New Adventures, Great Old Time (Skimpykit)

Maplekit

had haar ogen langzaam gesloten, haar schouders stonden bijna vast van de spanning, terwijl ze langzaam diep adem haalde. Nog minder dan 2 manen en dan zouden ze Apprentice worden, dan zouden ze leren jagen en vechten. Dan zou ze met een vreemde kat om moeten leren gaan. Ergens zat de kitten er ook enorm tegen op. Ze zou verantwoordelijkheid moeten dragen, ze zou een sterke kattin moeten worden, ze zou net als haar broers en zusje haar best moeten doen om verder te komen. Te ontwikkelen tot een ware clankat. Dat maakte haar nerveus, zachtjes snoof ze dan ook de vertrouwde geur van het mos op. De geuren van haar familie zaten er duidelijk in. De geluiden van jongere en soms iets oudere kittens waren vertrouwd geworden. Ze was bang dat ze een slechte indruk zou maken op de kat die haar zou trainen. Ze zou met een grote en waarschijnlijk sterke kat moeten praten, ze had geen keus. Ze zou dapper moeten zijn, voor zichzelf op moeten komen. Durven te vechten en trouw blijven aan de clan.
Ze wist dat ze niet bang hoefde te zijn, clangenoten waren praktisch familie, en aan familie raakte een kat snel gehecht. Haar kopje hief de kitten dan ook langzaam terwijl ze het gepieker van daarnet achter zich liet. Met voorzichtige passen liep ze naar een van haar nestgenootjes toe. Degene waarbij ze zich totaal op haar gemak voelde. Skimpykit. Langzaam tikte ze hem met haar neusje aan terwijl ze haar kopje schuin hield. Haar grijsgroene ogen stonden rustig, ook al was er diep vanbinnen nog wel een soort onrust. Een onrust die enkel overwonnen kon worden met een avontuur. Skimpykit zou vast wel mee willen, toch! De blik in haar ogen veranderde in die van een vrolijke, speelse kitten. ‘Kom,’ riep ze enkel uit, redelijk onverwachts. Normaal gesproken was ze en stille kitten, eentje die niet zo snel haar mond open trok, maar als ze haar mond open trok kwamen er vaak wel nuttige dingen uit. Haar staartje zwiepte ze afwachtend heen en weer, zou haar broer met haar mee willen komen? ‘Wat zullen we doen?’ Ging ze op een opgewekte toon verder, terwijl ze haar gevlekte en sierlijke kopje schuin hield. Haar sprankelende oogjes stonden helder en gezond. Ondanks dat ze diep vanbinnen wel de andere dens wou zien, wou weten waar ze terecht kwam als ze Apprentice werd, was ze heel respectvol. Ze mocht er niet zomaar komen, want ze was nog niet oud genoeg, dus bleef ze er uit de buurt. Vele andere kittens zouden waarschijnlijk hun best hebben gedaan er toch een kijkje te nemen, zij niet. Ze was dan wel super nieuwsgierig, en vandaag was misschien dan toch de dag aangekomen dat haar nieuwsgierigheid het van haar  respect zou winnen. Ze konden toch niet verwachten dat ze langer dan dit zou wachten totdat ze de den kon zien? Misschien waren er ook nog wel aardige Apprentices in de buurt, en zouden ze wel mee willen spelen. Ze wist het natuurlijk niet zeker, de stap naar Apprentice worden zorgde er voor dat vele kittens in hun karakter veranderden, en niet altijd postitief. Vaak waren ze te druk met sterk worden, en trainen. Leren. Maplekit hield enorm van leren, misschien zou het Apprenticeschap niet eens zou slecht zijn. ‘Zullen we anders een kijkje nemen in de Apprentice den?’ Vroeg  de kitten op een gedempte toon, zodat hun moeder haar niet zou horen. Ondanks dat ze haar moeder mocht, wist ze ook dat ze zorgzaam was. Vele Queens zouden hun kittens graag de regels duidelijk maken, en Maplekit was er wel eentje die ze respecteerde. Haar moeder maakte geen regels om haar te plagen, maar omdat er goede redenen voor waren. Ze was benieuwd of er nog nieuwe verhalen te ronde gingen in de clan, misschien nieuwe gevechten of ontdekkingen. Misschien was er nog een dassenaanval geweest in een van de andere clans. Die beesten klonken als echte monsters. Misschien nog wel erger als de Bloodclan. Haar grijze ogen stonden afwachtend terwijl ze onrustiger werd met de seconde. Hopelijk ging haar broertje akkoord, anders moesten ze iets anders verzinnen. En ze had nu net een leuk plannetje bedacht. Ze vroeg zich ergens af of de anderen ook mee wouden, ze had het eerlijk gezegd niet zo met Coldkit, ze mocht hem wel maar vond hem raar. Hij gedroeg zich zo anders. Toch bleef het familie en aan familie bleef een kat trouw. Al waren er wel katten in de Thunderclan die misschien niet trouw waren aan hun leider. Dat gebeurde wel vaker, al was het beter als dat niet gebeurde. Er waren katten die enkel uit waren op macht, die katten doden in de hoop hogerop te komen. Zoals Tigerstar in de verhalen die de Elders hadden verteld. Dat was dan ook een echt monsterlijke kater geweest. Hopelijk zou ze nooit een slechte kat tegen komen, en ook geen vos. Die lenige beesten hadden scherpere tanden dan katten, en die van katten waren al ongelofelijk scherp. ‘Weet jij of er nog ergens dassen zijn geweest, of vossen?’ Vroeg ze met een kleine glimlach aan haar broertje, misschien had hij nog wel een leuk verhaaltje, een spannend verhaaltje gehoord die zij nog niet kende. Ze raakte nogal snel afgeleid, dat was het nadeel van nieuwsgierig zijn, al had het ook vele voordelen. Ze stond niet zo snel voor verrassingen.