Shadows of the past may form the Lights of the future.. (Creamyfrost)

De lange poten van de leerling bewogen soepeltjes en bijna dansend over de vlakten van het territorium. Hier was het glooiende landschap wat beter buiten het bereik van de rivieren. Ergens in de buurt was er een groepje bomen waaronder genoeg schaduw was om tijdens groenblad wat af te koelen. De passen van de blauwgrijze kater kwamen langzaam tot stilstand. Zijn blauwe ogen richtte hij op de langzaam donker wordende hemel. Donkere grijze, bijna zwarte wolken lieten de zon verdwijnen. Lakepaw kneep zijn ogen nu nadenkend tot spleetjes. Als hij nog wat prooi wou proberen te vangen moest hij snel zijn. De donkere wolken die voor de zon geschoven waren voorspelden weinig goeds. Het zou waarschijnlijk gaan regenen en dan hielden veel prooidieren zich schuil in hun holletjes. Zacht snuivend schoot zijn sierlijke kop omhoog, voordat hij een soepel sprintje trok naar de geur van een afgedwaald veldmuisje. Zijn poten slopen over het dichte, groene gras zonder te kraken. Nu was hij dichtbij genoeg om zijn prooi te vangen. Hij zakte dieper ineen zodat zijn buik nauwelijks boven het gras hing en zette zijn aanval in. Met een poot schepte hij het diertje sierlijk de lucht in voordat hij het muisje opving in zijn mond. Snel beet hij het diertje nauwkeurig dood voordat hij zijn kop schudde. De eerste druppels vielen al op zijn neus, waardoor hij rustig met zijn staart zwiepte en even rond keek. Was hier ergens een schuilplaats in de buurt?

Hij lag in de holte van een boom, zijn neus in zijn staart. Hij was zo moe, maar slapen wilde hij niet. Het was alweer een paar dagen dat hij elke nacht gewekt werd door een nachtmerrie, die hem zo langzaamaan op begonnen te breken. Dan werd hij trillend wakker met zijn haren recht overeind en duurde het een hele tijd voordat hij weer rustig was. In plaats van dan hulp zoeken trok hij zich steeds meer terug. Hij wilde zijn vrienden en zijn familie niet belasten met zijn gepiep, want dat vond hij het aanstellerij. Hij had het koud en hij wist niet zo goed waarom, zou hij ziek worden? Nee, vast niet dat kon niet. Hij was een gezonde kater, hij stelde zich gewoon weer aan. Hij tilde zijn kop op toen hij hoorde hoe druppels op de bladeren begonnen te vallen. Toen pas viel zijn blik op Lakepaw. Het was vreemd voor hem dat hij de andere kater toen pas opmerkte. Dat betekende dat hij echt niet goed in zijn vel zat. “Lakepaw.” Riep hij naar de grijze kat die duidelijk opzoek was naar een plek om te schuilen. Onder de wortels van de boom was genoeg ruimte voor hun tweeën.

Net op het moment dat Lakepaw de beslissing nam dat hij misschien toch beter door de regen naar het kamp kon rennen hoorde hij een bekende stem. De grijze kater spitste zijn oortjes toen hij zijn naam hoorde. 'Lakepaw.' Meteen draaide hij zijn kopje om naar het geluid en zag tussen de boomwortels een van zijn clangenoten zitten. Met een soepel en kort sprintje rende de nu natte kater dan ook naar hem toe. Hij kroop soepel onder de boomwortel en liet met een zachte zucht het muisje los. 'Hoi Creamyfrost,' mauwde de kater zacht en vriendelijk, waarnaar hij zijn blik naar buiten richtte. 'We zitten hier vast nog wel even,' mauwde de leerling zachtjes, zijn ogen nu op de kater naast hem richtend. Het was niet al te warm tussen de boomwortels, en de bladeren van de bomen ruisden in zijn oren, door de hoeveelheden water dat er op viel. Een zachte bries maakte dat het water sneller naar beneden viel. Nu sloeg de kater stilletjes zijn staart om zich heen en legde zijn sierlijke grijze kopje neer op zijn voorpoten. De geuren van regen en nat gras kwam zijn neus binnen. De geursporen van prooidieren werden nu vast weg gewassen, en de kans dat die net als hen ook een schuilplek hadden gezocht was groot. Hij zou dus met enkel een muisje het kamp in komen. Het was beter dan niets, er konden vast wel een paar kittens mee gevoed worden, enkel hadden Elders en had werkende krijgers ook genoeg voedsel nodig. Langzaam sloot de kater zijn ogen, om te genieten van de rust nu hij toch niets anders kon doen.

Hij knikte kort toen Lakepaw hem begroette. “Hallo Lakepaw.” Een vriendelijk glimlachje verscheen om zijn lippen. “We zitten hier inderdaad nog wel even, dus dan kunnen we het ons het beste maar gemakkelijk maken niet?” Hij keek even naar buiten, maar daarna keek hij de apprentice weer aan. “Je was op jacht zie ik.” Hij keek even naar de muis voor Lakepaw, het was duidelijk dat hij aan het jagen was geweest dus maakte hij er ook geen vraag van. Dat was niet nodig, het was meer om het gesprek op gang te brengen dan wat anders. Opnieuw gleed zijn blik naar buiten waar hij naar de regen staarde die steeds harder uit de lucht begon te vallen. De blik in zijn lichtblauwe ogen werd afwezig.

De crème kater knikte kort op zijn begroeting, waardoor Lakepaw hem een vriendschappelijke blik gunde. Hij was misschien bijna overdreven beschermend over zijn zusje, maar hij zou niet zomaar een gevecht beginnen. Zeker niet tegen clangenoten. Clangenoten diende als een soort familie behandeld te worden. Daar deelde je dagelijks je leven mee. Dus kon je beter op goede voet met elkaar leven. 'Hallo Lakekpaw.' Groette de kater terug met een glimlachje op zijn lippen. De grijze kater zwiepte enkel eventjes met zijn staart op het antwoord, verder reageerde hij er nauwelijks op. De blik in zijn ogen was nog even rustig en vriendschappelijk. Hij was geen echte spreker. Hij kon praten, hij kon vriendelijk zijn. Maar verder dan een hoi en hoe gaat het, kwam het vaak niet. Nu behalve dan dat ene gesprek met Sunbreeze. 'We zitten hier inderdaad nog wel even, dus kunnen we het ons het beste maar gemakkelijk maken niet?' Veronderstelde de andere kater, waarna hij ook naar buiten keek. De regen kwam echt met bakken uit de hemel. Was Starclan boos of zo? Of naderde het andere seizoen gewoon, en was dit het soort weer dat ze de rest van bladval konden verwachten? Hij was ergens wel benieuwd naar de kleuren van de bomen, de bladeren die in de bomen hingen tijdens bladval. Het zou een waar kleurenpalet worden. 'Je was op jacht zie ik.' Constateerde de andere kat. Meteen knikte Lakepaw. 'Ja voordat de regen de vissen weg gejaagd heeft in het diepere water, en de geursporen helemaal verdwenen zijn.' Dat was altijd een nadeel. Het zou vast moeilijker worden, wanneer het geen zonnige dag was. Het regen kletterde nu op de bomen en de grond, en creëerde grote plassen. Een getergde zucht verliet de jonge kater dan ook. Ook al vond hij zwemmen niet zo'n probleem, hij hield niet zo van natte modderige poten. Dat zou zijn hele nest vies maken. Zodra hij door had dat Creamyfrost wat afwezig voor zich uit liep te staren, duwde hij vriendschappelijk zijn kop even tegen diens schouder. 'Gaat het maat?' Murmelde hij, op een rustige manier. Toch was het duidelijk dat de kater niet perse antwoord hoefde te geven, hij had een rustige blik opgezet die dat wel duidelijk maakte. Als hij niet wou praten, dan niet.

Het duurde even totdat het tot hem doordrong dat Lakepaw weer tegen hem had gesproken. Pas toen de andere kater zijn kop tegen hem aanduwde schrok hij op uit zijn gedachten. Er trok een frons in zijn voorhoofd terwijl hij zich probeerde te herstellen van de gedachten en emoties die even door zijn lijf hadden gespeeld. “Ja, leaffall begint volgens mij steeds dichterbij te komen.” Probeerde hij het gesprek van hem af te leiden, maar hij wist dat het Lakepaw al opgevallen was dat hij wat afwezig was. Hij wist niet of het kwam door het moedeloze weer of door zijn emotionele stemming, maar opeens had hij zin om dingen aan de andere kater te vertellen. Dingen die hij normaal het liefste voor zichzelf hield. “Het gaat wel.” Zijn stem trilde lichtjes. “Maar soms steken de trauma’s opeens de kop weer op. Whisperwind zegt dat dat normaal is en dat ik er niet voor weg moet lopen, maar soms zijn ze zo heftig. Dan krijg ik bijna geen lucht meer en als ik niet oppas wordt alles zwart voor mijn ogen. Ze gaan niet weg en het duurt mij nu veel te lang. Wat als het gebeurt op een belangrijk moment, midden in een gevecht? Ik zou het niet tegen kunnen houden. Dan raak ik helemaal in paniek en ik weet niet wat ik er aan moet doen.” Zijn ogen waren vochtig geworden en verslagen legde hij zijn kop op zijn voorpoten.

De kater leek pas echt met zijn gedachten weer terug te komen zodra de leerling hem vriendelijk aangetikt had. Een frons stond op de crèmekleurige kater zijn voorhoofd, waardoor de grijze kater hem enkel bedenkelijk aan keek. Hij zei niets, hield gewoon zijn mond. Deze stilte was voor hem toch niet ongemakkelijk en hij was nooit een kat geweest die perse stiltes op moest vullen met nutteloze opmerkingen. 'Ja, leaffall begint volgens mij steeds dichterbij te komen.' Probeerde de kater het gesprek weer terug te leiden naar het begin van hun ontmoeting. De grijze kater zei er niets op en knikte enkel, zijn staart netjes om zijn lichaam gevouwen en een geduldige blik in zijn ogen. Wie niet wou praten, sprak gewoon niet, dat vond hij geen probleem. Geduld was een schone zaak, en gelukkig had hij dat erg veel. Het leek erop dat de kater inderdaad voor zijn rust en geduld wel durfde te openen, of had het misschien een andere reden. In ieder geval was de leerling blij dat de kater een beetje van zijn onzekerheden deelde. 'Het gaat wel.' Zijn stem trilde lichtjes. 'Maar soms steken de trauma’s opeens de kop weer op. Whisperwind zegt dat dat normaal is en dat ik er niet voor weg moet lopen, maar soms zijn ze zo heftig. Dan krijg ik bijna geen lucht meer en als ik niet oppas wordt alles zwart voor mijn ogen. Ze gaan niet weg en het duurt mij nu veel te lang. Wat als het gebeurt op een belangrijk moment, midden in een gevecht? Ik zou het niet tegen kunnen houden. Dan raak ik helemaal in paniek en ik weet niet wat ik er aan moet doen.' Zijn ogen waren vochtig geworden en verslagen legde hij zijn kop op zijn voorpoten. Langzaam keek de kater met zijn blauwe ogen naar de krijger. 'Iedereen is bang voor dingen, ik ben bang mijn zusje kwijt te raken. Maar onze angsten mogen ons niet in hun greep krijgen. Creamyfrost, ik denk dat je je angst beter nu onder ogen kan komen, er zijn vast genoeg katten die je willen helpen. Die hun vriend vrolijk, oprecht vrolijk willen zien. Wat dacht je van een training, gewoon in een afgelegen deel van het territorium, dan kan je daar proberen te vechten en zien of er flashbacks terug komen. Dan kan je je er in ieder geval op voorbereiden.' Besloot de kater op een zachte en vriendelijke toon voor te stellen. Het was enkel een optie, de kater moest zelf weten wat hij er mee deed.

Hij vond het aardig van Lakepaw dat hij probeerde te helpen. Hij tilde zijn kop weer op en keek de andere kater aan. Hij had de tranen weer uit zijn ogen geknipperd en probeerde een glimlachje om zijn lippen te vormen, maar die mislukte grandioos. Hij zuchtte even terwijl hij voor zich uitstaarde, voordat hij Lakepaw nogmaals aankeek. “Weet je wat het.” Begon hij toen hij ongeveer bedacht had hoe hij het ging brengen, zonder het idee te hebben dat hij de apprentice kwetste. “Ik vind het echt heel lief aangeboden, maar het gebeurt altijd alleen wanneer het echt spannend wordt. Als iemand moet vechten voor zijn leven en ik mij daar in moet mengen. Toen Honeypaw in de rivier viel kreeg het mij in zijn macht en toen Lynxfang bijna doodgebeten werd door een das ook. Dan verstijf ik en worden de beelden op mijn netvlies gebrand om steeds terug te komen in mijn dromen. Ze gaan niet meer weg Lakepaw en ik heb geen idee hoe ik ze weg kan krijgen. Ik weet dus niet of een training helpt, dan zijn we niet werkelijk in gevaar. Met gevaar komt het naar boven, maar daar ga ik jou niet naar toe trekken, dat is veel te gevaarlijk.” Vervolgde hij terwijl hij de jongere kater ernstig aankeek. “Ik ben bang dat ik het zelf moet oplossen, maar ik probeer het al zo lang. Het lijkt soms zo hopeloos.” Verzuchtte hij toen.