;; Short stroking butterfly | OPEN {goose}

Soms waren er van die momenten dat je laat in het kamp zat om slechts te filosoferen over dingen. Zo'n moment, daar zat de gevlekte apprentice nu middenin. Het kwam haar niet heel vaak tegemoet, zo'n bui, maar nu was het er. En het ging over haar staart. Het was maar een klein dingetje, daar waren zij en Tallshadow het over eens, wist ze. Hij had haar verteld dat ze over meer epicness zou moeten beschikken wilde ze een grotere hebben. Dat geloofde ze niet, maar hij werd vast wel groter, ooit, toch? Maar dat had haar op de een of andere manier beangstigd. Stel dat ze op een gegeven moment epic genoeg was, zou hij dan groeien..? Of zou hij er misschien afvallen! Dan zou er een nieuwe, grotere aan groeien! Deze gedachte beviel haar niet zo. Voor de zekerheid nam ze dus de punt van haar staart in haar bek en liep zo naar de uitgang van het kamp.

OOC;; "Echo is bang dat ze d'r staart kwijt raakt dus loopt zij er mee in haar bek rond door het kamp,"

Nightkit had de kleurmuizenfase nu wel gehad. Al vond ze het nog steeds wel grappig. Nee, haar fantasie was altijd nog groot, maar omdat ze nu dingen had gezien, was er een realistische tint aangekomen. Ze dacht er veel over na en was er veel mee bezig. Over hoe dingen leefde en hoe andere dieren na zouden denken. Zou een moeder konijn haar baby konijn missen als deze gevangen werd door één van de warriors? Maakte dat warriors juist niet slecht? Nee, natuurlijk niet, bijna alle katten gingen naar Starclan. Nightkit wiebelde met haar oortjes en stond vervolgens op. Ze wou iets doen, wat wist ze niet, maar ze wou iets doen. Ze trippelde stuntelig de nursery uit, opzoek naar iets om te doen. Of ze kon weer zelf bezig met haar creativiteit, dat vond ze leuk. Haar eigen speeltjes maken, in plaats van zo'n saaie mosbal. Echter viel haar blik op een apprentice. Veel met de grotere katten was ze nog niet in contact geweest. Maar durfde ze dat wel? Ze vernauwde haar oogjes en liep vervolgens toch voorzichtig op de apprentice af. "Wat doe je?" Vroeg ze langzaam en licht nerveus. Toch was het ook wel spannend. Maar waarom hield de zwart-witte apprentice haar staart vast?

Was dat niet heel dom? Ze had het anderen nooit zien doen. En om eerlijk te zijn had ze ook nooit gehoord of je staart er wel af zou vallen. Maar het leek haar niet dat haar staart zomaar groter werd... Ze wilde net naar buiten gaan toen er een klein stemmetje klonk. "Wat doe je?" vroeg de kleine kitten, die pas in haar blikveld raakte toen de duo-coloured poes zich omkeerde. De poes was duidelijk nerveus. Als kitten had Echo dat niets uitgemaakt, maar nu was ze apprentice. Ze had een reputatie hoog te houden, en ze wist dat ze aardig en redelijk moest zijn voor iedereen in haar clan als ze leider wilde zijn. "Uh..." begton ze, terwijl ze haar staart liet vallen. "M'n staart valt er misschien wel af, dus ik dacht dat ik hem maar eens vast zou houden. Dan loop ik niet opeens zonder staart, snap je wel?" verkondigde ze, terwijl ze een stap achteruit deed en zich verlaagde tot het level van de kit.

Nightkit was dus een goedgelovig kitten en kon er niets aan doen dat de woorden van Echopaw haar angstig maakte over haar eigen staart. Dat ze de woorden van Echopaw geloofde! "M'n staart valt er misschien wel af, dus ik dacht dat ik hem maar eens vast zou houden. Dan loop ik niet opeens zonder staart, snap je wel?" Nightkit knipperde met haar ogen en keek de grotere apprentice aan met ogen die wagenwijd open stonden. "W-wat? Kan je staart er dan echt vanaf vallen?" Piepte ze met een nog kleiner stemmetje dan dat ze al had. "Maa-maar dat w-wil ik niet!" Piepte ze, terwijl ze haar eigen, korte kitten staart vast probeerde te pakken. Het lukte alleen niet echt. "Ik wil mijn s-staartje niet kwijt!" Piepte ze, waarna ze haar staart probeerde te pakken via de andere kant.

Tja, die reactie viel te verwachten. Echo gaapte de kitten even aan toen deze een vrij angstige reactie gaf. Op het moment dat de tortoiseshell het zo zei kreeg ze eigenlijk door hoe stom het klonk. Maar ze wilde alleen niet geloven dat hij slechts zou groeien, want hij werd dan vast nooit zo groot; ze wilde een pluizige en dikke staart! Niet zo'n dun, miezerig ding! Vol afschuw keek ze even naar de lange draad, en toen naar het poesje. "Ik maakte maar een grapje," loog ze, terwijl ze een beetje in paniek raakte. Man, hoe werkte dit? Hoe flikten queens dat? "Je staart groeit gewoon, en dan wordt hij iets groter enzo, denk ik. Hij valt er niet af hoor," Beter dat dat het poesje gerust zou stellen.

Toen Echopaw begon te praten stopte Nightkit met rondjes lopen om haar staart te kunnen pakken en keek ze met grote groen-bruine ogen naar de zwarte met witte apprentice. "J-ja maar straks is hij te zwaar en valt hij er toch af en dan is hij weg!" Piepte ze angstig terwijl ze opnieuw naar haar staart probeerde te grijpen door rondjes te rennen en haar staart naar haar kopje toe te proberen zwaaien, maar dat lukte nog niet echt goed.

Het beestje bleef maar pogingen doen tot het grijpen van haar staart, en het maakte de zwart-witte kattin nogal onrustig. Toen het poesje protesteerde dat haar staart misschien te zwaar zou worden en gewoon doorging werd ze echt gefrustreerd. Ze zette haar pootje vlak voor de snuit van de kit om haar te laten stoppen met rondlopen. De apprentice zuchtte. "Hoe heet je?" vroeg ze de tortoiseshell.

Nightkit bleef proberen haar staart te pakken, want ja, straks viel het er toch af en dat kon écht niet! Maar toen zette de zwart met witte apprentice haar poot voor haar neer, waardoor Nightkit er tegen aan botste. "Auw!" Piepte ze, toen ze recht met haar neusje tegen de poot van Echopaw aankwam. "Hoe heet je?" Vroeg Echopaw toen. Nightkit strompelde wat naar achteren en wiebelde met haar oortjes. "...Nightkit," piepte ze uiteindelijk. "Jij..?" Vroeg ze toen zacht. "M'n staart valt er dus niet... af?" Vroeg ze vervolgens met een lichte aarzeling in haar stem. Wanneer ze ergens heilig in geloofde, was het moeilijk haar er weer vanaf te praten, al begon ze haar nu wel te geloven.

"Sorry," mompelde de apprentice even toen het vachtbolletje au piepte. Daarna vertelde het kleintje hoe ze heette. Nightkit, mooi. Echo glimlachte even toen het beestje eindelijk kalmeerde. "Ik ben Echopaw," vertelde ze. "En nee, Nightkit, je staart zal er niet afvallen hoor," Ze liet een opgeluchte zucht ontsnappen. Stel dat ze was gaan huilen, dan had ze echt in de problemen gezeten. "Hij blijft er rustig aan zitten, zelfs al wordt-ie groter," Als hij al groter werd. Ze grinnikte bij zichzelf terwijl ze haar blauwe kijkertjes langs de staart van de kit liet gaan. Stel dat hij niet groeide, liep ze voor altijd met zo'n staartje. "Zullen we iets leuks doen?" vroeg ze vervolgens, om het onderwerp maar te veranderen. Spelen met kits was niet haar eerste keus, maar ze kon haar niet zomaar hier laten met dit soort gedachten.

Met grote, twijfelachtige ogen staarde ze naar de apprentice. Dus het was allemaal nep geweest wat ze had gezegd. Eigenlijk best wel gemeen. Waarom zeiden katten dingen die niet waar waren? Dat was toch niet lief. "Hij blijft er rustig aan zitten, zelfs al wordt-ie groter," sloot Echopaw af. Ja, de poes had zich daarnet voorgesteld als Echopaw. "Zullen we iets leuks doen?" Vroeg de zwart met witte poes toen. Nightkit vergat al snel weer dat de poes eigenlijk niet aardig was geweest. Ook toen de poes haar perrongeluk pijn had gedaan, want ja, ze had sorry gezegd. "Ja! Leuk!" Piepte ze met een grijns. Er kwamen alweer allerlei dingetjes in haar kopje op om te gaan doen. Maar ze wou weten wat Echopaw in haar kop had. "Wat gaan we doeeen?" Vroeg ze, de klemtoon wat langer op de 'oe' houdend.

Yay, dat werkte. De kit was direct helemaal blij, en de vraag wat ze dan gingen doen was ook onvermijdelijk. Ehm... Daar moest Echo over nadenken. Tjee, wat was ze zelf eigenlijk een saaie kitten geweest! Het enige waar zij in haar kittentijd mee bezig was was apprentice zijn. En dat was ze nu, en nu mocht ze kittenspelletjes verzinnen. Sommige kits speelden met mosballen, maar dat had de apprentice als klein poesje echt veracht; saaier kon het niet. Dus ging ze even zitten en zwiepte haar staart langs de grond. "Wil je verstoppertje doen?" vroeg ze aan de tortoiseshell. Het was een spelletje wat ze eens had gezien en sindsdien wel vaker met Panda had gespeeld. In ieder geval beter dan met een balletje rollen.