wel terug zou keren en ze moest sterk zijn voor haar clan. "Ik houd ook van jou, Thrushdive." "Ik zal altijd over je waken, mama, ik zal bij je zijn en je helpen, dat beloof ik. Ik zal goed maken wat ik kan, ook tegen over Snowynight, Fawnstep en mijn kits, ook al zullen ze het nooit direct weten. Wees er voor ze, alsjeblieft, mam," murmelde hij. Hij merkte dat zijn moeder begon te vervagen. "Mam... mam..." miauwde hij. "Ik hou van je... ik ga je missen... ik wil bij je zijn... ik ben hier nog niet klaar voor... oh mam, ik hou van je... je... je bent de sterkste," hij bleef alles zeggen, alles wat hij wou zeggen. Tranen rolde over zijn wangen terwijl hij zich strakker tegen haar aan probeerde te duwen, alle aanwezigheid van haar probeerde vast te houden. Hij was er nog niet klaar voor.

Ze begon te verdwijnen, zijn moeder begon te verdwijnen. Nee, nee, nee. Nu zou hij alleen zijn, in Starclan, er nog helemaal niet klaar voor. Hij had zo veel onafgemaakte dingen, hij kon hier nog niet zijn. "Mam, nee, mam, ik zal je missen, ik hou van je..." hij bleef die dingen zeggen, zich proberen vast te houden aan haar restanten, tot ze helemaal verdwenen was. "Shrewstar," hoorde hij. Maar Thrushdive reageerde niet. Hij zonk door zijn poten heen, sloeg zijn poten over zijn kop en begon te jammeren. "Ik ben hier nog niet klaar voor," jammerde hij. "Thrushdive.. welkom bij Starclan mijn vriend." Hoorde hij toen. Langzaam gleden zijn poten van zijn kop af en vonden zijn droevige ogen de witte poes die hem aansprak. "Het is fijn je weer te zien, maar tegelijkertijd ook niet." Thrushdive keek enkel naar haar, verbaasd, maar hij voelde ook een verugde in zich opbloeien. "Ivyleaf," ademde hij trillend. Hij hief zichzelf overeind en keek naar de poes. "Oh... ik ben zo... blij om je te zien..." ratelde hij. "I-ik heb je gemist..." miauwde hij. Hij liep naar de poes toe en snuffelde, als of hij niet kon geloven dat zij het echt was. "Ik... ik moet terug... Ivyleaf..."