You'll never know what hit you|+Cobra

Met een krachtige sprong kon ze nog net de onderste tak bereiken. Haar hele lichaam trilde voor tellen toen ze zichzelf ophijsde. Zo zwaar was ze ook niet. Maar om eerlijk te zijn was ze geen pro in het beklimmen van bomen. Vooral je je klauwen weinig moest gebruiken. Toch bleef de kattin in beweging. Leafbare kon je zelfs vanaf hier ruiken en duidelijk ook zien. Het regende altijd non-stop. Ramona moest blij zijn dat het eindelijk droog was maar alles was nog vochtig. Ze schudde de druppels van haar zwarte vacht weg. Uiteindelijk met beide vier poten op de tak takelde ze zichzelf weer nog een takje hoger. Was dit wel zo'n goed idee? Kon ze nog naar beneden? De bezorgde gedachtes negerend sprong ze nog een takje hoger. Een sterk briesje waaide haar bijna de tak af en geschrokken klampte ze zich vast met haar klauwen in de tak. Haar rug krom gebogen en haar haren overeind van angst. Gelukkig kon je nog net niet haar angstgeur ruiken. Lekker dan, in een wildvreemd territorium met niemand in zicht. 'Mouseballs,' mompelde ze woest tegen zichzelf. 'Als ik ooit beneden ben zal ik nooit meer een boom beklimmen, tenzij het een kleine is." Woedend trapte ze tegen een smal takje dat tegen de dikke tak, waar de zwarte poes op stond, aan zat. Het duurde even voordat de kattin het kon horen ploffen. Haar angst maakte het langer klinken. Waardoor de poes tuurlijk dacht dat de val langer, en dus ook pijnlijker, zal zijn dan het in werkerlijk was.

- First Cobra
Don't judge me, mijn beginposten zijn altijd lang

Hij. Was. Doorweekt. Het nadeel van dit seizoen, het regende bijna constant. Ook nu weer probeerde hij nog iets van droog te blijven door onder een boom te gaan zitten, maar jammer genoeg had het nou niet bepaald veel zin. De jonge kater zuchtte zachtjes, terwijl zijn groene ogen rustig om zich heen keken. De laatste paar dagen waren saai, echt vrienden had hij niet, de clans dwars zitten stond ook op een laag pitje. Hij moest echt een plek voor zichzelf zien te vinden en minder gaan zwerven, want anders zou hij nooit zijn plan door kunnen zetten met de clans te irriteren. Hij was een rogue, hij had een hekel aan de clans. Dat was meer dan logisch. De zwarte kater zuchtte zachtjes, toen opeens een tak naast hem neer plofte. Met een diep gehiss sprong hij overeind, zijn korte zwarte vacht overeind, rug gebold en staart uitgezet van angst. Zijn groene ogen schoten omhoog, waar hij nog net zag dat hoe een zwarte kat hoger en hoger de boom in probeerde te klimmen. "Als je iets zoekt tegen de regen, kan je ook met je poten op de grond blijven zitten hoor," riep hij op een droge wijze naar de kat boven hem.

De kattin ijsbeerde voorzichtig heen en weer. Ze zat echter nogsteeds opgesloten en wist niet wat te doen. Plots hoorde ze tot haar geluk een kattenstem. "Als je iets zoekt tegen de regen, kan je ook met je poten op de grond blijven zitten hoor," Ramona keek naar beneden en stond oog in oog met een zwarte kater. Dat was het? Niet iets van: 'Ga uit mijn territorium.' ofzo? 'Dat zou ik maar al te graag willen,' miauwde ze even droog terug. Wat een bofkont was ze. Als ze boven was ergerde de kater zich aan haar en kon hij haar misschien helpen. Haar rode ogen keken hem doordringerig als gebarentaal haar te helpen. Maar dit was een rogue, dat kon ze zelfs vanaf zo'n hoogte ruiken.

De zwarte kater zuchtte zachtjes, waarom had hij dat altijd? Eerst kwam hij zijn vader tegen die hij al manen niet meer had gezien en nu moest hij ook nog eens de held gaan uithangen voor een kat van Bloodclan. Konden die echt niet gewoon hun eigen boontjes doppen? Hij keek eventjes naar de takken, door de regen zouden ze glibberig zijn en de kans dat hij naar beneden zou vallen was groot. Maar misschien kon hij zijn lange klauwen en slanke lichaam hier wel goed voor gebruiken. De kater spande zijn achterpoten en sprong drie takken met enkele sprongen omhoog.Nu werd het lastiger, de takken waren dunner hier en hij wist niet hoe het zat qua glibberigheid. Hij keek omhoog, die zwarte kattin [hij was er nu van overtuigd dat het een kattin moest zijn] had zichzelf nog aardig hoog weten te plaatsen. Hij zuchtte en keek naar een omweg om er te komen, maar het zag er naar uit dat die er niet was. Dus dan maar het zekere voor het onzekere nemen en een tak overslaan. Hij sprong omhoog en wist nog net zijn klauwen in de tak te zetten, waardoor hij zichzelf omhoog moest trekken. Nu zouden er nog zo'n vier á vijf takken tussen hen moeten zitten. "Leert Bloodclan niet om te klimmen?" vroeg hij kalm naar de kattin, terwijl hij ging zitten en zijn slanke zwarte staart over zijn poten legde.

Haar blik werd losjes toen ze zag hoe handig de zwarte kater de boom opklom. Het zou eigenlijk hartstikke grappig zijn als ze zijn poten wegduwde. Maar de zwarte kattin liet geen haar bewegen omdat ze natuurlijk niet wist wat hij in petto had. "Leert Bloodclan niet om te klimmen?" vroeg de kater kalm nadat hij bij haar tak aankwam en vervolgens zijn staart om zich heen sloeg. 'Grappig dat je dat vraagt,' antwoordde ze kortaf. 'Eerlijk gezegd weet ik het niet, waarom vraag je dat niet aan onze leider, Claw?' De sarcasme droop uit haar stem. Jeetje, kon hij gewoon niet zien dag ze een Young One was? Leren klimmen was slechts het laatste wat de Elite zou willen leren. Want al was Ramona de enige die het beter dacht, was jagen en vechten veel belangerijker. Maar hé, misschie n had ze het ook wel fout.