{OPEN} Tfw you're stuck in a tree.

Natuurlijk kon ze ook jagen! Ze was toch niet dom? Nee, zeker niet. Mistpaw liep door het territorium heen. Sinds Acefray had gezegd dat ze ook moest kunnen jagen voelde ze meteen dat ze het moest kunnen. Mistpaw opende haar bek om geuren te proeven. Het was moeilijk om alles te onderscheiden, maar toch rook ze ook sterk eekhoorn. Ze spitste haar oren en keek rond.
Jawel hoor! Daar op een steen zat er eentje. De poes kneep haar ogen samen en sloop erop af. Toen ze dacht dat ze kon toeslaan kreeg de eekhoorn haar in het vizier en rende de boom in. Snel en handig joeg ze het beest op en klom zonder na te denken ook de boom in. Toen ze wou uithalen op een tak lukte dat en ze haakte haar nagels in het beest zijn vel om hem naar haar toe te trekken. Snel beet ze de eekhoorn in zijn nek, maar ze moest hem heen pijnlijk twee of drie keer bijten om hem te vermoorden. De gilletjes van het beest gingen door merg en been. Mistpaw zuchtte,  hing de slappe eekhoorn over de tak en keek naar beneden. Oeps. Dat was best hoog. Heel hoog. Duizelingwekkend hoog. "Oh Starclan, red me." prevelde ze zachtjes. Ze durfde niet meer naar beneden.

Echt alleen het kamp uit mocht Brightspots niet, het mocht wel als ze in de buurt van het kamp bleef, dus dat deed ze ook. Genieten van de lucht om haar heen, de rust en het geluid van de natuur. Echter was er een ander geluid wat haar oren binnen viel, een stuk minder aangenaam en het deed haar denken aan een monsterlijke training van Darkfire. Pijn van een prooidier. Brightspots kreeg het er benauwd van en werd wat angstig, toch was ze nieuwsgierig en wou ze weten wat er aan de hand was. Nee, misschien is het toch een manier om je naar hem toe te lokken en achtervolgd hij je nog steeds! Ging er door haar kop heen. Ze wou haar rug naar het bron van het geluid toekeren toen er opdat moment de geur van Mistpaw haar neus gaten binnen drong. Dat was het gene wat maakte dat ze er wel op af ging. Met moeite hinkte ze zo snel als ze kon op haar drie poten er naar toe, verder van het kamp dan veilig voor haar was. En ja hoor, daar, boven in een boom zag ze haar prachtige dochter. "Mistpaw! Wat doe jij daar?" Waren er kruiden in de boom beland of iets dergelijks. Hoe dan ook kon ze zien aan haar uitdrukking dat ze niet wist hoe ze beneden moest komen.

Niemand kwam haar redden. Ze zou dagen lang vastzitten in de boom en moeten leven met die ietwat dikkere eekhoorn die ze toch gevangen had. "Mistpaw! Wat doe jij daar?" haar oren spitste zich en ze keek naar beneden, meteen werd ze weer duizelig. "Ik zit vast! Help me mam!" riep ze. Ze zou een kneuzige warrior gemaakt hebben en gelukkig was dat niet het lot geweest voor haar. "Vandaag heb ik geleerd dat ik ontzettende hoogtevrees heb en ik zal nooit meer in een boom klimmen." Tragisch hoor, om te sterven door vallen uit een boom. Haar nagels drukte zich steeds verder in de tak waar ze op zat. Haar moeder kon de boom niet in om haar te helpen, die had maar 3 poten. De witte poes zuchtte diep. Hier zat ze dan, vast in een boom. De medicine cat van Thunderclan, held op sokken.

Brightspots staarde naar boven, haar dochter vast in een boom. Straks viel ze er uit? Die val zou ze nauwelijks tot niet overleven, dat mocht niet gebeuren. Brightspots zelf kon de boom ook niet in klimmen, hoe ging ze dit oplossen? "Ik zit vast! Help me mam!" Brightspots slikte. "I-ik..." ratelde ze. Waardeloos voelde ze zich nu. Maar toch was ze blij dat ze haar dochter gevonden had. "Probeer naar beneden te klimmen, Mistpaw," miauwde ze. Nee, misschien moest ze hulp gaan halen, iemand die haar naar beneden kon begeleiden. Brightspots wist nog wel hoe veel trainingen het haar vroeger gekost had om boom te leren klimmen, dat deed je niet zomaar. Naar boven misschien wel, maar naar beneden was tricky. "Vandaag heb ik geleerd dat ik ontzettende hoogtevrees heb en ik zal nooit meer in een boom klimmen." Brightspots glimlachte flauwtjes. "Ik ga hulp voor je halen!" Nu maar hopen dat er iemand in de beurt was, want zo snel was Brightspots niet. Ze draaide zich hinkend weg van de boom en begon weg te hinken. "Iemand! Kom even helpen!" Riep ze luid, in de hoop dat er iemand in de beurt was. Ze hinkte door, richting het kamp, al was die nu toch al een stuk verder weg dan dat ze gewild had.

OOC: Open.

Oh Starclan zij dank. Brigtspots zag al snel een poes op haar af rennen, een Young Warrior die haar vroeg wat er aan de hand was. Brightspots kwam even kort op adem en opende haar bek, "Mistpaw, mijn dochter, zit vast in een boom," miauwde ze. "Straks valt ze er uit," miauwde ze angstig, waarna ze zich al weer omdraaide en zo snel als ze kon terug begon te hinken, waarbij ze Applenose mee wenkte. Het ging moeilijk en ze moest goed opletten met waar ze haar drie poten neer zette. Tevens begon haar enige achterpoot pijn te doen tijdens deze inspanning en wist ze zeker dat Jayfeather en Mistpaw er weer naar wouden kijken, omdat het haar achterpoot enorm belastte als ze zoveel bewoog. Maar voor nu moest ze eerst maar haar dochter beneden zien te krijgen en ze geloofde dat Applenose haar daarbij zou helpen.

Het proberen rennen ging moeizaam, maar ze was aardig snel. Dat kwam waarschijnlijk omdat ze vroeger altijd de snelle was geweest, voor het ongeluk met het monster. "Rustig maar Brightspots, ik haal haar er wel uit, alles komt goed." Verzekerde Applenose haar. "Bedankt," snorde ze, terwijl ze doorliep. Ze wankelde toen ze bijna haar evenwicht verloor, maar wist zich te herpakken met haar staart, het gene wat haar hielp bij haar evenwicht. "Z-ze zit in Owltree, we zijn er bijna," miauwde ze, terwijl ze doorliep. Ja, daar was het. "Mistpaw! We zijn er, ik heb hulp voor je gehaald!" Riep ze, terwijl ze wat sneller ging. Dat had ze enkel niet moeten doen, want toen viel ze. Het zag er vast naar uit, met haar driepoten. Ze drukte haar kaken op elkaar terwijl ze zichzelf overeind probeerde te krijgen met haar voorpoten en ene achterpoot. Hierna liep ze rustiger naar de boom en keek op naar haar dochtertje, die daarin vast zat.