Bad luck

"Bedankt, Starclan." prevelde hij zachtjes met zijn kopje lichtjes gebogen over zijn vers gevangen prooi. Hazelpaw opende kort zijn mond om wat afkoeling te zoeken. Dit was misschien één van de warmste dagen die hij al meegemaakt had. Het verraste hem wel, aangezien Leaf-fall er bijna aankwam. Met zijn ene poot groef hij vluchtig een kuil om zijn eekhoorn in te verbergen, om deze later op te komen halen. Nu moest hij misschien eerst zien of hij zijn temperatuur wat omlaag kon halen. Hij veegde wat takken en blaadjes over de koel en vervolgens zette hij zijn weg verder. Al snel zag hij een plas water. Dat was misschien wel het beste nu. Zonder er verder bij na te denken sprong recht de plas in, die dieper bleek dan eerst gedacht. Hij was tot zijn nek doorweekt door water. Nu pas zag hij dat dit een plek was geweest waar vroeger een boom had gestaan. De boom lag plat op de bosgrond. Dat was wel goed, maar Hazel stond nog steeds in die plas. Door de modder was het moeilijk om er zelf gewoon uit te springen. Zijn oortjes draaiden naar achteren toen hij doorhad dat hij zachtjes leek te zakken. Een sprankje paniek schoot in zijn buik en was te zien in zijn ogen. Wat was dit in Starclansnaam. "Foxdung!" bromde hij geïrriteerd bij wat hij zelf veroorzaakt had. Hij waagde een poging om zijn ene poot los te krijgen en deze aan de rand van de put te zetten, maar zijn poot schoof gewoon van de gladde modderrand af. Misschien was dit het moment om wel helemaal in paniek te slaan. Hij waagde meerdere pogingen om zijn poten los te krijgen, maar de modder trok hem gewoon nog dieper d plas in. Enkel zijn kopje stak nu nog boven het water, wat hem wel helemaal deed panikeren. "Help!" riep hij nu luidkeels en hield zich vervolgens stil. Het was ondertussen tot hem doorgedrongen dat hoe meer hij tegenstribbelde, hoe dieper hij zakte. Straks dacht Innerghost weer dat hij op Riverclan territory was geweest. Hij had ook altijd pech met zulke dingen.

Note: Ganzenopdracht
Tag: OPEN

Roughpaw zat er alles behalve lekker bij. Een iet wat naar gevoel bekroop haar de laatste tijd en ze zat totaal niet lekker in haar vel. Vooral omdat gedoe met haar moeder en dan kwam er ook nog eens bij kijken dat Ravenheart overspannen was van stress en dus geen ruimte had om haar te trainen. Nu werd Roughpaw door telkens weer een andere kat getraind en dat beviel haar totaal niet. Shrewstar moest snel eens een vaste mentor voor haar regelen. Het cyperse poesje met haar wilde vacht vermeide het kamp wat, het contact met haar familie en zocht meer haar vrienden op. Ook probeerde ze Lurkingshade te vinden, maar hij leek het druk te hebben met zijn warriorschap. Het kwetste haar wat. Nu was hij warrior en liet hij haar wat vallen. Ze slaakte een zucht. Ze moest hem loslaten. Tenslotte kon ze het nu wel heel goed met Hazelpaw vinden en was ze niet eenzaam, dat vond ze dan wel fijn. Met Slatefur, ook al was zij nu ook warrior, kon ze het ook nog steeds goed vinden.
In gedachte verzonken liep de oudere apprentice door, niet door hebbend dat ze al bijna bij de grens was. Ineens hoorde Roughpaw een harde kreet. Een kreet om hulp. Een kreet om hulp van Hazelpaw! Meteen spitste ze haar oren, verliet ze haar duistere aura en rende ze naar de plek waar het geroep vandaan kwam. Daar trof ze Littlestream aan, haar tante, met een door modder doorweekte Hazelpaw. "Hé, Hazelmud!" Ze kwam dichterbij met een flauwe grijns op haar gelaat en gaf Littlestream een kopje. "Hé, Littlestream," snorde, waarna ze naar Hazelpaw keek met een grijns. "Door al dat geroep dacht ik dat je dood ging," merkte ze op.

Ook zijn kin hing al onder de modder toen de eerste hulp bij hem aankwam. Hij had ergens wel geluk, want er kon evengoed niemand verschijnen. Even kneep hij zijn oogjes dicht toen Littlestream haar tanden in zijn nekvel zette en hem er zo uit wist te trokken. "Kijk.. de volgende keer wat.. beter uit.. oké?" Kort trok hij, lichtelijk beschaamd, met zijn oortjes. En dat allemaal omdat hij even wilde afkoelen. Stomme waterplas -modderput- ook. "Bedankt," mompelde hij een beetje met tegenzin. Even liet hij zijn blik naar zijn vacht gaan, die vol hing met een dikke laag modder. Ook dat nog. "Hé, Hazelmud!" De apprentice draaide zich zijdelings om naar de poes die, ongeveer, zijn naam riep. Even haalde hij zijn ene mondhoek op toen hij Roughpaw zag. "Door al dat geroep dacht ik dat je dood ging," De kater zette zijn poten wat verder uit elkaar en schudde vervolgens zijn vacht uit, om de meeste modder alvast uit zijn vacht te krijgen. Stel je voor dat die modder zou beginnen drogen, dat zou helemaal een ramp zijn. "Ik wàs ook bijna aan het dood gaan." mauwde hij en richtte zich terug wat meer op.