If I had a heart, I would love you [Airpaw']

Met behoedzame stappen patrouilleerde ze langs de grenzen, haar poten geruisloos door het hoge gras. De stilte deed haar goed. Ze was graag op zichzelf, veel gezelschap stond haar norse karakter haar niet toe. Ze droeg haar naam niet voor niets. Veel had ze moeten vechten in haar korte leven, veel was haar door de de wereld met harde hand geleerd. Het verklaarde de bittere trek om haar mondhoeken, de indringende starende blik en afstandelijkheid. Het was een muur, zorgvuldig met eigen hand gebouwd, een glazen wand die ze opwierp in gezelschap van anderen. Wanneer alleen, hoefde ze zich niet te beschermen en kwamen soms delen van haar oude karakter terug. Niet altijd was ze zo hard geweest, hoewel altijd wel enigszins stil en bedrukt. Maar ze kon ook schoonheid zien, zoals op een vroege ochtend als deze veel aanwezig was. Het trillen van de grassprieten in de wind, het enige geluid van insecten. Deze rust, hier kon ze van genieten. Ze was blij geweest met haar titel als Warrior, eindelijk had ze de bevoegdheid om er alleen op uit te trekken zonder de aanwezigheid van anderen die haar prikkelbaar maakten. Ze proefde de lucht, was niet van plan zonder prooi terug te keren. Maar tezamen met de gebruikelijke geuren, dreef een onbekende geur op de wind. Een kat, maar niet van haar eigen clan.

Geteisterd door nachtmerries had ze het kamp al vroeg verlaten. Ze kon geen rust meer vinden tussen haar slapende nest genoten, zou niet meer terug naar een diepe slaap kunnen gaan. De laatste tijd waren haar nachten onrustig en kort, telkens weer teisterden haar gedachtes haar, kon ze niet meer tot rust komen. De laatste paar dagen hadden haar de grond ingeduwd, het laatste beetje vreugde toch wel uit haar geduwd. Nu haar zus ook nog boos was en Ripa zich enkel bezig hield met de Bloodclan, voelde ze zich vreselijk eenzaam. Vaak wenste ze dat haar andere zusters er weer zouden zijn, of haar moeder. Echter leken ze allen verdwenen te zijn, hoe erg ze ook naar hen verlangde. Er was enkel Foxfire, die was echter de reden dat er een ondiepe kras over haar snoet liep.
De poes keek verschrikt op, ze was zo in gedachtes verzonken geweest dat ze niet door had dat haar poten haar naar de grenzen hadden geleid. Het Riverclan territorium was nu vlak bij, als ze een aantal stappen vooruit zou gaan zou ze over de grens stappen.
Nieuwsgierig stak het poesje haar neus in de lucht, benieuwd naar hoe de Riverclan was. Ze verstarde echter toen ze een zwarte gestalte zag, een vreemde kat. Haastig stapte ze achteruit, hopend dat de kat het haar niet kwalijk zou nemen. Ze was de grens niet over geweest, toch? "H-Hallo?"bracht ze hakkelend uit

Het duurde niet lang voordat er een gestalte verscheen, de drager van de vreemde geur die ze had geroken. Het was een jonge poes, een apprentice nog. Haar vacht betekend in grijstinten, haar ogen lichtelijk angstig. Ze moest van de Shadowclan komen, maakte ze op uit de geur die de poes verspreidde. Voor een moment twijfelde ze. Een gesprek aangaan of niet? Sociale interactie of de eenzaamheid die ze zo op prijs stelde? Maar voordat ze een fatsoenlijke afweging had kunnen maken, doorbrak de poes de stilte. "H-Hallo?" De grijze apprentice was duidelijk geschrokken, zette een stapje achteruit. Ze was niet over de grens gekomen, dus er was geen werkelijke reden om bang te zijn. 'Hallo,' antwoordde ze neutraal. Ze had geen idee waarom ze de neiging had stil te blijven staan en een gesprek aan te knopen. Maar goed, kwaad kon het niet. Ze hield haar pas in vlak bij de apprentice en ging zitten, krulde haar staart om haar poten. Haar uitdrukking liet nog altijd niets zien, zo was ze het gewend, ze zag er altijd was nors en gesloten uit en gedroeg zich ook zo. 'Mijn naam is Bitterfray,' besloot ze zich voor te stellen.

Onderwerp: Re: If I had a heart, I would love you [Airpaw']