Times moves differently down in the dark. With no sunlight or shadows, no weather at all ΐ

Laag bij de grond sloop hij verder, waarbij de haren op zijn buik de grond onder hem raakte. Er lag een kalme en kille blik in zijn groengele ogen, een klein grimasje om zijn lippen. Toen hij vlak bij het ding was waarvan hij wist dat het van twolegs was, want het rook naar twolegs. Alles wat naar twolegs rook vertrouwde hij niet en het was duidelijk dat het dit keer weer niet misplaatst was. Het was een klem die open stond voor onvoorzichtige poten. Een woedende fonkeling verscheen in zijn ogen en hij kwam overeind. Hij had niets mee om het ding op te ruimen, dus had hij geen andere keus dan het te laten liggen. Twolegs waren verschrikkelijk en dat werd elke keer weer duidelijk. Zijn gitzwarte haren stonden overeind en hij deed zijn bek open om alles in zijn omgeving goed op te kunnen nemen, maar er was geen twoleg fysiek in de buurt. Enkel geuren dat ze hier pas waren geweest. Hij vloekte zachtjes en begon daarna te lopen. Langs een paar weilanden en een boerderij, op ruime afstand zodat niemand hem zou zien. Geen ogen die hem niet hoorde te zien tenminste. Langzaam begon het te regenen en hij was meteen doorweekt. Een donkere lucht pakte zich boven zijn kop samen, maar hij trok zich er niets van aan. Sjouwde gewoon door, hij had geen probleem met de regen die met bakken uit de lucht begon te vallen.

[&Cobra]

De jonge zwarte kater was uitgegroeid tot een slanke, maar krachtige kat met een kille blik in zijn appelgroene ogen. Zijn spieren bewogen krachtig onder zijn korte, gitzwarte vacht, terwijl hij laag bij de grond verder sloop. Voor hem zat een rat, eentje afkomstig van de mensen plaatsen, die hem blijkbaar nog niet door had gehad. De lucht om hem heen was zwaar en dik, er was duidelijk regen op komst, maar deze luchtdruk zorgde er wel voor dat de rat hem nog niet door had. Een moordlustige blik gleed door zijn ogen heen, terwijl de jongvolwassen kater zijn slag sloeg. Met uitgestrekte klauwen sprong hij op zijn prooi en met een snelle beet wist hij het diertje te doden. Hongerig zetten hij zijn kaken in het sappige vlees. Dat was het geluk van dicht bij de mensen te blijven, de ratten en muizen waren net wat vetter dan in het bos.
Zijn neusharen trilde toen hij merkte dat iets fout was, maar voordat hij zijn bek had geopend om te kijken wát er aan de hand was, was hij al weer doorweekt met de regen die als een donderklap naar beneden storten. De jonge kater zuchtte, terwijl hij zijn prooi oppakte en er vandoor sjokte, eerst maar eens opzoek gaan naar een droge plek om verder te eten.
Lang zoeken hoefde hij niet, want voor hem beweeg een andere zwarte schim, een zwarte schim die hij al een lange tijd niet meer had gezien. Rustig legde de kater zijn rat neer en snoof zacht. "Kijk wie we daar hebben, vader," zei de jonge kater op een kalmte toon, terwijl zijn appelgroene ogen gericht op de zwarte schim voor hem.

Het duurde een tijdje totdat het tot hem doordrong. Dat kwam vooral omdat hij dacht dat hij dood was en omdat hij al helemaal niet gedacht had hem ooit nog tegen te komen. Zijn zoon was zijn eigen weg gegaan en dat had hij op een gegeven moment maar geaccepteerd. Daarom stond hij aan de grond genageld stil toen de stem van Cobra zijn oren bereikte. Hij leefde nog en dat had hem zo van zijn stuk gebracht dat hij even de tijd nodig had om te herstellen. Hij had het altijd gehoopt dat hij ongelijk zou krijgen en dat zijn zoon opeens weer voor hem zou staan, maar nou het daadwerkelijk gebeurde moest hij even tot zichzelf komen. Toen rechtte hij zijn schouders en draaide zich naar hem om, zijn blik ving die van zijn oudste zoon. “Cobra.” Zei hij op dezelfde kalme toon als zijn zoon gedaan had. Hij was groot geworden, sterker. Hij leek sprekend op hem wat maar al te duidelijk maakte dat dit echt zijn zoon was die voor zijn neus stond. “Je weet niet hoe blij ik ben jou levend terug te zien.” Ondanks dat zijn stem kil was kon je merken dat hij dat meende. Hij deed nog wat stappen vooruit zodat hij vlak voor hem stond. “Waar ben je geweest zoon?” Eigenlijk wilde hij zijn staart om hem heen slaan en hem naar hem toe trekken, maar hij deed het niet. Hij bleef enkel voor Cobra staan een verbeten grimasje om zijn lippen. Waarom moest hij toch altijd opletten met wat hij deed?

Hij had het gewoon voor elkaar gekregen. Hij had de grote zwarte kater, die hij zijn vader moest noemen, uit het veld geslagen. Hieperdepiep hoera voor hem. Zijn groene ogen stonden scherp, maar verveeld, terwijl de jongere kater ging zitten en zijn vader eens goed onder de loep nam. Groot, sterk, groene ogen, zwarte vacht. Het was alsof er een spiegel tussen de twee katers was gezet en ze toch nog zichzelf konden zien. Ze leken sprekend op elkaar en als Cobra nog iets groter zou zijn geweest, zou hij zich kunnen voor doen als Claw. Hij snoof zachtjes toen hij de kalme toon van zijn vader hoorde. Hij werd niet eens met "zoon" aangesproken, maar gewoon met zijn naam. Soms vroeg hij zich af hoeveel zijn kittens eigenlijk voor hem betekende, maar hij was niet dom genoeg om dat aan zijn vader te vragen. Het liefst hielt hij zijn oren nog eventjes. "Overal en nergens, zwervend tussen de gebieden, clans gepest, mensen gepest," miauwde hij op een rustige toon. Echt veel interesse zou hij er toch niet in hebben. Het was hem wel opgevallen dat hij nu opeens wél met zoon werd aangesproken. Misschien zaten er dan toch nog iets van vaderlijke gevoelens in die zwarte kater. "Ik ben m'n eigen leven gaan leiden, nadat ik van Moonwhite ook niets meer vernomen heb," Ach, wat kon het voor kwaad om dat mede te delen aan zijn vader. Mamslief was er immers ook nooit echt voor hem geweest.

[Oh Cobra, sarcastic asshole xD]

Er kwam een grijnsje om zijn lippen toen Cobra opnoemde wat hij in de tussentijd gedaan had. Zou hij innerlijk ook op hem lijken? Hij wist zeker dat er verschillen zouden zijn, maar ze hadden niet de tijd gehad om dat samen te ontdekken. Hij had zijn zoon veel te lang niet gezien en hij voelde hoe zijn hart samenkneep, omdat hem dat meer speet dan hij toe zou willen geven. Yu had hij kunnen zien opgroeien en hij merkte hoe goed hem dat deed, maar het plaatje zou nooit compleet zijn. Hij had ook twee zoons waar hij om gaf en hij zich gemeend zorgen om had gemaakt. Ja, hij speelde vaak toneelstukjes en hij was een ster in het verdraaien van dingen waardoor hij zijn emoties kon verbergen. Maar het feit dat hij om zijn kittens gaf was nooit gespeeld geweest, dat kwam recht uit zijn hart. Er liep een rilling door zijn lijf, die ook zichtbaar was aan zijn spieren die even samen trokken. Toen overbrugde hij de laatste paar millimeters tussen hen in en drukte even zijn poot tegen de borst van zijn zoon, zonder nagels uiteraard op de plek waar zijn hart zat. “Jij bent daar nooit weg gegaan Cobra.” Toen deed hij weer een stap achteruit en ging zitten. “Het spijt me om te horen dat jullie moeder zo achterbaks is.” Even stonden zijn kaken strak en moest hij de woede die hij voelde binnen houden. Ooh wat had hij een hekel aan zijn ex, hij kon haar echt niet uitstaan.

Verward keek hij naar de poot van zijn vader op zijn borst, wat de hell was zijn vader nu weer van plan? Eerste maanden niet naar hem omkijken en nu opeens sentimenteel gaan doen ofzo? Hij snoof eventjes, maar liet de poot zitten. Eerst maar eens zien wat Claw precies te zeggen had over hem en over alles wat gebeurd was.
Klaarblijkelijk was het een zoetsappig verhaaltje over hoe hij nooit was weggeweest uit zijn hart en blah blah blah. Hij rolde eventjes met zijn ogen en keek toe hoe Claw weer een stap achteruit zetten. "Klaar met het sentimentele gedoe? Je wordt oud, vader. Dat had ik nou niet van je verwacht," miauwde hij op een kille toon, terwijl er toch wel wat van spot doorheen wist te komen. Hij grijnsde eventjes, maar zijn ogen vlamde gevaarlijk op toen er gesproken werd over hun moeder. "Moonwhite verdween al vrij snel, Yu was verdwenen. Cloud heb ik ook in geen maanden meer gezien. Ik moest mezelf wel in leven houden, in deze kille wereld," hij snoof eventjes. "Dus, hoe staat het in jouw leven?" vroeg hij daarna, kalmpjes.

Hij schoot in de lach en grijnsde naar zijn zoon. “Dat moet je me dan maar vergeven Cobra.” Hij negeerde de kille toon waarop de jonge kater tegen hem sprak. Hij kon het hem niet kwalijk nemen, maar hij hoopte dat ooit al duurde het tot zijn dood zijn zoon het hem zou vergeven wat hij verkeerd had gedaan. Wat er allemaal was gebeurd, welke fouten hij had gemaakt. “Ik weet het, ik weet het…” Hij zuchtte even zacht en schudde wat mistroost zijn kop. “Ik kan wel dingen gaan zeggen, maar dat veranderd niets meer. Ik hoop dat we elkaar wat vaker gaan zien.” Vervolgde hij toen weer op zijn eigen kalme manier. “Ik leidt de Bloodclan nu. Yu is ook in de Elite gegaan en waar Cloud op het moment is weet ik niet.” En dat laatste stak. Hij wilde zijn andere zoon helpen, maar hij kon niets voor hem doen. Cloud zou het verschrikkelijk vinden in de Bloodclan en meer dan dat kon hij zijn jongste zoon niet bieden. “Ik hoop dat hij gevonden heeft wat hij zocht.” Hij perste zijn lippen op elkaar en keek Cobra aan. “En jij, heb jij gevonden wat je zocht?” Vroeg hij terwijl zijn blik weer even wat zachter werd.

Een koude blik gleed over zijn groene ogen, terwijl hij zijn oudere evenbeeld aanstaarde. Claw had een groot deel van zijn leven gemist en hij wist niet geheel zeker hoe hij nu met deze situatie overweg moest gaan. Cobra snoof eventjes toen Claw zei dat hij hoopte dat ze elkaar vaker zouden zien. Ja, vast, het zal wel. Eerst zien dan geloven, maar hij hielt zijn mond erover. Hij had geen zin om zijn vader kwaad te maken immers.
Zijn oortjes gingen iets overeind staan toen Claw zei dat hij nu de Bloodclan leidde, hij had verhalen gehoord over de Elite. Een groep moordlustige katten die een hekel hadden aan de Clans, een beetje zoals hemzelf, maar dan in grote getallen. Hij snoof zachtjes. "En wij mogen daar zeker niet bij, voor onze eigen veiligheid?" zei hij op een koude toon, verwijzend naar hemzelf en zijn littermates. Niet dat hij nog iets van ze had gehoord. Cloud en Yu waren al een tijd geleden verdwenen uit zijn leven, of hij uit die van hen. Boeide niet bijster veel, zo vond hijzelf. Claw vroeg hem of hij had gevonden wat hij zocht en hij haalde zijn schouders op. "Er is weinig te vinden in het leven van een Rogue. Je zoekt eten, je vecht om je eten en je vermoord voor een slaapplek. Ik heb van wat andere rogues wat vechttechnieken geleerd, maar dat is dan ook alles," miauwde hij rustig.

“Cobra.” Zei hij rustig terwijl hij de blik van zijn zoon zocht. “Mijn zoon is altijd welkom in de Elite.” Dat meende hij, het zou het ook een stuk makkelijker maken. Hij vond het prettig dan Yu nu ook zo veel in zijn buurt was en als Cobra dat ook zou doen, zou het alleen maar mooier worden. “Besef wel dat erin er nooit meer uit is. Ik kan geen uitzonderingen maken ook niet voor jullie.” Hij hoopte dat dat duidelijk was. Als Cobra zich bij de BloodClan aan wilde sluiten zou hij niet meer terug kunnen. “Maar Yu heeft ervoor gekozen en jij mag uiteraard hetzelfde doen.” Waarschijnlijk zou Yu het ook geweldig vinden om haar broer weer vaker te kunnen zien. “Als je wilt kun je heel veel leren in de Elite. Ik zal erop toe zien dat jij een goede mentor krijgt.” Vervolgde hij toen Cobra uitlegde wat hij had gedaan als Rogue. Hij zou zijn zoon met open poten ontvangen, maar het moest zijn eigen keuze zijn.

Ergens was hij verbaast toen zijn vader zei dat hij welkom zou zijn in de Elite, ondanks dat er blijkbaar meer regeltjes in zaten dan dat hij eigenlijk wilde toegeven. Cobra snoof eventjes en vroeg zichzelf af of hij het moest overwegen. Het leven als Rogue was ook geen rozegeur en maneschijn en eigenlijk wilde hij zijn familie wel weer eens zien. Toch vernauwde zijn groene ogen zich toen Claw over een mentor begon. "Yu zit er al langer bij, toch? Dat betekend dus dat ik lager in rang zal zitten," hij zuchtte eventjes. "Dat zal ze veel te leuk gaan vinden," mompelde hij daarna. In zijn hoofd hoorde hij Yu al lachen, omdat zij een volwaardig lid was en hij nog maar een leerling. Zijn oortjes gingen iets naar achter. "Is goed, ik doe 't. Ik voeg me bij de Elite," miauwde hij daarna met overgave. "Alles beter dan nog langer alleen zijn," mompelde hij er daarna achteraan.

Hij knikte toen Cobra vroeg of Yu er al langer bij zat. “Ja, Yu is laatst member geworden.” Hij dacht over de woorden van zijn zoon na. Zou het echt zo zijn dat Yu dat wel heel leuk zou vinden? Hij liet het idee ook maar weer van zich afglijden, want ja wat kon hij er aan doen. Dat moesten die twee maar zelf uitvechten. Er trok een grijnsje over zijn gezicht en er ontstond een fonkeling in zijn groengele ogen. Hij gaf zijn zoon een respectvol knikje, voordat hij hem wenkte met zijn staart. “Kom dan stel ik je voor aan de rest.” Hij wachtte totdat Cobra naast hem zou komen lopen en sprak toen verder. “Het hoeft niet zo lang te duren dat je young one bent Cobra. Je bent al oud genoeg om member te worden, dus we kunnen je snel klaarstomen als je dat wilt.” Hij stopte even met praten en keek zijn zoon aan. “Als je wilt kan ik jouw training op mij nemen. Summer zal member worden en ik heb alleen Cole nog.” Cobra hoefde het maar aan te geven. Yu had er voor gekozen om het niet te doen, maar hij zou zijn zoon hetzelfde aanbod doen. Hij was een harde mentor ook voor zijn kinderen, maar hij kon er wel voor zorgen dat het snel zou gaan.