So crowded yet so alone

Met trage pootstappen kwam de calico kattin het kamp binnengewandeld. Een thuis dat niet meer als thuis had aangevoeld sinds het vertrek van haar vader. Nog steeds had ze Everstar niet vergeven en verafschuwde ze het feit dat ze de echte dader tot deputy had benoemd. Een moordenaar, verrader en leugenaar. Hoe had ze het ooit in haar hoofd kunnen halen? De kattin schudde haar kopje en wierp de twee konijnen die ze gevangen had op de prooistapel. Hierna pakte ze er een klein veldmuisje voor haarzelf uit en trippelde ze ermee naar de plek waar ze haar eten altijd opat. Enkele katten liepen haar voorbij, maar slechts enkele wierpen haar ook werkelijk een blik toe. Blikken die vooral bestonden uit verwarring en angst; angst omdat ze niet goed wisten wat ze nu precies moest voorstellen en om het feit dat ze dit niet wisten waren ze bang. Bang voor het ongekende. Een zucht verliet haar bekje, de brandende blikken negerende terwijl ze een hap van het vlees nam.

Open~

Redelijk verrast was ze wel, maar natuurlijk liet ze dit niet doorschemeren in haar blik toen ze opkeek om diens blik te ontmoeten. Wat ongeïnteresseerd haalde ze haar schouders op en vestigde ze haar amberkleurige ogen weer op het muisje voor haar poten. "Doe maar wat je wilt," Sprak ze slechts, niet kil maar eveneens ook niet vriendelijk. Ze was nou eenmaal enorm veranderd sinds het hele gedoe, en dit viel dan ook af te lezen van de manier waarop ze zich gedroeg en hoe ze eruit zag. Alhoewel ze nog steeds enorm veel leek op de overleden krijger genaamd Spottedleaf, had ze wel vele spieren gekweekt en dit viel dan ook te zien onder haar halflange gevlekte pels. Dus niet enkel haar gedrag was veranderd maar ook haar aanzicht. Katten zouden haar dus niet langer meer beschouwen als die kleine, waardeloze krijger die slechts gewaardeerd werd door haar vader die deputy was. Nu dat Lionroar verbannen was, had ze het gevoel gekregen dat ze zich meer moest gaan bewijzen. Vele slapeloze nachten waarin ze het territorium introk om te trainen waren hier het gevolg van geweest.

Spottedwish draaide één oortje in de richting van de bruine kater en knauwde even op het ondertussen al gemalen vlees voor ze het doorslikte. Wou ze wel antwoorden op die vraag? Om alsnog neutraal te blijven had ze besloten dat wel te doen. Een onopvallende zucht verliet haar bekje waarna ze even snel haar schouders ophaalde. "Zoals gewoonlijk," Besloot ze te zeggen, niet echt een antwoord gevende op diens vraag. Ze wierp snel even een giftige blik op een krijger die haar argwanend aankeek en keek vervolgens abrupt de andere kant op. Ondertussen had ze haar eten opgegeten en had ze wat zand over de botjes ervan gegooid. Uiteindelijk stond ze op en maakte ze aanstalten om naar de uitgang van het kamp te lopen. "Dag." Sprak ze kort.