[Dawn Hunt Patrol]

Hij had de leiding over het vroege jachtpatrol gekregen, de kater kon zich alleen niet herinneren wat hij had gedaan om dat te verdienen. Hij was toch zeker aardig geweest? Misschien was het juist omdat hij zo aardig was geweest! Misschien was het dat zijn moeder en Innerghost besloten hadden dat hij wel eens wat onaardiger kon doen tegen.. zijn clangenoten? Nee. Dat kon het niet zijn, en dus kwam hij weer terug bij zijn originele idee, hij had zich op het verkeerde moment aangeboden. Oke, het was dus handig om te weten waar iemand om vroeg als je ja antwoordde, zeker als het om belangrijke zaken als uitslapen ging.
Nu kon hij er echter niets meer aan doen, en dus verzoende Tall zich met zijn lot terwijl hij de andere twee pechvogels wakker ging maken. Twee apprentices, en dus liep hij in de richting van die den, en porde in de vachten dat ze wakker moesten worden. Zin om te schreeuwen had hij niet, was niet aardig voor de overige katten, en dus moest het maar zo. Gelukkig hadden ze een redelijk simpele taak, prooi was niet zo lastig te vinden in Greenleaf en al helemaal niet bij de Little Creek, waar hij heen wilde gaan deze ochtend.

( Dawn Hunt Patrol, .Redpaw & Roughpaw

Hij kon het niet laten even te glimlachen toen hij de blik op het gezicht van Roughpaw zag, want had hij niet ook zo vaak met die blik rondgelopen? Hell, volgens Ace liep hij nog steeds elke ochtend met zo'n blik rond, maar het maakte niet uit want ondanks het feit dat ze er geen zin in had stond de poes hier voor hem, klaar om te gaan. De warrior wachtte nog even tot ook Redpaw er was, en wenkte toen dat de twee hem konden volgen. Zijn poten waren nu al koud van de dauw die er lag, en zijn neus vertoonde tekenen van bevriezing (serieus, waarom was het zo koud?!) maar als hij doorliep zou het snel genoeg overgaan, hopelijk. "Vandaag gaan we naar Little Creek," Deelde hij de twee mede, terwijl ze het kamp uitliepen. "Kan een van jullie mij vertellen waarom ik die plek gekozen heb?" Zijn blik ging van de een naar de ander, een vriendelijke glimlach op zijn snuit. Een beetje lesgeven kon geen kwaad toch?

Misschien was het gepast geweest om Roughpaw streng aan te kijken en haar aan te spreken op de toon waarmee ze de vraag stelde. Dit deed Tall echter niet, omdat hij in de lach was geschoten door de vraag. Grinnikend schudde hij zijn hoofd, "Een beetje van beide als het aan mij ligt," Antwoordde hij de poes met een glimlach en een knipoog, om vervolgens naar Redpaw te kijken toen die antwoord gaf. "Heel goed!" Prees hij de poes, "En hoezo komt de prooi juist nu naar het water toe?" Het was belangrijk volledige antwoorden te geven, pas dan snapte je het pas echt.

Hij negeerde Roughpaw terwijl zijn blik naar Redpaw ging, en die bemoedigend toeknikte. Toen ze echter zei dat ze het niet wist verschoof zijn blik langzaam naar Roughpaw, een speelse glimlach verscheen weer toen die weigerde antwoord te geven en in plaats daarvan besloot in haar boze bui te blijven hangen. "Roughpaw schijnt het ook niet te weten Redpaw," Mauwde hij zijlings naar de veel jongere apprentice, "Toch wel beschamend, om als je bijna warrior bent dit nog niet te weten, vind jij dat nou kunnen?" Zijn stem was luchtig, met een onderliggende tease erin, want het was toch veel te leuk om brutale apprentices te klieren? Ze had gelijk, hij was niet haar mentor, maar reken maar dat die hiervan te horen zou krijgen.

De klap die zijn gezicht raakte kwam als een onaangename verassing. De kater liet zijn hoofd meebewegen voor hij zijn ogen sloot en de stroom aan woorden negeerde. Hij voelde geen woede, eerder teleurstelling en verwarring. Er was iets ernstig mis met de poes die voor hem stond, want dit had hij niet verwacht van haar. Vandaar dat toen Tall zijn ogen weer opende, hij de poes niet aankeek. In plaats daarvan richtte hij zich tot Redpaw, die er beduusd bijstond. "Ga jij maar vast jagen, of naar het kamp om een nieuwe patrouille op te stellen," Mauwde hij, voor hij zijn ogen opnieuw sloot om de pijn in zijn gezicht de baas te kunnen worden, gelukkig was de wond niet diep, en zou het vanzelf weer helen. "Roughpaw en ik hebben nog wat om over te praten," Vervolgde de warrior uiteindelijk, zijn ogen op de grijze poes gericht. Teleurstelling en bezorgdheid erin af te lezen.

De woorden van Tallshadow lieten haar schrikken. "Huh?", vroeg ze verbaast. Roughpaw ging ook in de verdediging. Nou soort van. De rode poes bleef staan. Had ze iets fout gedaan? Wat ging er gebeuren. De hazel-kleurige ogen van de poes gingen wat bang naar het kamp. Moest ze doen wat hij zei of blijven? Roughpaw leek nerveus wat haar wat nerveus maakte. "Wat moet ik nou doen?", besloot ze voorzichtig te vragen. Ze had geen zin om tussen deze drama te zitten, maar weglopen was ook weer dom. Ze gaf niet snel op en zo leek het wel alsof ze zo was. Ze ging het gewoon nog even proberen.

{ Toetsweek voorbij. :'3

De nerveuse stem van de poes tegenover hem negerende keek de kater streng naar Redpaw, die niet naar zijn opdracht luisterde. "Je moet mij en Roughpaw even alleen laten," Sprak hij, na zichzelf even herpakt te hebben en dus niet meer zo streng. Eerder met een lichte glimlach een rustige stem. Daarna echter ging hij even met zijn witte poot langs de kleine wond, en zuchtte diep toen die rood weer in zijn gezichtsveld verscheen. Great, het bloedde. Nu moest hij gaan liegen tegen clangenoten, of de apprentice problemen bezorgen. In beide had de kater niet echt zin.