Curiosity kills

Nu kon ze de andere kitten rechtstreeks aankijken, en ze keek in een paar hemelsblauwe kijkers. Crescentkit zag er een beetje moe uit, ondanks dat sierde een vrolijke uitdrukking haar gezicht nog steeds. Het geluid dat uit het kleine diertje kwam, klonk ook behoorlijk opgewekt. Blijkbaar kende de grijze kitten haar naam ook al, soort van. "Bitterrrkit," verbeterde Bitter haar. Haar domme zusje noemde haar ook altijd 'Bittewkit' en zo langzamerhand kreeg ze er een hekel aan. Ze was behoorlijk volwassen voor haar leeftijd en er waren genoeg katten die haar daarom niet zagen zitten. Ze was niet leuk en schattig, nee, Bitter was arrogant en gemeen. Die stempel had Nightkit in ieder geval op haar geplakt. Crescentkit vroeg wie haar moeder was, natuurlijk. "Snowynight! Die met die mooie, witte vacht," vertelde Bitter trots. Ze was dolblij met haar moeder, maar dan ook weer behoorlijk verbitterd over het feit dat haar vader zijn gezicht nog niet één keer had laten zien. "Fawnstep is jouw mama, toch?" Dit was iets dat Bitter vrij zeker wist, ze observeerde alles constant in de Nursery zodat ze iedereens relaties wist. Alleen de vader van Crescent was haar onbekend.

Een grote glimlach verscheen op haar gelaat toen Crescent uit kermde dat haar moeder daadwerkelijk Fawnstep heette. Bitterkit had het goed gehad, en daar was ze zelf behoorlijk blij mee. Ze deed constant haar best om iedereens naam en uiterlijk te onthouden: ze moest nou eenmaal haar eigen Clan kennen! Bitter staarde Crescent met wijd open ogen aan, ze wilde graag weten of ze net zulke mooie, blauwe ogen had als haar moeder. Hoopvol keek ze naar het oordeel van Crescent. 'Bruin.' Haar gezicht vertrok. Bruin? Gewoon bruin? Ze wilde mooie blauwe ogen net zoals haar moeder! Net zoals Ivywing! En misschien zelfs wel zoals haar vader. Ze wist niet eens of ze wel op haar vader leek, die had nooit de moeite genomen om haar op te komen zoeken. Crescent vroeg toen naar haar oogkleur. En Crescent had natuurlijk die prachtige felblauwe ogen. "Jij hebt van die mooie blauwe ogen," vertelde Bitter haar op een treurige toon. Ze voelde een steek van jaloezie: Crescent had die mooie ogen van haar moeder. Bitter was niet mooi genoeg.

Bitter zuchtte, hoe kon ze nou een mooie kat zijn? Ze zag de hele tijd katten met de meest bijzondere oogkleuren: mooi oranje, hemelsblauw, gifgroen. En zij had van die doffe, bruine ogen. Crescentkit vroeg op verwarde toon wat er aan de hand was en Bitter schudde even haar kop. Er was toch niets dat ze kon doen, al wilde ze het wel graag kwijt. Misschien zou Crescent dan weer iets aardigs zeggen waardoor ze zich beter voelde. "Ik wil ook van die mooie, blauwe ogen. Net als mama," zeurde de jonge kitten. "Mijn hele familie heeft mooie ogen. Bruin is lelijk." Het klagen ging maar door. Bitter had eigenlijk weinig reden om niet blij met zichzelf te zijn: ze was een perfect gezonde poes in tegenstelling tot haar broertje. "Het is niet eerlijk," jammerde ze nogmaals.

Bitter keek even met zielige, bijna tranende oogjes op naar haar clangenoot Crescentkit die haar voorzichtig aandrukte met haar pootje. Die piepte vrolijk dat bruin wél cool was, maar Bitterkit vond het nog moeilijk om te geloven. Ze kende helemaal geen mooie kattinnen met bruine ogen. De grijze kitten snuffelde even en haalde haar schouders op, was bruin wel cool? Crescent bleef maar volhouden dat ze wél mooie ogen had. "Beloof je dat?" vroeg ze toen. Ze was bang dat Crescent loog, en dat ze haar later misschien uit zou lachen. Bitter toonde niet echt graag zwakte, maar als het haar uiterlijk betrof, was ze soms behoorlijk onzeker.