Walking on Sunshine, what a joke! (Rustscar)

De jonge Warrior had haar kopje zacht snuivend neer gelegd. Haar groene ogen stonden vermoeid terwijl ze haar staart om zich heen sloeg. Het weer begon kouder te worden maar zeuren deed ze niet. Er waren ergere dingen dan wat kouder weer, zoals Apprentices die niet streng genoeg getraind werden of onbeschofte kittens. Haar oortjes bewogen rustig heen en weer toen ze een paar voetstappen hoorde. Ze had bij zonsopgang al gejaagd, was mee geweest met een grenspatrouille, dus had ze nu de tijd genomen wat uit te rusten terwijl de den leeg was. Haar kopje schoot omhoog toen ze een van de wat vriendelijkere en oudere Warriors zag, ze onderdrukte een vermoeide gaap voordat ze hem met een knikje begroette. Ze was nooit bepaald sociaal en vriendelijk te noemen, maar ze kon dat wel zijn. Vandaag was ze voor haar doen in een goede stemming waardoor ze niet al te snel héél heftig reageerde. Streng zou ze altijd blijven, duidelijk ook. En dáár hadden andere katten het mee te doen. Ze zou voor velen misschien apart overkomen. Een jonge Warrior en dan al zo nauw met de regeltjes. De meningen verschilden blijkbaar gigantisch. Regels waren regels voor een reden, niet omdat ze nutteloos waren. Ze had hoopt dan ook nog lang niet een eigen Apprentice te krijgen, veel werk en veel gezeur. Dat had ze al genoeg aan haar kop. Toch had ze tot haar grote spijt een Apprentice gekregen. Ze leek haast wel onzichtbaar de laatste tijd. Langzaam richtte ze zich op haar poten voordat ze soepeltjes met een nors gezicht maar Rustscar toe liep. Toch glimlachte ze even vriendelijk naar hem, zodra ze neerplofte.