I train myself in my hobby.

Een natte nevel hing in de lucht, van de blaadjes gleden de dauwdruppels. Een ochtendzon stond nog niet hoog aan de hemel, maar verwarmde de aarde wel, en zak het water opnemen, de water kring loop heette dat. En dan ging het weer regenen, gelukkig niet meteen. In de Apprentices den lagen er nog wat te slapen, een van die Apprentices heette Jumppaw, een bijna volwassene poes, van 10 maanden oud. Ze zal vlug haar Warrior naam krijgen, maar dat wist ze nog niet. Nu sliep ze nog, en droomde nog, een bizarre droom, wel gezegd. Fijn maar toch soms eng. Ze bewoog met haar pootjes, en mauwde af en toe in haar slaap. Terwijl ze haar droom droomde, waarna ze wakker werd, om iets te doen wat ze wel leuk vind, al wist ze dat nog niet.
Een heldere zon stond aan de hemel, het was middag uur. Jumppaw liep rustig door het gras, en voelde het water tegen haar plakken, ze lette er niet op. Het was niet belangrijk, ze was hier gewoon. En dat vond ze prima. Ze ging wat jagen voor de clan, hopelijk had ze geluk, en was er veel prooi vandaag. Ze keek om zich heen, terwijl ze de geuren in zich op nam, haar nagels waren ingetrokken, en haar poten stapte geluidloos door het hoge gras. Haar ogen keken oplettend naar voren, maar ook opzij. Was daar iets? Ja, daar was iets, Jumppaw keek opzij, wat was er? Ze rook, maar rook niks. Toch ging ze er op af, op haar hoede, straks was het een das of vos. Maar nee, had was een konijn. Jumppaw sloop er op af, voelde de wind tegen haar snuitje, en wist dat het konijn haar niet meteen kon ruiken. Jumppaw sprong naar voren, lande op het konijn, en doodde het, haar vlijmscherpe tanden drongen door het vlees heen. Opeens gebeurde er iets vreemd. Jumppaw ging geschrokken naar achteren, en keek hoe het konijn groeide. Het Doodde dier werd steeds groter, alsof hij werd opgeblazen, nu was hij zo groot als een das, en nog steeds was hij niet klaar met groeien. Uiteindelijk stopte het dier toch, nu was het zo groot als een middelmatige ree. Jumppaw zette haat tanden in het vlees, om er stukken van af te rukken, terwijl ze nog steeds verbaast was. Maar opeens voelde ze iets...
Een staart lag opeens op Jumppaw neus, waardoor ze wakker werd. Nog net klapte haar bekje dicht, en had ze tandpijn. Ze stond op, en rekte zich uit. De pijn in haar tand was over, en ze liep springend en zigzaggend door de andere katten naar buiten. Toen ze buiten kwam, was de nevel weg, en stond de zon alweer wat hoger. Jumppaw liep even rond, kijkend wie er nog meer wakker was. Maar ze was een van de weinigen, het waren vooral de Warriors die wakker waren. Maar ze had geen zin meer in slapen. Dus ging ze maar wat doen. Opeens wist ze wat, springen! Proberen zo ver en hoog mogelijk te komen. Jumppaw was een goede springer. Ze zal als ze helemaal volgroeid was, verder dan alle katten kunnen springen. Haar achterpoten waren sterk, en ze werden nog sterker, als Jumppaw ging trainen in haar hobby. En dat ging ze nu doen. Ze maakte met haar poot een lijn in het zand, daar moest ze zich afzetten. En ging wat naar achteren toe. Toen ze ver genoeg was, rende ze naar voren. En zette bij de streep af. Ze suisde door de lucht, en lande op een goede afstand. Een mooie. In tweebeners taal: 1 meter 13. Een volwassene kat sprong verder, maar zij was dat nog niet. En het was best ver voor een kitten van een maand of tien. Nu hoogspringen, maar hoe deed ze dat? Uiteindelijk besloot ze maar, om gewoon omhoog te springen. Weer nam ze een aanloop, en sprong dit keer omhoog. Het was niet het allerbeste, maar wel mooi. De poes lande keurig met een boogje op de grond. Toen ze weer op vier poten stond, hoorde ze iets. Ze keek opzij, en zag nu pas de kat staan, die haar had bekeken. ''Hoi'' groette Jumppaw de kat.


(Ieder welkom)

Heerlijk had hij tussen de andere kittens van Windflame liggen slapen tot hij gewekt werdt door een zacht ploffend geluid. Scarkit was nu vrij van het verband en een litteken van boven zijn linker oog liep tussen zijn ogen naar de rechteronderkant van zijn rechteroog. Scarkit geeuwde luid en tilde zich op zijn pootjes, daarna liep hij een klein stukje bij Windflame vandaan en rekte zich uit. Even keek hij om, maar de andere leken nog te slapen? Scarkit likte de andere kittens en daarna Windflame die goed voor hem zorgde alsof zij zijn moeder was, maar dat was ze niet en dan wist Scarkit keel goed, daarom dronk hij ook gen melk bij haar omdat hij geen melk van de jongere kittens wilde stelen ook al dreef de warme zoete geur hem er soms bijna toe om zich lekker tussen de piepende kittens te drukken en een van de tepels van Windflame te pakken en lekker te gaan sabbelen? Nu was zijn aandacht op buiten de nursery gericht op een jonge kat die aan het springen was. Scarkit schaamde zich voor het litteken dat een das hem bezorgd had, maar met zelfverzekerde stappen drong hij de ingang van de nursery naar buiten. Eenmaal daar ging hij even zitten kijken naar wat de jonge kat aan het doen was. Soms voelde Scarkit dat hij zijn spieren spande en mee wilde doen, maar dan keek hij even naar de grond en mompelde iets dat een enkele kat zou kunnen horen. Scarkit stond weer op en trippelde in de richting van de jonge poes zoals hij nu rook. Scarkit ging op gepaste afstand weer zitten en keek rustig toe wat ze aan het doen was. Toen de poes hem aankeek begroeten ze hem en Scarkit snorde zo goed als hij dat kon, want het leek nog nergens op zoals hij Windflame wel eens hoorde snorren tegen de kittens, maar goed het was wel te horen. 'Hoi, waarom ben je zo raar aan het doen?' vroeg Scarkit na terug gegroet te hebben. Hij wilde graag weten waarom ze zo deed?

De kat voor haar was nog maar een jonge kitten, en snorde terug als begroeting, daarna vroeg hij waarom ze zo raar deed. Jumppaw ging zitten en keek de kitten, waarvan ze de naam nog niet wist, glimlachend aan. ''Ik ben mezelf aan het trainen'' legde ze uit, terwijl haar goudgele ogen de kitten aankeken, ''In springen. Ik wordt later de beste springer van de clan'' vervolgde ze met een lichte trots. Ze bekeek de jonge kitten even, en gokte het op 1 maan oud, zal wel van die kittens van Windflame en Pantherface. Ze had al gehoord dat die kitten's hadden, blijkbaar was dit er een. Jumppaw keek naar het kopje, en zag nu pas het litteken dat over zijn kopje heen ging, van oog naar oog. Jumppaw liet zien dat ze schrok, maar eigenlijk wou ze het niet laten merken. Op eens bedacht ze zich, dat ze niks meer had gezegd, alleen wat dom naar de kitten zitten te staren. Wat niet heel leuk was voor de kitten. Dus besloot Jumppaw maar weer iets te zeggen, ''Ik heet Jumppaw, en ben 10 maanden. Straks wordt ik een warrior'' zei ze, ze stond op, en stak trots haar borst naar voren. Daarna vervolgde ze, ''En hoe heet jij?'' met vragende ogen keek ze haar nieuwe jonge kennis aan, terwijl ze bleef staan. Ze liet de wind door haar vacht blazen, en in haar oren fluisteren, hoewel de wind niet veel zegt en daarnaast was het best wel koud, wind in je oren. Jumppaw keek weer naar het litteken van de kitten, en zonder dat ze het wilde, kwam de vraag die ze eigenlijk wou stellen, maar het niet zo nette vond, naar buiten. ''Waarom heb je dat litteken?'' Jumppaw deed geschrokken haar bekje dicht, maar het was er al uit. Jumppaw keek naar de kitten, en wachtte maar op antwoord. Al was ze benieuwt wat de kitten er van vond.

De kat de hem aankeek was dus een leerling en noemde zichzelf Jumppaw. 'waarom wil jij je zelf trainen om te springen?' vroeg Scarkit en hij zag dat ze schrok en hij legde zijn oren plat tegen zijn kopje. Hij vond het niet leuk als katten zo deden en hij wilde het liefste dan weg rennen, maar waarheen wist hij niet. Want hij mocht het kamp niet uit zonder begeleiding! Toen ze vroeg hoe hij heten richten Scarkit zijn blik weer tot Jumppaw. 'Mijn naam is Scarkit en ik ben twee manen oud.' zei Scarkit wat verlegen en hij bleef naar de snuit van de poes kijken om haar geschokte ogen niet te ontmoeten. Toen ze vroeg hoe hij aan het litteken kwam schrok Scarkit zichbaar en hij krabbelde een paar passen achteruit, toen de herinnering aan de das weer naar boven kwam! Die poot die naar hem gegraaid had om hem ook te doden bleef Scarkit soms in zijn nachtmerrie's bestoken. 'Dat ... Komt door.... das!' Scarkit haperde en zijn stem stief weg in een fluistering en hij keek weer weg van Jumppaw. De ogen van de das die hem toen hadden aangekeken branden op zijn netvlies. Het laatste woord was nauwelijks hoorbaar geweest, maar als de poes goed geluisterd zou hebben zou ze het hebben kunnen horen? De houding van Scarkit was angstig geworden en hij zat half ineen gedoken een eindje bij Jumppaw vandaan.