And if the night is burning, I will cover my eyes |Fortuna first

Death hinkte grommend naar het Thunderpath, hij zou het moeten oversteken, niet bepaald zijn favoriete bezigheid. Hij stopte eventjes om zijn stijve spieren te ontspannen, die wonden ook! Had hij het niet gewoon kunnen laten, die domme rogue, hij had haar alleen moeten laten, dan zou hij nu niet zo gewond meer zijn. Voorzichtig liep hij naar het Thunderpath, geen monster te zien, hij sprong de goot af en hinkte naat de overkant. Het ging trager dan verwacht, door de harde ondergrond deden zijn pootkussentjes pijn en werd hij gedwongen voorzichtiger te doen. En die beet op zijn voet werd er ook niet beter op. Hij was bij het midden toen hij in de verte geronk hoorde. De kater keek opzij en zag een monster op hem afkomen. Hij was nog ver, maar het beest kwam razendsnel naar hem toe. Death probeerde nog sneller te hinken, maar hij zou nooit op tijd bij de overkant geraken. "Dan maar sterven," gromde hij vastberaden. Het was nogal vroeg, maar hij accepteerde het wel, weinig Bloodclanners hadden een lang leven, en hij zou niet hopen op een wonder, of zijn ogen sluiten om het niet aan te hoeven zien. Hij zou het monster recht in zijn vreemde ogen kijken, en niet afwenden, zo bleef de kater staan, zijn rode ogen priemend in de doorschijnende van het monster dat steeds dichterbij kwam.

+ Fortuna, dan open

Everthing is black for me.

Do not be glad to see me.

wat ze vandaag eens zou doen wist ze niet, dus liet ze als gewoonlijk haar poten de leiding nemen en sjokte het kamp uit, haar zwarte vacht viel niet erg op in de schaduwen waar ze door heen liep. de laatste tijd was ze daar veel te zien, de schaudw was een soort van deken van haar geworden. waar ze zich kon schuilen, waar ze zich steeds meer thuis voelde. met een zucht liep ze door en zigzagde af en toe tussen aan paar bomen door, een krijs van een kraai liet haar kop eventjes van de grond tillen maar als snel plakte haar ogen weer op de stuk grond waar ze op liep. haar oren lag wat slapjes op haar kop en haar staart zwiepte wat geïrriteerd heen en weer, steeds dieper liep ze het vallei in zonder te weten waar heen of waarom. haar ogen prikte en haar neus trok ze op toen de vieze bittere lucht van de donderpad haar neus binnenstroomde, maar haar aandacht bleef op de brede en lange donderpad gericht. want niet alleen die geur van monster was haar neus binnengedrongen, nee ook een bekende Bloodclanner lucht hing in de lucht. met gespleten tuurde ze de donkere weg over, het kabaal van een monster klonk luid in haar oren. en met geschrokken ogen keek ze toe hoe de grote beest snel op de kater afrende. ze kende hem, het was Deathbite ze had hem al eerder ontmoet. en hun gesprekken leien nooit echt goed, want tja.. het klikte gewoon niet met hun, ze hief wat meer haar kop omhoog toen ze merkte dat de kater niet veder liep. zo snel sprintte ze de donderpad op en sprong half op Death, haar tanden boorde ze in zijn nekvel en net op tijd viel ze samen met de kat op veilige stuk. hijgend krabbelde ze omhoog en liep op member af, en slaakte een diepe zucht toen ze merkte dat zijn flank op en neer rees.

De kater staarde naar het monster, het was bijna bij hem, hij was bijna dood. Death grijnsde, hij voelde geen angst, enkel opluchting, voorbij erge zorgen, voorbij miserie met al die kittens. En hij zou zijn familie terug zien, tenminste, als hij dat Starclan gedoe moest geloven. Plots voelde hij tanden zich in zijn vel boren en hem van het pad af, naar de kant sleuren. Hij gromde en stond op. Woedend draaide hij zich om naar degene die hem zonodig moest redden, geen tijd genomen om diens geur te ruiken. Het was Fortuna. "Waarom?!", riep hij ziedend, "Waarom moest je mij van de weg af trekken!" Hij was boos, er was tenslotte niemand die zou treuren om zijn dood, er zou enkel gejuicht worden, en dat was oké voor hem. En bovendien, alsof Fortuna en hij zo'n goeie vrienden waren, de kater gromde. Het was niet zijn lucky day, dan gaat hij dood, hij accepteerd het, en dan wordt hij plots gered. Weer ontsnapte hem een korte, diepe grom, het moest ook altijd bij hem gebeuren!

Everthing is black for me.

Do not be glad to see me.

Ze deinsde half naar achteren bij de reactie van de Member, hij hees zich woedend op en gromde boos naar haar. uhm.. ze had zijn leven gered? kon er echt geen bedankje va af komen, ze stapte wat naar achteren toen hij begon te schreeuwen. "Waarom?!" een vragend blik glom in haar grijze ogen, maar voor de rest was er geen emotie in haar houding te vinden. "Waarom moest je mij van de weg af trekken!" haar nekharen schoten omhoog en haar nagels boorde in de grond, "Oh dus je was gewoon liever dood!?" snauwde ze, "Volgende keer laat ik je wel plat rijden!" voegde ze er aan toe, en stapte iets naar voren. haar snorharen trilde van de woede dienaar boven rees, ze was er klaar mee. ze moest gewoon haar woede op een kat uiten en als hij zo doorging brak ze maar de regel van de Elite.

Draco spande zijn lichaam aan en ging over op rennen. Een zwarte poes was hem voor. Fortuna dacht hij maar haar zwarte vacht gaf hem geen zekerheid. Er waren zoveel poezen met die vachtkleur. Dat deed er nu niet toe. Hij maakte zich geen zorgen om eventuele vijandigheid van de twee. "Waarom moest je mij van de weg af trekken!" Oh Scourge nu wou hij zelfmoord plegen. Draco stak zonder echt te kijken de weg over om naast Death tot stilstand te komen. Misschien kon hij wat reden praten in zijn stomme hoofd. 'Ben je gek?! Dood gaan en Broken ACHTERLATEN?!" Hij trilde met woede. Hij had een hekel aan de kater maar Broken zou dit niet aankunnen. 'Scourge, ik wist dat je dom was maar dit.' Hij richtte zich op Fortuna en knikte dat hij het helemaal eens was met wat zij had geschreeuwd.

Hij zag hoe Fortuna een stap naar achteren nam. "Oh dus je was gewoon liever dood!?" "Ja," mompelde hij zacht en grommend. "Volgende keer laat ik je wel plat rijden!" De zwarte kattin deed een stap naar voren. Hij moest een sarcastisch lachje inhouden. "De volgende keer is een keer te laat." De kater wist dat hij eigenlijk de poes zou moeten danken, maar hij was zo opgelucht geweest. Het was een vreemd gevoel, die bijna-dood-ervaring. Hij besloot om de kattin, die zo te zien moeite deed om zich in te houden, toch maar te bedanken, al was het met zijn oren plat tegen zijn kop en klauwen knarsend in de grond, hij zei toch: "Bedankt." Hij bleef zo staan, als de kattin hem zou aanvallen zou hij niet blijven staan en het maar laten gebeuren, hij zou terugvechten, al was hij nog zo gewond. Toen kwam er een maar al te bekende kater langs, weer gromde Death. 'Ben je gek?! Dood gaan en Broken ACHTERLATEN?!' Draco brulde woest, dus brulde Death terug: "Ze is toch beter af zonder mij!"De kater spuugde naar Draco. "En dat zou jij maar al te goed vinden,"gromde hij heel zachtjes, zodat alleen de witte kater het zou verstaan.

Everthing is black for me.

Do not be glad to see me.

"Ja" hoorde ze hem mompelden, ze wou haar klauwen langs zijn mondhoeken glijden om zo de onzin uit zijn bek te slaan. maar voor ze dat kon doen bedacht de kater eens dat het wel verstandig was om haar te bedanken. "Bedankt." ze knikte kort, en liet haar blik van de kater glijden. ze wou zich om draaien om weer eens in de schaduw te verdwijnen waar ze goed in was maar voor ze een stap kon zetten hoorde ze een andere kat op hun af komen dus draaide ze zich weer om en zag een witte pluizen bol op hun afrennen. 'Ben je gek?! Dood gaan en Broken ACHTERLATEN?!" hoorde ze tegen Death schreeuwen, en even knikte ze terug toen de witte Elitkat haar een ook een knikje had gegund. 'Scourge, ik wist dat je dom was maar dit.' no steeds hield ze haar mond en wachtte af wat de kater zal zegen, "Ze is toch beter af zonder mij!" ze spitse haar oren om veder te luisteren maar het was te zacht om het te horen. "Wie is beter af zonder jou?"

Oh kom op. Hij kon het niet laten om luid te zuchten voor hij begon met precies uitleggen waarom Death nog moest leven. Hij legde ook meteen uit aan Fortuna wie 'beter af was' zonder Death. 'Volgens deze idioot is de poes die zelfs zijn kittens heeft beter af zonder hem.' Hij draaide zich zo dat hij de kater recht aankeek. 'Ja, jij en Broken hadden ruzie, relatieprobleem, al die shit maar wil je daarom dood? Ben je zo hopeloos dat dat de enige oplossing is? En wat denk je dat de kittens vinden als ze geen vader meer hebben? OF BROKEN ZELF!' Hij gromde zacht. 'Oh en als je nog een keer zegt dat ik 'dat beter zal vinden' is zelfmoord niet nodig omdat ik tegen die tijd je keel al heb doorgebeten.' Draco was het echt zat. 'Maar als je dan toch dood wilt; Drake, het witte kitten, dat is van mij.' Als niks anders werkte moest hij Death gewoon boos genoeg maken. Dan nam hij in iedergeval de tijd om Draco te vermoorden voordat hij zichzelf iets aandeed.

Death luisterde met een half oor naar de veel te lange preek die Draco hem gaf. Tenminste, tot hij de laatste zin hoorde; 'Maar als je dan toch dood wilt; Drake, het witte kitten, dat is van mij.' Hij sperde zijn ogen wijd open. Zou het? De kater geloofde hem echter niet, al moest hij wel toegeven dat het verdomd goed toneel gespeeld was, maar hij kon er echt niet mee lachen, het was niet grappig. "Goed geprobeerd, maar ik ge je echt niet aanvallen om zo'n domme grap.", gromde hij. Het was de flauwste mop die Death ooit al gehoord was, hij schudde zijn hoofd, hij had het bijna geloofd. Drake was de zijne, hij leek zo hard op hem van karakter, het kon gewoon niet.

-Uhm... We waren nog niet van plan om dat te vertellen, denk ik... Pas als Drake young one is