Unwanted, Unloved, Uncared for [geboortetopic]

Zira was pissig en banjerde geërgerd en licht hijgend het rogue territorium in. Ze was zojuist nog achterna gezeten door een hond, en niet zo'n kleintje ook. Nee, het moest natuurlijk weer een bakbeest geweest zijn, zo ééntje die niet eens in bedwang gehouden kon worden door zijn eigen mens. Echter kon ze niet echt vechten in de staat waarin ze nu was, namelijk met een heel erg dikke buik, dus had ze wel moeten rennen. De kittens zouden ieder moment geboren kunnen worden en dat wist de commander dondersgoed. Echter was ze niet van plan om maar levenloos in het kamp rond te blijven hangen zodat ze opmerkingen naar haar toe gegooid kon krijgen en zodat ze anderen de les kon leren, ze wilde gewoon gaan en staan waar ze wilde en zo min mogelijk verschil van haar normale leven. Met een diepe zucht liet ze zichzelf door haar poten heen zakken en ging even liggen om haar adem weer helemaal onder controle te krijgen. Ze had de hond afgeschud door uit de mensengebieden te rennen en vervolgens een aantal scherpe bochten en afslagen te nemen. Ze was misschien dan tijdelijk haar flexibele lichaam kwijtgeraakt, maar haar brein had ze natuurlijk gehouden. Haar adem leek weer helemaal normaal te zijn en met wat moeite door haar dikke buik kwam de tabby kattin overeind. Maar voordat ze op haar poten stond, kreeg ze een harde steek door haar buik waardoor het voelde alsof alle lucht uit haar longen geperst werden. Ze maakte zich hier nog niet zulke zorgen over, aangezien ze deze de laatste tijd wel vaker had. Het waren weeën wat ook aangaf dat ze bijna ging bevallen, en dat wist ze. Echter leken de steken nu niet na een paar keer weg te gaan en hijgend ging Zira weer zitten. Haar rode ogen flitsten van rechts naar links. Ze was op niemandsland, maar wist niet of ze op het territorium was van een rogue. Ze kon hier niet bevallen, dat mocht niet. Dat was gevaarlijk voor haarzelf. Dat haar kittens dood zouden gaan maakte de kattin niets uit, maar zijzelf was natuurlijk een ander verhaal. Een nieuwe, nog pijnlijkere steek dan eerder liet haar uit haar gedachtes opschrikken en ze kermde zachtjes. Ze voelde een zekere druk op haar onderbuik en wist dat het zou gebeuren; ze zou hier bevallen. Opnieuw keek ze onderzoekend om zich heen, maar zag niets. Toch voelde ze zich bekeken en snel haalde rook ze aan de lucht. En ja hoor, een sterke geur van rogue was te ruiken en ze wist dat er ééntje in de buurt was. Helaas kon Zira niet overeind komen, de pijn overstemde al haar pogingen tot opstaan. Wee na wee stak door haar buik heen en hijgend keek ze om zich heen. Jinx was hier niet in de buurt terwijl ze hem nu zo graag bij haar wilde hebben. Toen ze pootstappen hoorde, keek ze met een hoopvolle blik in haar ogen op. Zou het Jinx zijn? Helaas was dit niet het geval. Een rogue kwam op haar af; een rogue die er maar wat onheilspellend uitzag. Ze zag hoe de rossige, grote kater haar opnam en hoe er een vieze grijns op zijn gezicht kwam. Zag hij dan niet dat ze hier half aan het doodgaan was? Hard klemde Zira haar kaken op elkaar. Ze zou nu niet gaan kermen van de pijn, dat zou een teken kunnen zijn voor de rogue om haar aan te vallen. Maar het was allang duidelijk dat de commander op het moment van bevallen veel te zwak was om zich te verdedigen. "Nou nou, je hebt wel een perfecte plek uitgekozen." klonk het spottend vanaf de rode rogue en met een blik vol haat en pijn keek ze hem aan. "Oh, dat had ik zelf nog niet door," beet ze hem dus ook toe en klauwde met haar nagels in de grond toen er een nieuwe wee door haar buik heen trok. Ze had niet erg veel zin in dat deze kater haar ging bekijken terwijl ze aan het bevallen was. "Geef me privacy," gromde ze daarom ook. De druk op haar onderbuik vertelde haar dat de eerste kitten niet ver weg was. Echter had de ander andere plannen. Hij schudde vals grinnikend zijn kop en stapte naar haar toe. "Nee schat, daar komt niks van in," miauwde hij en haalde zijn nagels over haar buik, precies over waar de littekens die ze ooit van Claw gekregen had ook zaten. "Mooie klauwen staan daarin. Nieuwe derbij?" mompelde hij en ze voelde dat zijn nagel in haar buik prikte. Woedend sloeg ze met haar poot naar zijn kop en raakte hem hard in zijn wang, waarbij ze haar klauw zo terugtrok dat er een stuk vel aan bleef hangen. Ondanks dat ze bijna aan het bevallen was, was ze haar pit zeker niet kwijt. "Dat had je niet moeten doen." gromde de kater naar haar en beet hard in haar oor, waarna hij zijn nagels diep in haar buik duwde. Zira boorde haar nagels in zijn nek, maar erg diep gingen ze niet omdat haar lichaam veel kracht gebruikte voor de weeën. Toen, uit het niets, voelde ze een wee zo sterk dat ze een gil gaf van de pijn. Geschrokken liet de rossige kater haar los en keek haar aan, met een rare uitdrukking in zijn ogen. Vervolgens keek hij naar haar buik, en trok een vies gezicht. "Ik heb me bedacht. Ik hoef dit niet te zien." Toen Zira zijn blik volgde, zag ze meteen dat er iets niet klopte. Er zat overal bloed over haar buik en dat was niet van het kleine wondje dat de kater achtergelaten had. Nee, dit was bloed dat vanuit haar binnenste kwam en dat stelde haar totaal niet gerust. Was het de bedoeling dat ze zoveel bloedde? Dat dacht ze niet. Echter kon ze daar niet lang over nadenken aangezien een scherpe pijn haar de adem benam, voordat ze als een reflex begon te persen. Steeds harder begon Zira te hijgen, en ze voelde zich alsof ze flauwviel. Meer bloed kwam uit haar en toen voelde ze een bevrijding. Haar ogen vernauwden zich naar het hoopje naaktrat dat naast haar buik lag. Woedend schoof ze het met haar poot naar haar bek toe. Ze kon nu gewoon de nek doorbijten, dan had ze geen problemen. Maar toen ze aan Jinx dacht kon ze dat niet doen, hij zou dan boos op haar worden en ze wilde geen nieuwe ruzie met hem. Dus begon ze woedend het kleine mormel schoon te likken, maar stopte hier halverwege mee toen ze een nieuwe wee voelde. Toch niet nog een keer?! Grommend keek ze het ding aan. Ze moest het een rotnaam geven. Wat was de verschrikkelijkste naam die ze kon bedenken? Het eerste wat in haar opkwam was: "Ophelia."

- Jinx en Ophelia mogen posten.

Ophelia, de naam afkomstig uit een tragedie. De jonge kattin, zwart met wit gekleurd, wist nog niet af van wat haar allemaal te wachten stond. Hoe kon ze ook? Ze wist niet meer dan de warme, veilige wereld waarin ze zich nu bevond. Alles was naar haar zin, haar buikje zat vol, haar lichaam kende rust en haar geest was vredig. Er stond haar buiten zoveel te wachten waar ze nog niets van wist, zoveel waar ze bang voor moest zijn. Zoveel dingen die haar zouden breken. Het zou aan haar wezen om sterk te zijn. Maar dan nog, de jonge poes had geen idee, geen besef van tijd. Ze wist niet hoe lang ze hier was, hoe lang ze hier nog zou zijn. Het viel te zeggen dat ze eigenlijk nog geen besef had van het feit dat ze er zelf was. Nee, het leven zou niet goed voor haar zijn.

"Ophelia." Hetgeen wat ze hoorde, het eerste wat ze hoorde toen ze op ruwe wijze deze wereld in werd geduwd. De toon waarmee het woord, de naam, gezegd werd, nog ruwer en nog kouder dan haar huidige omgeving. Een aantal keer werd een ruwe tong over haar kop gehaald, waarop de kattin luid begon te piepen. Ze had niet geweten dat geboorte iets vrolijks moest zijn, iets bijzonders en iets prachtigs. Ophelia was geen van die dingen: ze was een vloek, uitschot. Zelfs haar bloedeigen moeder wilde haar niet hebben en dat was sinds de eerste seconde van haar leven al wel duidelijk. Het jonge beestje rilde van de kou, maar het was al duidelijk dat hier geen plek voor haar was. Haar oogjes zaten nog dichtgeplakt, maar er was geen bron van warmte waar ze zich naartoe wilde begeven. Ze stopte met piepen, het werd stil buiten de pijnlijke schreeuwen van Zira om. Het katje bleef roerloos liggen, misschien had ze het allemaal nu al wel opgegeven. Haar borstkas ging langzaam op en neer terwijl de jonge poes haar lot afzag. Het eerste geluid dat ze hoorde, herhaalde zich steeds maar door haar kopje. "Ophelia."

Een hoopvolle blik stond in de rode ogen van Zira toen de kitten stopte met bewegen, stopte met piepen. Als het nu doodging, was het niet haar schuld. Dan zou er niks aan de hand zijn. Een grijns kwam op haar gezicht bij deze gedachte, echter veranderde deze uitdrukking in een grimas toen ze een nieuwe wee voelde. Nog een kitten. Expres raakte ze Ophelia niet aan, in de hoop dat deze niet naar haar buik toe zou gaan om te drinken, zodat ze dood zou gaan. Eigenlijk had ze Ophelia nog niet eens goed bekeken en haar blik liet ze op de kitten vallen. Het was een zwart-wit poesje, een kleine kitten vol onschuld. Zira's blik verzachtte iets - wilde ze dat ding wel echt dood? - maar bij de nieuwe pijn had ze al een besluit gemaakt. Ze zou haar eerstgeborene niet helpen, die zou het zelf maar moeten uitzoeken. Als het doodging, was het haar eigen schuld. Toen ze naar haar buik keek, zag ze dat er geen bloed meer uit haar liep en dat was een hele opluchting. Zira begon opnieuw met persen en langzaam kwam er een kitten uit haar buik. Na een korte tijd voelde ze eindelijk de verlichting van dat de kitten geboren was en opnieuw begon ze deze droog te likken met lange, harde halen. In haar kop zocht ze naar een geschikte naam. Dit keer besloot ze de kitten eerst goed te bekijken voordat ze een naam gaf, zodat ze misschien iets van Jinx erin kon doen of iets in die richting. Maar ze zag geen zwarte vacht, zoals ze gehoopt had, eigenlijk leek ze naar zichzelf te kijken - maar dan als tom-cat. Een complete replica van haarzelf, maar dan als een tom-cat én kitten. Een frons kwam op haar voorhoofd. Hoe moest ze een kitten noemen die op haarzelf leek? "Pyre." bromde ze vervolgens en schoof deze wél naar haar buik. Ze had gedacht dat deze kitten de laatste was, maar opnieuw kwam er een steek door haar buik. Grommend staarde ze naar waar zij vandaan gekomen was. Waar bleef Jinx als je hem nodig had?
- Pyre mag posten!

Het was donker. Maar daar had deze man geen last van. Nee. Zijn ogen zaten dicht. Hij had geen licht nodig om iets te zien. Alleen maar voedsel van zijn moeder en dat voedsel had hij goed gebruikt. Zijn kleine kitten lijfje was gezond en sterk. Sterk genoeg om aan het leven te kunnen beginnen. Niet dat hij dat wou. Hier zat hij prima. Warm en alles wat je maar wou. Helaas was het wel druk. Wat minder was. Hij haatte delen en dat kon je nu al zien. Schoppen had hij al vaak gedaan. Of moeder hier blij mee was wist hij niet, maar het zou wel zo zijn. De rust werd echter verstoort door bewegingen en rare krachten die alles moeilijk aan het maken waren. Kort stopte het en de grijze kitten probeerde boos zichzelf weer op zijn oude plekje te krijgen, maar dit ging niet, want nu trok een kracht aan hem. Tegenstribbelen deed hij niet. Het had geen nut. Al snel viel hij ook in een koude wereld. De kou omringde hem en hij maakte een paar rare geluiden. Dat was het enige wat hij zo kon bedenken. De kou liet hem trillen en hij piepte nog even zachtjes, maar dat stopte al snel toen hij iets over zijn hoofdje voelde gaan en toen hij naar een warm iets werd geduwd nestelde hij zich erin. De warmte liet hem denken aan de plek waar hij eerder was geweest en al snel had hij ook nog een plek gevonden voor eten. Ja, de kleine kater had het weer voor mekaar allemaal. En die kleine kater had tussendoor ook nog een naam gekregen. Pyre.

Oh nee, deze kitten was niet de laatste geweest. De weeën waren even gestopt, maar gingen daarna dubbel zo erg verder. Zira voelde bloed uit haar buik lopen en kermde van de pijn bij de hoeveelheid weeën die haar wel leken open te rijten als tientallen klauwen. Hijgend zette ze druk op haar buik, begon te persen en voelde dat de pijn alleen maar erger werd. Wat wilde je, als er zo'n ding vanuit je kwam? Dat deed gewoon pijn. Maar dit deed meer pijn dan bij de andere twee. Na hard persen was er één kitten uit, maar voordat ze deze een naam kon geven merkte ze dat de pijn doorging. Binnen de kortste keren was er nog een kitten - een tweeling. De eerste kitten die geboren was, was tabby en leek óók al op haar. "Muta," miauwde ze, en keek toen naar de ander. Deze leek op het eerste gezicht wit te zijn maar er toen spotte Zira een paar rossige vlekken op de vacht. "En Nyra." Ze schoof de twee naar haar buik, wierp toen zuchtend een blik op Ophelia en schoof ook deze naar haar buik. Één extra maakte nu toch al niet meer uit. Ophelia, Pyre, Muta en Nyra. Wat een namen had ze uitgekozen, zeg.

- Alle kittens + Jinx mogen reageren!

Het was krap daarbinnen, maar de naamloze kitten vond dat prima. Ze zat stilletjes in de grote warme ruimte, en daar was ze tevreden mee. Ze dobberde lekker met haar broer en zusjes gedachteloos heen en weer, af en toe schoppend.Maar algauw kwam daar beweging in. De ruimte begon te pulseren en te trekken, en willoos werd ze heen en weer geslingerd, en algauw was er meer ruimte over. Één van de andere bolletjes waren plosteling verdwenen. Willoos was ze tegen een ander gedrukte, toen er weer beweging kwam. Dit keer zag ze ook nog licht, maar direct daarna was het weer zwart. Het was weer rustig, en de kitten dobberde tevreden rond met haar zusje. Het duurde een tijdje voor de ruimte weer ging pulseren, en nu werd ze door een onzichtbare kracht meegetrokken. Ze schopte nog één keer tegen de rand van de ruimte aan, en toen werd het allemaal veel lichter en kouder. Met een zachte piep kwam ze op de harde grond terecht. "Muta." hoorde ze de stem van haar moeder miauwen. Nog niet beseffend dat dat de kittens haar naam werd, kwam weer dat andere vachtbolletje naast haar op de grond. "Nyra." Dat zou waarschijnlijk dan haar zus'naam zijn. De nu genoemde Muta werd door een andere, vertrouwde geur naar een warme vacht geleid, waar ook nog eens voeding was. Ze zoog zich vast, en dronk gulzig door.

Lange tijd was de kleine ongeboren kitten voorzien geweest van alles dat ze nodig had. Er waren geen gebreken, geen problemen en vooral geen andere kittens of katten die haar lastig vielen. Geen problemen, totdat er plots een ferme schok door het vochtwater schoot. Iets zei haar dat deze plek niet lang meer beschouwd zou worden als haar veilige thuis. Ze was zich er helemaal niet van bewust dat haar leven nog maar net zou gaan beginnen en dat ze met het verlaten van de veilige haven zowat de diepte in zou worden gegooid. Op het moment dat een ander hoopje kitten, die altijd naast haar had gezeten verdween vond ze dat het tijd was. Ze wilde niet alleen blijven. De koude, nieuwe wereld kwam als een klap aan in haar gezicht. Het poesje opende automatisch haar bekje om naar adem te kunnen happen. Dit was de eerste lucht die haar longen vulde en het voelde in ieder geval beter dan het vorige, al waren er wel aspecten die haar meer terug lieten deinzen naar de vorige omgeving? Maar ze kon niet meer terug. Een stem klonk vaagjes in haar oortjes en het duurde vervolgens ook niet lang voordat ze plots ergens naar werd geduwd. Nyra rook melk, maar het duurde even voordat ze degelijk gevonden had waar het vandaan kwam.

Oh god, oh god.
Dit was alles behalve goed, dit was de precieze reden dat hij geen vader wilde worden; de verantwoordelijkheid.
Hij was na de jacht rustig teruggekeerd naar het kamp, er vanuit gaand dat Zira zich hier zou bevinden, gezien ze inmiddels wel behoorlijk dik was geworden en dus haar taken als commander amper meer kon voldoen. Het werd hem echter al snel duidelijk dat de tabby poes zich niet in het kamp bevond, sterker nog, haar geurspoor was vermengd met dat van een hond en leidde recht het rogue territorium in. Zo snel als zijn massieve poten hem konden dragen had hij het spoor gevolgd, wat hem leidde tot de plaats waar hij zich nu bevond. En kille, koude angst hield hem in zijn greep toen hij sterk de geur van bloed rook, duidelijk afkomstig van Zira. Was het mis gegaan? Zou hij, als hij nu het hoekje om liep, Zira dood aantreffen?
De kater slikte en stapte toch het hoekje om, waar hij tot zijn geluk Zira aantrof, levend en wel met 4 mormels als parasieten aan haar buik. Even stond hij daar met een mond vol tanden, het idiote idee dat dit zijn kittens waren en dat hij hun geboorte had gemist. Goed bezig. "Godzij dank, je bent oke" Bracht hij opeglucht uit. Er lag bloed bij haar buik, maar dat was normaal bij een bevalling, toch?
De zwarte kater bracht zijn kop naar de hare en likte haar over haar oor. "Moest je nu echt zo nodig het kamp uit? Ik dacht dat ik een hart stilstand zou krijgen," Murmelde hij. De kittens schonk hij nog geen aandacht, het belangrijkste was dat zij oke was.

Opeens klonk er een stem en dreigend zette Zira haar vacht op. Ze was niet in staat om op te staan maar kon er zeker nog wel dreigend uitzien met haar littekens en hondentanden. Echter herkende ze de stem nadat deze een paar woorden had uitgesproken en ze liet haar vijandige houding meteen varen. "Godzij dank, je bent oke," klonk het opgelucht en een grimas verscheen op het gezicht van de Commander - of was ze nu een Mothercat? Ze vond het grappig dat hij alleen maar oog voor haar leek te hebben, terwijl ze én een stel kittens bij haar buik had liggen én er een hele bloedplas op de grond lag. Verrast verstijfde Zira toen Jinx zijn kop tegen de hare aandrukte; ze was immers nog steeds niet echt gewend aan dit lichamelijk contact en de hoeveelheid liefde die ze van hem kreeg. "Moest je nu echt zo nodig het kamp uit? Ik dacht dat ik een hart stilstand zou krijgen," miauwde hij en ze grinnikte zachtjes toen ze zijn tong over haar oor voelde gaan. "Ik was het zat. Ik had alleen de verkeerde dag uitgekozen," miauwde ze grappend en wees vervolgens op de kittens. "Nou, wat vind je van ze? Ze heten Ophelia, Pyre, Muta en Nyra. De laatste twee zijn een tweeling; ze kwamen bekant met z'n tweeën tegelijk eruit."

- Iedereen die hier al gepost heeft mag posten van nu af aan, verder nog steeds een gesloten topic

De poes grinnikte zachtjes bij zijn woorden, al zag Jinx er niet echt de humor van in. Hij had nog nooit zo hard gerend als vandaag, had zijn luie poten wel heel hard laten werken, en zijn hart had het bijna gegeven toen hij ook nog eens een Rogue had geroken.
Godzijdank was de poes echter oké, afgezien van de plas bloed dan. Eh... Hoorde dat? "Ik was het zat. Ik had alleen de verkeerde dag uitgekozen,"miauwde de pas grappend, waarna ze naar de kittens wees. Jinx grijnsde flauwtjes naar haar, hij kon dat wel begrijpen. Als hij zwanger was geweest, had hij zichzelf waarschijnlijk dood verveeld. En zou hij 24/7 klagen over zijn dikke buik. Maar goed dat katers niet zwanger werden.
"Nou, wat vind je van ze? Ze heten Ophelia, Pyre, Muta en Nyra. De laatste twee zijn een tweeling; ze kwamen bekant met z'n tweeën tegelijk eruit." Werden de kittens voor gesteld aan hem. De zwarte kater bekeek de kittens een voor een zorgvuldig. Zeggen dat hij ze mooi vond, kon hij niet echt. Immers leken de wriemelende beestjes nu meer op misvormde wormpjes dan katten. Het was een vreemd idee dat ze ooit uit zouden groeien tot volwassen katten, gelijk aan hun.
"Je hebt eh.. Exotische namen uitgekozen" Miauwde hij ietwat plagend, waarna zijn ogen toch op de bloedplas bleef rusten. "We zulle ze naar het kamp moeten brengen.. Maar misschien is het slimmer nog even hier te blijven, als je nog moe bent," Stelde hij voorzichtig voor, hij wist dat Zira koppig genoeg was om nu al te gaan, maar hij wist niet zeker of haar lichaam dat aan zou kunnen.

"Je hebt eh.. Exotische namen uitgekozen," miauwde Jinx tegen haar en met een dodende blik keek ze hem aan. "Ik ging bijna dood, wat wil je dat ik deed? Even wachten tot meneer hier erbij kwam?" miauwde ze terug, maar het was wel duidelijk dat ze niet echt boos was. Al wist je het bij haar nooit zeker. Vermoeid legde ze haar kop weer op de grond neer. "We zulle ze naar het kamp moeten brengen.. Maar misschien is het slimmer nog even hier te blijven, als je nog moe bent," miauwde Jinx maar Zira schudde haar kop. "Ze moeten inderdaad naar het kamp. Ja, of we laten ze hier achter waar ze doodgaan en dan hebben we geen last van ze." miauwde ze uiterst serieus.

Zijn opmerking werd niet echt gewaardeerd. "Ik ging bijna dood, wat wil je dat ik deed? Even wachten tot meneer hier erbij kwam?" Jinx trok één wenkbrauw op, zich afvragend waar deze woede plots vandaan kwam, normaal kon ze wel goed omgaan met zijn flauwe grapjes.
Hm, heel misschien lag het ook wel aan het feit dat ze net was bevallen. Heel misschien.
"Ze moeten inderdaad naar het kamp. Ja, of we laten ze hier achter waar ze doodgaan en dan hebben we geen last van ze." Haar stem was bloedserieus, wat hem ergens wel zorgen baarde. Fronsend keek hij haar aan, waarna hij door zijn poten zakte en tegenover haar kwam te liggen, nu ook een serieuze blik in zijn ogen. "Zira, geef ze op z'n minst een kans.... Misschien... Misschien valt het allemaal wel mee," Zijn blik gleed af naar de kittens.

_{Natuurlijk wilde Jinx daar niks van weten, en ze zuchtte dus ook toen hij voor haar ging liggen. "Zira, geef ze op z'n minst een kans.... Misschien... Misschien valt het allemaal wel mee," miauwde hij en ze trok haar wenkbrauwen op. "Jij bent niet degene die ze aan haar buik moeten laten drinken en die ze moet opvoeden, die ze manieren bij moet leren?" snauwde ze hem toe, rolde met haar rode ogen. Ze was irritant aan het doen en dat wist ze zelf best, maar dat weerhield haar er niet van om door te gaan. "Dan nemen we ze wel mee. Jij pakt Ophelia en Muta, dan pak ik Nyra en Pyre." miauwde ze en stond met opeengeklemde kaken op. Ze had nog steeds pijn in haar buik en overal rondom haar buik en poten zat bloed vastgekleeft. Het was nou niet echt comfortabel. Ze pakte het witte poesje en tabby kater op, door ze beide in hun nekvel op te pakken. Ze zette haar poten stevig op de grond neer, klaar voor de terugweg.}

De jonge kitten hoorde vele woorden die elkaar snel opvolgden, maar het was voor haar onmogelijk om er iets zinnigs uit te halen. Ze was er ook helemaal niet mee bezig. Nyra was vooral moeite aan het doen om terug de warme plek te vinden waar ze net gelegen had. Een hoge piep ontsnapte langs haar lippen toen ze plots aan haar nekvel werd vast gepakt. Automatisch trok de jonge kitten haar pootjes een beetje op. Ondanks dat kon je duidelijk aan haar tegengestribbel zien dat ze het niet bepaald prettig vond.