An other meeting time

De oogjes van de jonge, grijze kattin waren nog gesloten, maar haar oortjes waren alert. Bij ieder geluid draaiden ze desbetreffende kant op, en zo was ze zich toch nog een beetje bewust van haar omgeving. Ze lag lekker tegen de warme gedaante  van haar moeder aan, toen ze plotseling gepord werd door iets. Haar amberkleurige ogen openden zich, en ze keek tegen haar broertje aan. Greykit stond vlak voor haar, en ze keek hem even aan. "Kom je?" vroeg het katertje, terwijl hij haar nog een keer porde en haar oor begon te likken. Bitterkit keek hem even vragend aan, en toen bedacht ze zich dat haar broertje waarschijnlijk iets leuks wilde doen. Ze keek even om zich heen, hopend dat ze niemand gewekt had. Ze gaf haar broertje een kort knikje, stond op en liep naar hem toe. "Wat wil je doen?" fluisterde ze zachtjes. Er was niet zo gek veel ruimte in de Nursery, en de kans dat ze iemand wakker zouden maken, was best groot.   

De kater gebruikte zijn staart om haar de uitgang van de Nursery te wijzen, en Bitterkit keek hem even fronzend aan. Het was nog niet de bedoeling dat ze de Nursery uitgingen, ze waren nog maar twee weken oud. "Bitter? Zou je samen met we willen spelen?" vroeg haar broertje toen vriendelijk. Eigenlijk had ze niet zoveel zin, maar het zou wel spannend zijn om voor het eerst naar buiten te gaan. "Omdat je het zo beleefd vraagt," zei ze toen, met een klein glimlachje rond haar lippen. "Ik wil een dag verzinnen waar we met al onze broertjes en zusjes kunnen spelen," vertelde Greykit haar toen. Ze wist nog niet helemaal hoe ze daarover moest denken. Ze hield niet zo erg van drukte, en was soms liever gewoon alleen. Alleen zou het wel handig zijn om wat tijd met haar broertjes en zusjes door te brengen. Tenslotte was ze ook de oudste van het nest, en ze moest een beetje op hen letten. Met een zucht gaf ze toe aan haar broertjes' grillen. "Dat is een goed idee," complimenteerde ze hem.

De grijze kater die zich haar broertje noemde, keek overmatig vrolijk, iets wat ze niet echt begreep. Het was alsof zijn gezicht bevroren was in deze positie. Hij keek altijd zo vrolijk. Bitter probeerde haar hoofd altijd netjes geheven te houden, haar gezichtsuitdrukking daarbij hield ze behouden en statig. Want zo was ze ook. Greykit vroeg wat ze wilde spelen, en ze keek even naar de linkerbovenhoek van de Den. Eigenlijk kende ze helemaal geen spelletjes. "We kunnen wel stoeien," stelde ze toen voor met een klein grijnsje op haar gezicht. Ook al was ze niet de grootste, zwak was Bitterkit ook niet voor haar leeftijd. Ze moest het vooral hebben van haar slanke postuur dat haar flexibiliteit gaf. Ze kende haar lichaam en wist hoe ze zich moest bewegen, alleen aan kracht had ze niet zoveel te bieden. Maar ze kon altijd trainen. Haar broertje leek behoorlijk vereerd met haar goedkeuring voor zijn plannetje, zoals het hoorde. Ze knikte nogmaals toen hij om bevestiging vroeg. "Wil je me helpen met het organiseren en met wat we nodig hebben ervoor?" vroeg hij toen. Bitterkit keek hem even met spleetogen aan. "Wat ben je allemaal van plan, Grey?" vroeg ze toen, ietwat argwanend. Hoeveel had hij nou nodig voor wat spelen?

Greykit wilde met haar stoeien, en Bitter zette zich alvast schrap. Ze was de oudste van het nest, en wilde die positie dan ook zeker verdedigen. De kater leek behoorlijk vrolijk, maar ze zou hem wel even inmaken. Haar staart zwaaide speels heen en weer. "Laat zien wat je kan," daagde haar broertje haar uit, en Bitter liet haar puntige hoektandjes even aan hem zien. Ze was behoorlijk flashy, en wist wel wat ze moest laten zien om gevaarlijk over te komen. Als het op echt vechten aankwam, was ze dan toch wat minder. Ze keek hem even argwanend aan, maar zette het allemaal toen aan de kant. Wat hij ook van plan was, het zou zijn ding wel zijn. Ze zou zich er wel buiten houden. Toen het grijze katertje voor haar in gedachten leek te zijn, zette ze af en beukte tegen hem aan in een poging om hem omver te duwen. Al had ze niet veel gewicht, ze had behoorlijk hard afgezet voor haar doen. De klap had haar echter ook pijn gedaan.

Er verscheen een brede grijns op Bitter's gezicht toen Greykit nog een eindje over de grond schoof, ze kon zien dat hij al een beetje toegetakeld was, maar de val had haar zelf ook wat pijn toegebracht. Ze krabbelde zelf weer snel overeind, en focuste zich weer op Greykit. Haar broertje kwam op haar afgerend, en ze voelde iets om haar poot heen gedraaid. Een staart, iets wat weinig kracht kon houden, dus dat zou haar wel lukken. Ze voelde echter ook tandjes in haar vel, en ze siste naar haar broertje. Zo makkelijk ging ze zich niet gewonnen geven. Het deed wel pijn, en een piepje verliet haar keel toen Greykit weer naar achteren sprong. Bitter sprong aan de kant toen Greykit op haar afsprong, en wist zijn tackle te ontwijken. Ze herinnerde zich ineens dat haar broertje wat zwakker was, en stopte even. "Gaat alles nog goed?" vroeg ze toen. Al mocht het niet altijd zo lijken, ze gaf wel om haar siblings. Ze wilde ze geen pijn doen.  

Bitter grinnikte even toen ze haar broertje zand zag happen, dat moest niet goed voelen. Misschien had ze hier en daar wat sadistische trekjes, maar al met al werkte ze naar het welzijn van haar geliefden. Ze boog haar lichaam op elegante wijze en keek naar haar broertje. Hij gaf aan dat alles goed was, maar of ze het geloofde, was maar de vraag. Bitter wist dat hij niet de sterkste was, en ze maakte zich soms toch echt zorgen over of het wel goed met hem ging. Ze nam weer een gevechtshouding aan, maar haar een verschrikkelijk luide kreet ringelde ineens door haar oren. Afkomstig van Greykit. Haar ogen werden groot, en ze haastte zich naar haar broertje, die ondertussen al om zijn moeder riep. "Wat gebeurde er? Gaat het? Waar doet het zeer?" vroeg ze ongerust. Ze wilde geen problemen omdat haar stomme broertje zichzelf pijn had gedaan, maar ze wilde ook niet dat hij pijn had. Sussend begon ze hem over zijn kopje te likken. "Ssssh, Grey."

Bitterkit haastte zich de Nursery uit, op zoek naar een Medicine Cat waarvan ze eigenlijk niet precies wist hoe hij eruit zag. Hij was bij haar geboorte aanwezig geweest, wist ze, maar natuurlijk had ze daar geen herinnering van. Ze keek haastig om en checkte elke kat of hij voldeed aan de vage beschrijvingen die ze over Acefray gehoord had. Haar ogen vielen op de meest pluizige kater die ze ooit gezien had. Even aarzelde ze, hij had het vast druk met iets belangrijks: het gulzig oppeuzelen van eekhoorns. Toch stapte de kitten op hem af en drukte haar kleine pootje in zijn pluizige achterkant. "Acefray! Greykit heeft zijn poot pijn gedaan, je moet komen!" waarschuwde ze de kater. Ze werd al misselijk als ze dacht aan de onnatuurlijke hoek waarin Greykit's poot had gelegen.