{OPEN} So you are one of the shadows

Met zachte passen bewoog de tabby kater zich voort over het territorium. De moerassige, drassige ondergrond liet hem beseffen dat hij een nieuwe plek had ontdekt. Gelukkig wist de optimist welke plek dit was en welke nieuwe karakters op zijn pad lagen. De afgelopen tijd had hij steeds meer opgestoken van de clans, maar vooral de types die je er in kon vinden. Echter was deze uitleg vooral van de apprentice Firepaw gekomen, zij die uit ThunderClan kwam en misschien bevooroordeeld was over de anderen. Desalniettemin was Ázzuen op zijn hoedde bij de steeds sterker wordende geur. De geur die hij herkende als ShadowClan, een van de clans die een wat korter lontje scheen te hebben. Volgens Zuzu werd het imago vooral bepaald door de naam en het territorium, hierdoor kende hij geen angst.

Zijn staart zwiepte heen en weer terwijl hij nieuwsgierig door het bos beende. De mosgroene ogen vlogen van rechts naar links, beneden en boven. Zo wanhopig om elk beetje informatie op te nemen en te verwerken tot een prachtig gecreëerd beeld dat hem de wijsheid zou schenken waar hij als filosoof zo naar verlangde. Ázzuen was ook zeker geen kater die uitging van andermans mening, alhoewel hij deze even belangrijk vond. Alles moest hij zelf proeven, kneden en omvouwen voor hij zijn uiteindelijke oordeel klaar had. Na een poosje van stilte, maar het opmerken van een ander gelaat stond hij stil. "Goedemiddag," mauwde hij beleefd.

Hij had de bekende rogue geur al veraf opgepikt en was nu dus met stevige passen onderweg om de drager van deze geur te ontmoeten. Zodra hij een bruin tabby gestalte zag, eentje die hij duidelijk nog nooit eerder in het kamp had gezien, verliet een zachte grom zijn keel. Toen deze hem beleefd begroette, trok de vuurrode kater een wenkbrauw op. Vanwaar deze beleefdheid? Het was sowieso al niet bepaald 'beleefd' om op andermans terrein te komen, dus waarom dit feit vertroebelen en zo vriendelijk zijn? "Wat doe jij hier?" Besloot hij maar direct te vragen, right to the point. Hij had het er niet zo mee om eerst een heel gesprek aan te gaan. De kans dat je dan een soort van band kreeg, ook al was het maar iets van medelijden, dan was het al een pak lastiger om de andere met eventueel geweld te verjagen moest het hier uiteindelijk op aankomen. Met een zwiepende staart boorde hij zijn amberkleurige ogen in die van de eenling, afwachtende op diens antwoord.

Ázzuens oog viel op een kater met een rossige vacht en amberkleurige ogen. De kat was vijandig, maar Azzu had niks anders verwacht. Daarom boog hij zijn kop in onderdanigheid en behield zijn vriendelijke lach in combinatie met de pretlichtjes die in zijn ogen flikkerden. De kater die voor hem was verschenen was aanzienlijk ouder dan de tabby, respect woekerde dan ook in zijn kop. "Mijn intenties zijn niet vijandig, noch uitdagend meneer." Mauwde Ázzuen op zijn eigenaardige manier terwijl zijn groenige ogen van de grond naar de ShadowClanner voor hem gleden. "Ik vraag slechts om het stillen van mijn eindeloze nood en honger naar het opdoen van kennis." Ázzuen knikte kort bij zijn woorden en snorde even op een vriendschappelijke en nog altijd onderdanige manier. Zijn houding bleef iets door zijn poten gezakt, terwijl hij nu slechts kon hopen dat de rode kater hem op een minder vijandige manier kon aanspreken.

Opnieuw wisten de woorden van de rogue hem te verrassen en had hij moeite met het onder bedwang houden van zijn gelaatstrekken. Zijn amberkleurige ogen hadden zich vernauwd terwijl hij de vele argumenten door zijn hoofd liet gaan. Hij kon hem opnieuw toesnauwen, maar iets zei hem dat als hij dat deed hij de rogue misschien tegen de haren in zou strijken. Tot nu toe leek het erop dat als hij even meewerkte, de eenling vanzelf weer weg zou gaan. Hij wist dat bij sommige katten je beter kon uitkijken met hetgeen wat je deed, aangezien het dan wel eens kon voorkomen dat ze juist de drang kregen om wat langer op het territorium te blijven enkel en alleen om de ander nog pissiger te maken. Zo waren rogue's en Bloodclanners nu eenmaal. Meer woorden kon hij er niet aan vuil maken, en wou hij ook niet. "Ga je dan weg?" Besloot hij dus maar te vragen, de onderliggende grom in zijn stem nog steeds laten horende. De indringer moest weten dat hij dit niet als een spel beschouwde, en evenmin zou de onbekende dat dus ook moeten doen.

"Nou eigenlijk, vriendelijke vreemdeling." Begon Ázzuen met spreken, op zijn oh zo eigenaardige en intelligente toon. "Vroeg ik mij af of u mij kan informeren over het clanleven." Mauwde hij verder terwijl hij de vlammende kater voorzichtig benaderde door in zijn onderdanige houding een pas dichterbij te zetten. "Ziet u, ik ben ontzettend geïnteresseerd in de manieren die jullie zo vastgrijpen. Zoiets heb ik nooit eerder gezien en zelf nooit ervaren." Als hij eenmaal begon met praten over zijn dromen en alles wat hem fascineerde was er amper houden aan. Daarom besloot Zuzu dat het wijs was om nu zijn mond te houden, hij had immers toch al verwoord wat hij graag van de kater wilde.