My world

Het leven van de jonge kitten was maar saai. er gebeurde niet bijster veel, de dagen waren gevuld met drinken en slapen. Haar oogjes zaten nog steeds stevig toe. Ze hoorde soms stemmen, sommige bekender dan anderen; en ondertussen had ze die van haar moeder al leren herkennen. Lightkit piepte zachtjes en draaide zich een beetje, zodat ze terug goed lag.

OPEN

Het was echt ontzettend boring hier, maar dan ook echt heel erg. De kater kon niets anders doen dan slapen en bij z'n moeder eten, voor de rest gebeurde er ook helemaal niets zinnigs. Nu al was de kater een stuk drukker dan z'n nest genoten, hij wilde eigenlijk meteen al zoveel dingen doen, alles verkennen. Maar ach, wat moest je als je ogen nog niet open waren? Echter had hij daar een oplossing voor gevonden, hij zou zijn moeder en siblings gaan verkennen.
Ietwat onhandig volgde hij zijn neus totdat hij bij zijn zusje aankwam, waarna hij ietwat lomp tegen haar aanbotste en verontwaardigd piepte.

Het kleine poesje doezelde net weer weg. In zo'n lichte slaap waar je één, twee, drie inraakte, zoals kittens dat konden. Op dat moment was er een stoot voelbaar en een piepje. Zijn geur was bekend, maar ze wist niks van hem. En dat hoefde ook eigenlijk niet. Ze had maar één dingetje tegen hem en dat was het feit dat hij tegen haar aanbotste! Ze gaf een felle piep als reactie en rolde opzij, in instinct. Maar in plaats van van hem weg te rollen rolde ze tegen hem aan. Boem. Weer een luide piep als protest.

Er was een stel nieuwe kittens in de nursery komen wonen, en dat vond Hazelkit maar niks. Verontwaardigd haalde hij zijn neus op bij het geluid van de vele piepjes die daarvandaan kwamen, en besloot toen dat hij het wel genoeg vond. Die kittens moesten is ophouden met contstant te piepen! Dat deed hij toch ook niet? Hij kreeg er koppijn van. Met grote - ahum - passen stapte hij op het nest jonge kittens af. "Kunnen jullie nooit je mond houden?" miauwde hij boos.

De reactie die hij kreeg was een felle piep van z'n zuster, waarna ze opzij rolde. Echter kon ze nog niet zien welke kant, als gevolg rolde ze enkel met een boem tegen hem aan, in plaats van hem weg te duwen. Verontwaardigd begon hij nu nog wat harder te piepen, kwaad op zijn nu nog onzichtbare zusje. Hun gekwetter ging echter niet onopgemerkt. "Kunnen jullie nooit je mond houden?"Klonk er boos, al kon Savagekit zijn woorden nog niet volledig verstaan.
Even was de kater stil, en het leek erom dat de woorden van de kater effect hadden, het nadeel werd echter bewezen. Na even onder de indruk stil te zijn geweest, begon hij opnieuw met piepen. Nu nóg harder.

De jonge kitten rolde echter de verkeerde kant op, pardoes tegen haar broertje. Verontwaardigd piepte ze, met haar pootjes trappelend om weer wat persoonlijke ruimte te creeëren. Opeens klonk er een andere stem, die boos klonk. Verward stopte de twee siblings met wat ze aan het doen waren. Na een korte stilte begon haar broertje al weer te piepen, en ook Lightkit zelf besloot dat het vast niet tegen hun geweest was. In ieder geval kon ze de woorden niet verstaan, dus wist zij veel? De calico piepte nog eens verontwaardigd, opnieuw haar pootjes hevig schoppend om weg te kruipen.

Oh nee toch hé. De twee gingen gewoon nóg harder piepen? Waren ze dan niet bang voor zijn machtige, diepe, bulderende leiderstem? Het was toch duidelijk dat ze naar hem moesten luisteren? Hij was immers ouder én cooler dan die twee stomme kittens. Wie waren hun eigenlijk? Ze leken even oud als de andere niet zo aardige kitten. Was dat één nest? Wat een stomme mama hadden ze dan, als zij ook allemaal zo stom waren. Kijk, híj had een coole mama, dus hij was automatisch ook cool. Maar of dat ook zo was bij andere betwijfelde hij.

Even hadden ze zich stil gehouden, maar toen begonnen de kittens beiden weer hard te piepen. Savage besloot de vreemdeling te negeren, immers was zijn akkevietje met zijn zus nu belangrijker. Ze zat namelijk veels te dicht bij, personal space intruder. Om van haar af te komen probeerde hij haar weg te duwen, helaas voor hem duwde hij zichzelf weg in plaats van zijn zuster. Verontwaardigend piepend rolde hij een aantal keer door, totdat iets hem stopte. De kitten had zijn oogjes nog niet open en had dan ook geen idee dat hij tegen de poten van Hazelkit was aangerold.

Ze besloot toch de geur van haar broertje te volgen toen hij eindelijk weg ging uit haar personal space. Ze had hem nog flink willen schoppen, maar nu was hij weg. Opgevlogen ofzo. Terwijl ze nog een paar luide piepen uitstootte rolde ze opeens ergens overheen. Nog een piep. Ze rook hem, dat was Savage. En toen een paar grotere poten. Onhandig besloop ze één van de poten, om zich eraan vast te klampen en vooral nog luider geluid te gaan maken. Piepjes, kreetjes, mewls. Het maakte haar niet uit, als het maar luid was en aandacht trok van whomever ze de poot vast had gepakt.