Looking for my luv

Het was nog niet zo lang geleden dat hij haar had gezien, maar hij miste haar. Het deed pijn in zijn hart, letterlijk. Soms trilde hij zo erg dat hij maar ging liggen, zodat anderen hem niet zouden zien. Want als ze dat deden, dan was het bijna zeker dat ze zouden denken dat hij een watje was. Een watje, ziek bovendien, die niet socialiseerde met welke Elite kat dan ook.
Officieel was hij in ThunderClan gebied, ook al was het voor maar een paar staartlengtes. Als er een Border Patrol aankwam, waarvan Lightleaf niet één was, kon hij altijd nog terug vluchten en dan konden ze hem niet doen. Hij hoopte dat hij op deze manier Lightleaf of een eenzame apprentice tegen kwam. Die eenzame apprentice zou hij lekker kunnen pesten, want daar had hij eigenlijk ook wel zin in. Ach, hij zou wel kijken.

{Eerste post voor Dawnpaw}

Als bevroren stond de zwart witte kattin stil, haar neus lichtelijk omhoog gericht. Haar cyaan blauwe ogen gesloten, volkomen geconcentreerd op wat ze hoorde en rook. Niets, nada, noppes. De kattin besloot de dichtstbijzijnde boom in te klimmen om te kijken of ze vanuit daar iets kon zien. Klauw voor klauw trok ze zich omhoog tot ze op een redelijk hoge tak stond. Door het bladerdek viel het nog behoorlijk tegen, veel was er helemaal niet te zien. Dawnpaw besefte dat ze eigenlijk beter op de grond had kunnen bleven. Net op dat moment verscheen er een kat in beeld. Zwart, een kater. Een geur waar ze een half trauma voor had dreef haar neus binnen. Bloodclan. "Verlaat dit gebied!" Blies ze omhoog. Op die manier zou de kater niet echt aan haar stem kunnen horen waar ze vandaan kwam.

'Verlaat dit gebied!' Hate schrok van de plotselinge stem, maar herstelde zich snel. 'Pardon?' riep hij terug. 'Als ik me niet vergis is dit gewoon BloodClan gebied, hoor.' Hij liep een rondje en bleef staan op een plaats die net wel, net niet van de ThunderClan was. 'Ik mag hier gewoon staan, hoor.' Nadat hij om zich heen had gekeken, niemand had gevonden en nog een keek rondkeek, vroeg hij met wie hij sprak. 'Als je ook maar een beetje fatsoen hebt, laat je je nu zien. Ik sta hier immers ook open en bloot, nietwaar?' Het was een tijdje stil. 'Ik ben Johannes. Met wie heb ik het genoegen?' Hij lachte in zichzelf om de geweldige naam. Hij werd hier steeds beter in.

'Pardon?' Riep de kater terug, het was duidelijk dat hij niet wist waar haar stem vandaan kwam. 'Als ik me niet vergis is dit gewoon BloodClan gebied, hoor.' Zei hij waarna hij een rondje begon te lopen en ging zitten op de plaats waar de grens ongeveer was. Zo kon je het dus ook spelen. 'Ik mag hier gewoon staan, hoor.' Op zijn woorden rolde Dawnpaw enkel een keer haar ogen. Zodra ze merkte dat de kater om zich heen aan het kijken was maakte ze zich langzaam wat kleiner zodat ze minder zichtbaar was. 'Als je ook maar een beetje fatsoen hebt, laat je je nu zien. Ik sta hier immers ook open en bloot, nietwaar?' Ze was niet helemaal achterlijk als hij dat soms dacht. De apprentice was veiliger af in de boom en zou daar nog wel even blijven. 'Ik ben Johannes. Met wie heb ik het genoegen?' Met enige moeite hield Dawnpaw haar lach in. "Johannes? Ben je een kittypet ofzo?" Zei ze in plaats van zijn vragen te beantwoorden.

'Johannes? Ben je een Kittypet ofzo?' Het klonk alsof de kat zijn naam grappig vond. Hate zuchtte. Sommige katten waren gewoon niet begaafd genoeg om de poëzie van namen te begrijpen. 'Ehm, nee. Ik weet niet wat jij denkt, maar ik ben een Elitepersoon. Als ik jou was -wat me bijzonder onprettig lijkt- zou ik maar even een toontje lager gaan zingen,' riep hij bijna theatraal. 'En tevoorschijn komen.' Hij voegde het er nog snel aan toe, want die kattin wilde hij eigenlijk wel eens zien. Het was dan gemakkelijker om iemand te pesten. Zeker als die persoon wat nerveus oogde, konden een paar opmerkingen over het uiterlijk er goed inslaan.

'Ehm, nee. Ik weet niet wat jij denkt, maar ik ben een Elitepersoon. Als ik jou was -wat me bijzonder onprettig lijkt- zou ik maar even een toontje lager gaan zingen,' reageerde de kater op haar opmerking over zijn naam. 'En tevoorschijn komen.' Dawnpaw rolde met haar ogen, ze was toch niet achterlijk. "Je gaf een reden om het niet te doen vóór je zei dat ik tevoorschijn moest komen, niet echt slim vind je ook niet?" Reageerde Dawnpaw met een geamuseerde grijns op haar gezicht. Dit was eigenlijk nog best leuk, proberen katten te slim af te zijn. Op het moment was ze nog in het voordeel door haar positionering. Dat zou ze graag zou houden ook.

Natuurlijk kwam de kat niet tevoorschijn. 'Je gaf een reden om het niet te doen vóór je zei dat ik tevoorschijn moest komen, niet echt slim vind je ook niet?' riep de poes. Hate grauwde. Hij was wél heel slim. Die kat moest gewoon d'r waffel houden. 'Maar liefje, jij houdt toch ook van face to face gesprekken, nietwaar? Stel je voor dat hij door je leven moest gaan, pratend tegen onzichtbare katten boven je, die niet tevoorschijn willen komen. Dat zou je toch ook als bijzonder onprettig ervaren?' Ha, nu had hij haar. Hier kon ze alleen maar mee instemmen. Een tevreden grijns groeide op zijn gezicht.

Geamuseerd zwaaide Dawnpaw zachtjes met haar staart, het was nog best grappig zo. Vooral de grauw die de zwarte kater maakte vond ze leuk. 'Maar liefje, jij houdt toch ook van face to face gesprekken, nietwaar? Stel je voor dat hij door je leven moest gaan, pratend tegen onzichtbare katten boven je, die niet tevoorschijn willen komen. Dat zou je toch ook als bijzonder onprettig ervaren?' Haar antwoordje had de kattin al meteen klaar. Dat had ze het grootste deel van de tijd eigenlijk wel. "Sorry hoor liefje, maar als jij tegen onzichtbare katten boven je praat is er toch echt iets mis met je." Zei Dawnpaw op een zoet toontje. Eens kijken hoe de kater daar op zou gaan reageren.

Ja hoor, de kattin dacht weer eens leuk te zijn. 'Sorry hoor liefje, maar als jij tegen onzichtbare katten boven je praat is er toch echt iets mis met je,' zei ze op een zoete toon. Hate grauwde. 'Er is niets mis met míj, maar met jou,' gromde hij boos. Okay, hij werd echt geïrriteerd nu. Dit was waarom hij altijd naar de Kittypets ging, die waren niet zo betweterig en slim. Hij kon nu gewoon omdraaien en weglopen. Zou hij dan niet een beetje als een lafaard overkomen? Nee, hoogstwaarschijnlijk zou hij die poes toch nooit meer zien. En hij had eigenlijk echt geen zin meer in dit gesprek. 'Nou, fijne dag nog. Ajuus.' Na die woorden draaide hij zich om en stapte weg. Nu had die kat hem misschien verslagen, maar hij zou die stem onthouden. En de volgende keer zou ze ervan langs krijgen.