Desolation comes upon the sky |Viperpaw|

Briarpaw patrouilleerde in haar eentje langs de grens met de Shadowclan. Ze keek verveeld om zich heen. Al dagen had ze niets gedaan, ging er ooit nog iets spannends gebeuren? Ze keek naar haar oude littekens, eindelijk begonnen ze een beetje te herstellen. Versuft ging ze eventes zitten dagdromen. Ze voelde haar maag rommelen, de rossige poes had nog helemaal niets gegeten en het was al bijna zonhoog! Briar focuste zich even op eventuele geuren, en ze rook een konijn. Het was vers, dus sloop ze in de richting van de geur en hoorde het geritsel van een klein, bruin knaagdier dat zat te eten. Ze sprong omhoog toen ze plots een nieuwe, walgelijke geur opmerkte, waardoor ze haar consentratie verloor. Briarpaw zag het konijn wegglippen maar kon nog net met haar nagels zijn achterwerk vastklauwen. Met haar scherpe nagels trok ze het beest naar zich toe en beet snel in diens keel. Snel begroef ze het beest en ging op de geur af, zeker een Shadowclanner.

Hij had zin om wat onrust te stoken. Ashdrizzle gaf hem niet de nodige spanning in zijn trainingen, dus zou hij het ergens anders wel vinden. Met een maniakale grijns op zijn gelaat liep hij naar de Thunderpath. Daar verstopte hij zich in de bosjes, er zou vanzelf wel een Thunderclanner voorbij komen, misschien zelfs een complete patrouille. Die op stelten zetten, dat zou pas geweldig zijn. En ja hoor, daar uiteindelijk zag hij een rossige gelaat. Viperpaw's grijns werd breder. Hij kwam uit de struiken en liep nonchalant naar de overkant van het Monsterpath, zonder ook maar even uit te kijken. Zijn oren waren goed genoeg om een monster aan te horen komen. Pas toen hij er één hoorde, versnelde hij zijn pas. "Goedemiddag, lady," miauwde hij nonchalant.

Zoals ze al dacht kwam er een Shadowclan apprentice uit de struiken en liep over het thunderpath naar haar toe. Die wil echt aan stukken gescheurd worden. "Goedemiddag, lady," mauwde hij alsof hij elke dag naar het Thunderclan territory liep en daar katten tegenkwam. "Spijtig dat ik niet hetzelfde kan zeggen," gromde ze tegen de apprentice. De vreemdeling versnelde zijn pas toen er in de verte een monster klonk. Briar keek opzij en ja, daar zag ze een monster aankomen. "Waarom zo'n haast?", spotte ze. "Dat monster is nog ver weg hoor. Ik wist niet dat je daar zo bang van was." De kattin grijnsde, wat een watje was die wel. Als je over een Thunderpath loopt om stoer te doen, moet je ook niet schrikken van dat grommende geluid. Ze keek toe hoe de kater verder liep en daarbij gromde ze even. Ze had geen zin in een gevecht, ze zou er ook nooit één zelf starten, maar die kater overtreed de Warriorcode, en daar kon zij niet tegen.