Training... or something like that. [&LIGHTNINGPAW**]

Een verveelde blik verscheen op het gezicht van Thornpaw terwijl hij een tikkeltje jaloers zijnde naar de Apprentice’s keek die vrolijk het kamp binnen kwamen stormen en hun redelijk grote prooien op de grond neerlegden. Hij had niks te doen vandaag en dat was aardig irritant. Hij wilde ook het kamp uitgaan en grote prooien vangen, maar daar moest hij toestemming voor vragen en hij zag momenteel niemand aan wie hij dat kon gaan doen. Hij kon het natuurlijk aan zijn vader gaan vragen, maar die zou hem direct weer doorverwijzen naar de trainingskuil om zijn vechttechnieken te verbeteren. Toch ging de zwart-witte kater het proberen. Nerveus stond hij voor de ingang van de Elder’s Den waar al direct iemand zijn vader riep omdat ze hem wel herkenden. Zijn nu volledig blind zijnde vader kwam, met de hulp van een andere kat, op hem afgelopen en vroeg wat er was. Thornpaw deed zijn verhaal en onderdrukte een zacht toen zijn vader op een botte manier zei dat hij beter nog wat kon trainen om zich nuttig te maken voor zijn Clan. Boos zijnde stampte Thornpaw het kamp uit en ging vervolgens naar de trainingskuil. Wat had hij er nu aan om in zijn eentje te trainen terwijl niemand kon kijken of hij het goed deed?! Hij dook ineen alsof hij een tegenstander voor zich had, liet zich vallen op de grond en trapte vervolgens vol frustratie met zijn achterpoten naar boven. Als er nu een buik van een kat zich boven hem had bevonden, zou deze zeker pijn doen. Hij bleef hijgend liggen en keek naar de hemel, waarna hij op zijn zij rolde en zuchtte. Terwijl zijn flanken zwoegden begonnen zijn ogen langzaamaan dicht te vallen.

De witte poes besloot om te gaan kijken bij de trainingskuil. Ze heeft echt al veel te lang niet getraind. Dan maar kijken hoe de anderen het deden. Toen ze aankwam was er niemand. Een zucht ontsanpte uit haar mond. Als ze toch niks koen doen besloot ze maar in een boom te gaan hangen, ze koos een oude eik uit, de boom had laaghangende takken dus kon ze er makkelijk in klimmen.

*

Lightning deed haar ogen open, waarschijnlijk was ze in slaap gevallen. Haar blik viel op iets bewegends in de trainingskuil. Er was een zwart witte kat aan het trainen. Hij was alleen. Niet veel later lag hij op zijn zij. Zonder geluid klom ze uit de boom. Tegen de wind in sloop ze op hem af, met haar buik tegen de grond stond ze klaar om aantevallen. Haar kont in de lucht en haar ogen gefocused. Een paar tellen later hing ze in de lucht om op de zwart witte apprentice te vallen. Ze hoopte dat ze raakte.

Thornpaw glimlachte terwijl hij dat heerlijke gevoel door zich heen liet razen dat hij altijd voelde wanneer hij in slaap dreigde te vallen. Dan kreeg je het lekker warm en gingen je gedachten niet de andere kant op, maar zwakten ze juist af zodanig dat je in slaap kon vallen. Hij voelde dat zijn spieren ontspanden en kon daardoor niet elk dingetje om zich heen opmerken. Zijn neus was niet bezig met de geuren op te nemen en zijn flanken hielden eindelijk op met zwoegen. Zijn ogen sloten zich helemaal in plaats van de spleetjes die ze tot nu toe hadden gevormd. Het werd donker voor zijn ogen en hij meende dat hij al in slaap gevallen was. Toen schrok hij met een kreet wakker toen hij opeens iets op zijn lijf voelde. Het voelde alsof iemand hem aanviel en geërgerd trok hij zijn poten onder zich uit om diegene op hem een flinke mep te bezorgen. Hij probeerde zich te draaien en merkte dat dit vrij makkelijk ging. Als hij aangevallen was, was hij dan niet steviger vastgehouden? Hij opende zijn ogen en keek recht tegen een witte kattin aan. Hij opende zijn bek en rook de sterke geur van ThunderClan. Zijn spieren ontspanden zich nog voor hij haar kon aanvallen en in plaats van een geschrokken uitdrukking, verscheen er nu een geïrriteerde. ‘Dat is echt niet leuk hoor,’ miauwde hij geërgerd. Hij was zich kapot geschrokken en had haar misschien kunnen verwonden. Niet dat ze daar bij stil leek te staan of zo. ‘Ik had je uit reflex kunnen verwonden,’ lichtte hij verder toe, maar hij hield zich wel stil zodat ze van hem af kon klimmen. Daarna begon hij te grinniken. ‘Hoewel ik het wel een goede houding vind als je vijanden wilt besluipen,’ liet hij er geamuseerd op volgen, maar zijn hart klopte nog steeds in zijn keel van schrik.

De witte kattin belande op de kater. Ze kreeg een mep in haar buik, Hij kwam gelukkig niet har aan. de kater kwam een beetje bij van de schrik. ‘Dat is echt niet leuk hoor,’. Lightning grinnikte. ‘Ik had je uit reflex kunnen verwonden,’ ging hij verder. 'Daar maak ik me geen zorgen over hoor,' Ze wist dat de kater meer lesuren heeft gehad dan zij maar zij was groter. Ze sprong van hem af en ging op de vochtige grond zitten. ‘Hoewel ik het wel een goede houding vind als je vijanden wilt besluipen,’ Lightning voelde een vleugje trots door zich heen stromen. 'Misschien moet jij niet in een open veld gaan slapen,' plagde ze een beetje. Ze mepte tegen een steentje'Zeg? wie is jou mentor eigenijk?' Zelf heeft ze geen mentor. Ze hoopt er een te krijgen bij de volgende ceremonie.

Een lachje kwam om zijn lippen toen ze antwoord gaf. Hij moest toegeven dat ze best dapper was. Stel dat hij iemand van een andere Clan was geweest en haar wel had aangevallen? Maar nee, dan had ze dat allang aan zijn geur kunnen ruiken. Hij had de positie van de wind niet direct kunnen bepalen vanwege de schrik, maar nam aan dat ze er wel rekening mee had gehouden. Zijn blik gleed kort over haar heen. Als het winter zou zijn en het zou gesneeuwd hebben, zou haar pels echt een perfecte camouflage zijn. Zijn pels was in de herfst het meest perfect. De donkere verkleurde bladeren schermden zijn donkere pels altijd heel goed af waardoor hij zich makkelijk met de achtergrond kon versmelten. Zo hadden ze allemaal wel iets goeds aan hun uiterlijk. Thornpaw draaide kort met zijn oortjes toen ze hem plaagde en voelde zijn vacht warm worden. ‘Ik heb vannacht niet goed geslapen,’ bracht hij protesterend uit, maar wist heus wel ze gelijk had. Als ze iemand van een andere Clan was geweest, had hij daar wel mooi gelegen. Dan zouden ze hem verscheurd hebben. Vanaf nu beloofde hij zichzelf dat hij enkel in zijn eigen nest ging slapen. Niet dat hij bang was om in een open veld te slapen, maar hij was ook wel realistisch genoeg om te weten dat een jonge Apprentice het onmogelijk kon opnemen tegen een volleerde Warrior. ‘Ik heb nog geen mentor,’ sprak hij en opnieuw voelde hij zijn vacht gloeien, maar deze keer van schaamte. ‘Ik probeer in mijn eentje te trainen of iemand te vragen die dat met me wilt doen. Ik heb nog totaal geen lesuren gehad, maar het helpt soms als je technieken van anderen kunt leren,’ legde hij uit en glimlachte naar haar. ‘Heb jij wel al een mentor dan?’ liet hij er nieuwsgierig zijnde op volgen.