Smooth [Claw]

Yu sleepte een konijn richting kamp. Ze had haar hele dag besteed om het beest te vangen, maar de voldoening was het allemaal waar geweest. Ze glunderde. Het was niet zomaar een konijn, nee, die kon ze wel vangen. Het was een two-leg konijn. Zo'n fijne dikke. Het hok van het beest leek echter onmogelijk om open te krijgen. Ze was niet sterk genoeg om het kapot te maken, en het slot was te lastig om open te frutselen. Het luik aan de bovenkant was echter makkelijker geweest. en dan het beest nog mee dragen... Maar nu had ze het eindelijk, en ze wilde haar buit delen. Ze spiekte even om zich heen, en liep toen naar een zwart silhouet dat ze in de schaduw zag. Yu liet het konijn vallen en tikte haar vader aan, met een enorme, trotse grijns. "Zullen we eten?"

Haar vader leek gespannen, geen goed teken. “Hè wat?” Ze besloot begrijpend te zijn, want het laatste wat Claw nodig had was zijn jengelende dochter die zeurde. “Ooh sorry, ik wist niet dat jij het was.” Een glimlach kroop over haar snoet, zo zoet dat je bijna vergat wat ze had gedaan in het verleden. “Dat is een mooi ding.” De poes glom van trots, al het werk was het waard geweest. “Lekker Yu.” Ze ging zitten, en nodigde hem uit om hetzelfde te doen. Vervolgens scheurde ze een stuk vlees af, en schoof het dier naar de zwarte kater. Het leek niet zo goed te gaan, maar ze wou niet meteen haar neus in zijn zaken steken. "Hoe was je dag?" In haar stem doorklonk gemeende interesse. Na al het drama wat ze hadden gehad, na alle stress die Claw op zijn schouders kreeg was een nonchalant gesprekje goed voor hem.

Claw leek een beetje gespannen, in zijn houding, het klappen van zijn kaken terwijl het een zacht twee been konijn was. “Veel te veel kittens.” Yu trok haar wenkbrauw op, maar bedacht zich het toen. Oh ja, dat is waar ook. Brat had een nestje, en Zira ook. Bij die gedachte grijnsde ze. Moeder zijn en een commander was niet makkelijk. Ondanks dat ze had geleerd om met de situatie om te gaan, mocht ze Zira nog steeds niet. Stiekem was het mooiste wat ze zich kon voorstellen dat ze van haar hoge rang gestoten werd, en vervolgens haar vriendje verloor. Ja, dat zou prachtig zijn. Maar daar had zij geen controle over, dus zou ze er niet aan denken. Slechts een persoonlijke wens. De poes kauwde door, en keek even naar haar vader. Hij leek meer verward de laatste tijd, en dat was vervelend om te zien. Ze wou dat hij erover zou praten met hem, zo dat ze hem zou kunnen helpen... “Mis je het een moeder?” De vraag kwam uit het niets, verraste haar en liet haar sprakeloos. Snel hervatte ze zichzelf. "Nee," Sprak ze naar waarheid, "Er is niet een moment dat ze mij gemogen heeft, Bovendien blijkt ze nu nog een moeder van niks. Ze heeft het recht niet om zich de ouder van mij, Cloud en Cobra te noemen." Haar gedachten uitspreken voelde raar. Nog raarder was het om haar broers te bespreken, zo maar. "Ik heb nooit behoefte gehad aan een moeder figuur. Ik had jou." Mompelde Yu zo'n beetje daarna. Je weet niet wat je mist, toch? Ze had Moon nooit echt als moeder beschouwd, enkel de titel. Ze deed niet dingen die een moeder zou moeten doen. Niet bij haar in elk geval. Vaak hoorde je dat poezen het goed konden vinden met hun moeders, maar Moonwhite had zelf ook niet een geweldige moeder. Tenminste, van wat ze had opgevangen. Haar hele leven had uit katers bestaan, afgezien van Sushi. "Mis jij haar?" Besloot ze uiteindelijk maar te vragen. Misschien kon ze de kater zo aan het praten krijgen over waarom hij zo gespannen was.

Yu zag de blik van Claw toen ze antwoord gaf, en beantwoorde die met evenveel liefde. Het was dat er een kans was dat andere katten hier waren, anders had was ze tegen hem aan gevlogen. Toen ze hem hetzelfde vroeg, kreeg ze een antwoord dat ze eigenlijk zo'n beetje had verwacht. “Nee. Ze is een achterbakse stoïcijnse kattin die alleen maar aan zichzelf denkt. Niet eens aan haar eigen vlees en bloed. Nee, haar mis ik niet.” Toch grinnikte ze even om zijn prachtige verwoording. Ze kauwde door, en genoot van de sfeer. “Yu?” De kattin keek op, en zag dat haar vader iets serieus wilde zeggen. “Weet jij nog dat je mij ooit gezegd hebt dat je geen moeder meer wilt?” Even verstarde ze, was elke spier in haar lichaam gespannen. Zira. De angst om haar vader kwijt te raken. Paniek. Kinderachtig gehuil. Ze wist wat de kater zou vertellen, wat hij probeerde te zeggen. Een ander? Wie? Yu dwong zichzelf weer te ontspannen. Zo'n uitbarsting zou ze niet meer krijgen. Ze mocht Zira voor dat gedoe al niet, dus als Claw een ander kattinnetje zou hebben, wel... "Ja?" Zou ze het rustig moeten uitlokken? Of hem in elk geval van iets verzekeren? Als haar vader een vriendin zou krijgen, moest ze diegene eerst ontmoeten, en als die kat oke was had ze er geen problemen mee. Ze wist inmiddels dat hij van haar zou houden, wat er ook zou gebeuren, ze zouden er altijd voor elkaar zijn. Ze vertrouwde hem, dus ook in zijn keuzes en woorden. "Ik wil geen moeder meer, maar je mag best een nieuw vriendinnetje hoor," Sprak ze met een kleine glimlach, en keek hem aan.

Haar vader fronste, en ze spiegelde zijn gezichtsuitdrukking. Oh jee, was ze te snel tot conclusies gesprongen? “Nee nee, dat is het niet.” Zei hij het niet net iets te snel? Het zette haar weer aan het twijfelen. Lastig dit. Claw staarde even naar zijn poten, en toen weer naar haar. Wat ging er in vredesnaam om in die kop van hem? “Nou ja, ik weet het gewoon niet.” Dus... Was er een kans? Een kans dat er iemand was die het was gelukt om door haar vaders dikke schild heen te komen? Petje af, dat moest ze nageven. "Weetje, iemand liefhebben is niet altijd een zwakte." Merkte ze op. Natuurlijk kon liefde makkelijk als zwakte gezien worden: je gaf om iemand, dus kon je makkelijker geraakt worden door dat persoon iets aan te doen, en vaak deed dat veel meer pijn dan als je zelf werd gemarteld. Maar liefde kon je ook sterk maken, een doel geven, en voor diegene vechten. Ja, het was werkelijk een apart dingetje. Een soort valkuil. En haar vader was er al eens voor gestrikt, geen wonder dat hij wantrouwig was.