Pretty Little Liars|+Brindleleaf

Zijn blik had een vermoeiende uitstraling. Toch was de kater geestelijk helder en fris. De aanval van de das had hem even geschokt. Vooral omdat het beest de nursery in lukte te sluipen. Wat had de Clan geluk met zijn slaaploze slaap. De goudbruine kater kreeg een binnenpretje bij die gedachte. Het klonk wel raar als je het zo bekeek. Plots gleed zijn blik op de nursery. Quietkit had vertelt dat Brindleleaf zijn moeder was en dat de jonge kitten hem dankbaar was haar te helpen. Golden besloot om haar te vragen hoe het met de rest ging. Maar een alarm in zijn brein ging weer aan bij het besef dat hij met een poes moest gaan praten. Sinds zijn warriortijd had hij tegen geen poes gepraat. Zijn vacht tintelde bij het terugkijken van zijn verleden. Waar alles begon. 'Doe is even normaal,' sprak hij zichzelf in stilte toe. 'Het is gebeurt, en het is ook niet dat iedere kattin zo is.' Dat dacht hij altijd om zichzelf aan te moedigen. Maar tevergeefs kon hij met deze woorden niet veel. Angst bleef angst.

- First Brindleleaf
~~Telefoonpost~~

Wanneer Brindleleaf pijn had sloot ze zich af van alles en iedereen. Enkel haar kittens konden nog een beetje tot haar doordringen. Haar lijf deed overal pijn en daar kon ze niet goed mee omgaan. Pijn maakte haar bang, bezorgde haar nachtmerries. Ze zat rechtop in haar nest en staarde voor haar uit. Haar goudgele ogen stonden afwezig en op zelfbeschermingsstand. Toch moest ze eten en het borrelen van haar maag gaf aan dat dat nodig weer eens tijd werd. Dus stond ze op, om op de automatische piloot naar de prooistapel te lopen. Doordat ze niet oplette knalde ze vol tegen Goldenrain aan die de nursery binnen wilde lopen. Ze staarde hem wat verward aan terwijl ze een paar keer met haar ogen knipperde om haar verstand weer aan te zetten. Dit was de kater die haar geholpen had met het beschermen van de kittens, maar bracht daardoor ook alle herinneringen terug. “Wat doe jij hier?” Snauwde ze geheel onterecht terwijl ze wegkeek en haar oren langzaam in haar nek gleden.

De kater strompelde met een normale blik richting de nursery. Ondanks dat zijn brein hem alarmeerde. Toch begreep hij het niet. Waarom bang voor iedere poes door iets wat hij stoms voor heeft gedaan? Toch kon Golden echter niet meer terug. Al die manen had hij zich voorgehouden dat poezen alleen maar door StarClan gemaakt waren om katers pijn te doen. Althans, dat had hij zelf verzonnen. Maar dat kon best wel. Zijn haar ging plotseling overeind bij het voelen van iets tegen hem aan. Met een glans van paniek in zijn ogen keek hij recht in een paar ogen van een queen. Ze leek hem ook niet echt te verwelkomen. 'Ik kwam alleen maar kijken hoe het ging,' mauwde hij vlug. Dat was ook zo. Maar waarschijnlijk klonk het nogal als een leugen door het struikelen over zijn woorden. De kater besefte dat dit Brindleleaf moest zijn. Die had hij echter geholpen met de das. 'Waarom zo narcistich tegen de kat die je leven en dat van je kittens gered heeft?' Zijn stem klonk alsof het een grapje was. Want hé, poezen hielden toch meestal van grappige dingen, of niet?

Ze zag de paniek in zijn ogen, maar ze kon nou niet zeggen dat ze spijt had van haar reactie. Hij was een kater en ze vertrouwde hem dus simpelweg niet. Dan kon hij de hele wereld wel gered hebben, maar het is en bleef een kater. Haar oren bleven in haar nek ook toen hij zei dat hij alleen maar kwam kijken. Ja, zo kende ze er nog meer. Ze keek hem weer aan met een koele blik in haar goudgele ogen. Toen hij vroeg waarom ze zo deed trok ze geïrriteerd met haar snorharen. “Wie zegt mij dat je niet gewoon kwam om ons de les te lezen over hoe het gegaan is.” Ze snauwde nog steeds. “Ik heb gewoon even niet zo veel zin in gezelschap mag het?” Ze was chagrijnig en dan stond er ook nog eens opeens een kater voor haar neus. Ze kon het gewoon even niet hebben. Het kleinste dingetje was al te veel voor haar gefrustreerde gedachten.

De kater knikte begrijpelijk. Zijn blik veranderde in een onzekere. Had hij misschien toch wel gelijk? Waren poezen toch hetzelfde? De kater deed een stapje achteruit. Hij keek nogal droog toen de kattin hem uitlegde dat ze chagrijnig was. 'Ja dat merk ik.' Momprlde hij. 'Je weet ook niet hoe ík me voel. Maar van mij part mag je het best wel weten.' De kater slikte de ene zin na andere weg voordat hij tot de juiste was gekomen. 'Goed, laten we opnieuw beginnen.' Golden deed weer een stapje naar de poes. 'Goedendag ma'am.' Zei hij. 'Ik ben Goldenrain, u bent?' Misschien hielp dat?

Onredelijk dat was ze, maar dat kon ze ook heel goed als ze haar kop verkeerd had. Ze bleef hem nog steeds koeltjes aanstaren ook toen hij een stap achteruit deed en haar reactie duidelijk niet kon waarderen, maar wie wel? Sommigen accepteerden het van haar, maar waarderen nee dat niet. Ze kon verschrikkelijk koppig en onterecht zijn, maar dat was haar karakter. Ze had het nog niet zo goed onder controle, nadat ze zwanger raakte was dat helemaal mis gegaan en soms kwam het eruit. Zeker als ze bang was of van streek. Haar blik veranderde naar verontwaardiging toen de kater de ene onzin naar de andere uit begon te kramen. “Ja, ik weet wie je bent Goldenrain.” Snauwde ze kwaad. Waar zag hij haar eigenlijk voor aan? Zo vergeetachtig was ze nou ook weer niet. “Brindleleaf en als je zo vriendelijk wilt zijn een stap opzij te doen ik heb honger.” Vervolgde ze nog steeds verontwaardigd. Ze had moeten vragen hoe het met hem ging en diep van binnen wist ze dat wel, ze kon zich er gewoon even niet toe zetten.

De kater slikte een honende zin weg. Het was best moeilijk niet naar haar te sissen om vervolgens weg te rennen en zich te verstoppen in een schaduw van een boom. Nop, deze poes had echt geen gevoel voor humor. Golden vroeg zich daarom opeens af wat er met de vader van de kits gebeurt was. Maar als hij het vroeg dan rukte ze toch de oren van zijn kop af. Hij mocht hoogstwaarschijnlijk niet eens iets vragen. 'Hey, het is ook niet makkelijk voor mij, hoor. Met een poes praten.' Gooide hij er opeens uit. Gelijk kreeg de kater spijt van zijn daad. Waarom zegt hij alles voor hij nog een keer erover nadenkt? De kater had al manen niet tegen een poes gepraat en besloot maar weg te gaan en haar maar alleen te laten. Volgende keer beter. 'Nou, als uwe majesteit voedsel wilt ga het maar halen.' Dat klonk bogal bot. Aangezien Golden nu een perfecte tijdstip vind om háár juist wat te geven. Maar echter wees hij de neiging af. Ze mocht hem toch al niet.

Toen Goldenrain zei dat het niet makkelijk was om met een poes te praten keek ze hem weer aan. “Nou daar hebben we dan een gelijkenis in, maar is het voor mij andersom.” Ze klonk nog steeds boos, maar ze snauwde niet meer zo. Toen sjouwde ze langs hem heen naar de prooistapel. Ze koos twee konijnen uit en liep daarmee terug naar de kater. Eén van de konijnen liet ze voor zijn poten vallen, voordat ze ging zitten. “Hier.” Zei ze kortaf en boog zich vervolgens over het andere konijn heen die ze tussen haar eigen voorpoten had gelegd. Haar kaken waren strak gespannen, wat aangaf dat ze nog steeds kwaad was. Ze scheurde een stuk vlees van de prooi af en begon er ijverig op te kauwen. Ze keek Goldenrain niet meer aan en focuste zich helemaal op het konijn. Ze had geen zin meer om te praten. Het draaide toch op niets uit.

Zijn goudbruine pels tintelde van de spanning bij het antwoord van de poes. Hij wou zich net gaan omdraaien om weg te gaan toen hij plots de poes weer zag en hem een konijn gaf. 'Bedankt,' mauwde hij zachtjes, duidelijk verrast. Langzaam boog hij voor het dier en nam een hap. Het smaakte lekker, zoals altijd. Zijn blik gleed een tijdje naar Brindleleaf. Die ondertussen al zat te eten. Toch dnapte de kater er niets van. Ze wou hem weg maar trakteert op een konijn? Poezen zijn rare wezens.

- xD laat me denken aan die 'What do you mean?' Van Justin Bieber xD

Ze had wel door dat hij verbaasd was door haar actie. Ook daar trok ze zich niets van aan. Ze had het onbewust toch een beetje goed willen maken en dat deed ze dan op zo’n manier. Zonder extra bedoelingen en zonder dat ze het zelf eigenlijk goed en wel doorhad. Toen ze de helft van haar konijn ophad tilde ze haar kop weer op en likte haar lippen af, voordat haar blik zich op Goldenrain richtte. “Smaakt het?” Ze leek plots compleet om te slaan. Haar stem klonk poeslief en klopte niet bij haar houding. “Hoe gaat het nu met je?” Op dat moment veranderde ook haar houding en ontspande ze. Haar oren draaiden weer naar voren en er kwam een glimlachje om haar lippen.

[Ze is gewoon een beetje vreemd =p ]

De kater at langzaam. Nogsteeds bijkomend van haar actie. Zijn ogen werden vooral groot toen de poes opeens ver van snauwerig was. Toch liet de kater niets merken van zijn nerveusheid. Hij had haar eindelijk aardig gemaakt en één verkeerd woord en dan moest Golden opnieuw beginnen. Dus besloot de goudbruine warrior maar met een vriendelijke blik op te kijken. 'De mijne wel, en de jouwe?' Antwoordde hij nadat ze vroeg of het smaakte of niet. Ondanks zijn ontspannen houding kon je toch zijn gespannen staartzwiepen zien. Wat als ze alleen een spelletje speelde, hem ver weg meenam om hem daar dood te maken, voor de dassen neergooien en zonder bewijs terugkwam? Zijn staarrt werd wat losser tegen de tijd dat de poes nog een vraag stelde over hoe het ging. 'Het gaat goed,'. Zijn stem klonk vriendelijk maar nogal kortaf. 'Hoe is het trouwens met jou en de kittens?' Vroeg hij meer op zijn gemak. Golden plofte neer. Hij voelde opeens hoe moe hij was.

- Ja dat merk ik xD

Ze onderdrukte het grijnsje die zich eigenlijk om haar lippen wilde vormen toen Goldenrain serieus op haar inging. Het was toch heerlijk hoe je iemand kon misleiden met de manier van je stem. Ze was nog steeds chagrijnig en boos, maar dat had ze helemaal verdoezeld. Simpelweg omdat de ene manier niet gewerkt had, dan probeerde ze het via een andere manier. Ze zoog op haar wangen toen hij vroeg of haar konijn ook lekker was. Ze knikte terwijl er zich weer een poeslief glimlachje om haar lippen vormde. “Heel lekker.” Benadrukte ze het nog wat meer en nam nog een hap vlees. “Met mij gaat het ook wel goed hoor. Soms nog wat last van de verwondingen en ik heb spierpijn, maar dat geeft niets.” Eigenlijk gaf het wel, want ze had er ook geestelijk last van. Ze zei dat alleen niet hardop, die informatie deelde ze nooit. ‘Met mijn kittens gaat het ook goed.” Maar ook dat was niet helemaal waar. Mousekit lag weer in de Medicine cat’s den en dit keer werd er gezegd dat het ernstig was. Quietkit zat vaak te mokken en klampte zich aan haar vast. Met haar andere zoontje en dochter leek het goed te gaan, dus verboog ze haar antwoord maar. Ze had geen zin in medelijden en ze had ook geen zin om er te lang bij stil te staan.

Ondanks dat hij maar op zijn gemak leek beviel het hem niets. Het was niet dat als de kater een manenlang trauma had met poezen, door een vriendelijker karakter hem rustig maakt. Vandaar dat hij nogsteeds zijn staart rechtop liet van de spanning terwijl hij zag hoe de poes antwoord gaf op zijn vragen. Hij kon er bijna ingetrapt zijn. Bijna. Maar nee, hij kon nooit een poes vertrouwen. Dat kon niet, dat mag niet en dat hield de kater ook zo. Vandaar dat hij maar de helft van het konijn oppakte om het te begraven. Golden had toch niet zo'n honger. Uiteindelijk stond hij op en rekte zich kort uit. Zijn goudbruine vacht tintelde met een blik op de poes. Hij vertrouwde het niet zo erg. Zo deed Littlehate ook voordat ze hem naar de Twoleg Place gelokt had om hem daar aan te vallen en voor de dood achtergelaten. En echter wou de kater dat dus niet weer meemaken.

Ze merkte aan hem dat hij haar niet helemaal vertrouwde. Zij vertrouwde hem helemaal niet, dus heel vreemd vond ze het niet. Al was ze niet gewend dat katers haar versiertrucs doorhadden. Ze haalde even haar schouders op en begroef vervolgens ook de botjes van haar eigen konijn. Toen ze klaar was kwam ze weer overeind en keek hem aan. “Wilde je verder nog wat vertellen of vragen?” Haar stem klonk nog steeds liefjes en vriendelijk alsof ze de liefste kat van de hele clan was, maar dat was ze niet. Ze kon echt een bitch zijn wanneer ze haar zin niet kreeg of iemand haar zwart maakte. Het gesprek liep een beetje dood, dus als er niets meer was dan was het voor haar tijd om weer de nursery in te gaan. Dan kon ze eindelijk ook stoppen met dat domme toneelspelletje, ze was er eigenlijk wel weer zat van.

De kater draaide zich net een half rondje tot hij achter zich weer de poes hoorde. Nu kon de kater zich niet inhouden. 'Ja,' mauwde hij. Hij draaide alleen zjn kop om richtig de queen. 'Kun je stoppen met die 'aardige' houding en spelletjes? It's kinda creeping me out.' Zijn staart zwiepte. Als ze nog één beweging maakte... Dan kon ze zien hoe hij eraantoe in staat was. Zijn haren waren overeind. Wat probeerde ze te bereiken? Wat wou ze van hem? Die vragen die rond zijn hoofd spookten maakten hem duizelig. Ergens diep vanbinnen ook gestrest en nerveus. Hij ging niet weer dezelfde fout maken. No way!

Als ze haar wenkbrauwen had kunnen optrekken dan had ze dat gedaan bij zijn uitbarsting. Nou ging ze enkel zitten terwijl haar blik weer koeltjes werd. Haar oren draaiden naar achteren en ze trok geïrriteerd met haar snorharen. “Probeer ik aardig te doen is het weer niet goed.” Snauwde ze terug. “Jullie katers weten ook nooit wat jullie willen. Het is ook nooit goed!” Ze begon steeds harder te praten en toen ze dat doorhad dimde ze weer wat. Het was niet de bedoeling dat iedereen mee kon genieten. “Maar prima als je het zo wilt, kun je het krijgen ook.” Ze had haar spieren aangespannen en kneedde gefrustreerd de grond onder haar poten, waar ze daarnet de botjes nog begraven had. Ze begreep er helemaal niets van. Had hij haar nou werkelijk liever snauwend dan liefjes, vreemde wezens waren katers ook.

De kater slaakte een diepe zucht om niet de poes aan te vallen. 'Ik weet ook niet welke mousebrains van een katers rondlopen dat dat zonder reden doen maar ik heb genoeg recht om zo te reageren.' Hij snoof en spande zijn spieren. 'Jij kent mij niet, ik ken jou niet. Maar ik wíl jou leren kennen en jij geeft mij de kans niet eens en snauwt tegen me in de hoop dat ik opgeef. Maar nee, ik geef niet zo snel op en dan switch je opeens naar een andere mode. Vindt je het raar dat ik het zo raar vindt?! Nadat hetzelfde is gebeurt en de oorzak was geweest van mijn karakter? Denk je echt dat ik dit voor mijn lol doe? Jullie poezen zijn ook altijd hetzelfde, jullie verwachten gewoon te veel.' Zonder echt na te denken gooide hij die woorden eruit. Pas een paar tellen later herrinnerde Golden zich wat hij net gezegd had. Fijn, dan kon ze ook lekker zijn geheim weten. Het boeide hem toch al niet meer. Zijn zenuwachtigheid had hem zo gemaakt. Hij kon soms struikelen over zijn woorden door de snelheid die hij ze bracht.

Ze snoof en knarste haar tanden over elkaar. Waarom deed hij nou zo moeilijk, kon hij niet gewoon weg gaan. Het was toch overduidelijk dat ze geen zin had in gezelschap en al helemaal niet van hem. Ze begreep helemaal niets van hem, deed ze aardig was het weer niet goed. Ze kon er niet tegen dat hij overal tegenin ging en op die manier al haar woorden ontkrachtte. Hij moest haar gewoon gelijk geven en dan weg gaan. Dat was in haar ogen het beste scenario, maar blijkbaar dacht Goldenrain daar heel anders over. “Ja, ik denk in inderdaad dat jij dit voor je lol doet.” Snauwde ze sarcastisch terug. “Je vind het gewoon leuk om mij te irriteren. Als je poezen niet leuk vind waarom zoek je mij dan op? Ga dan gewoon weg.” Ze keek hem aan alsof ze er geen snars meer van snapte en dat was ook zo. Waar was dit in vredesnaam goed voor, wat bereikte hij hiermee?

De kater rolde met zijn ogen. Al kon je angst erin lezen. 'Ja, was ik ook van plan.' Hij had geen zin om een doscussie aan te gaan. Het was het toch niet waard. Met een ruk aan zijn staart draaide hij zich en liep vervolgens weg. Met een zucht verbergde hij zijn teleurstelling. Was het het waard geweest met haar te praten? Het was niet dat hij naar de nursery kwam voor haar. Golden wou slechts alleen maar checken of de kittend oké waren. Maar hij kreeg niet eens de kans om het uit te leggen. Was hij even blij dat hij niet vroeg wie de vader was. Anders veranderde ze nog wel in een vrouwelijke demoon. De kater grinnikte bij die hedachtes. Zo dacht hij bij iedere poes. Eigenlijk wou de warrior nog ietsjes langer met haar praten. Maar hij kon er gewoon niets aan doen dat het hem ergerde als katten onschuldig lief deden terwijl ze hem niet mocht. Ze kon hem toch vertellen dat ze hem niet mocht en hem weg wou?

“Fijn.” Snauwde ze terug toen hij zei dat hij ook van plan was om weg te gaan. Ze draaide zich om met haar kop kwaad wat opgeheven terwijl ze de nursery weer in sjouwde. Ze begreep ze gewoon niet, dat was het. Ze begreep echt helemaal niets van katers. Haar zoontjes waren lief en Sparrowfeather was aardig, maar de rest. Ze waren zo tegenstrijdig en als ze ze dan aandacht gaf ging het altijd verkeerd, dus waarom zou ze het nog proberen. Voor Brindleleaf was er dan totaal geen reden meer. Het zorgde alleen maar voor frustratie, wat wel weer bleek. Nog steeds mokkend ging ze in haar nest liggen, haar kop onder haar staart verborgen.

[Topic uit]

Onderwerp: Re: Pretty Little Liars|+Brindleleaf