I wanna heal, I wanna feel like I’m close to something real

Acefray liep op zijn typische waggelpas naar Fourtrees. Waarom? Om weg te zijn van de Elders. Die oude grumpies konden soms echt gemeen zijn, hij dus een of andere apprentice opgestapeld met de taak hun allemaal dezelfde kruiden te geven. Naja, het was niks van bijzonders. Ze kregen gewoon wat dingen zodat ze lekker konden slapen en geen jicht kregen. Allemaal twee blaadjes dus en klaar. Daarbij wou hij eens erop uit gaan. De laatste tijd voelde hij zich zo.. onkattelijk. Iedereen kwam naar hem toe als ze gewond waren of moeten bevallen. Altijd als ze iets hadden en hoewel de situatie er het niet toe deed zou hij wel eens een bedankje willen horen. Daarbij waren Shrewstar en innerghost zijn grootste vijanden als het om vrijetijd ging. Ze wouden dat hij een apprentice nam en tot die tijd geen leuke dingen voor hem. Want als hij door ging hadden ze niks meer. Hadden ze hem wel eens goed bekeken? Zoveel vet en vacht ging niet een twee drie dood. Daarbij was een geleerde vechter en jager, een echt warrior, alleen werd toen geroepen voor Medicine cat te zijn, kon gebeuren. En over dat eerste had hij ook niks te zeggen. Starclan was gewoon zo’n stom typ die niet luisterde naar zijn dingen maar wel allemaal wat van hem verwachtte. Zelfs die was ondankbaar. Hmff. Wat opgesteld in zijn eigen gedachtes merkte hij nu pas een andere poes op, en nog wel een bekende. Meteen liet hij er op af, alsof het feit van andere clans niet bestond. ‘Hey Mistpaw, hoe gaat het met je opleiding? Heb je al lang niet gezien’ begon hij alsof ze oude vrienden waren. Met een luide plof ging hij hierna zitten.

Acefray keek opgewekt naar de point poes. Hij wist nog toen hij het kamp ingegaan was om Brightspots weg te brengen. Hoewel de situatie niet leuk was, was het wel eens leuk in het vreemde kamp te komen. Normaal kreeg je nooit de kans bij een ander op bezoek te komen, en toevallig was Thunderclan ook de plek waar hij en Tall tegen de regels in hadden rond gehangt. Bij haar antwoord werd zijn lach wat plagerig. 'Met je rang gebeurd dat niet zo snel hoor. Als Med cat kan je met veel dingen wegkomen' Er zat een klein glansje in zijn ogen, een ondeugende. Want tja, Ace gebruikte zijn rang wel eens voor avontuur en actie. Of als een goed excuus. Al werkte het niet bij Shrewstar, die vond hem gewoon niet aardig en hij mocht van haar niet eens Brightspots terugbrengen. Maar ja, hij leefde nog. Toen de kattin haar woorden vervolgde luisterde hij braafjes. Bij het laatste knikte hij begrijpend. 'Ik vind het ook nog eens moeilijk. Soms merk ik veel van Starclan en soms een hele tijd niks.' Even grinnikte hij. 'Ik ben niet zo'n goed typ voor lange afstandsrelaties.' Hij had het heel moeilijk gevonden, vooral toen hij in de eerste manen een heel duidelijke connectie had met Starclan. Het ligt er immers ook aan hoe gevoelig je er voor bent. Zo was dat ook de rede geweest waarom hij toch naar het Windclan gevecht was gegaan. Maar de laatste tijd was het stiller, al kwam dat natuurlijk ook omdat er niks was waar hij speciaal iets over te horen moest krijgen. Hij richtte zijn blik weer op Mistpaw. 'En je normale trainingen? Gaan die ook goed?' Hij wist dat vaak apprentice's alleen maar kruiden leerde en genezen, en hun andere trainingen negeerde. Vaak kwam dat ook omdat dat minder van hun verwacht werd. 'Het is altijd handig je te kunnen verdedigen of een lekkere snack te vangen' Bij het laatste voegde hij een knipoog toe, omdat hij over het algemeen bekent stond bij alle clans als een flinke eter. Hij was dan ook heel groot en breed. Toch had hij zelf al voordeel gehad aan het feit dat hij eerst een warrior was geweest. Zo kon hij mee met de gevechten en andere ook zo te hulp schieten. Daarbij was het gewoon een prettig gevoel dat je jezelf kon beschermen, als Med. Cat liep je immers vaak naar neutrale of vijandelijke gebieden.

Het was een fijn om over zulke dingen te kunnen praten. Nu had de enorme kater wel wat vrienden, maar niet echt iemand om dit mee te bespreken. Of hij moest Tall dwingen gewoon net alsof te doen dat hij het begreep. Al zou dit vast niet uitdraaien tot een succes. Daarbij was het fijn ook buitenclanse vrienden te hebben, ook al zouden velen hem het tegendeel willen bewijzen. Hij was gewoon op zijn gemak bij de jonge kattin, en het leek erop dat zij hetzelfde had. Toen ze verder ging over je rang gebruiken als excuus grinnikte hij 'Precies, soms vergeten andere dat we meer zijn dan alleen een rang. Dan veras ik ze meestal met kleine dingen, zoals dat ik mijn den wil gaan verbouwen.' Een ondeugende grijns stond op zijn gelaat, eentje die niet paste bij zijn enorme bouw, maar eerder bij een apprentice. Maar het was helemaal waar, zulke dingetjes hielt zijn clan scherp. Heuheu. Veel tijd had hij echter niet verder te gaan dagdromen, want een gesprek voeren was al moeilijk genoeg zonder afleiding. Toen ze tegen hem aan begon te leunen liet hij haar lekker doen, hij had er immers geen last van. Met al zijn vacht en het verschil in gewicht voelde hij Mistpaw zelfs nauwelijks. Bij het gemompel van de poes gaf hij een goed bedoelt duwtje, waardoor zijn vacht nogmeer kat zou laten verdwijnen. 'Komt wel goed, je moet gewoon veel oefenen. Als ik met mijn zware poten nog een prooi kan besluipen én bespringen moet jij het al helemaal met gemak kunnen' Het was waar dat hij met zijn omvang en gewicht niet de beste was geweest in sluipen. Maar hij deed Shadowclan toch eer aan door met zijn gestipte grijze vacht in de schaduwen te kunnen verdwijnen -tot zekere zinnen want tjah, hij was nogal opvallend met die hoeveelheid vacht- Hij kon dus ook geen vogels vangen, doordat hij te sloom was en niet hoog genoeg kon springen. Maar vechten daarin tegen, was helemaal zijn ding. Hij had er zelfs zijn Warrior naam naar gekregen, en was een stormwals in het slagveld. Jammer genoeg wel minder soepel. 'Bij vechten moet je gewoon je eigen techniek vinden' besloot hij dus als een wijze Ace te zeggen.

Ace liet zijn blik even omhoog dwalen, al hielt hij dit niet lang vol toen Mistpaw verder ging. Meteen bij de verklaring schoot hij in de lach en keek opgewekt op haar neer. 'Je hebt mijn geheim ontdekt' plaagde hij even goed terug. Niet dat dit echt de manier was waarop hij jaagde, hij hielt er niet van als zijn prooi plat was. Daarbij was dat ook minder stijlvol. Bij de dramatische uitting van de kattin grijnsde hij breed. Maar voor hij nog iets kon zeggen ging de poes al weer verder. Verontwaardigd keek hij terug, waarna hij haar een goedbedoeld duwtje gaf. 'Nee joh, ik ga gewoon op ze zitten en ineens is de kat dan verdwenen. Maar bedankt, ik vind mijn vacht ook heel mooi' Bij deze woorden gaf hij een hairflip. Hierna rekte de kater zich wat loom uit en ging met een luide plof liggen. Hij verdiende het wel even te relaxen.

Ace flepte zijn dweil van een staart over de kattin heen toen ze ook ging liggen, gewoon voor de fun. Hij lag ook lekker uitgestrekt te liggen, waardoor je bijna niet meer kon zien wat nou Ace was en wat nou vacht. "Best vaak. Als Medicine cat die ook een volleerd warrior is kan ik mijn clan helpen wáár ze ook zijn. Zo ben ik meegegaan naar Windclan, en heb daar gevochten en genezen. Bij de dassen heb ik gevochten en geholpen. Dan heb je nog altijd die tijden dat je naar Twoleg place moet voor kruiden en Bloodclanners en Rogue vallen je gewoon aan" Ace verborg geen waarheid, hij zei hoe het was. Hij was al vaak genoeg in een gevecht gekomen, met of zonder zijn rang. En hij wou dat Mistpaw dit ook wist en zich voor kon bereiden. Zijn groene ogen lagen in de blauwe van de ander terwijl hij zijn kop op de grond legde en zijn oren uit positie liet vallen, waardoor ze maar wat bungelde. "Ehem.." zijn blik gleed even naar de hemel, alsof hij daar het antwoord zou vinden. "Volgens mij nog een quarter moon. We zullen veel te bespreken hebben, ik denk dat alle clans leiden deze tijd. Misschien kan je wat Thunderclan kruiden apart houden deze quarter moon, dan doe ik hetzelfde en kunnen we deze verdelen tussen de andere. Mijn one-clan-only kruiden raken in ieder geval al snel op" Het was iets wat ze soms deden. Dan verzamelde je wat kruiden van je eigen gebied en gaf die aan andere. Het moeras van Shadowclan was immers heel anders als het zonnige Thunderclan, en hadden andere begroeiing.

Acefray was een zeer bijzondere Medicine cat. Hij had een hele korte opleiding gehad en was mentaal gewoon een apprentice. Daarbij ook nog in zijn hart een Warrior. Dit zat soms nogal in de weg, omdat hij liever werkte in daden dan in helen, maar het ging steeds beter. Daarbij deed hij eerst voordat hij nadacht, wat niet goed samenging met het feit dat Shrewstar een hekel aan hem had. Sigh. Bij de vraag spitste hij eventjes zijn oren, en keek opzij naar de kattin. "Nouw. Ik was op mijn 12 manen Warrior geworden, een maand later dan mijn vrienden die een net iets ouder waren" Tall, Arcane, Running. Running zelfs nog wat meer dan vrienden. "Toen kreeg Littlestream, de vorige med cat, een ongeluk. Zo kreeg ze moeite met dingen herinneren. Hoewel het steeds beter ging werd in een droom van haar gezegd dat ze haar rang aan mij moest geven. En dat heeft ze dus met veel ruzie van beiden kanten gedaan. Toen heb ik in enkele manen veel geleerd over planten, maar ik ben nog niet uitgeleerd. Ik ken het belangrijkste, en vertrouw maar op Starclan voor de rest" Toen de kattin verder ging knikte hij instemmend. Dat was zeker een goed idee. "Heus wel. Wist je trouwens dat ik in mijn apprentice tijd niet eens in Starclan geloofde?" Hij zei het met een humoristische toon. Het was nog de waarheid ook.

{ Zo sorry dat het laat is D: