Late night whispers (open)

De sterren waren zoveel beter dan katten, vooral een heel stuk beter dan die daar. Het was niet alsof struiken evil dingen waren die je op zouden eten of mee zouden nemen om tot bosjeskrijger te converten om het afgepakte land terug te winnen. Toch had hij verder niets te doen, en naderde langzaam. Misschien was ze slimmer dan ze eruitzag. Scratch that. Misschien was ze iets minder erg dan ze eruit zag. Je moest niet té hoge verwachtingen hebben.

De kater bleef langzaam naderen, totdat de poes omdraaide en hem recht aankeek. Het was even stil, en toen vroeg ze zomaar naar wie hij was. Dit deed Cold fronsen, want wat voor vraag was dat? "Weet ik niet," Antwoordde hij dan ook, niet van plan om dit makkelijk te maken. "Wie ben jij? Zo, wat nou als eerste vragen stellen? Die eer was voor hem, hij was ten slotte de besluiper geweest!

Zijn ogen werden groot van verontwaardiging toen de poes zijn vraag negeerde. De durf! Niemand negeerde zijn vragen, en al helemaal niet als ze als reden hadden dat ze hun eigen vragen belangrijker vonden! Vandaar dat hij eens geïrriteerd zuchtte, maar na een stilte waarin ze blijkbaar niet van plan was alsnog te antwoorden toch maar opgaf, en na nog eens gezucht te hebben keek de kater haar koeltjes aan. "Nou," begon hij, "Ik kan je mijn naam zeggen, maar die zal je niets vertellen over hoe ik denk of ben, en mijn karakter zal je niets vertellen over mijn naam, net zomin als dat mijn uiterlijk je kan vertellen over mijn toekomst, wat ik je dus ook vertel, het zal altijd maar een gedeelte zijn van het antwoord op je vraag," Al zou ze dit vast niet begrijpen, en zou hij weer een andere gesprekspartner moeten vinden. Zucht.

- Snel nog even (A)

Even had hij hoop, heel even, en toen moest ze het de grond in stampen door duidelijk te maken dat ze niet eens de moeite ging nemen om volledig te reageren op zijn antwoord. Hij vernauwde zijn ogen, alsof ze hem verraden had, en rolde toen met zijn ogen omdat ze een punt had met haar zin. Vandaar dat de kater uiteindelijk, nadat hij haar boos aangestaard had omdat ze het voor het ging uitspellen, haar in de reden viel door snel zijn naam te zeggen. "Coldkit," Mauwde hij, al was het meer een zielige grom. Nu tevreden?

Ze was even stil, en herhaalde toen zijn naam. De kater rolde met zijn ogen en knikte, zijn mond openende om te zeggen dat hij heus wel wist hoe hij heette en dat ze het niet hoefde te herhalen. Dat werd echter nooit uitgesproken, want voor hij de kans kreeg raakte ze hem plots aan! De kater nam een haast onnatuurlijke houding aan om zowel weg te kunnen komen van de poes haar neus, als te kunnen zien wat ze aan het doen was. Slechts zijn ogen bewogen toen ze liet vallen dat hij niet koud was. Dat maakte dat ze verbazing, teleurstelling in het leven op aarde, en afgrijzen toonden. "Duh!" Wist hij uiteindelijk uit te brengen, redelijk fel omdat de aanraking volkomen onnodig en inbreuk op privacy was geweest. De houding bleef hij nog even in staan, te druk bezig met nadenken over de gang van zaken om zich over zoiets doms als zijn houding het hoofd te breken.

Geen excuses, niets. De poes keek hem enkel onderzoekend aan en vroeg toen gewoon door! Nu fronste de kater dieper, misschien was ze beter in het begrijpen van minder subtiele hints, en dus duwde hij onwennig zijn poot tegen haar schouder. Net genoeg druk uitoefenende om de poes haar bot te kunnen voelen door de dikke vacht, waarna hij snel zijn poot terugtrok. Sommige katten hadden een hardhandige aanpak nodig oke? Niet volledig zijn schuld. Hopelijk zag ze dit dan ook als een duidelijk teken om te stoppen met vreemd zijn en vragen te stellen.

Geheel tevreden over zijn barbaarse manier van duidelijk maken dat ze moest stoppen keek Cold hooghartig naar de ander. Helaas verviel dit mooie plaatje toen zijn mond open viel vanwege de reactie van de poes. Een en al verbazing was hij nu, terwijl frustratie en verwondering vochten om de leidende plek in zijn hoofd. "Wat?!" Riep hij uiteindelijk, hoogst verontwaardigd uit. Hij legde een van zijn voorpoten even tegen zijn hoofd terwijl zijn ogen zich sloten. De wereld van tegenwoordig. "Ga weg, gewoon, ksst, waarom besta jij?" Bracht hij uiteindelijk uit, een stem vol van verbazing.

Even dacht hij eindelijk reactie te hebben nadat hij geschreeuwd had. Niet dat dat het plan was geweest, maar het was mooi meegenomen. "Sshh ssshhh! Straks maak je het kamp helemaal wakker!" Wacht.. Een onbehaaglijk gevoel bekroop de kater. "dan worden we straks nog verbannen en moeten we samen als rogue leven!" Oh my word! Ze begreep hem nog steeds niet! Al was het idee van samen met haar rogue zijn wel angstaanjagend genoeg om hem zachter te doen praten. Na deze woorden moest ze toch wel doorhebben dat hij er klaar mee was, klaar met leven inmiddels, mensenkinderen. Maar nee, het lot besloot dat hij nog niet geteisterd genoeg was, en wederom was de prijs voor gestoordste antwoord voor deze kat. Die blijkbaar Applekit heette. "Maar je smaakt vast niet als appels," Beet hij geïrriteerd terug, meteen daarna verbaasd over zijn reactie. Hij begon het over te nemen. Het virus verspreidde zich! Alarm!

Compleet verbaasd door haar reactie was de kater te laat met het naar voren buigen om hard zijn kaken dicht te klappen, op lucht nu dus. Wow, dat moet er falend uitgezien hebben. Al leek de kat er niet heel veel waarde aan te hechten, want haar verklaring werd alweer herhaald. Het deed Cold gewoon fysiek pijn om met haar te praten, en het rollen met zijn ogen begon hem langzaam aan duizelig te maken. Niet dat dat hem zou stoppen, en meteen rolde de kater nog eens met zijn ogen. Bij het horen van de volgende vraag van de kit deed hij dit echter niet, in plaats daarvan faceplantte hij maar gewoon in de grond voor zijn poten. "Mamma mia.." Mompelde hij onverstaanbaar de donkere aarde in, please, als er daar een zandgeest woonde, liet die hem redden. Hij had nog niets fout gedaan! Waaraan had de kater dit verdient?!

Hij bleef zo zitten, tot plots een hoofdje naast hem verscheen en hem vertelde dat hij geen zand kon eten. Nu gaf de kater het op en viel gewoon zijwaarts om, dramatisch zijn poot in de lucht stekende alsof hij langzaam aan het creperen was. "Hoe overleef je het?" Mauwde hij zeurderig en dramatisch, zijn blik op Apple.