Unforgiven {Creamyfrost}

De kater keek op met halfgeknepen ogen van de wind dat tegen hem waaide. Het was erg koudmaar dankzij zijn dikke vacht was het we te doen. Je kon duideijk merken dat het Leaf-fall werd. Zijn groene ogen keken neer op het kamp. Nogsteeds leek het alsof er niks gebeurt was. Alsof ze de badgers vrgeten hadden, de problemen met de andere Clans. Alsof er geen vijanden waren. Ondaks al zijn vermoedens was Sunbeeze wel wat aan gezelschap toe. Met opzet ging hij zitten in het midden van het kamp. In de hoop dat een kat een gesprekje met hem zal beginnen.

- 1e post Creamyfrost

Kleine ademwolkjes verlieten zijn bek terwijl hij stil in het struikgewas lag. De blik in zijn lichtblauwe ogen was strak op het diertje voor hem gericht en voordat hij aan zichzelf kon gaan aarzelen stond hij op. In sluiphouding kroop hij nog dichter naar het diertje toe. Toen sprong hij opeens op en voordat de eekhoorn het door had, had hij hem tussen zijn kaken. Hij beet hem snel dood zodat het diertje het minst hoefde te lijden. Met een gelukzalige blik legde hij de eekhoorn voor zijn poten neer. “Bedankt Starclan.” Fluisterde hij zachtjes en dankte hen voor de prooi en het feit dat het hem voor het eerst in zijn leven gelukt was om een eekhoorn te vangen. Vissen kon hij goed, maar als het op jagen aankwam zou het voor hem een probleem worden. Toch verried zijn houding iets van trots terwijl hij de eekhoorn weer tussen zijn kaken pakte en er mee terug liep naar het kamp. Hij liep regelrecht door naar de elder den. “Voor u.” Met een brede glimlach legde hij hem voor een elder neer die hem met pretlichtjes aankeek. ‘Ik zei toch al dat je het wel kan Creamy.” Hij lachte even en wreef zijn kop langs die van haar. “Dank u wel.” Vervolgde hij zachtjes en ontroerd, daarna draaide hij zich om. Hij liep de elder den weer uit en keek om hem heen, waarbij zijn blik op Sunbreeze viel. “Goedemorgen Sunbreeze.” Zijn stem klonk rustig en vriendelijk zoals altijd. Hij trippelde naar de andere kater toe en ging naast hem zitten.

Zijn rode pels was in de war door de wind. En Sunbreeze kon nog net boven de wind een kat naast zich horen. “Goedemorgen Sunbreeze.” Zijn groene ogen keken hem vriendelijk aan terwijl de crèmekleurige kater naast hem ging zitten. 'Goedemorgen, Creamyfrost.' kaatste hij terug. 'Ik zie dat je een goede vangs hebt gehad.' mauwde hij met een blik op de elders den. Een eekhoorn was niet niets. RiverClankatten waren bekend om hun vissen en niet om echt snel te jagen. Vandaar dat Sun het erg knap van de warrior vond. 'How's life?' vroeg hij. Geduldig wachtte hij op antwoord. Wat Sun slechts vertelde waren maar standaard vragen om Creamy beter te leren kennen. Hoe meer kennisen, hoe meer vrienden, toch? Zijn groene kijkers keken in zijn blauwe.

Even glom de trots weer in zijn ogen na de woorden van de andere kater. “Ja, de eerste in mijn hele leven. Het is me eindelijk gelukt.” Hij grijnsde van oor tot oor, maar toen trok hij zijn gezicht weer in de plooi. De grijns ging over in een vriendelijke glimlach en zijn lichtblauwe ogen fonkelden rustig. Toen Sunbreeze vroeg hoe het ging keek hij hem aan. “Heel goed. Cedarpaw en Hushpaw doen het super. Ze zijn leergierig en pikken snel dingen op.” Hij praatte het liefst over zijn apprentices, dat was veel makkelijker dan over hemzelf. Hij had het liever niet over zichzelf, want dan kwamen er dingen aan het licht die hij liever achter hield. “Met Bravesoul’s kittens gaat het ook steeds beter. Ik ben zo trots op hen allemaal.” Ja, hij was trots op alle jonge katten. Alle katten die zijn hart gestolen hadden en waar hij op zou passen. “En hoe gaat het met jou?” Er klonk duidelijk interesse in zijn stem door, het maakte hem echt uit hoe het met Sunbreeze ging.

Met een geïteresseerde blik luisterde hij naar de jonge warrior. Het was fijn te horen hoeveel de crèmekleurige kat om de kittens van zijn vriend gaf. Toen hij zijn verhaal afmaakte en Sunbreeze hetzelfde vroeg brak de paniek in hem uit. Maar dat liet hij slechts half weten. Met nogsteeds een kalme blik maar zijn staart nerveus zwiepend begon hij met antwoorden. 'Ja, het gaat goed hoor, zoals iedere warrior hoort te doen; her en der patrouilleren, jagen en vrienden maken.' hij glimlachte breed als schild voor zijn zenuwachtigheid.

Hij had door dat hij Sunbreeze wat zenuwachtig had gemaakt. Hij was hoog gevoelig, dus als het op emoties aankwam ving hij alles haarscherp op. Soms was dat heel vervelend, zeker als iemand niet wilde dat hij het doorhad. Hij hield daarom ook zijn gezicht in de plooi alsof er niets aan de hand was. “fijn om te horen dat het goed gaat.” Hij glimlachte naar de andere kater. “Nog last gehad van dassen of zwerfkatten?” Vroeg hij om maar gewoon verder te gaan over koetjes en kalfjes. Al wist hij dondersgoed dat ze beide iets voor elkaar verzwegen en Creamyfrost was niet goed in liegen. Dat was altijd meteen aan hem te zien, dus probeerde hij er dan omheen te praten om te voorkomen dat hij moest liegen. Hij vond liegen ook niet prettig, daar werd hij naar van en dat was helemaal aan hem te zien.

Nogal stiekem versmalde hij zijn ogen achterdochtig bij het zien van zijn houding. Blijkbaar ook in voor leugens. Zijn blik verzachtte en veranderde in een vragende blik met een opgetrokken wenkbrauw. Sun vermeed zijn gezicht en keek voor zich uit. 'Hmmm, nee. Ik denk dat die beesten zich koest hebben gehouden omdat ze al weten wat RiverClan in petto heeft.' Grapte hij. Een ondeugende fonkeling glansde in zijn ogen. Zijn staart lag weer op de grond en zijn nerveuse houding was verdwenen. Zolang de jonge warrior geen persoonlijke vragen vroeg was het al goed.

Hij moest toch even zachtjes lachen om de opmerking van Sunbreeze. “Was dat maar waar.” Zijn stem klonk ernstig en hij staarde even voor hem uit. Toen werd zijn blik helder en keek hij de andere kater aan. Hij probeerde het beeld van Lynxfang die gegrepen werd door een das te negeren, net als het beeld van een rogue die zijn moeder doodbeet. Het was weer zo’n heerlijk ongepast moment dat de beelden hem bestookten, dat was altijd zo. Altijd wanneer hij het dus echt niet kon gebruiken. Dan moest hij er voor zorgen om zijn ademhaling op peil te houden en niet te gaan hyperventileren waardoor hij flauw zou vallen. Er klonk een lichte trilling in zijn ademhaling toen hij zuchtte. Hij keek weer voor hem uit en sloeg zijn staart strakker om hem heen. Ja, was dat maar waar.