Ouch!

Onderwerp: Ouch! ma 27 jun 2011 - 14:23

Met lichte tred maar toch met grote sprongen, maakte Servalsong een baan tussen de meertjes door. In een paar oogopslagen had ze al gezien welke plekken ze kon gebruiken als hou vast, en welke niet. Haar heldere bladgroene ogen flitsten even in het rond terwijl ze door sprong. Ze had beloofd om te gaan jagen bij de kraaienplaats, maar daarvoor moest ze eerst de meertjes over steken. Ze keek even naar de stand van de zon, als ze snel was, zou ze dan nog voor zonhoog thuis zijn. De poes had haast, ze voelde zich niet op haar gemak bij de kraaienplaats. De meeste katten zouden dan geen haast maken om er te komen, maar Servalsong's brein werkte nou net weer andersom. Als ze er snel was, kon ze er ook weer snel weg, en dan zou ze ook snel klaar zijn. Dus daarom, sprong ze er zo snel mogelijk heen. Haar staart wapperde als een waaier achter haar aan. Maar plots, scheerde er een vogel over haar kop heen, de veren van het dier waaierden door de lucht heen, en het leidde Servalsong verschrikkelijk af. Toen gebeurde het, de poes kwam verkeerd neer en gleed weg in de modder, haar poot werd in een verkeerde houding gebogen, al brak het bot gelukkig niet. De poes gleed door de modder heen en kneep haar ogen even dicht van de pijnscheuten die door haar poot schoten, al trok de pijn al heel vlug weg. Ze kwam even half overeind, als ze even rustig liep, zou de pijn wel weer wegtrekken.

Onderwerp: Re: Ouch! zo 3 jul 2011 - 19:59

Met een soepel looppasje liep een donkere schim langs de meren van het ShadowClangebied heen. Hij wilde eens wat doen voor de Clan, en had besloten wat bij te dragen aan de prooistapel door iets te gaan vangen. Eerst was hij richting de Kraaienplaats gegaan, maar toen hoorde hij de stem van zijn mentor, Ravenfur, in zijn achterhoofd zeggen dat hij daar beter niets vandaan kon halen. De Kraaienplaats zat vol met bacteriën, die vreselijk slecht waren voor de Clan. Hij had dus maar besloten om hier een kijk te nemen voor enkele prooi, wat had geleid tot de twee ratten die onder het bloed in zijn bek hingen. Hij was er zelf nog best wel trots op, aangezien dit één van zijn eerste jachten waren. Ravenfur had hem al een stuk meer geleerd dan Heartless. Hij had niet eens les gekregen van Heartless. Niet dat hij het een probleem vond, nu had hij een mentor die wèl goed zijn best deed om hem tot een goede Warrior te maken. Hij had het een stuk drukker nu hij Apprentice was. Vooral nu hij ook nog de zorg voor Fearkit op zich had genomen. Hoe kon hij dat ook weigeren? De jonge kitten was haar ouders verloren, vlak voor haar eigen ogen. Hij moest wel voor haar zorgen, ze zat bij hem in de Clan. Misschien dat hij straks ook nog wat te eten voor haar mee kon nemen. Hij zou alles doen om haar weer een beetje op te fleuren. Zijn felgroene ogen keken rustig om hem heen, lettend op enige vorm van beweging. Hij rook een geur van een andere kat, maar kon niet helemaal thuisbrengen van wie die geur was geweest. Hij liep nog een tijdje door, verdronken in zijn eigen gedachten. Op een gegeven moment realiseerde hij zich dat die geur nu wel heel dichtbij kwam, en hij zag zelfs een gedaante. De naam van de poes met de groene ogen was... Servalsong. Hij wist het nog. Was het niet de mentor van Darkflower geweest? Hij merkte op dat ze een beetje vaag liep, had ze een zere poot? Ghostpaw hield halt, en keek de poes aan. "Gaat het wel goed?" vroeg hij op een rustige toon. De reputatie van Servalsong kennende, zou ze zeggen dat het wel goed ging. Maar hij kon het altijd nog vragen, voor de zekerheid...

Onderwerp: Re: Ouch! zo 10 jul 2011 - 1:09

De steken die door haar poot heensloegen als bliksemschichten werden al snel verminderd naar een dof geklop die bij elke hartslag eventjes iets aanzwol en afnam, net zoals golfjes in een de meertjes. Maar nog steeds, dat doffe geklop moest minder worden dan dat. Het moest helemaal over gaan. Ze zou zeker niet naar de medicine cat gaan of haar apprentice, daar had ze al helemaal geen zin in. Stom rondhangen in die naar kruiden stinkende den, nou daar had ze zin in. Dan zouden katten misschien zelfs nog medelijden met haar krijgen! Verschrikkelijk! Ze wou helemaal geen aandacht, ze wou gewoon rust hebben, maar altijd als ze het zocht, ging het wel mis. En al ging het niet mis, was ze nog steeds op haar tenen voor het geval dat het mis ging. Plots kruiste een apprentice haar pad, geweldig. Meteen probeerde ze haar pas weer zo normaal mogelijk te krijgen, al betekende dat, dat ze haar poot zou moeten belasten. Haar ogen sloten zich even half toen ze het probeerde, in starclan's naam.. Dat voelde ze zeker. "Gaat het wel goed?" Vroeg hij op een rustige toon aan haar. "Het gaat prima," Miauwde ze terug, op een net zo rustige toon. "Wat doe je hier Ghostpaw, moet je niet met Ravenfur trainen?" Miauwde ze daarna, semi-geïnteresseerd, maar ze wou vooral het onderwerp veranderen. "Hoe gaat je training trouwens?" Niet dat het haar heel erg kon schelen.. Ze had zelf een apprentice om te trainen, of niet dan? Maar goed, ze moest het toch ergens over hebben op dit rottige, vervloekte moment?

Onderwerp: Re: Ouch! wo 20 jul 2011 - 19:47

Ghostpaw keek de poes aan met zijn gifgroene ogen. Ook zij had groene ogen, die van hem waren alleen een tikje lichter. Hun vachten verschilden dna weer heel erg van elkaar. Hij had een pikzwarte vacht, en die van haar had een soort luipaardprint. Hij vond het best bijzonder. Hij had nog nooit een kat gezien met zo'n vacht. Maar deze keer ging het niet om iemand's vacht. Het was hier aardig donker, dus Ghostpaw kon niet precies zien wat er aan de hand was. Servalsong bleek mank te lopen. Misschien had ze haar poot verstuikt? Toen hij zijn blik weer naar Servalsong's gezicht wendde, zag hij haar blik. Die blik die allesbehalve vrolijk keek. Waarschijnlijk was ze niet al te blij met hem. Niet dat dat hem uitmaakte. Hij mocht hier zijn, zij ook, en als hij een mede-Clanlid tegenkwam dat gewond leek te zijn, dan vroeg hij ernaar. Dat was doodnormaal, toch? "Het gaat prima," miauwde de poes rustig terug. Ghostpaw keek haar even vervreemd aan. Hij geloofde haar van geen kanten. Waarschijnlijk wist Servalsong ook wel dat hij wist dat het niet klopte. "Wat doe je hier Ghostpaw, moet je niet met Ravenfur trainen? Hoe gaat je training eigenlijk?" vroeg ze, maar het klonk allesbehalve geïnteresseerd. "Ik kom net terug van mijn training, en het gaat prima. Maar met jou volgens mij niet," zei hij, terwijl hij naar haar poot wenkte. Hij wist dat hij hier waarschijnlijk alleen maar een slecht humeur voor Servalsong mee uitlokte, maar het deerde hem niet. "Weet je zeker dat je geen bezoekje wil brengen aan de Medicine Cat's Den?" vroeg hij toen. Voor even voelde hij zich de Warrior, in plaats van Servalsong. Het was nou niet slim om met een zere poot rond te gaan lopen, ze kon echt beter even naar de Medicine Cat gaan. Al wist hij dat ze hoogstwaarschijnlijk zou weigeren, koppig als ze was.

Onderwerp: Re: Ouch! vr 29 jul 2011 - 20:19

Servalsong's staart ging ietwat heen en weer, terwijl ze haar gewicht vooral op haar niet zere voorpoten steunde. "Ik kom net terug van mijn training, en het gaat prima. Maar met jou volgens mij niet," Miauwde Ghostpaw's. Haar groene ogen vernauwden zich ietsjes, maar ze viel niet uit, haar, slechte, zeer slechte, beheersing behouden. "Echt waar? Wat heb je dan zoal allemaal geleerd?" Miauwde ze vervolgens, niet reagerende op zijn latere opmerking, waar ze toch helemaal geen trek in had. "Jagen? Vechten?" Somde ze op. Ze was zelf nog niet zo ver met de training van Wrenpaw, en die jonge kater.. stelde haar geduld verschrikkelijk op de proef. Maar goed, misschien zou hij het ooit snappen, als hij nou eenmaal wat minder nerveus zou worden. ALs je stikt in de zenuwen gaat het ook nooit lukken, of niet dan? Ze stopte zichzelf op het slaken van een zucht, ze moest gewoon geduld leren op brengen, verschrikkelijk. "Weet je zeker dat je geen bezoekje wil brengen aan de Medicine Cat's Den?" Vroeg Ghostpaw. "Waarom herbs op mij verspillen als het toch wel vanzelf over gaat?" Reageerde Servalsong doodkalm. Maar om eerlijk te zijn, had ze vooral geen zin in dat getut in de medicine den, al die checkups, al dat verband of zelfs blijven liggen in die verschrikkelijke lucht. Hoe hielden Ashcloud en Goldenpelt dat vol? Ze had geen flauw idee, zij bleef er in ieder geval het liefste weg, ver weg. Maar goed, Servalsong wou door niemand betutteld worden. Het liefst zou ze gewoon als een geest door het kamp heen lopen. Het liefst had ze ook gewoon een doodsimpele opopvallende zwarte vacht gehad, met een onopvallende kleur ogen.

Onderwerp: Re: Ouch!