I feel no more broken | Claw

Haar oren plat in haar nek gedrukt sloop ze dichterbij, poot voor poot stapte ze dichterbij het grote zwarte lichaam. hongerig likte ze haar lippen en het kwijl liep letterlijk over haar kin, haar nagels schoten uit haar hulzen en boorde bij elke stap in de grond. zachtjes zwiepte ze met haar staart en haar oren waren gespitst, haar achterpoten bewogen op en neer om die spieren onder haar vacht soepel te maken. haar ogen stonden strak op het zwarte beest, met veel kracht zette ze zich af en vloog op het lijf af. het zand onder haar rees omhoog en maakte stofwolkjes, haar tanden in zijn nek gedrukt brak ze soepel zijn nek. die domme kraai had letterlijk niks in de gaten, en was nu haar prooi. het bloed drupte van haar kin af en een klein straaltje bloed liep langs het zwarte lichaam van de dikke kraai, met een trots blik liep ze met een hoog tempo terug naar het kamp. ze had vandaag een goeie jacht gehad, ze had zoet nog een klein jong konijntje gevangen en verstopt zodat zie met Deathbite misschien kon delen. ze zocht een plekje in de schaduw waar ze het hele kamp kon overzien, het jonge konijntje lacht naast de grote gitzwarte vogel. de geur van bloed en vers prooi stroomde verrukkelijk in haar neus, zonder te wachten zette ze haar tanden in de kraai en scheurde er een grote stuk van af. voor ze weer haar tanden in het beest kon zetten, bracht de wind een nieuwe geur mee. met geplette ogen tuurde ze over het kamp en al gauw kwam de gitzwarte vacht tevoorschijn, zijn geur was zeker bekend. ze had deze kater al eens eerder gesproken, het was natuurlijk haar nieuwe leider Claw.

~First post Claw

Hij lag opgerold in zijn nest, zijn groengele ogen stonden verward en chagrijnig. Het was dat hij wist dat hij uit zijn nest moest komen en zijn gezicht moest laten zien, anders had hij het liefst in zijn nest blijven liggen mokken. Morrend stond hij op en likte zijn gitzwarte vacht recht. De veranderingen die de laatste tijd plaats vonden stonden hem totaal niet aan en een deel was zijn eigen schuld. Het grootste deel daarvan was een bepaalde kattin die hij uit zijn kop probeerde te zetten. Steeds schoot het weer door zijn kop, zijn eigen schuld. Hij had de kater die hij altijd was geweest weer boven laten komen, de kater die hij was geweest voordat hij Moonwhite had ontmoet en hij alles wat met kattinnen en gevoelens te maken had opzij had gezet. Dat was heel dom geweest en hij liep er nog steeds mee rond. Dat zou ook nog wel even zo blijven, maar dat deed zijn humeur geen goed. Hij stapte zijn barn uit en knipperde een paar keer met zijn ogen om te wennen aan het licht. Hij had zich alweer te lang opgesloten in zijn barn. Het werd nodig tijd voor zijn rondje door het kamp. Hij begon langs de rand van het kamp te lopen en het duurde niet lang voordat zijn blik op Brokenfeeling viel. De poes die hij nog niet zo lang geleden toegelaten had tot de Elite. Hij stapte op haar af en ging voor haar zitten terwijl zijn blik even naar de prooi gleed, maar daarna keek hij haar weer aan. “Hallo Brokenfeeling.” Sprak hij kalm. Er was niets aan hem te horen. Zijn stem klonk normaal, kil en neutraal. “Goede jacht gehad zie ik. Hoe bevalt het in de Bloodclan?” Hij nam haar koeltjes op terwijl hij zijn staart om zijn middel sloeg.

Ze likte haar lippen, voor ze zich op hees en voor de zwarte kater zat. Ze sloeg haar staart om haar buik heen en keek Claw met een rustige blik aan, "Hallo brokenfeeling" ze knikte beleefd naar haar leider als begroeting, hem te horen. Zijn stem klonk normaal, kil en neutraal. “Goede jacht gehad zie ik. Hoe bevalt het in de Bloodclan?” haar blik gleed naar haar twee vangsten, ze had vandaag zeker geluk gehad met die twee prooien. "Zeker, maar ik heb meer dan genoeg aan een kraai." ze knikte naar het jonge konijn en schoof het naar de leider toe. "Het bevalt me prima, de trainingen gaan goed. Ik voel me zeker thuis hier, dankzij jou." Ze liet haar kop zakken en nam nog een hap van haar kraai, sinds die dikke buik had ze steeds meer honger. Ze werd er gewoon misselijk van..

Het verraste hem ergens dat ze het konijn naar hem toeschoof. Meestal moest hij het of heel dringend vragen of het gewoon wegpakken. Hij was blij dat er toch nog Elite katten waren die echt respect voor hem hadden. Iets waar hij eerst zo bij Brokenfeeling op gehamerd had en het leek gewerkt te hebben, dat deed hem goed. Hij was niet zo gul met zijn complimentjes en bedankjes, maar toch kreeg ze een kort goedkeurend knikje. Hij boog zich over het konijn heen en nam een hap, voordat hij haar weer aankeek. “Mooi dat het goed gaat met je trainingen. Howl is een goede mentor?” Het viel bijna niet op dat hij even met zijn oren trok toen hij haar naam uitsprak, het was maar een fractie maar toch wel ietsje. Waarom waren katten opeens zo dankbaar naar hem toe? Dat was hij niet gewend, het was toch niet zo dat hij hun op hun gemak stelde. Het gebeurde allemaal wel onder zijn toezicht, maar het was niet zo dat hij elke dag een gesprekje aanging. Hoe kon iemand zich dan thuis voelen door hem? Hij besloot zijn verwarring maar niet hardop uit te spreken en het maar gewoon zo te laten. Misschien moest hij er juist tevreden mee zijn dat het op deze manier ging. “Fijn dat je je thuis voelt.” Vervolgde hij dus maar.

Ze keek toe hij de zwarte kater het jonge konijn pakte en er een hap van nam, ze boog haar kop en trok nog een stuk vlees van de kraai af. "Mooi dat het goed gaat met je trainingen. Howl is een goede mentor?” ze knikte, en likte haar lippen hongerig toen ze antwoord gaf. "Ze is een goeie mentor" sprak ze koeltjes en zette haar tanden weer in de kraai, "Fijn dat je je thuis voelt" mauwde hij tenslotte, ze knikte kort en at haar kraai op tot er alleen botjes over waren. Ze hees zich zelf omhoog en legde haar poot in haar nek zodat ze zich zelf een goeie wasbeurt kon geven. "Claw?" nwaude ze tussen een paar likken, "Ik weet niet als je me vertrouwd, maar ik zal naar mijn tip luisteren" ze likte nog even door tot ze veder sprak, "er zitten een paar katten op je plek te assen, als je snapt wat ik bedoel" ze keek hem met een koele blik aan, ja ze wist precies welke katten er in de clan zijn plekje wou overnemen. En als Claw dat misschien niet door had, wist hij het nu. Tenmisnte als hij haar geloofde.

Hij at de helft van het konijn op en schoof de rest terug naar Brokenfeeling. “Voor jou, voor later.” Ze had hem vrijwillig het stuk vlees aangeboden en dat ging hij zeker niet weigeren en hij zou haar vrijgevigheid zelfs belonen door haar een deel terug te geven, anders had hij dat nooit gedaan. Ze had geleerd van haar fouten en dat waardeerde hij, zulke katten had hij nodig. De glinstering die in zijn ogen verscheen toen ze zei dat Howl een goede mentor was wat niet te zien omdat hij zijn blik nog op het konijn gericht had die hij terug schoof. Hij keek pas weer op toen zijn blik weer normaal was, kil en neutraal. Hij knikte enkel, maar ging er verder niet op in. Hij trok met zijn oren toen ze zijn naam vragend uitsprak, dat betekende meestal dat er nog meer achteraan kwam. De gebruikelijke grimas trok rond zijn bek na haar woorden. “Er zijn altijd katten die mij liever dood zien Brokenfeeling. Ik weet niet beter, maar ik houdt alles goed in de gaten. Ze krijgen mij niet zomaar weg, geen zorgen.” Hij grijnsde wat geamuseerd naar haar. “Maar als je namen hebt dan hoor ik ze graag.” Hij gaf haar een knipoog en wachtte af. Hij wist dat er altijd katten zouden zijn die zijn plek in wilden pikken, maar dat zou hij niet laten gebeuren. Hij was slim en gehaaid, ze kregen hem niet zomaar klein. Daarnaast had hij Zira naast zich.

Ze knikte dankbaar naar haar leider toen hij het halve konijn terug schoof, "Voor jou, voor later" ze drukte haar nagels in de half opgegeten konijn en schoof hem een stukje van hun af zodat ze niet ladt hadden van het bloederige lichaampje. Er zijn altijd katten die mij liever dood zien Brokenfeeling. Ik weet niet beter, maar ik houdt alles goed in de gaten. Ze krijgen mij niet zomaar weg, geen zorgen.” en grijnsde naar haar, hij had gelijk zo snel kreeg je deze kater niet omver dat had ze allang gemerkt. Maar als je namen hebt dan hoor ik ze graag.” haar oren wiebelde eventjes, en haar ogen tuurde over het kamp. Ze sloeg haar staart om zich heen voor ze de kater weer terug aan keek. Een klein grijnse krulde op haar lippen, voor ze sprak. "Er zijn genoeg namen die ik kan op noemen, maar ik zal zegen. Dat ze zwart witte kater het meeste naar je plekje jaagt" ze wist precies over wie ze sprak, namelijk Cyber. Die kater had bij hun eerste ontmoeting al verteld dat hij dingen van plan was, maar zijn naam niet open en bloot te gaan vertellen was niet echt slim. Dat zou Claw toch ook snappen, het enigste wat ze kon was tips geven aan haar leider.

Hij wist meteen over wie ze het had. Er waren niet zoveel zwart witte katers in de Elite en hij had het al geweten zo snel hij hem aangenomen had bij de Bloodclan, maar hij maakte zich daar niet zo druk om. Cyber was een goede aanwinst voor de Elite en hij hield hem gewoon heel scherp in de gaten. “Dankje Brokenfeeling.” Zei hij alleen maar. Hij ging er verder niet over door. Hij begreep wel dat ze geen namen wilde noemen, dus zou hij haar niet confronteren door zijn naam hardop uit te spreken. “Maar vertel eens wat voor dingen heb je tot nu toe vooral gedaan met je trainingen?” Vroeg hij om het onderwerp weer te veranderen om het niet te lastig voor haar te maken. Haar trainingen waren een neutraal en makkelijker onderwerp.

"Dankje Brokenfeeling" ze knikte, elke kat zou dat toch doen als die loyaal was aan hun leider? Ze schudde haar kop even om de gedachen van dat onderwerp weg te vagen en zich te concentreren op de vraag van Claw, "Maar vertel eens wat voor dingen heb je tot nu toe vooral gedaan met je trainingen?" nadenkend beet ze op haar onderlip, en staarde een beetje voorzich uit. "Eerlijk gezegt, nog niet heel veel" begon ze, "Een rondleiding door het kamp en terratorium, en heb leren vechten in een boom" het duurde haar allemaal te lang, ze wou haar trainigen sneller en harder. "Maar ik heb liever dat me trainingen wat sneller gaan, met sneller bedoelde ik eigenlijk wat meer" mauwde ze koeltjes maar een kleine grijns krulde op haar snoet, hoe meer trainingen en hoe sneller, hoe bter ht voor haar en de elite was.

Een kalm grijnsje vormde zich om zijn lippen. “Geduld Brokenfeeling, je bent er ook pas net. Ik weet zeker dat Howl je vanzelf zo hard laat werken dat je blij bent als je even vrij hebt.” Het grijnsje ging weer over in zijn normale grimas. “Dan doen je poten zo’n pijn dat je heel graag even wilt uitrusten.” En daar wist hij alles van. Zijn vader was heel hard voor hem geweest, misschien nog wel harer dan de meeste andere mentoren. Maar wat wilde je ook. Hij had het altijd heel leuk gevonden om zijn enige zoon te pijnigen en kleineren. Hij wist dat Howl ook niet makkelijk was en dat Brokenfeeling vanzelf zou merken dat ze harder zou moeten werken. “En als het niet gebeurt dan geef je het gewoon aan. Ik weet zeker dat ze maar al te graag naar je wil luisteren als je harder wilt werken.” Dat vond een mentor nooit erg om te horen.

Ze knikte bij de woorden van Claw, "Je heb gelijk, ik zal melden dat ik graag me trainingen harder wil" snel likte ze haar poot en haalde die een paar keer over haar oor heen, "Wie was jou leider eigenlijk?" een beetje nieuwsgierig was toch niet zo erg? Ze wou graag haar leider meer kennen, geintreseerd spitsde haar oren en keek hem met een strakke blik. Hier zou niet mee ontsnapte, informatie over haar? Dan ook informatie over hem.

“Ik heb altijd gelijk.” Het grijnsje om zijn lippen gaf aan dat hij maar wat zat te plagen. Al meende hij het misschien wel een beetje. Na haar vraag werd hij weer serieus. “Toen ik geboren werd was Icy dat. Haar respecteerde ik want zij deed dat goed totdat ze verdween. De leiders daarna heb ik nooit als leiders gezien. Ze hebben er een potje van gemaakt die ik probeer te herstellen. De Elite was lui geworden en werd niet meer als gevaarlijk gezien, maar volgens mij zijn we al behoorlijk op de weg terug.” Vertelde hij toen. “Icy was het waard als leidster gezien te worden en ik hoop dat als ik van de aardbodem verdwijn dat over mij ook gezegd zal worden. Natuurlijk niet bij iedereen, maar als er een paar katten zijn die dat zullen denken heb ik mij doel bereikt.” Vervolgde hij kalm.

“Toen ik geboren werd was Icy dat. Haar respecteerde ik want zij deed dat goed totdat ze verdween. De leiders daarna heb ik nooit als leiders gezien. Ze hebben er een potje van gemaakt die ik probeer te herstellen. De Elite was lui geworden en werd niet meer als gevaarlijk gezien, maar volgens mij zijn we al behoorlijk op de weg terug.” ze knikte, hij had gelijk de Elite begon steeds gevaarlijker te worden. Dat had ze wel gemerkt toen ze nog in die vissen clan zat, maar nu was ze blij dat ze hier was. Want hier. Was gewoon haar thuis, “Icy was het waard als leidster gezien te worden en ik hoop dat als ik van de aardbodem verdwijn dat over mij ook gezegd zal worden. Natuurlijk niet bij iedereen, maar als er een paar katten zijn die dat zullen denken heb ik mij doel bereikt.” "Ik denk wel dat dat lukt" grijnsde ze, ze stond achter hem dat was zeker. En als hij op een dag verdween, zou ze elke kat die ze tegen kwam in hun oren proppen dat Claw een van de beste leiders was.

Hij gaf haar een kort knikje toen ze zei dat dat vast wel ging lukken. Hij waardeerde het dat ze dat zei en een knikje was al heel wat, als compliment. Toen stond hij op en likte zijn vacht recht. “Ik zal mijn rondje door het kamp even af gaan maken. Nog een fijne dag Brokenfeeling.” Hij zwiepte als afscheid met zijn staart en draaide zich om. Daarna vervolgende hij zijn rondje, met een kalme grimas om zijn lippen. Soms een normaal praatje was ook wel eens prettig, die had hij niet zoveel. Meestal waren ze nogal formeel en gespannen, zeker met katten die geen respect voor hem toonden.

[Topic uit]

Onderwerp: Re: I feel no more broken | Claw