{Open} And it all would fade to black

De laatste paar dagen had ze al last gehad van haar ogen. Ze jeukten, ze waren geïrriteerd. Ze zag al een paar dagen wat minder. Maar Acefray was verdwenen, dus naar hem kon ze niet toe. En naar Smokebreath toegaan... Dat was te eng. Nee, dat ging ze niet doen. Ze had dan ook flink wat zitten rollen in haar nest voordat ze de slaap kon vatten, om uiteindelijk weer wakker te worden en maar buiten de den te gaan liggen zodat ze de rest niet wakker zou houden met haar gewoel. En daar was ze uiteindelijk in slaap gevallen. Maar het was mis toen ze ontwaakte, het was heel erg mis toen ze ontwaakte. Ze voelde haar ogen open gaan, ze voelde ze knipperen, maar ze.. nam niks waar. Was het zo donker buiten? Nee, ze hoorde katten lopen. Ze schudde haar kop wild heen en weer. Waarom zag ze niks, waarom was alles donker. Haar ogen waren ook gestopt met pijn doen vannacht. Wat was er gebeurt? Wat geschrokken piepend deinsde ze achteruit, tegen de kampmuur aanbotsend die ze niet kon zien. Een paniekerige kreet ontsnapte uit haar mond terwijl ze nog een keer over haar ogen wreef en terwijl ze wat onhandig vooruit sprong, waarschijnlijk katten opzij botsend. Weer schudde de poes met haar kop, opnieuw over haar ogen wrijvend. Ze zag niks, kon niks zien. Alles was donker.

Ja hoor.. van alle taken die hij kon krijgen, van de ochtendpatrouille tot de nesten van de elders den verschonen, kreeg hij de taak om de kampmuur in orde te maken. Al brommend probeerde hij met zijn voorpoten de licht afgebrokkelde muur weer in orde te krijgen door er mos en twijgjes tegen aan te drukken en daar af en toe wat stevige stengels tussen te wurmen. Het ging hem nog goed af ook en dat maakte het zo dat zijn verwachte werktijd gehaald werd. Hij zou die Innerghost eens wat laten zien, dat hij nuttig kon zijn voor deze clan.
De grijsgestreepte kater was net opgestaan om zijn eigen gang te gaan, toen hij een bonk hoorde aan de andere kant van de muur. Wel podverdrie! Wie was zo lafhartig om zijn gerepareerde stuk weer te verwoesten? Met stevige passen duwde hij zichzelf door de ingang van het kamp en keek met brandende ogen in de richting van het stuk waar hij zojuist achter had gewerkt. Daar zag hij echter zijn dochter, Slatefur, wat vreemde sprongen maken en vervolgens verwoed over haar oogjes wrijven. "Is er iets, Slatefur?" Vroeg hij, voorzichtig dichterbijkomend en zijn vaderinstinct inschakelende. "Zit er iets in je oog?"

Roughpaw knipperde met haar ogen toen ze wakker werd in de apprentices den. Een luide kreet had haar doen ontwaken. Snel stond ze op toen ze wist van wie deze afkomstig was. Deze kreet was afkomstig van Slatefur! Haar zus! Snel sprong ze over een ander slapende apprentice heen om vervolgens op de staart van weer een ander terecht te komen. "Sorry, sorry!" Miauwde ze, terwijl ze haastig de den uitliep en vervolgens Slatefur bij de Warriors den zag. Haar grote zus deed, raar, wreef over haar ogen en maakte gekke sprongen. Al snel zag Roughpaw dat haar vader ook naar haar toe ging. Gelukkig maar, want Roughpaw zou zelf niet een goede hulp geweest zijn. Dat wist ze zeker. Roughpaw ging snel naar het tweetal toe. "Slate wat is er?" Vroeg ze bezorgd waarna ze naar haar vader kijk. "Wat is er met mijn zus?" Vroeg ze aan hem, een bezorgde, ernstige bezorgde blik in haar ogen. Iets waar Roughpaw niet het type voor was.

Ze zag niks ze zag niks. Alles was donker rond haar. En ze was te erg in paniek om gebruik te maken van haar andere zintuigen. De leigrijze poes was zich nog net bewust van de stem van haar vader, haar mentor, die vlak bij haar stond waardoor ze zich omdraaide en haar hoofd vol tegen zijn flank aanbonkte. Dichterbij dan ze dacht dus en gedesoriënteerd stapte ze wat achteruit, haar ogen wijd open gesperd. Ze staarde langs hem heen, niet dat ze het door had en haar ogen waren wat vreemd bewolkt. Ook Roughpaw was ergens, ze kon haar horen. "I-ik zie niks! Ik zie helemaal niks! Alles is donker!" jammerde de poes terwijl ze weer verwoed over haar gezicht wreef en met haar kop schudde. Als ze zo door ging, zou ze nog meer beschadigen.

Het duurde niet lang voordat er ook iemand anders op de bron van het geluid afkwam. Ashdrizzle liet zijn blik zijdelings vallen en keek Roughpaw aan, ze leek even vergeten te zijn dat ze laatst zo boos bij hem was weggelopen. "Wat is er met mijn zus?" Alsof hij alle antwoorden bezat had ze hem dit gevraagd, maar hij reageerde niet bot op haar. "Ik weet het niet, we komen er wel achter." En hoe. Slatefur leek totaal niet te weten waar ze stond en waar haar metgezellen stonden. Oogcontact werd er niet gemaakt, maar toen Ashdrizzle een blik in haar ogen wierp, voelde hij de bui al aankomen. "I-ik zie niks! Ik zie helemaal niks! Alles is donker!" Zijn oortjes vielen naar achteren. Alleen van die hele oude elders hadden zo'n glazige blik.
"Rustig.. rustig.." Hij durfde niet dichterbij te komen, want misschien schrok ze als hij te dichtbij kwam en aan veel paniek had niemand iets. Waar hing die verdomde Acefray ook uit?! "Roughpaw, wil jij Smokebreath of Littlestream halen?" Het waren de enige twee katten die iets konden doen. "Slatefur, ga alsjeblieft zitten, straks doe je jezelf nog meer pijn. Er komt hulp, alles komt goed."

Oh ja! Roughpaw was kwaad op Ashdrizzle, heel kwaad zelfs. Maar nu niet. Het ging niet goed met Slatefur en dat maakte dat haar vader haar even niets boeide en ze dus normaal deed. "Ik weet het niet, we komen er wel achter," zei haar vader toen. Roughpaw slaakte een zucht. Het was ook zo, vaders wisten niet alles. Helaas. Soms was Roughpaw ook gewoon nog een echte kitten. Toen haar zus begon te roepen dat ze niets zag, helemaal niets en Roughpaw de ogen van haar zag, snakte ze naar adem. Nee. "Rustig.. rustig.." suste haar vader. "Roughpaw, wil jij Smokebreath of Littlestream halen?" Vroeg Ashdrizzle toen. Roughpaw knikte zwijgend en ging er vandoor, om nog te horen; "Slatefur, ga alsjeblieft zitten, straks doe je jezelf nog meer pijn. Er komt hulp, alles komt goed."
"Littlesream! Smokebreath! Slatefur ziet niks! Kom helpen!"

_{Met haar kop op haar poten lag ze in de apprentice den. Een den die ze nog lang niet uit zou gaan, als het aan haar mentor zou liggen. Want haar mentor die eveneens haar moeder was, had kittens gekregen en was nota bene opnieuw en verwachting. Fawnstep dacht echt alleen maar aan haar nieuwe nestjes en niet meer aan haar oudere kinderen, terwijl die haar ook nodig hadden. Besefte de zwarte poes dat dan niet? Dat Aurorapaw, Roughpaw, Slatefur en Hailpaw haar allemaal nodig hadden, ieder op zijn eigen manier? Echter werd de zwart met witte apprentice uit haar gedachtes geschud doordat ze het geschreeuw van Roughpaw hoorde. "Littlesream! Smokebreath! Slatefur ziet niks! Kom helpen!" geschrokken schoot Aurora overeind. Wat? Slatefur ziet niks? Zat ze ergens opgesloten of had ze iets in haar oog? De mogelijkheid dat Slate blind was ging niet door de gedachtes van Aurora heen. Haastig stapte ze de den uit en keek naar haar zusje. "Waar is Slate?" miauwde ze, haar oortjes in haar nek van schrik. Misschien kon ze helpen?}

Littlestream's bezorgdheidsfactor schoot peilen omhoog toen ze de stem van Roughpaw had gehoord. Slatefur zag niets meer? Hélemaal niets meer? Littlestream was de laatste dagen wat geïrriteerd aangezien katten steeds vaker terug naar haar kwamen met hun problemen. Ze was Starclanverdomme géén medicine cat meer! Maar nu het om het grijze poesje ging was ze deze irritatie in één tel vergeten. Vliegensvlug snelde ze naar de poes toe en duwde ze Ashdrizzle zowat uit de weg. "Slate, ik ben er, doe maar rustig." begon ze zachtjes en moederlijk. Voorzichtig snuffelde ze met haar neusje aan diens gezicht, maar er was geen vreemde geur die ze kon opvangen. Wat was er toch aan de hand met de jonge kattin? "Zeg me maar alles.. Wanneer begon je last te krijgen van je ogen? Wanneer werd het erger? Is er iets gebeurd wat ertoe kon leiden?" Ze wist dat ze veel vroeg van de poes, maar aangezien ze het rustig had gevraagd moesten de vragen vast tot haar doordringen. Zelf voelde ze ook hoe haar hartslag een paar keer oversloeg. Nee! Niet zij! Dacht ze bij zichzelf terwijl ze op de binnenkant van haar kaak beet. Waarom gooide Starclan altijd roet in het eten bij de katten van wie ze hield?!

Haar vader zei dat ze rustig moest worden, maar hoe kon ze rustig worden? Alles was nu donker en eng. Maar uiteindelijk, met bevende poten, ging de poes zitten en legde ze haar oren plat in haar nek, gejaagd ademend. Haar staart krulde ze om haar trillende poten heen. "I-ik wil niet blind zijn papa," jammerde de poes. Ergens was het ironisch, het was voor het eerst sinds ze apprentice werd dat ze haar vader papa noemde.
Rennende pootstappen en een kat die plotseling heel dichtbij sprak lieten Slate opschrikken. De poes verstarde voor een moment en legde haar oren opnieuw plat. Littlestream was het, toch? "Alsjeblieft help me," zei ze smekend tegen de poes. "I-ik.. Ik had een paar dagen last van mijn ogen.. Ze jeukten en v-viezigheid. En vannacht heel erg.. En nu.. nu niks.." Weer maakte ze een langgerekt jammerend geluid.

Roughpaw kon Littlestream al zien, maar het was Aurorapaw die als eerste op haar afkwam. "Jij bent Little niet," was wat ze zei zonder dat ze er overna dacht. Ze moest Littlestream hebben, niet Aurorapaw. Littlestream zei echter ook niets tegen haar toen ze haar passeerde, ze ging meteen door naar Slatefur. "Daar is Slate," zei ze, terwijl ze achter Littlestream aan liep. Littlestream begon meteen te praten tegen Slatefur en zij begon uit te leggen waar ze last van had gehad. Oh nee, het kon toch niet zo zijn dat haar zusje nu blind was. Dat haar zus nu een Elder zou moeten zijn? Oh Starclan, dit mocht niet zo zijn, dit kon Slatefur helemaal niet hebben!

Gelukkig gedroeg Roughpaw zich niet als de eigenwijze dochter die ze kon zijn en rende ze snel weg, op zoek naar hulp. "I-ik wil niet blind zijn papa," De kater had bijna zijn kop willen schudden, om haar gerust te stellen, maar kwam erachter dat ze dit niet zou zien. Zachtjes tikte hij haar schouder aan met het puntje van zijn staart. "Littlestream of Smokebreath zullen er alles aan doen om dat te voorkomen, oke?" Hij was al blij dat ze was gaan zitten.
Het volgende moment werd hij bijna van zijn poten geduwd door een Littlestream die er gehaast bij kwam. Hij kon beledigd kijken, maar wierp een dankbare blik op haar, dat ze hier zo snel kon zijn en ook niet begon te klagen dat ze haar oude taken weer op zich moest nemen. Slatefur legde uit wat er was gebeurd en terwijl hij op zijn lip beet keek hij Littlestream aan. Zou het echt zo'n groot gevolg tot zich kunnen hebben? Was er geen kruid dat haar kon helpen?

Hij had rustig bij Little gezeten, wat gepraat en gelachen, tot plots Roughpaw voor hen verscheen en in een ogenblik wist te vertellen dat er een serieus probleem was met Slatepaw. Tall zag hoe Little opstond, en sprong zelf ook op. Hij probeerde de poes bij te staan nu zoveel katten naar haar toekwamen om Ace, maar durfde niet té dichtbij te komen omdat ze haar gevoelens voor Ash duidelijk had gemaakt. Daarom liep hij niet meteen naar het tumult toe, maar rende naar de medicine den om daar wat mos in water te dopen zodat Slate die kon drinken, of misschien in haar ogen kon wrijven.. Geen idee, water was goed, het had vast een doel.
Met het mos draafde hij naar zijn vriendin, niet vriendinnetje.. Toch? Geen tijd om aan te denken nu helaas, bovendien zat Ash erbij en ergens was Tall bang dat die zijn gedachten zou lezen en zijn angsten over hem en Little zou bevestigen, voor zover de poes dat zelf nog niet bevestigd had. Hij besloot echter dat ze hem nu vast kon gebruiken, en legde dus voorzichtig het mos naast haar neer, daarna een stapje achteruit zettende zodat zijn geur niet vol in Slate's neus zou komen. Starclan mocht weten hoe ze daar op zou reageren.

De grijze poes zuchtte bij de uitleg van Slate. Als de poes al zolang last had van d'r ogen dan had ze dit al veel eerder moeten zeggen. Misschien dat ze er dan nog iets aan had kunnen doen. Want hoe graag Little haar ook wou helpen, haar kennis over zulke dingen was nog steeds goed genoeg om te weten dat de arme poes niet meer te helpen viel. Maar toch was ze niet van plan om het op te geven. "Er is niet veel wat we kunnen doen.. Het beste is om nu een weekje in de medicine den te blijven. Ik zal iedere dag komen om je ogen te verzorgen, maar meer kan ik niet doen. Het is afwachten." Had ze gemiauwd terwijl ze de andere grijze kattin aankeek.

Haar hart bonsde in haar keel terwijl ze afwachtte wat Littlestream zou zeggen. Alsjeblieft, zei dat er nog iets was om haar ogen te redden... Ze rook ergens nog vaag Tallshadow, maar het was te ver weg in de waas van paniek om daadwerkelijk erop te reageren. Ondanks dat ze finaal langs Littlestream heenstaarde, dacht ze dat ze haar blik hoopvol op de poes gericht had. "Ik.. ik zal naar de medicine cat den gaan.." stamelde ze wat geschrokken. "Dank je.. Littlestream.." mompelde ze. Acefray was weg, en Smokebreath was te eng om te storen met haar ogen. En Littlestream durfde ze ook niet te storen, want zij was ook geen medicine cat meer. De poes draaide haar oren naar achteren. Moest ze er op deze manier voor betalen? Waar was de medicine cat den eigenlijk. Ze draaide wat gedesoriënteerd met haar kop. Ze kon geen geluiden opvangen welke haar wegwijs konden maken. Ze had geen idee waar alles zat na haar wilde sprongen.

De angstige houding van haar nichtje deed haar hart breken. Voorzichtig gleed ze met haar pluizige staart over diens rug en leidde ze haar zo in de richting van de medicine cat's den. Toen ze hier eenmaal waren aangekomen en ze bij een nog vrij nest waren gearriveerd duwde ze voorzichtig met haar neusje tegen de flank van Slatefur. "Ik zal er alles aan doen om je ogen terug beter te maken.." murmelde ze zachtjes. Slatefur had dit niet verdient. Niemand verdiende dit, maar al zeker haar nichtje niet. "Ik zal echt iedere dag langskomen, beloofd. En als er iets is, wees dan niet bang om het te zeggen. Ik zal niet bijten." Ze probeerde lichte humor te laten doorschemeren in haar stem en hoopte hiermee de sfeer wat te verlichten. Maar iets zei haar dat dat verloren moeite was.